11 kwietnia 2013

Św. Gemma Galgani

.
Święta dziewica i mistyczka (1878-1903).

Znana również jako: Dziewica Lukkańska, Córka Męki Jezusowej, męczeński kwiat z Lukki.


Maria Gemma Umberta Pia przyszła na świat 12 marca 1878 w toskańskim miasteczku Cappanori. Była piątym z ośmiorga dzieci zamożnego aptekarza Henryka Galgani (pochodził z rodziny św. Jana Leonardiego) i jego pobożnej żony Aurelii. Henryk był głęboko oddany papieżowi Piusowi IX i królowi Humbertowi I (Umbertowi), dlatego też nadał ich imiona nowo narodzonej córeczce, której Chrzest św. odbył się następnego dnia po narodzinach. Wkrótce potem rodzina przeniosła się do Lukki. Powoli kończył się okres szczęścia i spokoju dla Galganich, ponieważ Aurelia zachorowała na suchoty i jej stan zdrowia gwałtownie się pogorszył. Choroba przykuła ją do łóżka, a w końcu 1885 roku zmarła. Ojciec, człowiek dobry i łatwowierny, chętnie pomagający innym i udzielający szczodrze kredytów, załamany chorobą i śmiercią ukochanej żony, popadł w kłopoty finansowe.


Dopóki lekarze nie zabronili kontaktowania się dzieci z chorą matką, Gemma nie odstępowała jej na krok. To przy jej łóżku przygotowywała się do sakramentu Bierzmowania, który przyjęła 26 maja 1885 roku w kościele pw. św. Michała (San Michele in Foro). Wkrótce potem dzieci musiały opuścić dom rodzinny i zamieszkać u wujostwa nieopodal Lukki. Tam też zastała je wiadomość o śmierci matki. Do ojca powróciły na Boże Narodzenie tego samego roku.

W ramach przygotowań do I Komunii ojciec oddał Gemmę na naukę katechizmu do Instytutu Sióstr Oblatek Ducha Świętego w Lukce. Początki temu zgromadzeniu dała szkoła dla dziewcząt założona w 1882 roku przez bł. Helenę Guerra, nazwana przez nią Instytutem św. Zyty. Piętnaście lat później papież zatwierdził je jako nowe zgromadzenie zakonne. W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, 17 czerwca 1887 roku, Gemma przyjęła I Komunię w kaplicy sióstr oblatek. Przez kolejne siedem lat, z niewielkimi przerwami, dziewczynka pobierała nauki u sióstr, a matka Helena wprowadziła ją w podstawy doktryny katolickiej i wpoiła nabożeństwo do Męki Pańskiej, któremu Gemma pozostała wierna aż do śmierci.


Nieszczęścia nie opuszczały rodziny Galganich - w 1894 roku w lukkańskim seminarium zmarł na gruźlicę ukochany brat Gemmy, Gino. Sama, dwa lata później, przeszła bolesną operację nóg. Jej najgorętszym pragnieniem było wstąpienie do klasztoru, ale niestety ze względu na zły stan zdrowia nie było to możliwe. Dlatego jeszcze w tym samym, 1896 roku, w dzień Bożego Narodzenia dziewczyna złożyła, za zgodą swego kierownika duchowego pasjonisty o. Germana Ruoppolo, śluby czystości. W listopadzie 1897 umiera jej ojciec, Henryk Galgani, pozostawiając rodzinę w ogromnych tarapatach finansowych. Gemma, z pomocą ciotki, musiała zająć się młodszym rodzeństwem. Dlatego też najęła się do pracy w domu rodziny Giannich, którzy w krótkim czasie pokochali pobożną i cichą dziewczynę.

W 1898 roku Gemma zachorowała na ciężkie zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych z licznymi powikłaniami (niektóre źródła podają, że była to gruźlica kręgosłupa) i lekarze nie dawali jej żadnych szans na przeżycie. Jednak dzięki modlitwom za wstawiennictwem św. Marii Małgorzaty Alacoque i św. Gabriela Possentiego (nazywanego również św. Gabrielem od Matki Bożej Bolesnej) została w cudowny sposób uzdrowiona.



