Święty zakonnik i wyznawca (1200-1310).
Urodził się w 1200 roku we Florencji w rodzinie księcia Bernarda Falconieri, związanego ze stronnictwem gwelfów. Chłopiec dorastał w atmosferze pobożności, wcześnie wstąpił do bractwa Laudesi (Societas Laudantium Beatae Virginis). Spotkał tam sześciu młodzieńców, z którymi miał związać swe przyszłe życie - Bartłomieja Amidei, Benedykta Antellę, Buonfiglia Monaldi, Gerardina Sostegni, Hugona Lippi-Uguccioni i Jana Bonagiuntę Monettiego.
W święto Wniebowzięcia NMP 1233 roku objawiła się całej siódemce Matka Boża. To wydarzenie całkowicie odmieniło ich życie. Dnia 8 września tego samego roku udali się do Camortii, gdzie zamieszkali we wspólnym domu pod kierownictwem najstarszego - św. Buonfiglia Monaldo, przywdziewając szare szaty pokutne. Gdy 6 stycznia udali się na spotkanie z biskupem florenckim, niemowlęta po drodze miały wołać na ich widok: "Ecco i servi della Madonne", jakby zapowiadając powstanie zakonu.
Monte Sennario
W maju 1234 roku przenieśli się w odludne miejsce w Montesennario (Monte Sennario), gdzie zamieszkali przy skromnej kapliczce, w której kapłan, który przyłączył się do nich, odprawiał Msze. Grono pustelników powiększyło się wkrótce o kilku nowych braci, którzy za zgodą biskupa żebrali o jałmużnę dla całego grona w okolicach Florencji. Udostępnił nawet braciom dom w Caffagio, na obrzeżach miasta, w którym mogli się zatrzymywać na nocleg, który stanowił podwaliny dla przyszłego klasztoru.
Herb Zakonu Sług Maryi (OSM)
Początkowo nie chcieli stworzyć nowego zakonu, dopiero przybywający w odwiedziny w 1239 papieski legat Gotfryd z Chatillon polecił im przyjęcie reguły zakonnej. W Wielki Piątek siedmiu braci ponownie ujrzało Matkę Bożą, ubraną w czarną szatę, z palmą i regułą św. Augustyna w dloni, z napisem "Servi Mariae". W Piątek Wielkanocny złożyli śluby na ręce biskupa Florencji, Ardingo. Z jego rąk otrzymali czarną szatę zakonną, przepasaną rzemieniem oraz czarny szkaplerz, kapelusz i pelerynę.
Oprócz reguły św. Augustyna reguła nowego zakonu czerpała z konstytucji dominikańskich niektóre postanowienia. Pierwsze klasztory powstały w roku w Sienie i Pistoi, a rok później w Arezzo.
Św. Filip Benizzi i św. Aleksy Falconieri wręczają św. Julianie Falconieri regułę serwitek
Antonio Balestra
Zakon serwitów, czyli Sług NMP (Ordo Servorum Mariae, OSM) został zatwierdzony maja roku przez papieża Aleksandra IV, ostateczne zatwierdzenie zakonu i poprawionej reguły miało miejsce w 1304 roku przez papieża Benedykta IX, bullą "Dum levamus". Głównym celem nowego zgromadzenia było rozważanie boleści Matki Bożej i naśladowanie Jej cnót.
Głównym obowiązkiem św. Aleksego było troszczenie się o potrzeby nowych domów zakonnych. W 1252 roku z pomocą swego krewnego, Chiarissimo Falconieri, ukończył budowę kościoła w Caffagio. Jego bratanica, św. Juliana Falconieri, pozostawała pod jego duchowym kierownictwem. Był głęboko pobożny, znany ze swej niezwykłej wprost pokory.
Śmierć św. Aleksego Falconieri
Kościół pw. Zwiastowania NMP we Florencji
Zmarł 17 lutego 1310 roku w Montesennario, gdzie go pochowano. Papież Klemens XI beatyfikował Aleksego 1 grudnia 1717 roku, a jego współtowarzyszy - 3 czerwca 1725. Kanonizacja miała miejsce 15 stycznia 1888 roku, papież Leon XIII wyniósł ich do świętości razem, jako Siedmiu Świętych Założycieli Zakonu Serwitów (nazywani są również Braćmi z Montesennario). Ich relikwie znajdują się w kościele pw. Zwiastowania NMP we Florencji i na Monte Sennario.
Patron:
Orvieto.
Ikonografia:
Przedstawiany w czarnym habicie zakonnym, często razem z sześcioma współtowarzyszami.
Kościół pw. Zwiastowania NMP we Florencji
Wybudowany w 1250 roku dla zakonu serwitów
Varia:
Z Italii zakon rozszerzył swoją działalność na Niemcy, Francję i półwysep Pirenejski. Do Francji serwici trafili jeszcze za życia założycieli, ale Ludwik XV położył kres ich obecności, zamykając nowicjat. Św. Sostenes i Uguccione założyli nowe domy zakonne w Niemczech, usunęła je reformacja. W 1614 roku arcyksiężna Anna Katarzyna sprowadziła serwitów do Innsbrucka. W 1864 roku zakon dotarł do Anglii, a cztery lata później - do Ameryki. Po roku 1900 zakon rozpoczął intensywną działalność misyjną na kontynencie afrykańskim.
Liczne są zasługi serwitów w szerzeniu pobożności i czci do Siedmiu Boleści NMP. Założyli bractwo szkaplerzne (najliczniejsze polskie bractwo było skupione przy klasztorze franciszkanów w Krakowie).Wprowadzili Koronkę do Siedmiu Boleści Matki Bożej. Od chwili powstania zakonu w każdą trzecią niedzielę września obchodzono uroczyście święto Siedmiu Boleści Matki Bożej, ze specjalnym oficjum.
Siedmiu Świętych Założycieli Zakonu Serwitów
Papież Marcin V zaliczył serwitów do zakonów żebrzących, a papież Urban VIII postanowił, że spowiednicy domu papieskiego (familia pontificia) mają być zakonnikami Sług Maryi.
Przed każdą Mszą i pacierzami kapłańskimi odmawiano "Ave Maria", początkowe słowa modlitwy zakonnicy umieszczali również na początku swoich listów i pism, a imię Marya (M.) dodawali do swego imienia zakonnego. Wychodząc do Mszy zamiast biretu zakładali humerał (większy, na kaptur).
Na początku XX wieku zgromadzenie miało osiem prowincji, 700 zakonników, w tym 374 kapłanów. W roku 1964 zakonników było 1700, a w 2005 - 888 zakonników (w tym 647 kapłanów).
W 1965 roku kapituła generalna zmieniła konstytucje zakonne, których tymczasowy tekst wszedł w życie w 1968 roku, a ostatecznie został zatwierdzony w 1987.
.
Posty
