Św. Finian z Clonard

Święty mnich i wyznawca (ok. 470-549).

Znany również jako: Finden, Fionan, Nauczyciel Świętych.

Przyszły święty urodził się około roku 470 w irlandzkim Myshall w rodzinie szlachcica Ruidragha i jego żony Telach z Leinster. Jego wychowaniem i nauką zajął się biskup Fortchernn, który rozbudził w chłopcu żarliwą wiarę i głód wiedzy.

Kościół pw. św. Finiana w Saint Finian of Clonard

Naturalnej wielkości figura została wyrzeźbiona w Italii ok. 1940r.

Jako młodzieniec Finian wyruszył w podróż do Tours, gdzie w klasztorze św. Marcina poznał życie zakonne. Kolejne lata spędził w Llancarfan, gdzie jego duchowym kierownikiem został św. Kadok (Cadoc). Po powrocie w rodzinne strony pielgrzymował z miejsca na miejsce i głosił Ewangelię.

Skellig Michael 

Klasztor położony jest na samym szczycie wyspy

Pierwszym założonym przez św. Finiana klasztorem było Skellig Michael, następnie Aghowle i w końcu, około roku 520, założył klasztor Clonard nad rzeką Boyne, w którym został pierwszym opatem. Sława jego świętości i mądrości szybko się rozprzestrzeniała i wkrótce wielu chętnych do poświęcenia się służbie Panu Bogu przybyło do klasztoru. Opat Finian był duchowym nauczycielem wielu irlandzkich świętych, spośród których należałoby wymienić św. Kolumbana z Iony, św. Kolumbana z Terryglass, św. Kierana z Clonmacnoise, św. Brendana Żeglarza, św. Nenniusza i św. Ruadhana z Lorrha. Po radę i duchową naukę przybywali do Clonard również i możni panowie oraz biskupi.

Ruiny klasztoru w Clonard

ryc. Austin Cooper, 1794r.

Święty nawiązał również stosunki z Kościołem angielskim.

Zmarł w 549 roku w czasie epidemii dżumy, został pochowany w klasztorze w Clonard. Klasztor, a co za tym idzie i relikwie zostały zniszczone w czasie duńskich najazdów w IX wieku.

Głównym źródłem wiedzy o życiu św. Finiana jest Codex Salmanticensis, średniowieczny irlandzki manuskrypt, który zawiera obszerne żywoty świętych. Obecnie przechowywany jest w Bibliotece Królewskiej w Brukseli.

Św. Finian i jego uczniowie

Kościół pw. św. Finiana w Saint Finian of Clonard

witraż z 1954r.

Patron:

Biskupstwa Meath.

Ikonografia:

Przedstawiany w habicie, często w czasie nauczania. Jego atrybutem jest: budynek kościoła, ptaki wokół głowy. 

Św. Damazy I

Święty papież i wyznawca (zm. 384).

Następca św. Liberiusza, został wybrany papieżem w 366 roku.
Był trzydziestym siódmym papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Urodził się około roku 305 w pobliżu miasta Aegitania (Idnaha-a-Velha) w rzymskiej prowincji Luzytania, w pobożnej rodzinie Antoniusza i Laurencji. Dzieciństwo i młodość spędził w Rzymie.

Kościół pw. św. Wawrzyńca (San Lorenzo in Damaso) w Rzymie

ryc. Giuseppe Vasi, XVIIIw.

Żywił szczególną cześć do św. Wawrzyńca – własny dom przeznaczył na kościół pod jego wezwaniem (San Lorenzo In Damaso), a także służył jako diakon w rzymskiej bazylice pw. św. Wawrzyńca za Murami (San Lorenzo fuori le Mura).

Po śmierci papieża św. Liberiusza został wybrany jego następcą w październiku 366 roku. Przeciwko niemu wystąpił diakon Ursycyn, popierany przez pewną część kleru i ludu rzymskiego, co doprowadziło do schizmy, której kres położyła dopiero interwencja cesarza Walentyniana I. Jako papież zwalczał panoszące się wówczas herezje – apolinaryzmem, lucyferianizmem, prycylianizmem i arianizmem.

Św. Damazy i św. Hieronim

Powołał św. Hieronima na swojego sekretarza, zlecając mu przetłumaczenie Pisma św. (znane jako Wulgata). Przewodził synodowi w Rzymie w 382 roku, na którym ustalono kanon ksiąg Pisma św.