W wigilię święta Najświętszego Serca Pana Jezusa, 8 czerwca 1899 roku, Gemma otrzymała święte stygmaty, odpowiedniki pięciu ran Chrystusa: "nagle poczułam głęboki, wewnętrzny żal za swoje grzechy - tak intensywny, jakiego nigdy przedtem nie odczuwałam. (...) Z całej siły zaczęłam brzydzić się nimi wszystkimi i solennie zapewniać o woli odpokutowania za nie". Od tej chwili stygmaty pojawiały się w każdy czwartek około godziny 20 i znikały w piątek o 15.00, zasklepiając się. Jej spowiednik i kierownik duchowy o. German tak opisywał ten moment: "nagle na jej rękach pojawiały się czerwone plamy, a pośrodku tych plam, pod skórą, stopniowo kształtowały się postrzępione rany. Rany po zewnętrznej stronie miały podłużny kształt, mierzyły trzy czwarte cala długości i jedną ósmą szerokości, natomiast na dłoni były okrągłe, choć nieregularne, i miały prawie pół cala średnicy. Natomiast rany na stopach były dłuższe i szersze; na brzegach zsiniałe. Odwrotnie niż na rękach, rany na nogach były większe od spodu, a mniejsze po zewnętrznej stronie. Po upływie pięciu minut, kształtujące się stygmaty zaczynały krwawić, najpierw pod skórą, a później przez otwartą ranę." Zdarzały się jednak dni, gdy przebiegało to znacznie gwałtowniej, a jej ciało wstrząsał ból rozrywanego gwałtownie ciała. Najbardziej zdumiewający był fakt, że już w sobotę wieczorem po stygmatach nie było żadnego, nawet najmniejszego śladu.

Krucyfiks w domu Gianninich, z którego Pan Jezus objął św. Gemmę

Trzy lata później, w 1902 roku, stan zdrowia Gemmy znacznie się pogorszył, a lekarze stwierdzili u niej gruźlicę. Wielki Piątek 1903 roku przyniósł jej olbrzymie cierpienie, a przeczuwając zbliżającą się śmierć poprosiła o ostatnie sakramenty. Zmarła dzień później ok. 13.30, w Wielką Sobotę, 11 kwietnia 1903 roku, w wieku 25 lat. Pochowano ją na publicznym cmentarzu w Lukce, a kilka lat później, gdy w mieście powstał klasztor pasjonistek, przeniesiono do tamtejszej kaplicy jej doczesne szczątki. Tak spełniły się słowa Gemmy, że choć pasjonistki nie mogły jej przyjąć za życia, zrobią to po jej śmierci.

Beatyfikacja Gemmy Galgani
Bazylika św. Piotra na Watykanie
14 maja 1933r.

W 1917 roku rozpoczyna się proces kanoniczny o uznanie świętości Gemmy Galgani. Papież Pius XI 29 września 1931 roku promulgował dekret o heroiczności cnót Gemmy. Beatyfikacja miała miejsce 14 maja 1933.

Przeniesienie relikwii bł. Gemmy do katedry św. Marcina w Lukce

Pół roku później relikwie nowej błogosławionej przeniesiono do katedry św. Marcina w Lukce. Jesienią 1935 roku wmurowano kamień węgielny pod nowy klasztor, który docelowo miał stać się sanktuarium św. Gemmy.


Kanonizacja bł. Gemmy
Bazylika św. Piotra na Watykanie
2 maja 1940r.

Kanonizacja odbyła się 2 maja 1940 roku, z zachowaniem obligatoryjnych pięciu lat przerwy przed procesem kanonizacyjnym. Jej wspomnienie przypada 11 kwietnia, a w zakonie pasjonistów - 16 maja.


Patronka:
Pasjonistek, sierot, chorych na gruźlicę, studentów, uczniów, aptekarzy. Wzywana w obronie przed pokusami (wiele lat spędziła na walce z szatańskim nękaniem).

