.
Święta dziewica i zakonnica (1751-1816).Znana również jako: Maria Róża Julia Billiart.
Urodziła się 12 lipca 1751 roku w pikardyjskim Cuvilly, jako szóste z siedmiorga dzieci rolników Jana Franciszka Billiarta i Marii Luizy Debraine. Otrzymała podstawy wykształcenia w szkole prowadzonej przez wuja Gilberta Thibaut. W siódmym roku życia doskonale znała katechizm i za zgodą proboszcza Dangicourta uczyła inne dzieci i opowiadała im o życiu Pana Jezusa. Pierwszą Komunię Św. przyjęła w wieku dziewięciu lat. Gdy miała czternaście lat postanowiła ofiarować swoją czystość Bogu i poświęcić życie służeniu biednym. W 1773 roku rabusie napadli na mały sklepik ojca, zabijając go. Wywołało to u niej wstrząs, który spowodował paraliż nóg. W tym czasie przyjmowała Komunię codziennie, spędzając wiele godzin na modlitwie. Resztę dnia poświęcała na haftowanie bielizny ołtarzowej oraz katechizowanie wiejskich dzieci, szczególną uwagę zwracała na te z nich, które przygotowywały się do Komunii.
Panorama Cuvilly z kościołem
pocztówka sprzed 1915r.
Po wybuchu rewolucji opowiedziała się zdecydowanie przeciw jakobinom, ukrywała prześladowanych księży, za co chciano ją spalić na stosie. Uratowali ją znajomi wywożąc wozem z sianem, w którym ją ukryli. Znalazła schronienie na zamku Gournay-sur-Arondre, stamtąd wyruszyła w drogę do Compiegne, gdzie mieszkała nieopodal klasztoru sióstr karmelitanek. Była świadkiem ich męczeńskiej śmierci, gdy w 1793 roku szły śpiewając "Te Deum" prosto na szafot.
Dom rodzinny św. Julii w Cuvilly
W październiku 1789 roku przeniosła się do Amiens, gdzie poznała o. Józefa Varin, który uznał że św. Julia doskonale naucza katechizmu i namówił ją do założenia sierocińca, w czym pomagała jej grupa przyjaciół.
Bł. Franciszek-Józef de la Rochefocauld, biskup Beauvais po rozmowie z Julią, która miała miejsce w pałacu biskupim, powiedział do zgromadzonych dygnitarzy:
"Ta dziewczyna wydaje się być natchniona przez samego Boga. Będę zdziwiony, jeśli nie usłyszymy o niej w niedalekiej przyszłości". Nie dane mu było się o tym przekonać, ponieważ razem ze swym bratem, biskupem Saintes, zginął we wrześniu 1792 roku, w masakrze w Carmes.
W Amiens św. Julia poznała również wicehrabinę Gizaincourt, Franciszkę Blin de Bourdon, która pomogła Jej w założeniu w 1803 roku w Amiens instytutu dla dziewcząt i sierocińca. Św. Julia złożyła uroczyste śluby czystości 15 października 1804 roku, wraz z Franciszką Blin, Wiktorią Leleu i Justyną Garson, dając początek zakonowi od Najświętszej Maryi Panny (Sorores Nostrae Dominae, SND), poświęcającemu się katolickiej edukacji dzieci, kształtowaniu ich moralnego charakteru oraz kształceniu katechetów na misje. Ojciec Varin nadał Zgromadzeniu tymczasową regułę, która w swej zasadniczej części nigdy nie została zmieniona.
Rewolucja uderzając w Kościół i jego kapłanów, zniszczyła niemal cały system edukacyjny. Jak pisał w oficjalnym sprawozdaniu Jakub Silher, członek rady miejskiej w Amiens, ubolewający nad utratą dobrych szkół podstawowych i średnich istniejących przed rewolucją, stwierdzał że świeccy nauczyciele zastępujący w tej roli zakonników i zakonnice, bardzo często nie posiadali zbyt wysokiego morale ani charakteru, interesując się jedynie pieniędzmi.
Anonim, ok. 1830r.
Św. Julia przykładała olbrzymią wagę do formacji sióstr, które miały uczyć w szkole, wspomagała ją w tym Matka Józefa (Franciszka Blin), która sama była znakomicie wykształcona i bardzo pobożna. W 1806 roku zgromadzenie liczyło ponad trzydzieści sióstr i miało swoje klasztory w kilku francuskich i belgijskich miastach, m.in. w Gandawie i Namur.
W czerwcu 1804 roku, gdy św. Julia odmawiała nowennę do Najświętszego Serca Pana Jezusa została cudownie uzdrowiona z paraliżu, na który cierpiała 22 lata. Po odzyskaniu sprawności, w ciągu dwunastu lat (1804-1816), Święta założyła piętnaście klasztorów, odbyła 120 podróży, z których zachowały się setki listów do Jej duchowych córek.
W styczniu 1816 roku zachorowała, a po trzech miesiącach cierpliwego znoszenia bólu zmarła 8 kwietnia 1816 roku w Namur, podczas modlitwy, ze słowami Magnificat na ustach. Pochowano Ją w przyklasztornym kościele. Sława jej świętości szybko się rozprzestrzeniała, została również potwierdzona przez wiele cudów.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1881 roku, została beatyfikowana 13 maja 1906 roku przez papieża św. Piusa X, a kanonizowana 22 czerwca 1969 roku przez papieża Pawła VI.
Patronka:
Chorych. Wzywano w obronie przed ubóstwem, dolegliwościami ciała, chorobą.
Ikonografia:
Przedstawiana w stroju zakonnicy, z dziećmi. Jej atrybutem jest: księga.
Cytat:
Pierwszym uczuciem jakie mnie ogarnia zaraz po przebudzeniu, jest wdzięczność że dobry Bóg zechciał mnie obdarować jeszcze jednym dniem, w którym mogę Go wysławiać.
Varia:
W momencie śmierci św. Julii zakon miał we Francji 15 klasztorów.
.
Posty