Św. Damazy szczególnie dbał o rozwój kultu męczenników.

Zmarł 11 grudnia 384 roku, pochowano go w kościele pw. św. Wawrzyńca (San Lorenzo in Damaso). Dnia 1 września 1577 roku Aleksander kardynał Farnese odnalazł papieskie miejsce pochówku i nakazał zbadanie relikwii. Czaszka św. Damazego przechowywana jest w Bazylice pw. św. Piotra w Rzymie, a relikwie ramienia w kościele pw. św. Tomasza w Parione.

Bazylika pw. św. Piotra w Rzymie

Karol Maderno, ok. 1612

Cenny relikwiarz - popiersie z 1595 roku, dar papieża Klemensa VIII dla Bazyliki św. Piotra, został przetopiony w lipcu 1796 roku po zarekwirowaniu go jako kontrybucji nałożonej na Stolicę Świętą przez Napoleona Bonaparte.

Ikonografia:

Przedstawiany w stroju papieskim.
Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, kościół, księga.

Patron:
Archeologów.

Św. Melchiades

Święty papież i wyznawca (zm. 314).

Znany również jako: Milcjades.

Następca św. Euzebiusza, został wybrany papieżem w 311 roku.

Był trzydziestym drugim papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Św. Melchiades pochodził z Afryki, został wybrany papieżem 2 czerwca 311 roku. Jego pontyfikat przypadł na czas w którym cesarz Konstantyn wydał edykt tolerancyjny dla chrześcijan. W tym też okresie Lateran stał się siedzibą papieską.

Brał udział w synodzie laterańskim w 313 roku, na którym potępiono donatystów.

Zmarł w Rzymie 10 stycznia 314 roku, został pochowany w cemetarium św. Kaliksta. Tradycja głosi, że relikwie znajdują się w bazylice św. Sylwestra (San Silvestro In Capitu).

Po reformie kalendarza w 1969 roku wspomnienie świętego Melchiadesa straciło rangę obligatoryjnego, zostało przeniesione na 10 stycznia i zmieniono pisownię imienia na Milcjades. 

Ikonografia:

Przedstawiany w stroju papieskim.

Jego atrybutem jest: mitra, paliusz.

Św. Jan Roberts OSB

Święty kapłan i męczennik (1575/76-1610).

Jan Roberts urodził się na przełomie roku 1575 i 1576 roku w północno walijskim Trawsfynydd, w rodzinie Jana i Anny, którzy byli katolikami i ochrzcili syna w parafialnym kościele pw. św. Materiany. Ale po 1581 roku, gdy królowa Elżbieta I opublikowała Akt o utrzymaniu w posłuszeństwie poddanych Jej Królewskiej Mości, nakładający wysokie grzywny i kary więzienia za uczestniczenie we Mszy św., wprowadzając jednocześnie obowiązek uczestnictwa w nabożeństwach anglikańskich, rodzice św. Jana Robertsa obawiając się surowych kar, podporządkowali się nowej ustawie.

 Kościół pw. św. Materiany w Trawsfynydd, Walia

Młody Jan w lutym 1595 rozpoczął naukę w Kolegium św. Jana w Oksfordzie, po dwóch latach przeniósł się na prawo w londyńskim Inns of Court. W 1598 roku wyruszył w podróż na kontynent, gdzie w Paryżu pod wpływem przyjaciela nawrócił się na katolicyzm i złożył katolickie wyznanie wiary. Za radą ks. Jana Cecila zdecydował się na naukę w Kolegium Angielskim w Douai, a w październiku 1598 roku został przyjęty do kolegium w hiszpańskim Valladolid. Opuścił je już w roku następnym, ponieważ postanowił wstąpić do benedyktynów, których opactwo znajdowało się w tym samym mieście, w którym studiował. Przełożeni wysłali go do nowicjatu do klasztoru św. Marcina (San Martin Pinacio) w Santiago de Compostela.

