5 kwietnia 2011

Św. Gerald z Sauve-Majeure OSB

.
Święty biskup i wyznawca (ok.1025-1095).

Znany również jako: Gerard, Geraud, Gerald z Corbie.

Opactwo w Corbie
"Monasticon Gallicanum", 1677r.

Urodził się w pikardyjskim Corbie, około roku 1025. Nauki pobierał w opactwie w swoim mieście rodzinnym, a po osiągnięciu odpowiedniego wieku, został mnichem i przez kilka lat pełnił funkcję piwniczego. Razem ze swoim opatem wyruszył w pielgrzymkę do Monte Gargano, do klasztoru w Monte Cassino, a na samym końcu udali się do Rzymu. Św. Gerald otrzymał święcenia kapłańskie z rąk papieża św. Leona IX.

W tym okresie podupadł mocno na zdrowiu, a gdy choroba zaczęła zagrażać jego życiu, powrócił do Corbie. Dzięki wstawiennictwu św. Adalarda, opata Corbie, do którego zawsze żywił szczególne nabożeństwo, został cudownie uzdrowiony. Postanowił wyruszyć w pielgrzymkę do Palestyny, a po powrocie objął godność opata w klasztorze św. Wincentego w Laon, w Pikardii. Gdy po kilku latach mnisi zbuntowali się, nie chcąc się poddać ścisłej regule, św. Gerald z kilkoma współbraćmi wyruszył do Akwitanii. Od księcia Wilhelma VIII otrzymał w nadaniu ogromną połać lasów nieopodal Bordeaux, gdzie w krótkim czasie powstało opactwo Grande-Sauve. Nazwa opactwa nawiązywała do Silva Major, "wielkiego lasu". Pierwszym opatem został św. Gerald.

 Pozostałości opactwa Sauve-Majeure, Akwitania

Św. Gerald rozpropagował praktykę odprawiania Mszy św. i oficjum za zmarłych współbraci przez trzydzieści dni po ich śmierci.

Zmarł w 1095 roku, kanonizowany ponad sto lat później - 13 października 1197 roku - przez papieża Celestyna III.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie benedyktyńskim. Jego atrybutem jest: pastorał, klasztor, księga.

Dzieła:
"Historya przeniesienia ciała św. Adelarda"
"Żywot św. Adelarda"

Varia:
Opactwo Grande-Sauve (Sauve-Majeure), przy wsparciu książąt akwitańskich, królów Anglii i Francji, papieży i wielu hojnych dobroczyńców, w krótkim czasie rozkwitło. Położone na szlaku do Santiago de Compostela, służyło jako punkt wyjścia pielgrzymek. Podczas wojny stuletniej kilkakrotnie niszczone (1337/53), zostało odbudowane w XVI wieku. Po znacznym ograniczeniu przywilejów, jego znaczenie zmalało i zaczęło podupadać. W 1665 roku wielka burza poważnie uszkodziła dach kościoła, refektarz i dormitorium, a także osłabiła dzwonnicę, która całkowicie rozpadła się wiek później. W 1759 roku trzęsienie ziemi naruszyło konstrukcję kościoła. W czasie rewolucji francuskiej opactwo skonfiskowano, a ocalałe budynki służyły jako więzienie. Gdy w 1809 roku runął dach kościoła, cały budynek potraktowano jako kamieniołom, rozbierając go doszczętnie. Miejscowy biskup w 1837 roku wykupił opactwo i zorganizował w nim kolegium jezuickie, ale w krótkim czasie państwo zabrało je na kolegium nauczycielskie. Funkcję tą pełniło aż do 1910 roku, do czasu kolejnego pożaru, wtedy też opactwo ponownie opustoszało. W czasie I wojny światowej to co z niego pozostało wykorzystano na szpital wojskowy.
.