.
Święty kapłan (1789-1840).
M. Ravery, 1840r.
Portret wykonany kilka godzin po śmierci św. Marcelina
Marcelin Józef Benedykt Champagnat przyszedł na świat w wiosce Rosey dnia 20 maja 1789 roku, jako dziewiąte z dziesięciorga dzieci Jana Baptysty Champagnata i Marii Teresy Chirat. Następnego dnia, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego malec został ochrzczony w kościele w Marlhes. Jego ojciec był rolnikiem i kupcem, dość wykształconym jak na tamte czasy. Gdy syn miał kilka miesięcy, Jan Baptysta został mianowany pułkownikiem Gwardii Narodowej. Wychowaniem i edukacją chłopca zajęły się matka i jej siostra Luiza, zakonnica wygnana przez rewolucję francuską z klasztoru św. Józefa. Ojciec pomimo swoich politycznych poglądów pozwalał, aby mieszkańcy domu brali udział w Mszach odprawianych potajemnie przez ukrywającego się w okolicy księdza.
W 1792 roku zniesiono wszystkie zgromadzenia zakonne, wśród nich również Braci Szkół Chrześcijańskich. Edukacja publiczna przestała praktycznie istnieć. Sześc lat później nadchodzi dla Kościoła kolejna fala prześladowań. W tym trudnym okresie Marcelin Champagnat w wieku 11 lat potajemnie przyjmuje I Komunię św.
Oficjalny portret beatyfikacyjny
Tito Ridolfi, 1955r.
Coraz bardziej doskwiera brak kapłanów. Biskupi, pomimo prześladowań ze strony państwa i tzw. konstytucji świeckiej dla kleru, postanawiają utworzyć nielegalne seminaria i rozpocząć poszukiwania chętnych do poświęcenia się Panu Bogu.W 1804 roku do Rosey przybywa ks. Linnosier, który za wskazaniem miejscowego proboszcza trafia do domu Champagnatów i tam spotyka czternastoletniego Marcelina, któremu proponuje naukę w seminarium. Chłopiec nie będąc pewnym tego, czy odczuwa powołanie do takiego życia, wyrusza z pielgrzymką do grobu świętego jezuity, Jana Franciszka Regis, w La Louvesc. Rodzice próbowali odwieść go od tego pomysłu, ponieważ chłopak z ledwością czytał, a w mowie posługiwał się miejscowym dialektem. Lecz Marcelin nie zamierzał porzucić tego, co uznał za swoje powołanie.
Rok później, w 1805, po śmierci ojca, postanawia wstąpić do seminarium niższego w Verrieres. Warunki w seminarium były bardzo spartańskie, a młodzieńcy często nie dojadali. Razem z nim nauki w seminarium pobierali św. Jan Maria Vianney, proboszcz z Ars i św. Jan Klaudiusz Colin, założyciel marystów. Mimo początkowych trudności w nauce, Marcelin kończy seminarium z bardzo dobrymi wynikami. Dnia 1 listopada 1813 roku wstępuje do wyższego seminarium św. Ireneusza w Lyonie. W seminarium prowadzonym od momentu założenia przez sulpicjanów panowała surowa dyscyplina. Regulamin regulujący życie kleryków musiał być wiernie przestrzegany: pobudka na pierwszy dźwięk dzwonów, po porannych modlitwach Msza św., przed obiadem - rachunek sumienia i lektura Nowego Testamentu, dwukrotne nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, popołudniowa duchowa lektura, wieczorem - modlitwa, rachunek sumienia i czytanie. Oprócz tego każdy kleryk odmawiał brewiarz i modlitwy do Matki Bożej. Pozostały wolny czas poświęcano na naukę.
W czasie studiów Marcelin przyłącza się do grupy młodzieńców pragnących poświęcić się ewangelizowaniu zeświecczonego społeczeństwa i założeniu zgromadzenia o maryjnej duchowości.
W święto Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 1814 roku, w kaplicy pałacu arcybiskupiego, Marcelin Champagnat otrzymał tonsurę i niższe święcenia kapłańskie. A 23 czerwca 1815 roku, biskup Grenoble udziela mu święceń diakonatu, które razem z nim przyjęli św. Jan Maria Vianney i św. Jan Klaudiusz Colin. Rok później, 22 lipca 1816 roku, otrzymuje święcenia kapłańskie. Następnego dnia, wraz z dwunastoma innymi świeżo wyświęconymi kapłanami, udał się na pielgrzymkę do sanktuarium Matki Bożej w Fourviere i tam oddał się pod opiekę Maryi.
Sanktuarium w La Valle-en-Gier
Stół wykonany przez św. Marcelina
W sierpniu tego samego roku otrzymuje posadę wikariusza w La Valle-en-Gier. Parafia składała się z wielu małych wiosek i osad, a dwa tysiące mieszkańców żyło z dala od wiary. Posługujący w parafii od trzydziestu ośmiu lat proboszcz był mocno schorowany i większość obowiązków spadła na młodego księdza. Dnia 15 sierpnia 1816 odprawił swoją pierwszą Mszę św. dla parafian. Początkowo postawił przed sobą dwa zadania - zwalczenie pijaństwa i zakazanie tańców, które uważano za bliską okazję do grzechu. Całkowicie oddany sprawom wiary szybko zyskał sympatię i zaufanie mieszkańców. Codziennie wstawał o czwartej nad ranem, spędzając długie godziny na modlitwie i pobożnej lekturze. Zawsze nosił sutannę, nawet w czasach największych prześladowań kleru.