 Klasztor św. Marcina w Santiago de Compostela

Przed końcem roku 1600 złożył śluby zakonne, a po ukończeniu studiów otrzymał święcenia kapłańskie. Dwa lata później wysłano go wraz z innymi duchownymi do Anglii, do której dotarli w kwietniu 1603 roku. Księdza Jana wkrótce po przybyciu aresztowano i już w maju tego samego roku skazano na wygnanie. Na krótko powrócił do Douai, żeby stamtąd znowu wyruszyć do Anglii, chcąc pomagać ofiarom epidemii czarnej ospy, jaka wybuchła w Londynie. Gdy w 1604 roku, wraz z kilkoma postulantami (w tym z bł. Wilhelmem Scottem), wsiadał w londyńskim porcie na statek do Hiszpanii, został ponownie aresztowany. Nie wiedząc, że jest katolickim księdzem, sędzia skazał go na banicję. Nie ustając w chęci krzewienia wiary w protestanckiej Anglii praktycznie zaraz do niej powrócił. W listopadzie 1605 roku sędzia Grange szukający Tomasza Percy’ego, uczestnika słynnego Spisku Prochowego (nieudanego zamachu na życie króla Jakuba I Stuarta, „zorganizowanego” przez Guya Fawkesa i który na kolejne dwa wieki pogorszył dolę katolików w Anglii), pojmał ks. Robertsa i mimo, że został oczyszczony z zarzutów o udział w spisku, został uwięziony w westminsterskim Gatehouse. Spędził tam siedem miesięcy, po czym ponownie skazany na wygnanie opuścił Anglię.

Przez następne półtora roku przebywał w Douai, gdzie dla angielskich benedyktynów założył przeorat pw. św. Grzegorza Wielkiego. Już w październiku 1607 roku pomimo grożącego mu niebezpieczeństwa (zaledwie dwa lata wcześniej proklamowano Akt ku zapobieżeniu i umknięciu niebezpieczeństw mogących płynąć od papistowskich rekuzantów oraz rozpoczęcia kolejnych prześladowań w ramach tzw. penal laws) ks. Jan Roberts znowu wylądował na angielskim brzegu. Dwa miesiące później aresztowano go i umieszczono w więzieniu Gatehouse, skąd po kilku miesiącach udało mu się uciec. Przez rok ukrywał się w Londynie (wg penal laws katolicy nie mogli przebywać w obrębie 10 mil od stolicy) aż do momentu, gdy w maju 1609 roku został pojmany i osadzony w więzieniu Newgate. Za zdradę stanu (czyli, wg Statutów o Supremacji i Jedności, uznawanie autorytetu papieża jako głowy Kościoła, zamiast króla angielskiego) groziła mu kara śmierci, ale po interwencji francuskiego ambasadora, Antoniego de la Broderie, sędzia zmienił ją na wygnanie. Po odwiedzeniu klasztorów w Hiszpanii i Francji, w przeciągu niecałego roku, ksiądz Jan znowu wyruszył do Anglii.

Dnia 2 grudnia 1610 roku podczas odprawiania Mszy św. pojmano go i w szatach liturgicznych zabrano do Newgate. Trzy dni później w procesie skazano niestrudzonego duchownego na karę śmierci przez powieszenie i poćwiartowanie za zdradę stanu. Wyrok wykonano w Tyburn, 10 grudnia 1610 roku, księdza najpierw zaciągnięto na miejsce kaźni na drewnianej ramie, potem powieszono tak, żeby się od razu nie udusił i wypruto mu wnętrzności, które spalono. W końcu umęczonego ścięto, a ciało poćwiartowano. Zakonnicy odszukali zbezczeszczone fragmenty ciała i zabrali do Douai. Większość relikwii została zniszczona w czasie rewolucji francuskiej, benedyktynom udało się uratować 2 palce, które znajdują się w opactwie w Downside i Erdington.

 Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii

Męczennika beatyfikował papież Leon XIII dnia 4 grudnia 1886 roku, a kanonizował papież Paweł VI 25 października w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Małgorzata Cliterhow, św. Augustyn Webster, św. Henryk Walpole, św. Ryszard Reynolds, św. Kutbert Mayne i św. Jan Plessington, św. Jan Rigby i św. Ambroży Edward Barlow).

Opactwo św. Grzegorza Wielkiego w Downside, Somerset

Varia:

Przeorat św. Grzegorza Wielkiego był pierwszym domem zakonnym angielskich benedyktynów, który stał się zarzewiem odnowy monastycyzmu w Anglii po reformacji. Zakonnicy, którym udało się ocalić życie  i dotrzeć do Anglii po wybuchu rewolucji francuskiej założyli nowy klasztor w Downside.

