Św. Maur OSB

Święty opat i wyznawca (511-583).

Urodził się w 511r. w pobożnej rodzinie rzymskiego senatora Eutychiusza. Gdy miał 12 lat ojciec oddał go św. Benedyktowi do klasztoru w Subiaco na wychowanie. Święty bardzo wcześnie rozpoznał w chłopcu swojego przyszłego pomocnika i otoczył go szczególną troską i staraniem. Młody Maur szanował św. Benedykta jak ojca, poddając się jego woli z bezgraniczną pokorą i zaufaniem. Wyróżniał się pobożnością
i ascetycznym trybem życia.

Siłą swego posłuszeństwa uratował życie św. Placydowi, który wpadł do rzeki, gdy nazbyt mocno się pochylił podczas czerpania wody. Św. Benedykt miał wizję, w której zobaczył tonącego chłopca i rozkazał Maurowi, aby natychmiast pobiegł i go wyciągnął z wody. Uczeń nie zastanawiając się ani chwili pobiegł nad rzekę i wyciągnął chłopca za włosy z wody. Dopiero na brzegu Maur zorientował się, że nie zamoczył się w wodzie, a chodził po jej powierzchni jak po ziemi.

Św. Maur ratuje św. Placyda

"Żywot św. Benedykta" , V w.

Pomagał św. Benedyktowi w zakładaniu klasztoru na Monte Cassino.

Biskup Bertigran z Galii wraz z archidiakonem Flodegarem i majordomem Harderadem przybyli do Monte Cassino prosząc św. Benedykta o zakonników, potrzebnych do założenia klasztoru w Galii. Około roku 543r. św. Maur razem z czterema braćmi: Simplicjuszem, Antoniuszem, Konstancjanem i Faustusem wyruszył pieszo w drogę do Galii, żegnany błogosławieństwem św. Benedykta. W Vercelli musieli się zatrzymać, ponieważ Harderad uległ poważnemu wypadkowi, schodząc z wieży, którą zwiedzali spadł i doznał tak ciężkich obrażeń, że groziła mu amputacja ręki. Archidiakon Flodoard poprosił św. Maura, żeby użył mocy swojej modlitwy i ten leżał krzyżem przed ołtarzem długo i żarliwie się modląc. Po czym wziął kapsułę z relikwiami krzyża, jakie otrzymał od św. Benedykta i cząstką krzyża dotknął kilka razy ręki chorego kreśląc znak krzyża i wzywając z ufnością pomocy Bożej. Gdy chory wyzdrowiał, mogli wyruszyć w dalszą drogę.

Św. Benedykt wręcza Regułę św. Maurowi i jego towarzyszom

Klasztor św. Idziego (St. Gilles), Francja

Udali się przez Alpy do Agaunum (St. Maurice), gdzie pomodlili się przy relikwiach św. Maurycego i męczenników tebańskich, potem do Auxerre, w okolicach którego św. Roman Jurajski założył klasztor "Fons rogi" (później sw. Romana). Tutaj św. Maur chciał spędzić Wielkanoc. W Wielki Piątek podczas modlitwy miał wizję, w której ujrzał śmierć św. Benedykta - świetlista droga prowadziła z Monte Cassino do samego nieba. Gdy dotarli w okolice Orleanu dowiedzieli się, że biskup Bertigran zmarł, a jego następca biskup Dumnolus nie chciał ich przyjąć, dlatego św. Maur z towarzyszami skierowali się do Andegawenii, gdzie od królewskiego ministra Florusa otrzymali klasztor Glanfeuil (Saint-Maur-sur-Loire), położony na lewym brzegu Loary u stóp stromego wzgórza. Nowy klasztor powoli obrastał dobrami ziemskimi, a król Teodebert wziął go pod swoją opiekę, przekazał nawet swoje dobra w Galansolium jako gwarancję na późniejsze oddanie na wychowanie swojego syna. Po ośmiu latach od przybycia Maura do Galii, klasztor był w pełnym rozkwicie. Wybudowano wokół niego cztery kościoły, największy poświęcając Apostołowi Piotrowi, konsekrował go biskup Eutropiusz z Angers w 550r.

Glanfeuil

Św. Maur czując, że opuszczają go siły, po trzydziestu ośmiu latach rządzenia klasztorem, oddał władzę swojemu uczniowi Bertulfusowi, synowi Florusa. Święty przeniósł się do celi obok kościoła św. Marcina, gdzie przed śmiercią ujrzał w widzeniu, jak w klasztorze wybucha zaraza i ginie 116 zakonników, a tylko 24 zostaje przy życiu.

