Znany również jako: Laurencjusz, Laurenty.
Juliusz Cezar Russo przyszedł na świat 22 lipca 1559 roku w Brindisi, w Królestwie Neapolu, w rodzinie weneckiego kupca Wilhelma Russo i Elżbiety Masella. Pierwsze lata nauki spędził w szkole przy klasztorze ojców franciszkanów, gdzie wyróżniał się niezwykłą pilnością i pobożnością. Gdy chłopiec miał siedem lat zmarł mu ojciec. W Kościele po soborze trydenckim zapanował nowy duch, a zakony jezuitów i kapucynów były w największym rozkwicie, św. Teresa i św. Jan od Krzyża przeprowadzili reformę zakonu karmelitów. W Rzymie działał św. Filip Nereusz i św. Feliks z Cantalice, a w Mediolanie - św. Karol Boromeusz. Jednocześnie w północnej Europie budziła się reformacja, burząc porządek świata w jakim żył i młody Wawrzyniec, który wiedział i czuł od dawna, że Pan Bóg powołał go do swojej służby.
Mimo początkowych sprzeciwów matki, postanowił zostać zakonnikiem i z tą myślą w 1573 roku udał się do Wenecji, do swego stryja kanonika Piotra de Rossi. Pod jego okiem ukończył naukę w Kolegium św. Marka, nie zmieniając swego trybu życia przeplatanego nauką, modlitwą i umartwieniami. Żywił szczególne nabożeństwo do Męki Pana Jezusa. A gdy tylko zajęcia mu pozwalały służył całymi przedpołudniami do Mszy w pobliskim kościele jezuitów.
grawiura, XVIIIw.
Wstąpił do kapucynów (Ordo Fratrum Minorum Cappuccinorum, OFMCap) w Weronie i otrzymał imię brata Wawrzyńca, 18 lutego 1575 roku. W czasie nowicjatu zachorował tak poważnie, że ojcowie chcieli odesłać go do stryja, jako niezdolnego do znoszenia ostrej reguły zakonnej. Wawrzyniec modlił się gorąco o uzdrowienie za przyczyną Matki Bożej i już w uroczystość św. Michała Archanioła 24 marca 1576 roku mógł złożyć uroczyste śluby zakonne. Niebawem został wysłany do Padwy, aby kontynuować studia teologiczne i filozoficzne. Obdarzony niezwykłą pamięcią w ciągu pięciu lat opanował wiele języków: niemiecki, francuski, hiszpański, czeski, hebrajski, chaldejski, syryjski i grekę.
Miał zaledwie 22 lata, gdy przełożeni powołali go do Wenecji na lektora i kaznodzieję miasta (mimo, że nie otrzymał jeszcze święceń kapłańskich). Konstytucje kapucyńskie były bardzo surowe, jeśli chodziło o wymagania stawiane kaznodziejom. Wymagano od nich "świętego i wzorowego trybu życia, posiadania jasnej i dojrzałej zdolności sądzenia, dzięki mocnej i świętej woli". W klasztorze macierzystym świętego na piętnastu ojców, tylko trzech mogło głosić kazania! Św. Wawrzyniec porywał słuchaczy wymową i świątobliwością życia, jasnością i prostotą swego wykładu wiary, głosząc kazania nie tylko w Wenecji, ale i w Ferrarze, Vincenzy, Weronie i Padwie.
Święcenia kapłańskie otrzymał 18 grudnia 1582 roku, wkrótce potem poproszono go o głoszenie kazań w Pawii, która "zasłynęła" całkowitym upadkiem obyczajów wśród studentów. Św. Wawrzyniec głosił kazania, nauki, spowiadał godzinami w konfesjonale i cały czas modlił się i umartwiał w intencji nawrócenia się grzeszników. W mieście zapanował spokój, wielu studentów nie tylko nawróciło się, ale i zostało później kapucynami. O wydarzeniach w Pawii wkrótce potem dowiedział się papież Klemens VIII, który postanowił zlecić mu misję nawrócenia żydów, mając na uwadze jego biegłość w językach starożytnych, jak i doskonałą znajomość Pisma św. Święty z zapałem oddał się temu zadaniu, wzbudzając podziw i zdumienie żydów, głosząc kazania po hebrajsku i prowadząc dysputy z rabinami, nie tylko w samym Rzymie, ale i w Mantui, Padwie, Weronie, Wenecji, Monachium, Pradze i wielu innych miastach.