Św. Eutychian

Święty papież i wyznawca (zm. 283r.)

Znany również jako: Eutychianus.

Następca papieża św. Feliksa I, wybrany został w 275 roku.
Był dwudziestym siódmym papieżem (wg listy kard. Mercati w 1942).

Urodził się w Lunie (Lunae) w Toskanii. Swój pontyfikat rozpoczął 4 stycznia 275 roku. Niewiele wiadomo o tym papieżu, poza tym, że miał wprowadzić zwyczaj poświęcania plonów. Miał pochować własnymi rękami ponad 300 męczenników, a także nakazać aby byli chowani w czerwonych dalmatykach.

Bazylika pw. św. Piotra w Rzymie, zwieńczenie portyku

Karol Maderno, ok. 1612r.

Św. Eutychian zmarł 7 grudnia 283 roku, pochowano go w cemetarium św. Kaliksta. Był to ostatni pochówek w tych katakumbach (z braku miejsc). W 1659 roku papież Inocenty IX ofiarował jego relikwie Filipowi kardynałowi Casoni, a ten nakazał po swojej śmierci umieszczenie relikwii w Sarzano, leżącym na terenie skąd miał pochodzić święty papież.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju papieskim.
Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, pastorał, księga.

Św. Saturnin z Kartaginy

Święty męczennik (zm. 304r.)

Znany również jako: Saturnin Starszy.

Sarkofag z relikwiami św. Saturnina

Bazylika pw. św. Saturnina w Rzymie

Pochodził z Kartaginy, wcześnie przyjął wiarę katolicką i został ochrzczony. Przeniósł się do Rzymu i tam pomagał prześladowanym chrześcijanom. Sam też wkrótce został pojmany, a gdy nie chciał wyrzec się wiary, razem z diakonem św. Syzyniuszem został skazany na śmierć. Przed wykonaniem kary poddano ich wymyślnym torturom, mającym złamać ich ducha, ale dzięki modlitwie przetrzymali biczowanie, rwanie ciała i przypalanie ogniem. Gdy oprawcy stwierdzili, że męki jakim poddano świętych mężów, nie przyniosły spodziewanych efektów, ścięli im głowy.

Pochowano go przy drodze Salaryjskiej (Via Salaria), a nad jego grobem z czasem wybudowano bazylikę, ostatni raz odbudowaną na początku XX wieku.

 Bazylika pw. św. Saturnina w Rzymie

Świadectwa jego męczeńskiej śmierci są liczne i niewątpliwe, począwszy od marmurowych  kalendarzy, a skończywszy na sakramentarzach.

Dnia 29 listopada przypada również wspomnienie św. Saturnina z Tuluzy, biskupa i męczennika, jednego z siedmiu Apostołów Galii.

Św. Saturnin z Tuluzy

Święty biskup i męczennik (zm. ok. 257r.)

Znany również jako: Sernin, Apostoł Galii.

Męczeństwo św. Saturnina

"Legenda aurea", Macon, XVw.

Urodził się w greckim Patras, w arystokratycznej rodzinie rzymskiej. Papież św. Fabian wysłał św. Saturnina wraz z sześcioma innymi kapłanami (nazwano ich później siedmioma Apostołami Galii) z misją ewangelizacyjną do Galii. Razem ze św. Saturninem wyruszyli św. Gacjan, św. Trofim, św. Paweł, św. Austromoniusz, św. Dionizy i św. Marcjal.

Męczeństwo i pochówek św. Saturnina

"Legenda aurea", il. Jakub z Besancon, XVw.

Męczeństwo św. Saturnina

"Legenda aurea", il. Ryszard z Montbaston, XIVw.

Został pierwszym biskupem Tuluzy (łac. Tolosa) i wkrótce tamtejsza gmina chrześcijańska zaczęła się rozwijać, przyjmując wszystkich nowo ochrzczonych. Działalność biskupa rozwścieczyła kapłanów pogańskich, którzy pojmali świętego, skrępowali go i przywiązali do wołu, który rozszarpał go na kawałki. Dwie pobożne niewiasty zebrały starannie szczątki biskupa i pochowały nocą w głębokim rowie. Następca św.Saturnina, biskup Hilary, sprawił mu godny pochówek, a nad jego grobem postawiono drewnianą kapliczkę. W 1080 roku w tym miejscu wzniesiono kościół, a ciało świętego złożono w konfesji w nawie głównej. W średniowieczu był to jeden z najważniejszych ośrodków pielgrzymkowych.

