.
Święty biskup i zakonnik (1745-1824).
Wincenty Dominik przyszedł na świat 1 stycznia 1745 roku, w Civitavecchia, w rodzinie Józefa i Eleonory Strambi, jako najmłodsze z czworga dzieci. Rodzeństwo Wincentego zmarło w dzieciństwie. Jego ojciec był aptekarzem, znanym ze swej działalności na rzecz chorych i ubogich. Nauczany początkowo przez pobożną matkę, później przez franciszkanów, zaczął uczyć swoich rówieśników katechizmu. Mimo początkowych oporów ze strony rodziców, Wincenty wstąpił do seminarium i ropoczął studia przygotowujące do kapłaństwa w listopadzie 1762 roku. Ze względu na słaby stan zdrowia, odmówiono mu przyjęcia do zakonu kapucynów i misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Gdy przełożeni zauważyli jego talent oratorski, został wysłany na dalsze studia do Rzymu, a następnie kontynuował studia teologiczne u dominikanów w Viterbo.
Katedra pw. św. Juliana w Maceracie, Marche
Jeszcze jako student został mianowany prefektem seminarium w Montefiascone, a później rektorem seminarium w Bagnorea.
Przed święceniami kapłańskimi udał się na rekolekcje do klasztoru pasjonistów (Zgromadzenie Męki Pańskiej, CP) w Vetralla. Właśnie tam spotkał się z ich założycielem, św. Pawłem od Krzyża. Chciał wstąpić do zakonu, ale św. Paweł, mając na uwadze jego stan zdrowia, odradził mu wstępowanie do jego zakonu.
Bazylika pw. św. Jana i św. Pawła w Rzymie
W dniu 19 grudnia 1767 roku św. Wincenty otrzymał święcenia kapłańskie, odprawia Mszę prymicyjną w rodzinnym mieście, po czym powrócił do Rzymu na dalsze studia z teologii. Poświęcił się badaniom nad pismami św. Tomasza z Akwinu. Czując cały czas powołanie do zakonu pasjonistów, jeszcze kilkakrotnie podróżował do św. Pawła, aby przekonać go do zmiany zdania. We wrześniu 1768 roku został przyjęty do nowicjatu i przybrał imię Wincenty Maria. Cały wolny czas poświęcał na studiowanie Ojców Kościoła i Pisma Świętego.
Św. Wincenty, jak każdy pasjonista, głosił misje wielokrotnie, gromadząc tłumy wiernych. W 1773 roku został mianowany profesorem teologii domu pasjonistów w Rzymie, u św. Jana i św. Pawła. Właśnie tutaj był obecny przy śmierci św. Pawła od Krzyża.
Powołany na stanowisko rektora domu zakonu w Rzymie, w 1781 został mianowany prowincjałem. W 1784 roku, na krótki okres, zwolniono go z pełnionych obowiązków, aby mógł napisać biografię św. Pawła od Krzyża, która została opublikowana w Londynie, z przedmową bł. Dominika Barberi. W 1790 roku mianowano go drugim definitorem generalnym pasjonistów.
Inwazja wojsk napoleońskich na Państwo Kościelne i antykatolickie dekrety zmusiły św. Wincentego do opuszczenia Rzymu w 1798 roku. W maju 1799 został wzięty przez Francuzów do niewoli, pod koniec roku powrócił do Rzymu.
Tablica pamiątkowa w katedrze pw. św. Juliana w Maceracie, Marche
Po śmierci papieża Piusa VI św. Wincenty był nominowany przez kardynała Leonarda Antonellego na kandydata na nowego Ojca Świętego, uzyskując siedem głosów.
W lipcu 1801 roku został mianowany biskupem Macerata i Tolentynu, stając się pierwszym biskupem, pochodzącym z zakonu pasjonistów. Musiał opuścić zakon, lecz nadal prowadził surowe życie według reguły zakonnej i prywatnie nosił habit zakonny. Jako biskup troszczył się o wychowanie księży w swojej diecezji i przykładał wielką wagę do poziomu nauczania w seminariach. Zajmował się osobami chorymi i starszymi, dbał o sieroty i osoby starsze.
W 1809 roku Napoleon wydał dekret włączający Macerata do cesarstwa francuskiego
i rozkazując, aby język francuski stał się językiem oficjalnym. Św. Wincenty odmówił wprowadzenia języka francuskiego do kościołów, również nie wyraził zgody na wydanie Francuzom listy z nazwiskami wszystkich mężczyzn z diecezji, zdolnych do służby wojskowej. We wrześniu 1908 roku św. Wincenty został uwięziony za odmowę złożenia przysięgi na wierność francuskiemu najeźdźcy, a później zesłano go do Mantui.
Do swojej diecezji powrócił cztery lata później, w 1814 roku, witany przez tłumy wiernych. Gdy papież Pius VII, powróciwszy z wygnania, odwiedził biskupa, miał powiedzieć: "Ten święty mąż mnie przytłacza". Najeźdźcy wyrządzili wiele szkód, nie tylko materialnych - niszcząc kościoły i budynki kościelne, ale i wpływając na rozluźnienie moralne wśród ludności.
Relikwie św. Wincentego w katedrze pw. św. Katerwiusza w Tolentynie, Marche
W 1817 roku Francuzi powrócili do Maceraty, gdzie stworzyli swoją siedzibę, z której zamierzali atakować Austriaków. Mieszkańcy zwrócili się do biskupa z prośbą o pomoc, obawiając się francuskich żołdaków. Św. Wincenty zebrał wszystkich kapłanów i seminarzystów w kaplicy na modlitwę, i po półtora godzinie wstał i oświadczył, że Macerata zostanie obroniona za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny. I rzeczywiście Francuzi zostali pokonani i musieli się wycofać.
W 1823 roku, mając prawie osiemdziesiąt lat, uzyskał od papieża Leona XII pozwolenie na odejście na emeryturę. Jednocześnie został powołany na papieskiego doradcę na Kwirynale. To właśnie w tym czasie siostra Napoleona, Paulina powróciła do wiary katolickiej, za namową i wytycznymi św. Wincentego.
Katedra pw. św. Juliana w Maceracie, Marche
Gdy papież ciężko zachorował, św. Wincenty prosi Pana Boga, aby zamiast życia Leona XII, zabrał jego. Papież wyzdrowiał, a pasjonista zmarł po kilku dniach, 1 stycznia 1824 roku. Jego ciało wystawiono na widok publiczny, a później pochowano w bazylice pw. św. Jana i św. Pawła.
Papież Leon XIII dnia 1 kwietnia 1894 roku ogłosił dekret o heroiczności cnót. Beatyfikowany 26 kwietnia 1925 roku przez papieża Piusa IX, a kanonizowany przez papieża Piusa XII dnia 11 czerwca 1950 roku. Dnia 12 listopada 1957 roku jego relikwie przeniesiono z bazyliki p.w. św. Jana i św. Pawła do kościoła p.w. św. Filipa Nereusza w Maceracie.
Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupim lub habicie pasjonisty. Jego atrybutem jest: purpurowa piuska, krzyż, wizerunek Matki Bożej, klęcznik, lilia, brewiarz.
.
Posty