W 1587 roku, zaledwie dwudziestoośmioletniego kaznodzieję wybrano gwardianem weneckiego klasztoru. Trzy lata później kapituła zakonna obrała go prowincjałem prowincji toskańskiej, a w 1593 roku - prowincji weneckiej. W maju 1596 roku został mianowany drugim definitorem generalnym w Rzymie, zajmował się podejmowaniem decyzji w sprawach wątpliwych i spornych oraz przeprowadzaniem wizytacji.
Portret św. Wawrzyńca głoszącego kazanie w 1610r.
mal. Pietro Labruzzi
Jego sława jako kaznodziei rosła. W Wielkim Poście 1598 roku głosił rekolekcje dla papieża Klemensa VIII, a na jego zaproszenie również księżniczka Małgorzata Austriacka, która wybrała sobie o. Wawrzyńca na osobistego spowiednika. Jej mąż, Filip II Hiszpański bardzo wysoko cenił tego świątobliwego kapucyna.
Mimo niechęci do wysokich godności zakonnych, wybrano świętego w 1599 roku ponownie definitorem generalnym i zlecono mu misję utworzenia prowincji niemieckiej. Z papieskim błogosławieństwem i jedenastoma współbraćmi wyruszył w tym samym roku do Wiednia, tam pozostawił pięciu braci, a z sześcioma pozostałymi udali się do Pragi, gdzie zostali serdecznie przyjęci przez cesarza. W drodze zakonników spotykały prześladowania ze strony innowierców, a w okolicach Pragi zostali tak dotkliwie pobici, że ledwo uszli z życiem. Nie poddając się wyruszyli w dalszą drogę. W 1608 roku prowincja była juz tak duża, że trzeba było ją podzielić na dwie mniejsze.
W czasie wojny cesarstwa niemieckiego z sułtanem tureckim Mohamedem III, na prośbę arcyksięcia Macieja, św. Wawrzyniec pełnił posługę kapelana i idąc na czele wojsk z krzyżem, nieustannie się modląc wyprosił chrześcijanom zwycięstwo pod Białogrodem (Szekesfehervar) w 1601 roku.
Niepokoje na tle religijnym nie ustawały, a w Niemczech reformacja niszczyła wiarę, prześladując duchowieństwo i utrudniając sprawowanie sakramentów. Gdy protestanci w 1608 roku zawarli unię pod wodzą księcia elektora Palatynatu Reńskiego Fryderyka IV, książęta katoliccy rok później podpisali Ligę dla obrony wiary i uniknięcia wojny domowej. Papież Paweł V wysłał do Hiszpanii św. Wawrzyńca jako nuncjusza papieskiego, z misją nakłonienia króla Filipa III do przystąpienia do Ligii Katolickiej, którą uwieńczył sukcesem. Ceniony przez monarchów katolickich za swoją mądrość, pobożność i roztropność oraz obdarzany przez nich pełnym zaufaniem pełnił jeszcze przez kilka lat funkcję nuncjusza papieskiego i ambasadora króla hiszpańskiego na dworze elektora bawarskiego, oddając swoją działalnością niezliczone zasługi Kościołowi i katolickim państwom.
Sarkofag z ciałem św. Wawrzyńca z Brindisi
Villafranca del Bierzo
Poważnie schorowany i wyniszczony pracą św. Wawrzyniec ostatni raz na życzenie książąt neapolitańskich wyrusza z misją do hiszpańskiego króla. Po przybyciu do Lizbony wiedział już, że zbliża się koniec jego dni, a gdy nadszedł 22 lipca 1619 roku święty poprosił współbrata o wyspowiadanie go i udzielenie mu Wiatyku. Zmarł w uroczystość św. Marii Magdaleny o godzinie czwartej po południu.