Ikonografia:
Przedstawiana w czarnej sukience, która była jej codziennym strojem. Jej atrybutem jest: krzyż, lilia i róża jako symbole czystości i dziewictwa, Anioł Stróż (przez całe swoje życia widziała i rozmawiała ze swoim aniołem), emblemat pasjonistów czyli czarne serce z krzyżem i napisem "JESU XPI PASSIO" (Męka Jezusa Chrystusa).

 Figura na sarkofagu z relikwiami św. Gemmy
Klasztor pasjonistek w Lukce, Toskania

Lektura:
Św. Gemma Galgani "Autobiografia.Dziennik" (Fundacja Żywe Słowo).

10 kwietnia 2013

Św. Michał od Wszystkich Świętych OSsT


Święty kapłan i zakonnik (1591-1625).

Znany również jako: Michał de Santis, Michał od Świętych.


Michał (Miguel) Argemir przyszedł na świat 29 września 1591 roku w katalońskim Vich (ob. Vic),  w rodzinie radnego miejskiego Henryka Argemira i jego pobożnej małżonki Małgorzaty Montserrat. Wcześnie osierocony, został oddany na naukę do kupca, ale gdy okazało się, że chłopiec wykazuje powołanie do życia zakonnego opiekunowie zgodzili się, aby w 1603 roku wstąpił do klasztoru Zakonu Trójcy Przenajświętszej (trynitarzy) w Barcelonie.

 Figura św. Michała nad portalem kaplicy w Vic, XVIIIw.

Zakon Świętej Trójcy od Wykupu Niewolników (Ordo Sanctissimae Trinitatis de Redemtione Captivorum) założyli św. Jan z Mathy i św. Feliks de Valois. Zgromadzenie i reguła zostały zatwierdzone przez papieża w 1198 roku. Zakonnicy zajmowali się głównie wykupem chrześcijan z rąk niewiernych (mieli wykupić z niewoli aż 900 tys.osób). Niecałe pół wieku od założenia dwaj kolejni papieże złagodzili surową regułę zakonną. Gdy w XVI wieku Kontrreformacja zapoczątkowała odnowę zgromadzeń zakonnych, we Francji i w Hiszpanii prowadzono usilne starania o przywrócenie pierwotnej reguły zakonu trynitarzy. Hiszpańską reformę rozpoczął św. Jan Chrzciciel od Poczęcia NMP zakładając w Val de Penas w 1596 roku pierwszy klasztor trynitarzy bosych, żyjących według reguły napisanej przez świętych założycieli zakonu.

Ołtarz główny w kaplicy św. Michała w Vic, Katalonia

Michał Argemir złożył śluby zakonne w 1607 roku. Wkrótce potem zapragnął surowszej dyscypliny i większych umartwień, więc postanowił przenieść się do zakonu trynitarzy bosych, rozpoczynając nowicjat w madryckim klasztorze. Profesję złożył dwa lata później, w styczniu 1609r., w Alkali. W tym czasie studiował teologię na uniwersytecie w Salamance i w Sewilli. Po ich ukończniu uzyskał tytuł kaznodziei.

Żył modlitwą, postem i umartwieniami. Szczególną czcią otaczał Najświętszą Eucharystię, miał też żyć w stanie nieprzerwanej ekstazy.


Uznawany przez wszystkich za świętego skromny i cichy zakonnik zmarł 10 kwietnia 1625 roku w Valladolid. Już dwa lata po jego śmierci rozpoczęto starania o beatyfikację, którą zakończyło zatwierdzenie publicznego kultu przez papieża Piusa VI dnia 24 maja 1779 roku. Bł. Michała kanonizował papież Pius IX w święto Zesłania Ducha Św., 8 czerwca 1862 roku.

Patron:
Vic, chorych na nowotwory.

Ikonografia:
Przedstawiany w białym habicie trynitarskim, najcześciej klęczącego przed Najświętszym Sakramentem.

