.
Święty zakonnik (1546-1600).Znany również jako: Juan Pecador, Jan Grzesznik.
Urodził się 6 marca 1546 roku w andaluzyjskim Carmona, w rodzinie pobożnego rzemieślnika Cristobala Grande i Izabeli Roman. Gdy miał jedenaście lat zmarł mu ojciec. Chłopiec otrzymał solidne katolickie wychowanie, najpierw w rodzinie, a od siódmego roku życia - w kościelnym chórze. Naukę zawodu sukiennika, zgodnie z wolą rodziców, pobierał w Sewilli. Mając siedemnaście lat wrócił do domu rodzinnego i zajął się sprzedażą tkanin i odzieży. Mimo powodzenia w interesach, nie odczuwał satysfakcji z wykonywanej pracy, a przeżywając kryzys wiary postanowił udać się do pustelni św. Eulalii (Santa Olalla) w Marchena, gdzie spędził cały rok na modlitwie, postach i kontemplacji, próbując odkryć swoje powołanie. Postanawiając oddać się całkowicie Panu Bogu, porzucił swoje dotychczasowe życie, przywdział włosiennicę i przyjął imię Jan Grzesznik (Juan Pecador). W tym samym czasie zaopiekował się parą schorowanych staruszków, przyjmując ich we własnym domu i żebrząc na ulicach o jałmużnę dla nich.
Mając zaledwie dziewiętnaście lat przeniósł się do Jerez de la Frontera, aby tam rozpocząć nowe życie. Opiekował się potrzebującymi, więźniami, nieuleczalnie chorymi oraz opuszczonymi. Aby zebrać środki na ich utrzymanie, żebrał na ulicach miasta. Często zachodził na Mszę św. i modlitwę do kościoła franciszkanów, gdzie korzystał z porad duchowych jednego z zakonników.
Swoim poświęceniem, pobożnością i pokorą św. Jan wzbudzał podziw mieszkańców Jerez, którzy coraz chętniej wspierali jego dzieło. Gdy w styczniu 1574 roku wybuchła w mieście kolejna epidemia, wielu chorych zostało wyrzuconych na ulicę i nie miało się gdzie podziać. Z pomocą kapituły katedralnej i mieszkańców ufundował szpital poświęcony Matce Bożej Gromnicznej (Hospital de la Candelaria).
Gdy usłyszał o instytucji założonej przez św. Jana Bożego w Granadzie, a papież
św. Pius V zatwierdził regułę zakonu bonifratrów, św. Jan Grande odwiedził Granadę w 1574 roku i przyjął regułę, wprowadzając ją w życie w swoim szpitalu. Był przełożonym szpitalnej wspólnoty zakonnej i mistrzem nowicjatu. Oddany całkowicie dziełom miłosierdzia sam wiódł życie w skrajnym ubóstwie, cały wolny czas poświęcając modlitwie. Największym szczęściem było dla niego wysłuchanie Mszy św. Szczególnym nabożeństwem darzył Matkę Bożą.
Obdarzony wieloma łaskami oraz darem proroctwa (przepowiedział między innymi upadek Wielkiej Armady).
Mając 54 lata zachorował w czasie epidemii dżumy i zmarł 3 czerwca 1600 roku. W 1629 roku, na prośbę generała Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego, rozpoczęto proces beatyfikacyjny. Dnia 3 maja 1775 roku papież Pius VI zezwolił na jego kult lokalny, papież bł. Pius IX beatyfikował go 13 listopada 1853 roku, a kanonizował papież Jan Paweł II dnia 2 czerwca 1996 roku. W dokumencie beatyfikacyjnym napisano, iż złożył swoje życie Panu Bogu jako ofiarę za ustanie epidemii.
Za wstawiennictwem św. Jana Grande w 1932 roku w krakowskim szpitalu oo. bonifratrów dokonał się cud uzdrowienia nieuleczalnie chorej felicjanki, s. Marii (Reginy Hoeflich). Relikwie św. Jana znajdują się w Jerez, w szpitalu bonifratrów noszącym jego imię.
Patron:
Diecezji Jerez de la Frontera, chorych, więźniów.
Ikonografia:
Przedstawiany w habicie bonifratra. Jego atrybutem jest: krzyż, wizerunek Matki Bożej.
.
Posty