Postanowiono go pochować na cmentarzu sióstr klarysek w Villafranca nieopodal Lizbony. Ciało wieziono przez osiemnaście dni, w tym czasie po drodze miało miejsce wiele cudów i uzdrowień. W wigilię uroczystości św. Wawrzyńca, męczennika, klaryski z Villafranca ujrzały na niebie ognistą kulę, która skupiała gwiazdy nad miejscem pochówku św. Wawrzyńca z Brindisi, a z samego rana odezwały się wszystkie dzwony w mieście. Po pogrzebie jego serce trafiło do Wenecji i do elektora bawarskiego Maksymiliana.
Komunia św. Wawrzyńca z Brindisi
Raffaele da Roma, ok.1770r.
Prawie natychmiast rozpoczęto przygotowania do procesu beatyfikacyjnego, zebrano i udokumentowano 97 cudów oraz opisano 63 kolejne. Prośbę o wszczęcie procesu złożyło wielu katolickich władców, niestety wkrótce prace zatrzymała śmierć postulatora, Scypiona kardynała Borghese oraz wojna trzydziestoletnia. Dopiero po stu latach papież Benedykt XIII wznowił proces, w czasie którego ponownie sprawdzono wszystkie zebrane dokumenty. W wyniku tych badań w uroczystość Wniebowzięcia NMP w 1769 roku ogłoszono dekret o heroiczności cnót oraz o uznaniu pism kaznodziei z zakresu wiary i moralności - za zgodne z nauką Kościoła. Dnia 1 lipca 1783 roku papież Pius VI w Bazylice św. Piotra ogłosił go błogosławionym, a w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP papież Leon XIII - świętym.
Kościół NMP Anielskiej w Brindisi
Uroczysta procesja
Obchody ogłoszenia św. Wawrzyńca Doktorem Kościoła w 1959r. w Brindisi
Dnia 19 marca 1959 roku papież Jan XXIII ogłosił św. Wawrzyńca Doktorem Kościoła z tytułem Doctor Apostolicus, w 400. rocznicę jego urodzin, ogłaszając to w brewe "Celsitudo ex humilitate".
Kościół pw. św. Wawrzyńca z Brindisi w Rovigo, Wenecja Euganejska
Patron:
Brindisi, filologów.
Ikonografia:
Przedstawiany w habicie kapucyńskim, często z Matką Bożą i Dzieciątkiem Jezus. Jego atrybutem jest: krzyż, czaszka, księga, pióro, wizerunek Madonny, lilia, anioł z koroną.
Figura św. Wawrzyńca, Villafranca del Bierzo
Cytaty:
Słowo Boże obfituje we wszelkie dobra i jest skarbcem wszystkich dóbr, jest skarbnicą duchowych zasług. Słowo Boże jest światłem umysłu i ogniem woli, po to, aby człowiek mógł poznać i miłować Boga.
Do prowadzenia życia duchowego, które posiadamy wspólnie z aniołami i niebieskimi duchami stworzonymi jak my, na obraz i podobieństwo Boże, niezbędny jest pokarm łaski Ducha św. i miłości Bożej.
O św. Wawrzyńcu z Brindisi:
"Uczy nas miłowania Pisma Świętego, wzrastania w zażyłości z nim, do codziennego utrzymywania więzów przyjaźni z Panem w modlitwie, aby każdy nasz czyn, każda działalność miały w Nim swój początek i swe wypełnienie. Jest to źródło, z którego należy czerpać, aby nasze świadectwo chrześcijańskie jaśniało i było w stanie prowadzić ludzi naszych czasów do Boga."
Ojciec św. Benedykt XVI, audiencja generalna 23 marca 2011r.
.
Posty
