.
Święta dziewica i mniszka (1268-1317).
Urodziła się 28 stycznia 1268 roku w toskańskim Gracciano Vecchio, w szlacheckiej rodzinie Lorenza i Marii Segni. Jedna z legend mówi, że jej narodziny poprzedziło unoszące się w powietrzu światło, otaczające rodzinny dom. Od dzieciństwa odznaczała się niezwykłą pobożnością, ukończywszy sześć lat prosiła rodziców, aby pozwolili jej wstąpić do klasztoru. Nie chcieli się na to zgodzić, dopiero niecodzienne wydarzenie wpłynęło na zmianę ich zdania w tej kwestii.
Dom rodzinny w Gracciano
Pewnego dnia św. Agnieszka razem z ojcem wybrała się do Montepulciano i nagle w drodze została zaatakowana przez stado kruków, które nadleciały ze znajdującego się na pobliskim wzgórzu domu schadzek. Bliscy odczytali to jako szatańską ingerencję i już dłużej nie wahali się co do przyszłych losów dziewczynki.
Anioł przynosi Komunię św. Agnieszce
malowidło z kaplicy w Proceno, 1879r.
Miała dziewięć lat gdy została oddana na wychowanie do klasztoru franciszkańskiego del Sacco, w wieku czternastu lat została zakonnicą. W wieku piętnastu lat, wraz z grupą zakonnic, przeniosła się ze swoją kierowniczką duchową, ksienią Proceno, do klasztoru leżącego nieopodal Viterbo. Po uzyskaniu specjalnego zezwolenia od papieża Mikołaja IV została ksienią. Wtedy też miała się delikatnie posypać na nią i zgromadzone siostry manna w postaci małych białych krzyży.
Matka Boża ze św. Katarzyną ze Sieny, św. Różą z Limy i św. Agnieszką (siedząca)
Giovanni Battista Tiepolo, 1747-48
Kościół p.w. MB Różańcowej (Santa Maria del Rosario) w Wenecji
W 1306 roku powróciła do Montepulciano, aby założyć klasztor (w miejscu gdzie w dzieciństwie zaatakowały ją kruki), początkowo oparty na regule św. Augustyna, później dominikański. W Santa Maria Novella sprawowała funkcję przeoryszy aż do końca swych dni.
Św. Agnieszka żywiła szczególne nabożeństwo do Dzieciątka Jezus i Matki Bożej. Mając zaledwie piętnaście lat często unosiła się w głębokiej ekstazie w czasie modlitwy, nawet na dwa metry nad ziemią. Miała liczne wizje, podczas jednej z nich Matka Boża podała jej Dzieciątko Jezus, a gdy musiała się z Nim pożegnać znalazła na kolanach mały złoty krzyżyk, z którym się nigdy nie rozstawała. Bardzo dużo pościła, przez piętnaście lat żyła jedynie o chlebie i wodzie.
Tomasz Dolabella, ok.1619-25
Bazylika p.w. Świętej Trójcy w Krakowie
Zmarła w nocy 20 kwietnia w klasztorze w Montepulciano po długiej chorobie. Legenda mówi, że gdy św. Agnieszka umarła dzieci w regionie, bez względu na wiek, zaczęły opowiadać o niej - o jej pobożności i jej śmierci. W 1522 roku papież Klemens VII dopuścił kult Świętej w Montepulciano, a w 1532 ogłosił ją błogosławioną, w 1601 roku rozciągnięto jej kult na cały zakon dominikański.
Dnia 10 grudnia 1726 roku została kanonizowana przez papieża Benedykta XIII.
Kościół p.w. św. Agnieszki w Montepulciano
Ciało św. Agnieszki przez ponad 300 lat pozostawało nienaruszone, później umieszczono jej doczesne szczątki w woskowej figurze, pozostawiając na widoku tylko jej ręce i stopy, z których wypływał pachnący olejek.
Św. Katarzyna ze Sieny, która trzydzieści lat po śmierci św. Agnieszki pielgrzymowała do jej grobu, otaczała ją wielką czcią, nazywając "chlubną matką". Gdy św. Katarzyna modliła się u jej grobu, na nią i jej dwie siostrzenice, a także ciało św. Agnieszki posypała się manna.
Kościół p.w. św. Agnieszki w Montepulciano
Pierwszą i najwcześniejszą biografię św. Agnieszki napisał bł. Rajmund z Kapui, po pięćdziesięciu latach od jej śmierci.
Patronka:
Montepulciano, dziewcząt.
Ikonografia:
Przedstawiana w habicie dominkańskim, trzymającą Dzieciątko Jezus, czasami ze
św. Katarzyną ze Sieny i św. Różą z Limy. Jej atrybutami są: krzyż, lilia, klasztor, księga.
Posty