Bazylika pw. św. Saturnina w Tuluzie

rycina Piotra Józefa Walkerta z "La Vieux Toulose disparu", XVIIIw.

...i XXI wiek.

W dniu 29 listopada przypada również wspomnienie św. Saturnina z Kartaginy, zamęczonego wraz ze św. Sysyniuszem w 304 roku.

Relikwiarz św. Saturnina

Bazylika pw. św. Saturnina w Tuluzie

Patron:
Sardynii, Nawarry, Tuluzy, Cagliari. Wzywany przeciw zawrotom i bólom głowy, pladze mrówek, w obronie przed dżumą i ospą oraz strachem przed śmiercią. Wierni zwracali się również do św. Saturnina z prośbą o dobrą śmierć.

Ikonografia:
Przedstawiany w szatach biskupich, często w chwili męczeńskiej śmierci. Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, krzyż, byk, palma.

Męczeństwo św. Saturnina

Kościół pw. św. Aniana w Chartres

Lektura:
bł. Jakub de Voragine "Złota legenda" - "Żywot św. Saturnina"

Św. Grzegorz III

Święty papież i wyznawca (ok. 690-741).

Następca papieża św. Grzegorza II, wybrany papieżem w 731 roku.
Był dziewięćdziesiątym papieżem (wg listy kardynała Mercati z 1942).

Urodził się ok. 690 roku w Syrii, wcześnie wstąpił do benedyktynów. Rzymianie wybrali go na papieża przez aklamację, ale z objęciem stolicy Piotrowej musiał poczekać ponad miesiąc, ponieważ egzarcha Rawenny, Paweł, nie zaaprobował tego wyboru. Konsekracja papieska miała miejsce 18 marca 731 roku.

Idąc w ślady swojego poprzednika z całą stanowczością występował przeciwko ikonoklastom (obrazoburcom). Zwołał w732 roku synod w Rzymie na którym potępiono obrazoburców.

Na jego sercu szczególnie leżała ewangelizacja Europy północnej, dokąd z misją wysłał św. Bonifacego oraz św. Wilibalda. Wysłał również paliusze Egbertowi z Yorku i Tatwinowi z Canterbury. Dbał o rozwój Rzymu, odnowił wiele kościołów, mocno również wspierał rozbudowę klasztorów.

Św. Grzegorz III wysyła św. Willibalda na misje

gobelin, 1745r.

Św. Grzegorz zmarł 28 listopada 741 roku, został pochowany w kaplicy w Bazylice pw. św. Piotra. Pierwszy raz wymieniony w Martyrologium biskupa Adonisa z Vienne z IX wieku, w Martyrologium Rzymskim dzień jego wspomnienia zapisano na 28 listopada, usunięty stamtąd po reformie kalendarza z 1963 roku. Niektóre martyrologia wspominają go pod datą 10 grudnia.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju papieskim. Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, krzyż.

Św. Hugo z Lincoln

.

Święty biskup i mnich (1135-1200).

Znany również jako: Hugon, Hugo z Avalon, Hugo z Burgundii.

Fragment z ołtarza Kartuzji św. Honoriusza, ok. 1490-1500

Art Institute of Chicago w Chicago

Urodził się w 1135 roku na zamku Avalon w Burgundii, jako syn Wilhelma i Anny, którzy byli znani ze swej pobożności i miłosierdzia. Jego matka zmarła, gdy Hugon miał osiem lat, wychowaniem i kształceniem chłopca zajęli się augustianie w klasztorze Villard-Benoit, do którego wstąpił jego ojciec. Mnichem został w wieku 15 lat, niższe święcenia kapłańskie otrzymał cztery lata później. Wkrótce został przeorem w klasztorze Saint-Maxim.

Francesco Zurbaran, 1637-39

Museo de Cadiz w Kadyksie, Andaluzja

Podczas odwiedzin w kartuzji Grand Chartreuse w 1160 roku, Hugon postanowił wstąpić do tego zakonu. Po święceniach kapłańskich, w 1173 roku został mianowany prokuratorem. Stał się niebawem znany ze swej miłości dla ubogich i potrzebujących.