Zmarł 15 stycznia 583r., leżąc krzyżem przed ołtarzem w sukni pokutnej, po przyjęciu świętych Sakramentów. Do trumny włożono mu pergamin z podanym imieniem, stanem i datą przybycia do Galii. Znaleziono go w 845r. podczas przenoszenia jego doczesnych szczątków do żelaznej trumny na rozkaz opata Gauslena. Obawiając się zbezczeszczenia przez normańskich najeźdźców, za opata Odo przewieziono trumnę do Burgundii, do zamku nad Saoną. W 868r. została przeniesiona do klasztoru p.w. św. Piotra z Fosy pod Paryżem, na zaproszenie króla Karola II Łysego. Grób stał się miejscem licznych pielgrzymek, ponieważ wiele osób zostało za wstawiennictwem św. Maura wyleczonych z padaczki oraz podagry. Zmiana patrona miała miejsce w 1137r., gdy podczas suszy modlitwy do św. Piotra nie przynosiły skutku, wtedy postanowiono zwrócić się o pomoc do św. Maura, skutecznie zresztą. Sekularyzacja opactwa nastąpiła w 1535r. Relikwie przeniesiono do opactwa św. Germana z Paryża (Saint-Germaine-de-Pres), zniszczono je w czasie rewolucji francuskiej.

Relikwiami św. Maura szczyciła się Kolonia (głowa lub część czaszki) i klasztor benedyktyński w piemonckim Susa. Ramię świętego w srebrnej kapsule pod koniec XI w. dotarło do klasztoru na Monte Cassino, fragment jego ramienia znajdował się również w kościele p.w. św. Jana w Buterze na Sycylii. Karol IV przywiózł do Pragi żebro św. Maura. Bardzo znanym miejscem pielgrzymek do św. Maura było Bavay (Bavacum).

Św. Benedykt ze św. Maurem i św. Placydem

Klasztor Monte Cassino, wirydarz

Gerard de Rumigny, biskup Cambrai, był w posiadaniu relikwii św. Maura i umieścił je w nowo wybudowanym kościele pw. św. Jana we Florennes. W I poł. XIII w. wykonano złoty relikwiarz, w którym złożono relikwie. Po rewolucji francuskiej kupiony przez księcia Alfreda de Beaufort-Spontin w 1838r. i przewieziony do siedziby rodowej w Beczowie nad Ciepłą. Relikwiarz został ukryty pod podłogą w kaplicy zamkowej w 1945r. przez opuszczających kraj Beaufortów, odnaleziono go dopiero w 1985r. Po renowacji, od 2002r. udostępniony zwiedzającym zamek.

Relikwiarz św. Maura, XIII w.

Zamek w Beczowie nad Ciepłą, Czechy

Patron:
Nowicjatu, krawców i powroźników, portierów, szewców, chorych na padaczkę, podagrę i paraliż. Wzywany przy chorobach gardła i bólach głowy.

Ikonografia:
Przedstawiany jako opat, chodzący po wodzie.

Varia:
Latem 996r. do grobu św. Maura pielgrzymowali św. Wojciech i bł. Radzym.

Opactwo benedyktynów w Mogilnie miało posiadać relikwie św. Maura. Jednak okazało się, że są to doczesne szczątki ojca Maura z Gniezna, który zmarł w opinii świętości.

W 1621r. powstało francuskie Zgromadzenie Benedyktynów św. Maura, zatwierdzone przez papieża Grzegorza XV, jako remedium na rozluźnienie dyscypliny i dezorganizację jaka zapanowała pod koniec XVI w. w klasztorach. Przyłączyły się  prawie wszystkie klasztory benedyktyńskie we Francji, z wyjątkiem należących do Cluny. Mauryści utrzymując kontakty z klasztorami w całej Europie, zbierali manuskrypty i kopiowali dokumenty, a dzięki temu co pozostawili zaczęto odkrywać średniowiecze. Jednak główną ideą był powrót i zachowanie wierności Regule. Zgromadzenie zlikwidowano w czasie rewolucji francuskiej, a mnichów wypędzono. Ostatni generał zakonu wraz z czterdziestoma mnichami został stracony na szafocie w Paryżu.

Lektura:
św. Grzegorz Wielki "Dialogi" tom II
.