Św. Jan Gwalbert OSB

.

Święty mnich i wyznawca (985-1073).

Urodził się w 985 roku w rodzinie florenckiego patrycjusza Gwalberta Visdomini na zamku Poggio Petroio w Tavarnelle Val di Pesa.

Edward Burne-Jones, 1863r.

Museum and Art Gallery w Birmingham,

Otrzymał bardzo staranne wykształcenie, rodzice wyznaczyli mu karierę wojskową. Gdy jego brat Hugon został zabity, zgodnie z obyczajem św. Jan został zobowiązany do pomszczenia jego śmierci i zabicia mordercy. W Wielki Piątek, w wąskiej florenckiej uliczce, spotkał zabójcę Hugona i już miał go zabić, gdy ten padł przed nim na kolana, błagając o łaskę, przez wzgląd na Mękę Pańską. Tknięty litością Święty rzucił szpadę, wybaczając nieprzyjacielowi rodziny.

Bazylika p.w. św. Miniasza we Florencji, Toskania

Wkrótce po tym wydarzeniu św. Jan udał się do klasztoru św. Miniasza (San Miniato al Monte), gdzie przywdział benedyktyński habit. Zwalczał symonię (świętokupstwo) i nikolaizm (łamanie celibatu), czym naraził się swojemu opatowi Obertowi i biskupowi Florencji, Piotrowi Mezzarabie. Nie mogąc i nie chcąc zaakceptować tego co starał się zwalczyć,opuścił mury klasztoru i szukając możliwości prowadzenia życia pustelniczego i pełnego wyrzeczeń udał się do kamedułów w Camaldoli.

Opactwo w Vallombrosa, 1750r.

Po jakimś czasie osiadł w Vallombrosa (Valle umbrosa) i tam w miejscu zwanym Acquabella założył klasztor w 1038 roku, oparty na regule św. Benedykta.
Mnisi wiedli życie bogobojne, do zajęć gospodarskich zatrudniając tzw. konwersów. Zakon został zatwierdzony przez papieża Wiktora II w 1055 roku.

Opactwo św. Michała Archanioła w Passignano, Toskania

Śmierć św. Jana Gwalberta, Italia, XVw.

Św. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 roku w opactwie św. Michała Archanioła (Abbazia di San Michele Archangele) w Passignano, nieopodal Tavernelle Val di Pesa
i w kościele opactwa został pochowany. Jego relikwie znajdują się w sarkofagu wykonanym przez Benedetto da Rovezzano. W 1193 roku papież Celestyn II zatwierdził kult publiczny św. Jana Gwalberta.

Kapliczka na dębie w parku otaczającym zamek w Gołuchowie, 2005r.

W Polsce relikwie św. Jana Gwalberta znajdują się w kościele p.w. św. Jana Gwalberta
i św. Tekli w Stanach, nieopodal Sandomierza, dokąd zostały sprowadzone
z opactwa w Vallombrosa w 2007 roku.

Św. Michał i św. Jan Gwalbert

Andrea del Sarto, 1528r.

Galleria degli Uffizi we Florencji, Toskania

Patron:
Leśników, ogrodników krajobrazu. Wzywany o pomoc w uwolnieniu z opętania.

Ikonografia:
Przedstawiany jako mnich, w habicie walombrozjańskim.
Jego atrybutem jest: krzyż, laska, księga, klasztor, szatan u stóp (czasami dwugłowy).

Św. Jan Gwalbert kruszy symonię i nikolazim

Agostino Veracini, 1744r.

Kościół p.w. św. Bartłomieja we Florencji, Toskania

Legenda:
Jedna z legend opowiada o tym, jak św. Jan Gwalbert przyjął do klasztoru Florentynusa, który chciał odpokutować za grzech symonii. Gdy umierał zobaczył
w rogu swej celi szatana jako węża z dwiema głowami, młodzieńca i mężczyzny
w koronie. Przerażony zaczął błagać św. Jana o pomoc w uwolnieniu się od diabła. Święty wziął duży krzyż i modląc się uderzył z całej siły w miejsce, gdzie ten stał, przeganiając go skutecznie. Florentynus już nie nękany umarł spokojnie, wzywając imienia Pana Boga.

