Św. Emigiusz z Ascoli

.

Święty biskup i męczennik (279-309).

Znany również jako: Emigdiusz, Emygdiusz, Emegdiusz, Emidiusz.

Urodził się w Trewirze w pogańskiej rodzinie. W wieku dwudziestu trzech lat nawrócił się i przyjął Chrzest św. Wyjechał do Rzymu, po tym jak we śnie ukazał mu się anioł, który kazał mu udać się do Wiecznego Miasta. Dzięki swoim modlitwom uzdrowił córkę rzymianina Gracjana, który w dowód wdzięczności pozwolił mu pozostać
u siebie. Po krótkim czasie, wraz z rodziną, gospodarz pociągnięty przykładem i naukami Świętego został chrześcijaninem. Uzdrawiając chorych i burząc ołtarze pogańskich bożków naraził się prefektowi miasta.

Św. Emigiusz chrzci Polisię

Lazarro Giosafatti, 1728-30, marmur

Krypta w katedrze p.w. św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Papież św. Marcelin mianował go biskupem Ascoli. Prokonsul Polymiusz próbował przekonać św. Emigiusza do oddania czci Jowiszowi i Angarii, pogańskiej patronki miasta, oferując w zamian rękę swej córki Polisii. Biskup ściągnął na siebie gniew Polymiusza, chrzcząc Polisię. Według przekazów miał nawrócić prawie całe miasto
w ciągu zaledwie trzech miesięcy.

Świątynia św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Na rozkaz prokonsula, 5 sierpnia 309 roku, ścięto Świętemu głowę, ten sam los spotkał jego zwolenników. Jedna z legend mówi, że św. Emigiusz wstał z miejsca kaźni, wziął głowę w dłonie i zaniósł w góry, do oratorium wybudowanego przez siebie. Tam złożono jego doczesne szczątki.

Kościół św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Wybudowany na miejscu oratorium

Kult Świętego sięga VIII wieku, kiedy zaczęto wznosić liczne kościoły pod jego wezwaniem. Przeniesienie relikwii z oratorium do katedralnej krypty w Ascoli miało miejsce najprawdopodobniej w 1000 roku. Na miejscu, gdzie został ścięty wybudowano świątynię św. Emigiusza (Tempietto Sant'Emigio Rosso).

 Katedra p.w. św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Sarkofag z relikwiami św. Emigiusza

Katedra św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

W 1703 roku region Marche nawiedziło bardzo gwałtowne trzęsienie ziemi, jednak żywioł nie dotarł do Ascoli Piceno. Ochronę miasta przypisano wstawiennictwu
św. Emigiusza. Od tamtego czasu wiele miast nawiedzanych przez trzęsienia ustanowiło go swoim patronem.

Relikwiarz procesyjny św. Emigiusza

Katedra p.w. św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Święty wiele razy uchronił miasto przed nieszczęściami, jakie mu zagrażały, między innymi zniechęcił Alaryka I od zniszczenia Ascoli w 409 roku, uwolnił miasto od zarazy w 1038 czy też ochronił włoskich partyzantów przed niemieckimi wojskami
w 1943.

Św. Emigiusz z Archaniołem Gabrielem

Zwiastowanie, fragm.

Carlo Crivelli, 1486r.

National Gallery w Londynie

Patron:
Ascoli Piceno, Leporano, Gubbio, Perugii, Foligno, Kalifornii (od 1863).
Wzywany w zagrożeniu trzęsieniem ziemi.

Ikonografia:
Przedstawiany w biskupich szatach, często podpiera walącą się ścianę lub budynek. Jego atrybutem jest: palma, mitra, pastorał, księga, głowa trzymana w ręku, makieta miasta.

Źródło św. Emigiusza w Ascoli Piceno, Marche

Legenda:
Dzięki św. Emidiuszowi nawróciło się wielu pogan w Ascoli Piceno. Gdy pewnego dnia przybyli, aby ich ochrzcił, nie chcąc narażać tylu ludzi przejściem do rzeki Tronto, modlił się do Pana Boga o pomoc. Ku zdumieniu zebranych z kamienia, przy którym się modlił, wytrysnął strumień wody.

Inspiracje muzyczne:
Giovanni Battista Pergolesi "Missa Sancti Emidio"

Varia:
W 2009 roku po tragicznych trzęsieniach ziemi w Abruzji, Bractwo św. Jakuba
z Composteli zorganizowało uroczystą pielgrzymkę z Asyżu do grobu św. Emigiusza w Ascoli.

.

Św. Abel z Reims

.

Święty opat i wyznawca (zm. 764).

Znany również jako: Abel z Lobbes, Abel McAedh.

Benedytktyńskie opactwo w Lobbes, Walonia

Grawiura z XVIIIw.

Urodził się i wychował w Anglii (część źródeł wskazuje na Szkocję, część na Irlandię). Razem ze św. Bonifacym i św. Wilibrordem wyruszył w misjonarską podróż na kontynent europejski. W 744 roku został wybrany przez papieża św. Zachariasza
i sobór w Soissons na arcybiskupa Reims, przy wsparciu św. Bonifacego. Nie mógł objąć tej godności, ponieważ Reims było okupowane przez samozwańczego arcybiskupa Milo.

 Kolegiata p.w. św. Ursmara w Binche, Walonia

Udał się do benedyktyńskiego klasztoru św. Piotra w Lobbes, gdzie pełnił funkcję opata. Zmarł 5 sierpnia 764 roku w opini świętości, został pochowany w Lobbes,
w kościele p.w. św. Ursmara. Grób ozdobiono biskupim krzyżem i liliami
(fleur-de-lis). Jego relikwie, wraz z relikwiami św. Ursmara i św. Ermina, w 1409 roku zostały przeniesione do nowo wybudowanej kolegiaty w Binche.

Ikonografia:
Przedstawiany w szatach biskupich lub habicie benedyktyńskim. Jego atrybutem jest: krzyż, księga, mitra.
.