Św. Grzegorz Barbarigo

.

Święty biskup i wyznawca (1625-1697).

Grzegorz Jan Kacper Barbarigo przyszedł na świat 16 września 1625 roku w Wenecji, w rodzinie bogatego, wpływowego i pobożnego senatora Republiki Weneckiej, Jana Franciszka Barbarigo. Jego matka, Lukrecja Lion zmarła, gdy miał zaledwie dwa lata. Ojciec zapewnił mu gruntowne wykształcenie w dziedzinie nauk humanistycznych i przyrodniczych, a także zlecił ukończenie specjalnego kursu dyplomatycznego.

W 1643 roku młody Grzegorz Barbarigo towarzyszył ojcu i weneckiemu ambasadorowi, Alvise Contariniemu, w podróży do Monastyru (Münster), gdzie brali udział w przygotowaniach warunków pokoju westfalskiego, kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618-48). W Monastyrze poznał arcybiskupa Fabio Chigi, nuncjusza apostolskiego w Kolonii i przyszłego papieża Aleksandra VII, który również brał udział w pokojowych negocjacjach. Arcybiskup był pod wrażeniem wykształcenia i pobożności św. Grzegorza, doradził mu kontynuowanie przerwanych przez młodzieńca studiów w Padwie. Po trzech latach, w 1646 roku, Barbarigo wrócił do Wenecji i na studia w Padwie, gdzie uczył się greki, matematyki, historii i filozofii. We wrześniu 1655 roku otrzymał doktorat z prawa cywilnego i kanonicznego 
(in utroque iure).

Mimo stojącej przed nim otworem kariery dyplomatycznej pragnął zostać zakonnikiem, ale jego spowiednik i kierownik duchowy widząc w nim zadatki na dobrego pasterza, poradził mu oddanie się na służbę Panu Bogu jako kapłan diecezjalny. Św. Grzegorz święcenia kapłańskie otrzymał 21 grudnia 1655 roku, w wieku trzydziestu lat. Rok później papież Aleksander VII wezwał młodego księdza do Rzymu i powierzył mu tytuł prałata honorowego Jego Świątobliwości (tzw. prałata domowego). Otrzymał również funkcję referendarza w Trybunale Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości i Apostolskiej Sygnatury Łaski.

Św. Grzegorz odwiedza chorego na dżumę

Neno Mori, 1960r.

Kościół p.w. św. Jana Ewangelisty w Wenecji

W 1656 roku Rzym nawiedziła plaga dżumy, dziesiątkując jego mieszkańców,
św. Grzegorz sam odwiedzał chorych, pomagał grzebać zmarłych, pomagał wdowom i sierotom. Doceniając pobożność, oddanie i poświęcenie prałata Barbarigo, papież Aleksander VII desygnował go na urząd biskupa Bergamo, 9 lipca 1657 roku, a 29 lipca miała miejsce konsekracja nowego biskupa w bazylice p.w. św. Marka (San Marco Evangelista al Camidoglio) w Rzymie, przez kardynała Marka Antoniego Bragadin.

Kościół p.w. św. Tomasza (San Tomasso in Parione) w Rzymie

Achille Pinelli, 1834r.

Po przybyciu do Bergamo sprzedał cały swój majątek, a uzyskane fundusze rozdzielił pomiędzy ubogich. Starał się naśladować w swoim postępowaniu wielkiego arcybiskupa Mediolanu, św. Karola Boromeusza. Zabiegał o pobożną lekturę dla wiernych, polecając szczególnie lekturę pism św. Franciszka Salezego. Gdy odwiedzał biednych w ich domach, często zasiadał wraz z nimi do stołu. Dużą część dnia poświęcał na nauczaniu katechizmu, a wiele godzin nocnych spędzał na modlitwie. Znany był z tego, że odźwiernemu w biskupim pałacu polecił budzenie go o każdej godzinie, jeśli tylko była potrzeba nawiedzenia chorego czy umierającego.

 Bazylika p.w. św. Marka Ewangelisty w Rzymie

Na konsystorzu 5 kwietnia 1660 roku papież Aleksander VII wyniósł św. Grzegorza do godności kardynalskiej, z tytularnym kościołem św. Tomasza (San Tomasso in Parione) w Rzymie. Dnia 13 lipca 1677 roku jego kościołem tytularnym została bazylika św. Marka (San Marco Evangelista al Campidoglio).

Francesco Cucchi, 1761r.

Kościół p.w. św. Piotra w Tagliuno, Lombardia

Cztery lata później, 24 marca 1664 roku, został konsekrowany na biskupa Padwy. Rozwinął szeroko działalność w duchu reform soboru trydenckiego. Poświęcił się całkowicie nauce katechizmu wśród wiernych, ponadto ufundował ponad 300 katolickich szkół. W czasie swojej posługi odwiedził 320 parafii. Troszcząc się o wykształcenie i formację księży założył seminarium w Padwie, pierwsze w dziejach diecezji, w krótkim czasie stało się jednym z najlepszych w Europie. Dbał o to, by powstawały wydawnictwa zajmujące się drukowaniem katolickich książek, a część literatury w nich drukowanej wysyłał katolikom mieszkającym w islamskich krajach.

Św. Grzegorz Barbarigo brał udział w konklawe w roku 1667, 1676, 1689 i 1691.

Za papieża Innocentego XI, od 1667 roku, był odpowiedzialny za katolickie szkolnictwo w Rzymie i całej Italii, jednocześnie pełniąc rolę doradcy w trudnych sprawach.

Katedra p.w. Wniebowzięcia NMP w Padwie

 
Zmarł w opinii świętości 17 czerwca 1697 roku, został pochowany w katedrze
p.w. Wniebowzięcia NMP w Padwie. Dwa lata po jego śmierci, w 1699 roku, po raz pierwszy rozpoczęto wstępne dochodzenie w celu zbadania życia, cnót i cudów dokonanych za jego wstawiennictwem. Pomiędzy rokiem 1699 a 1716 badania prowadzono w ośmiu miejscach, związanych z jego działalnością i pracą (Padwa, Bergamo, Wenecja, Florencja, Rzym, Benewent, Modena i Mediolan). W 1723 roku rozpoczęto proces beatyfikacyjny w Rzymie. Papież Klemens XIV beatyfikował go 6 lipca 1771 roku, a kanonizował papież Jan XXIII dnia 26 maja 1960 roku (starania o kanonizację wznowił biskup Hieronim Bortignon). Święty spoczywa w kryształowym sarkofagu, w ołtarzu w lewej nawie, w ołtarzu mu poświęconym.

Patron:
Szkół katolickich, wydawnictw i wydawców.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa lub kardynała. Jego atrybutem jest: mitra, księga, krzyż.

Cytaty:
Zawsze leżało nam na sercu umacnianie najdoskonalszych w pobożności, nauce
i kulturze, kleryków i kapłanów, którzy z pomocą łaski niebios zagrzewają do pobożności nie tylko ducha dobrych, lecz także powinni otwierać twarde serca złych oraz zamglonych przez winę rozum i grzeszników oświecać wspaniałym światłem prawdy.

O św. Grzegorzu:
Jego dzieła tchną wzniosłością Ducha i stanowią wielką zachętę, by zerwać
z próżnością tego świata, by tym tchnieniem naprawić, odmienić, i te drobne i te poważne, zadania naszego życia powszedniego.
Papież Jan XXIII podczas Mszy św. kanonizacyjnej, 26 maja 1960 rok.
.