Kaplica z relikwiami św. Jana Gwalberta

Opactwo p.w. św. Michała Archanioła w Passignano, Toskania

Varia:
Walombrozjanie (OSBVall, CVUOSB) w 1179 roku mieli 49 klasztorów. Opat do
1552 roku był wybierany dożywotnio, później na cztery lata. Strojem zakonnym był czarny wełniany habit z szerokimi rękawami i kapturem, przepasany czarnym rzemieniem oraz szeroki szkaplerz tej samej długości co habit. Generał zakonu miał prawo noszenia fioletowej piuski.

 

 Opactwo p.w. Trójcy Świętej w Vallombrosa, Toskania

W połowie XV wieku Kongregację Walombrozjańską zreformowali benedyktyni
z Monte Cassino, a na początku XVII ponowną reformę przeprowadził św. Jan Leonardi. W latach 1662-80 miało miejsce zjednoczenie z sylwestrynami (CSilv, CSilvOSB). W 1704 roku nowe konstytucje zatwierdził papież Klemens XI.
W 1808 roku wojska napoleońskie splądrowały klasztor w Vallombrosa, który stał opuszczony do 1815 roku.

Herb walombrozjanów - Disciplina et pacis

Ostatecznie został rozwiązany przez rząd włoski w 1866 roku, przeznaczając budynki opactwa na szkołę leśnictwa. Praktycznie wszystkie klasztory zostały rozwiązane na przestrzeni XVIII i XIX wieku. Obecnie klasztory walombrozjańskie znajdują się w: Vallombrosa, Pasignano, Florencji, Rzymie, Galloro i Montessoro.

Tunicela ze scenami z życia św. Jana Gwalberta, XVw.

Museo d'Arte Sacra dell'Abbazia w Vallombrosa, Toskania

Lektura:
Jakub de Voragine OP "Złota legenda" - "Żywot św. Jana Gwalberta"
.

Św. Pius I

.

Święty papież i męczennik (zm. ok. 155).

Następca papieża św. Hygina, został wybrany w 140 roku.
Był dziesiątym papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Urodził się w Akwilei, jako syn Rufina. Według Liber Pontificalis był bratem pisarza Hermasa, autora Pasterza. Po śmierci papieża św. Hygina, po trzech dniach modlitw
i postów nowym papieżem wybrano Piusa. W czasie swego pontyfikatu zwalczał gnostycki dualizm, a na synodzie w Rzymie w 144 roku wykluczył z Kościoła Marcjona z Pontu, odrzucającego Stary Testament i większość ksiąg Nowego Testamentu.

Kaplica Sykstyńska

Niektóre źródła podają, że to właśnie św. Pius I ustalił datę Wielkanocy na pierwszą niedzielę po marcowej pełni księżyca. Dbał o okazywanie najwyższego szacunku dla Ciała i Krwi Pańskiej, ustanawiając przepis, że jeśli kapłan z powodu zaniedbania uroni choć kroplę Krwi, powinien odprawić jako wynagrodzenie za to czterdziestodniową pokutę.

Za jego pontyfikatu Rzym stał się centrum chrześcijańskiego świata. Ufundował jeden z najstarszych rzymskich kościołów, p.w. św. Pudencjany.

 Bazylika p.w. św. Piotra na Watykanie, Rzym

Zginął jak podaje większość źródeł śmiercią męczeńską, około roku 155 i został pochowany w pobliżu grobu św. Piotra.

Ikonografia:
Przedstawiany w szatach papieskich. Jego atrybutem jest: paliusz, księga, palma.
.

Św. Augustyn Webster OCart.

Święty mnich i męczennik (zm. 1535).

Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Cambridge, przyjął święcenia kapłańskie, a krótko potem został mnichem w kartuskim klasztorze Nawiedzenia Matki Bożej w Axholme. W 1531 roku został mianowany jego przeorem.

W połowie kwietnia 1534 roku wraz z Robertem Lawrence, przeorem klasztoru Beauvale, udał się do domu zakonu w Londynie, aby spotkać się z królewskim ministrem Tomaszem Cromwellem, mając nadzieję na uzyskanie pewnych zmian w królewskim żądaniu składania przysięgi o supremacji (Oath of Supremacy). Cromwell nie tylko nie chciał i nie miał zamiaru ich wysłuchać, lecz wydał rozkaz natychmiastowego uwięzienia kartuskich przeorów w londyńskiej Tower.

Św. Jan Houghton, św. Augustyn Webster i św. Robert Lawrence

Kościół p.w. św. Edelredy w Londynie

Dnia 28 kwietnia razem z przeorem św. Janem Houghton i brygidem św. Ryszardem Reynoldsem, przed sędziami, którzy zastraszeni przez królewskiego ministra, oskarżyli ich o zdradę i skazali na śmierć. Dnia 4 maja 1535 roku duchownych powieszono, półżywych odcięto i włóczono londyńskimi ulicami, na samym końcu zostali poćwiartowani, a części ich zmasakrowanych ciał rozwieszono po całym mieście.

Papież Pius XI dnia 8 grudnia 1929 roku ogłosił dekret o męczeństwie św. Augustyna, Pius XI beatyfikował go 15 grudnia 1929 roku.

Został kanonizowany 25 października 1970 roku przez papieża Pawła VI w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Małgorzata Cliterhow, św. Henryk Walpole, św. Ryszard Reynolds, św. Kutbert Mayne i św. Jan Plessington, św. Jan Roberts, św. Jan Rigby, św. Ambroży Edward Barlow).

Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie kartuskim. Jego atrybutem jest: palma, księga.

Św. Adrian III

.

Święty papież i wyznawca (zm. 885).

Znany również jako: Hadrian.

Następca papieża Maryna I, został wybrany 17 maja 884 roku.
Był  sto dziewiątym papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Był synem Rzymianina Benedykta. Niewiele wiadomo o jego życiu przed wyborem na papieża. Jego pontyfikat wypełnił spór z Bazylim Macedończykiem, który usilnie zabiegał o odwołanie wydanych przeciw Focjuszowi dekretów.

Św. Adrian III wydał rozporządzenie, aby papieże koronowali się, nie czekając na przybycie cesarza lub jego posłów.

Ołtarz z relikwiami św. Adriana III

Opactwo św. Sylwestra w Nonatola, Emilia-Romania

Zmarł nieopodal Modeny, w drodze do Wormacji (Worms), gdzie miał wziąć udział
w rozstrzygnięciu kwestii sukcesji cesarza Karola III Grubego, w 885 roku.
W Rzymie w tym czasie zastępował go biskup Pawii, Jan.

Św. Adrian został pochowany w benedyktyńskim opactwie św. Sylwestra w Nonatola.

Opactwo św. Sylwestra w Nonatola, Emilia-Romania

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju papieskim. Jego atrybutem jest: paliusz, księga.
.

Św. Willibald z Eichstätt OSB

.

Święty biskup i wyznawca (700-781).

Znany również jako: Willebald.

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Wateringen, Holandia

Urodził się w angielskim Wessex 21 października 700 roku, jako jedno z trójki dzieci, św. Ryszarda i św. Bonny (Wunny), spokrewnionej ze św. Bonifacym.

Jego rodzeństwem była św. Walburga i św. Winebald. Gdy Willibald miał trzy lata poważnie zachorował, a gdy zagrożenie jego życia stało się wyraźne rodzice złożyli ślub, że jeśli Pan Bóg ocali życie ich syna, poświęcą go Mu na służbę. Cudem przeżył i w wieku pięciu lat został przyjęty do klasztoru benedyktynów Waldhem w Hampshire, praktykując od wczesnego dzieciństwa modlitwę i kontemplację pod okiem mnicha Egwalda.

