Znany również jako: Wilhelm Scarisbrick, Wilhelm Pleasington.
Jan Wilhelm Plessington urodził się w roku 1636 w Dimples Hall w Garstang, położonym w hrabstwie Lancashire. Był najmłodszym z trojga synów Roberta Plessingtona i Alicji Rawstone. Ich rodzinę dotknęły prześladowania ze strony władz, nie tylko za wiarę, ale i za poglądy polityczne. Oboje byli żarliwymi katolikami, a sir Robert należał do stronnictwa kawalerów (chevaliers), popierających króla w angielskiej wojnie domowej w latach 1640-60.
Scarisbrick Hall w 1923r.
Chłopiec pobierał nauki w kolegium jezuickim w Scarisbrick Hall. Prawdopodobnie pociągnięty przykładem kapelana domowego, ukrywającego się pod nazwiskiem Tomasza Whitakera, którego w 1646 roku pojmano i stracono, postanowił poświęcić się kapłaństwu i udał się do Kolegium św. Omera w Artois. Naukę kontynuował w Kolegium Angielskim św. Albana w hiszpańskim Valladolid. Tam też w kościele pw. św. Marii Magdaleny otrzymał 18 listopada 1660 roku święcenia niższe i diakonatu. Święceń kapłańskich udzielono mu 25 marca 1662 roku w Segowii. Rok później powrócił do kraju, przez pewien czas służąc w sanktuarium św. Winifredy w walijskim Holywell i pomagając ukrywającym się katolikom.
W 1670 roku przeniósł się do Puddington Hall, gdzie został wychowawcą dzieci rodziny Massey. Po restauracji Stuartów w 1660, Karol II próbował częściowo ograniczyć surowe prawa antykatolickie, uchwalone przez Elżbietę I. Od 1581 roku obowiązywał "Akt o utrzymaniu w posłuszeństwie poddanych Jej Królewskiej Mości", który nakazywał karanie śmiercią konwertytów i osób nawracających na katolicyzm, a za odprawianie Mszy św. i uczestniczenie w niej - wysokie grzywny i więzienie. Cztery lata później, w 1585 roku, promulgowano "Akt przeciw jezuitom, księżom seminaryjnym oraz innym podobnym, nieposłusznym osobom", który jezuitom i innym księżom przybyłym do Anglii groził karą śmierci, ta sama kara miała spotkać wszystkich pomagających im przy ukrywaniu się.
Royal College w Valladolid, lata 20-te XXw.
Przez pewien krótki czas młody ksiądz mógł otwarcie głosić kazania do ludu. Niestety rozszerzający się na północy "spisek papistowski" (Popish Plot) Tytusa Oatesa położył temu kres. Ten anglikański duchowny, oskarżony o krzywoprzysięstwo oraz sodomię, udawał katolika, żeby tropić jezuitów i w końcu udało mu się spreparować rzekomy spisek "papistów" czyhających na życie króla Karola II. Sprowadził tym nowe prześladowania na duchowieństwo katolickie, które dotknęły również opiekuna młodych Massey'ów, wydanego przez Tomasza Duttona, skuszonego nagrodą pieniężną za głowę katolickiego księdza.
Dwa miesiące przebywał w więzieniu, został skazany za zdradę stanu, czyli bycie katolickim księdzem. Przed śmiercią miał powiedzieć: "Wolałbym umrzeć, niż zwątpić choć w najmniejszą część nauki przekazywanej nam przez Kościół święty, naszą Matkę". Dnia 19 lipca 1679 roku został powieszony, rozciągnięty na kole i poćwiartowany na wzgórzu Barrow w Boughton, nieopodal Cheshire. Ciało męczennika pochowano na lokalnym cmentarzu.
Leicester, 1970r.
Procesja z okazji kanonizacji Męczenników Anglii i Walii
Beatyfikował go papież Pius IX dnia 25 grudnia 1929 roku, a kanonizował 25 października 1970 Paweł VI, w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Małgorzata Cliterhow, św. Ryszard Reynolds, św. Henryk Walpole, św. Augustyn Webster, św. Kutbert Mayne, św. Jan Roberts, św. Jan Rigby i św. Ambroży Edward Barlow).
Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii