.
Święty arcybiskup (ok.970-1021).Znany również pod imieniem: Herbert.
Ratusz w Kolonii, narożnik
Urodził się około roku 970 jako syn księcia Hugona z Wormacji (Worms), którego rodzina wywodziła się z wschodniofrankijskiej dynastii Konradynów. Nauki pobierał w wormackiej szkole katedralnej, później przebywał jakiś czas w opactwie benedyktyńskim w lotaryńskim Gorze, ponieważ chciał zostać mnichem. Jego ojciec miał wobec niego inne plany i odwołał go stamtąd z powrotem do domu. Został kanonikiem przy katedrze w Wormacji.
Jacques Callot, grawiura z 1630r.
W 994 roku przyjął św. Heribert święcenia kapłańskie, w tym samym roku został mianowany kanclerzem Włoch przez cesarza Ottona III, a po śmierci Hildebolda w 998 roku - kanclerzem Niemiec (po raz pierwszy te dwa urzędy zostały skupione w jednej osobie). W latach 996-97 dwukrotnie towarzyszył cesarzowi w podróży do Rzymu. Przebywał na terenie Italii, gdy w 999 roku został mianowany przez papieża Sylwestra II arcybiskupem Kolonii. W Benewencie, dnia 9 czerwca 999 roku, otrzymał inwestyturę i paliusz z rąk następcy św. Piotra. W dzień Bożego Narodzenia został konsekrowany na arcybiskupa w Kolonii. W obecności nowo wyświęconego arcybiskupa, na polecenie cesarza, otwarto grób Karola Wielkiego.
Św. Heribert w 1002 roku był obecny przy łożu śmierci cesarza Ottona III na zamku w Paterno. Gdy wracał do Akwizgranu (Aachen) z ciałem zmarłego władcy i insygniami władzy cesarskiej, został na krótki czas uwięziony przez Henryka IV Bawarskiego (późniejszego cesarza św. Henryka II), którego kandydaturze święty arcybiskup był przeciwny, ale któremu później służył wiernie.
W 1004 roku towarzyszył królowi Henrykowi II w podróży do Rzymu, w czasie I wyprawy włoskiej, gdy maju tego samego roku Henryk II został koronowany na króla Włoch (dopiero w lutym 1014 roku otrzymał z rąk papieża Benedykta VIII koronę cesarską).
Opactwo w Deutz
fragment drzeworytu "Panorama Kolonii"
Antoni z Wormacji, ok.1535
Wiele uwagi św. Heribert poświęcał swojej diecezji - wysyłał pieniądze do ubogich kapłanów, troszczył się o chorych, biednych i opuszczonych. Ufundował wiele kościołów i klasztorów, a w 1003 roku rozpoczęto budowę opactwa w Deutz na prawym brzegu Renu. W czasie wielkiej suszy poprowadził procesję ulicami Kolonii do kościoła św. Seweryna. gdy Święty wstał z klęczek przy ołtarzu, prawie natychmiast spadł rzęsisty deszcz, pozwalając zebrać obite plony z pól.
Kościół p.w. św. Heriberta w Kolonii-Deutz (Alt St.Heribert)
W czasie jednej z wizytacji duszpasterskich zachorował nagle i z wysoką gorączką powrócił do Kolonii, gdzie po kilku dniach choroby zmarł, 16 marca 1021 roku. Został pochowany w kościele w opactwie w Deutz. W 1075 roku papież Grzegorz IX ogłosił św. Heriberta świętym. Jego doczesne szczątki, wydobyte uroczyście 30 sierpnia 1147 roku, złożono w 1175 w złotym relikwiarzu, arcydziele romańskiego złotnictwa, z dębowym wnętrzem. Opactwo w Deutz ucierpiało kilkakrotnie podczas działań wojennych, ostatecznie jego los przypieczętowała sekularyzacja z 1803 roku. Od 1994 roku kościół (Alt St. Heribert) znajduje się w posiadaniu greckiego kościoła prawosławnego.
Kościół p.w. św. Heriberta w Kolonii-Deutz (Neu St.Heribert)
Relikwiarz św. Heriberta przechowywany jest obecnie w kościele p.w. św. Heriberta (Neu St. Heribert), wybudowanego pod koniec XIX wieku. Na ziemi na której stoi kościół znajdowało się benedyktyńskie opactwo św. Pantaleona, we wczesnym średniowieczu otrzymali go templariusze, po nich joannici. W 1803 roku poddano je sekularyzacji i w 1881 roku ówczesna właścicielka ziemi zapisała ją Kościołowi, pod warunkiem że w ciągu dziesięciu lat zostanie na niej wybudowany kościół.
Sarkofag z relikwiami św. Heriberta, 1176-80
Patron:
Wzywany w czasie suszy, chroni przed ospą.
Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupim, w czasie modlitwy lub klęczący przed
św. Henrykiem II. Jego atrybutami są: mitra, pastorał, paliusz, katedra.
.
Posty