1 kwietnia 2013

Św. Franciszek z Paoli OM

Święty zakonnik i pustelnik (1416-1507).

Ekstaza św. Franciszka z Paoli
Pietro Bianchini, ok.1728
Luwr, Paryż

Urodził się 27 marca 1416 roku w kalabryjskiej Paoli, należącej do Królestwa Neapolu. Jego rodzice Jakub (Giacomo) Martolilla i Vienna z Fuscaldo, pobożni i bogobojni rolnicy, byli bezdzietni wiele lat, ale dzięki modlitwom za wstawiennictwem św. Franciszka z Asyżu urodziło im się troje dzieci, z których najstarszym był Franciszek.

Chłopiec pierwsze nauki pobierał u franciszkanów w San Marco Argentano. Gdy wrócił do domu wraz z rodzicami wyruszył na pielgrzymkę do Rzymu, Loreto i Asyżu, a po powrocie z niej prowadził życie pustelnicze w grocie nieopodal rodzinnej Paoli. Wokół Franciszka zaczęli skupiać się młodzi ludzie, którzy chcieli wieść życie podobne do niego - wypełnione modlitwą, postami i umartwieniem. W krótkim czasie miał tak wielu naśladowców, że postanowił założyć dla nich zakon. Napisał dla współbraci regułę i poprosił papieża o zatwierdzenie zakonu i reguły przez Kościół, co nastąpiło w 1474 roku. Niecałe dwadzieścia lat później zakon nazwano Zakonem Braci Najmniejszych (Minimów, OM).

Cud św. Franciszka z Paoli
Francesco Capella, ok. 1750r.
Muzeum Diecezjalne w Kortonie, Toskania

Franciszek żywił szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej, Imienia Jezus i Matki Bożej.Jego wstawiennictwu przypisywano liczne cuda. Został obdarzony również wizjami dotyczącymi przyszłości oraz darem bilokacji.

Na prośbę papieża Sykstusa IV zakonnik udał się do Paryża, aby pomóc królowi Ludwikowi XI przygotować się do śmierci. Korzystając z nadarzającej się okazji wywarł znaczący wpływ na zawarcie pokoju pomiędzy Francją a Anglią, doradzając małżeństwo pomiędzy panującymi oraz na ułożenie stosunków Francji z Hiszpanią. Po śmierci króla pozostał we Francji i przez wiele lat pełnił funkcję doradcy króla Karola VIII.

Św. Franciszek z Paoli wskrzesza martwe dziecko
Sebastiano Ricci, 1733r.
Kościół pw. św. Rocha (San Rocco) w Wenecji

Franciszek rozchorował się nagle i bardzo poważnie w Niedzielę Palmową 1507 roku. Zmarł w Wielki Piątek, 2 kwietnia, we francuskim Plessis-les-Tours.

Jego doczesne szczątki pochowano w Plessis, a jego grób stał się wkrótce miejscem licznych pielgrzymek. W 1562 roku hugenoci zbezcześcili jego grób, a znajdując ciało świętego nietknięte, spalili je. Katolikom udało się uratować kości, które przekazano do różnych kościołów.

 
Św. Franciszek z Paoli
Francesco Antonio Fontana, 1670-73
Kolumnada Berniniego, południowa strona, Watykan

Franciszek został beatyfikowany przez papieża Leona X w 1513 roku, ten sam papież kanonizował go sześć lat później.W 1955 roku relikwie przewieziono do Paoli, do sanktuarium św. Franciszka.

Św. Franciszek z Paoli
Giovanni Battista Maini,  1732r.
Bazylika św. Piotra na Watykanie (lewa nawa, dolna nisza)

Patron:
Sycylii, Kalabrii, wioślarzy, marynarzy, żeglarzy, podróżnych. Wzywany w obronie przed ogniem i bezpłodnością.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju mnicha, lewitujący nad tłumem. Jego atrybutami są: czaszka, dyscyplina.

 Marco Pitteri, akwaforta