Urodził się w Niedzielę Wielkanocną, 12 kwietnia 1789 roku w Cerreto, w biednej i pobożnej rodzinie chłopskiej Marii i Jakuba Gianelli, jako jeden z sześciu synów. Antoni został ochrzczony 19 kwietnia 1789 roku. Gdy miał sześć lat rodzice zapisali go do szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza ks. Franciszka Ricci i ks. Antoniego Arbasetti Castellani. Jego dzieciństwo upłynęło na modlitwie, katechezie, nauce i ciężkiej pracy. Był tak pobożny i wykazywał wielką gorliwość w służbie Bożej, że Nicoletta Aserreto z Rebisso, bogata wdowa i właścicielka ziemi jego ojca, postanowiła opłacać jego naukę w seminarium w Genui i przedstawiła go arcybiskupowi Józefowi Spina, w listopadzie 1807 roku. Młodzieniec nie zawiódł oczekiwań rodziców i dobrodziejów, wyróżniając się w czasie studiów błyskotliwością i determinacją. Samodzielnie zgłębiał teologię dogmatyczną i moralną, a także liturgikę.
Został wyświęcony dnia 24 maja 1812 roku, w kościele Matki Bożej z Góry Karmel w Genui, za specjalną dyspensą papieską ze względu na wiek (brakowało mu prawie roku do wymaganych przez prawo kanoniczne 24 lat). Mszę prymicyjną odprawił w kościele parafialnym w rodzinnym Cerreto. W pierwszym roku po święceniach pełnił funkcję wikariusza w jednej z genueńskich parafii, przez kolejne dwa lata wykładał literaturę w Kolegium Zakonu Szkół Pobożnych (Pijarów) w Carcare.
Następnie arcybiskup Ludwik Emmanuel Lambruschini powierzył mu profesurę w wyższym seminarium duchownym, gdzie wykładał retorykę. Jego następca mianował św. Antoniego prefektem studiów w seminarium, odpowiedzialnym za całokształt studiów i wykładów. Pełniąc tę funkcję przez dziesięć lat, cały wolny czas poświęcał na głoszenie kazań. Był znany ze swej pracy duszpasterskiej, spędzał wiele godzin
w konfesjonale. Na uwagi, że powinien się bardziej oszczędzać i odpoczywać, św. Antoni odpowiedział, że w dwóch miejscach kapłan może odpocząć - ciało w grobie, a dusza w niebie.
W 1826 roku został mianowany przez arcybiskupa Lambruschini archiprezbiterem Chiavari. W 1827 roku założył męskie zgromadzenie, Oblatów św. Alfonsa Liguori dla głoszenia misji i rekolekcji dla ludu, a dwa lata później Siostry Matki Bożej z Ogrodu (F.M.H., Congregatio Filiarum Mariae Sanctissimae ab Hortu, nazywane gianellami), które zajmowały się nauką i katolickim wychowaniem dzieci oraz przygotowaniem ubogich panien do życia.
Figura św. Antoniego Marii Gianellego przy drodze do Bobbio
Luciano Lodda, 2001r., marmur karraryjski
Dnia 22 lutego 1838 roku otrzymał nominację biskupią Bobbio, a 6 maja arcybiskup Placyd Maria Tadini konsekrował go na biskupa, zaprzysiężony przez króla Karola Roberta. Biskupstwo po przejściu wojsk napoleońskich w 1803 roku nie podniosło się przez wiele lat. Zamknięto seminarium, wiele kościołów skonfiskowano, wiele również zostało zniszczonych, rozwiązano liczne zakony. Prześladowania duchowieństwa i brak dobrych kapłanów, spowodowały zanik wiedzy religijnej i pobożności wśród wiernych. To dla nich nowy biskup powołał Towarzystwo św. Archanioła Rafała oraz Towarzystwo św. Doroty. Przywrócił również kult św. Kolumbana Młodszego w swojej diecezji, odnawiając jego sanktuarium. Zwołał dwa synody diecezjalne, pierwszy 23 września 1840 roku na którym podjęto uchwały mające odnowić życie duchowe wiernych i posługę kapłanów oraz drugi, 29 sierpnia 1844 który stał się bodźcem dla misji ludowych i rekolekcji dla księży. Misje trwały od sześciu do ośmiu dni, kazania wygłaszano rano i wieczorem, organizowano procesje pokutne, kończąc je uroczystą Mszą św. Miały one głęboki wpływ na ludzi, odnawiając życie religijne w diecezji i przyczyniając się do licznych konwersji.
Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Bobbio
W 1845 roku stan zdrowia biskupa pogarsza się, lekarze diagnozują początki gruźlicy. Mimo ich nalegań, nie porzuca swych dotychczasowych obowiązków. Dla podreperowania mocno nadszarpniętego zdrowia udaje się do Piacenzy, gdzie ma miejsce chwilowa poprawa. Po pielgrzymce do sanktuarium Matki Bożej dostał udaru słonecznego, wskutek którego zmarł w niedzielę Trójcy Przenajświętszej, 7 czerwca 1846 roku w miejskim szpitalu w Piacenzie. Ciało przewieziono do Bobbio, po drodze towarzyszyły mu tłumy wiernych. Został pochowany w krypcie katedry
p.w. Wniebowzięcia NMP w grobie biskupów, obok swoich poprzedników. Później jego doczesne szczątki przeniesiono do kaplicy i umieszczono w kryształowym sarkofagu pod ołtarzem.W czasie przenoszenia okryto, że ciało Świętego znajdowało się w grobie zupełnie nienaruszone.
Sarkofag z relikwiami św. Antoniego Marii Gianelli
Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Bobbio
Papież Benedykt XV zatwierdził 11 kwietnia 1920 roku dekret o heroiczności cnót,
19 kwietnia 1925 roku papież Pius XI beatyfikował biskupa Bobbio,
a 21 października 1951 roku został kanonizowany przez Piusa XII.
Patron:
Bobbio (od 2000 roku), Val di Vara.
Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa.
Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, pastorał, księga, krzyż.
.