Zwrotnym punktem w jego życiu była wizyta u umierającego siedemnastolatka w osadzie Palais. Ku swemu przerażeniu ks. Champagnat odkrył, że chłopak zupełnie nie znał podstawowych prawd wiary. Przez kilka godzin pouczał go, ponieważ według postanowień synodu diecezjalnego nie można dać rozgrzeszenia komuś, kto nie zna tych prawd. Po tym przygotowaniu wyspowiadał go, udzielił Komunii i Ostatniego Namaszczenia. Kilka godzin później młodzieniec zmarł.
Relikwie św. Marcelina Champagnat
Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond
Po tym wydarzeniu wikary z La Valle postanawia swoje marzenia i plany wprowadzić w życie. Dnia 2 stycznia 1817 roku wynajmuje dom, w którym zamieszkało jego dwóch pomocników i zarazem pierwsi postulanci - były grenadier Jan Maria Granjan i Jan Baptysta Andras. Przed upływem roku dołączył do nich brat Jana Baptysty, Jan Klaudiusz, a w 1818 doszło czterech kolejnych nowicjuszy. W listopadzie tego samego roku otwarto szkołę w Marhles, a następnie w La Valle. W kwestii nauczania ks. Champagnat przyjął metodę stosowaną przez Braci Szkolnych św. Jana de la Salle (lasalian).
Nowe zgromadzenie i szkoły przez nich prowadzone miały nie tylko zwolenników. Wielu osobom nie podobała się działalność ks. Champagnat i po licznych doniesieniach do władz kościelnych, po Wielkanocy 1821 roku wikariusz generalny ks. Bochard wezwał wikariusza z La Valle, aby złożył wyjaśnienia w kwestii wątpliwości dotyczących prowadzonej przez siebie działalności. Głównym zarzutem jaki mu postawiono, było założenie nowego zgromadzenia bez powiadomienia zwierzchniej władzy kościelnej. Przyjęto wyjaśnienia ks. Champagnat, ale dopiero spotkanie z wikariuszem generalnym seniorem, ks. Corbon, którego ks. Marcelin poprosił o opinię, zawierzając mu całą swoją przyszłość i poddając się jego osądowi, pomogło w rozwiązaniu jego kłopotów. Taka postawa, pełna pokory i skromności, usunęła wszelkie zastrzeżenia co do czystości jego intencji.
Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond
Nowy biskup diecezji lyońskiej, Gaston de Pins, zachęcał ks. Champagnat do rozszerzenia działalności, a także do budowy nowego i większego domu. W maju 1824 roku ks. Cholleton, wikariusz generalny, pobłogosławił kamień węgielny pod nowy dom na skalistej ziemi nad brzegiem rzeki Grier, który miał nosić nazwę Notre Dame l'Hermitage. W tym samym roku ks. Champagnat został zwolniony z obowiązków w La Valle, aby móc całkowicie poświęcić się swojemu dziełu. Bracia pracowali głównie w najmniejszych i najbiedniejszych miasteczkach. W październiku 1836 roku biskup Pompallier poświęcił nową kaplicę domu. W tym samym miesiącu bracia po raz pierwszy, za zgodą papieża, złożyli publiczne śluby wieczyste. Stopniowo wzrastała liczba powołań.
Liczne podróże bez względu na pogodę, piętrzące się nieustannie problemy biurokratyczne ze strony państwa nadszarpnęły zdrowie ks. Champagnat. W Środę Popielcową 1840 roku choroba zaatakowała z całą siłą, w maju odprawił swoją ostatnią Mszę św., przyjął sakramenty i pożegnał się z braćmi. Dnia 4 czerwca po raz ostatni przyjął Komunię św., zmarł w sobotę 6 czerwca, w wigilię Zesłania Ducha św., w czasie gdy bracia śpiewali "Salve Regina".
Msza beatyfikacyjna 29 maja 1955r.
Bazylika św. Piotra w Rzymie
Pogrzeb miał miejsce 8 czerwca, a jego trumnę nieśli na ramionach współbracia. Został pochowany na terenie Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond. Sługą Bożym ogłosił go papież Benedykt XV w czerwcu 1920 roku, błogosławionym - papież Pius XII dnia 29 maja 1955 roku, a świętym - Jan Paweł II 18 kwietnia 1999 roku.
Patron:
Nauczycieli, studentów, uczniów.
Ikonografia:
Przedstawiany w sutannie z befką, często w otoczeniu dzieci.
Jego atrybutem jest: księga, krzyż, figura Maryi z Dzieciątkiem.
Varia:
Zgromadzenie Braci Szkolnych Marystów (Institutum Fratrum Maristarum a Scholis, FSM) nazywane również Zgromadzeniem Małych Braci Maryi (Institutum Parvulorum Fratrum Mariae, PFM) zyskało papieską aprobatę w 1863 roku. Na mocy ustawy o zgromadzeniach zakonnych z 1903 roku zgromadzenie usunięto z Francji. Obecnie siedzibą przełożonego generalnego jest Rzym. W 1988 roku w 74 krajach działało 4887 braci marystów.
.