 Fontanna św. Willibalda w Eichstätt, Bawaria

W 772 roku wyruszył razem ze swoim ojcem i bratem na pielgrzymkę do Rzymu, pierwszym etapem po przybyciu do Rouen, było nawiedzanie francuskich sanktuariów. Gdy dotarli do włoskiej Lukki, św. Ryszard poważnie zachorował i po krótkim czasie zmarł. Po pogrzebie ojca, św. Willibald i św. Winebald postanowili kontynuować podróż przez Włochy, aż dotarli do Rzymu. Obaj bracia zachorowali na dżumę, dzięki modlitwom, które zostały wysłuchane, cudownie wyzdrowieli.

Wyruszyli ponownie w drogę, z Neapolu i dotarli do Efezu, gdzie modlili się przy grobie św. Jana Ewangelisty, zwiedzając Sycylię i Egipt po drodze. Wiosną dopłynęli na Cypr, do Antadoros (Tartus), do kościoła w którym przechowywano głowę św. Jana Chrzciciela. Stamtąd wyruszyli do Ziemi Świętej, docierając po kolei do Kany Galilejskiej, Góry Tabor, Tyberiady i Betsaidy, na samym końcu dotarli do Jerozolimy.

Papież Grzegorz III wysyła św. Willibalda na misje

Gobelin, 1745r.

Po dwóch latach pobytu w Konstantynopolu św. Willibald wrócił do Italii, został wysłany do klasztoru Monte Cassino, gdzie przyjął habit benedyktyński. Gdy opat św. Petronaks został wezwany do Rzymu, zabrał ze sobą w podróż św. Willibalda. Papież św. Grzegorz III zaprosił ich na prywatną audiencję, chcąc z ust samego Świętego usłyszeć o jego siedmioletnich pielgrzymkach. Na prośbę św. Bonifacego, papież zwrócił się do św. Willibalda, aby towarzyszył swojemu krewnemu w misji do kraju Franków. Gdy dotarli na miejsce został wysłany do Eichstätt, tam też św. Bonifacy udzielił mu święceń kapłańskich, w dniu 22 lipca 741 roku i poprosił, aby na tej ziemi rozpoczął nawracanie pogan.

Św. Bonifacy konsekruje św. Willibalda na biskupa

Gobelin, 1745r.

Rok później wezwano go do Turyngii, gdzie spotkał swego brata, św. Winebalda, którego nie widział od ośmiu lat, i gdzie został mianowany i konsekrowny biskupem. Powrócił do Eichstätt, a w 742 roku założył podwójne opactwo w Heidenheim, mianując swego brata opatem.

Katedra pw. NMP, Zbawiciela i św. Willibalda w Eichstätt, Bawaria

Zmarł 7 lipca 781 roku, pochowano go w prezbiterium katedry w Eichstätt. Dnia 22 kwietnia 989 roku biskup Reginold złożył doczesne szczątki św. Willibalda w nowo wybudowanej krypcie. Relikwie są przechowywane w kryształowym relikwiarzu złożonym w marmurowym sarkofagu od 1745 roku, po złożeniu ich uroczyście podczas obchodów 1000-lecia powstania diecezji.

Rzeźba z grobowca św. Willibalda
Loy Hering, 1514r.
Katedra w Eichstätt, Bawaria

Rzeźba przedstawiająca św. Willibalda, pochodząca z XVIII wieku, znajduje się w kościele p.w. św. Jadwigi w Karpnikach, niedaleko Jeleniej Góry.

Patron:
Eichstätt, producentów kart.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa, z literami FSC lub słowami Fides, Spes i Caritas na płaszczu. Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, dwie strzały, księga.

Gabriel von Eyb, biskup Eichstatt ze św. Willibaldem i św. Walburgą
Lucas Cranach St.
.