W 1175 roku król angielski Henryk II zaprosił św. Hugona do założenia klasztoru w Witham w hrabstwie Somerset. Była to część królewskiej pokuty za zamordowanie św. Tomasza Becketa.

 Katedra NMP w Lincoln, Lincolnshire

Dnia 21 września 1186 roku św. Hugon został konsekrowany w Westminsterze na biskupa Lincoln, największej stolicy biskupiej w Anglii, która przez ponad dekadę pozostawała bez pasterza. Szybko przywrócił duchową dyscyplinę w diecezji, rządząc nią mądrze i sprawiedliwie. Odbudował zniszczoną przez pożar katedrę i założył przy niej słynną szkołę teologiczną.

Obdarzony darem uzdrawiania, służył trędowatym, karmił chorych, opiekował się biednymi i sierotami.

 Kościół pw. św. Swithuna w Leadenham, Lincolnshire

Gdy w 1197 roku król Ryszard zażądał od biskupów pieniędzy na dofinansowanie wojny z francuskim królem Filipem Augustem, św. Hugon odmówił twierdząc, że klasztory są własnością Boga, a nie korony angielskiej. Król próbował przejąć majątek biskupstwa, ale obawa ekskomuniki powstrzymała tę zapędy.

W 1199 roku św. Hugon udał się z misją dyplomatyczną do króla Francji, wracając z niej w bardzo złym stanie zdrowia. Kilka miesięcy później, gdy brał udział w Radzie Narodowej w Londynie, zmarł 16 listopada 1200 roku. Był otoczony tak wielką czcią już za swego życia, że na jego pogrzebie pojawiły się tłumy wiernych, a jego trumnę nieśli królowie Anglii i Szkocji oraz trzech arcybiskupów. Wielu chorych idących w kondukcie zostało cudownie uzdrowionych. Św. Hugon został pochowany w katedrze w Lincoln. Został kanonizowany 18 lutego 1220 roku przez papieża Honoriusza III, jako pierwszy kartuski święty.

 Great Ryburgh, Norfolk

W 1280 roku postanowiono przenieść doczesne szczątki św. Hugona na bardzie godne miejsce. Gdy otwarto trumnę, znaleziono w niej nienaruszone ciało biskupa,a w momencie gdy arcybiskup położył rękę na czole Świętego, głowa odpadła od reszty ciała i zaczęła się z niej wydobywać manna. Po tym cudzie głowę złożono w skrzyni ze złota i srebra, ozdobionej drogocennymi kamieniami. W 1364 roku na Anglię napadli rozbójnicy, zniszczyli groby, sprofanowali relikwie i okradli świątynie. Wtedy też została skradziona skrzynia z relikwią głowy św. Hugona. Według legendy koło skrzyni usiadł kruk i siedział przy niej tak długo, dopóki nie powróciła do katedry.

 Kościół opactwa pw. św. Albana w St. Albans, Hertfordshire

Relikwie św. Hugona zniszczono w 1540 roku na rozkaz króla Henryka VIII.

Pierwszy żywot Świętego napisał jego spowiednik i współpracownik, benedyktyn Adam Eynshnam.

Kościół pw. NMP w Oxfordzie, ołtarz

Patron:
Lincoln, chorych, szewców.

Ikonografia:
Przedstawiany jako biskup lub mnich kartuski. Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, łabędź (symbol doskonałości i czystości), katedra, kielich z Dzieciątkiem Jezus.

 Kartuzja św. Hugona w Parkminster, West Sussex

Varia:
Do czasów reformacji św. Hugon, oprócz św. Tomasza Becketa, był najbardziej znanym angielskim świętym.

W Anglii przed reformacją było 12 kartuzji, zakon rozwiązano, klasztory zburzono, a dużą część zakonników zamordowano. Dopiero w 1873 roku po usilnych zabiegach katolickiej hierarchii powstała Kartuzja św. Hugona w Parkminster. W 1883 roku w kartuzji mieszkało 30 mnichów, w 1928 - 70, a w 1984 - 22. Neogotycki klasztor jest jednym z największych na świecie.
.

Św. Liwin z Gandawy

.

Święty biskup i męczennik (ok. 580-657).

Znany również jako: Liwinus, Lebwin, Liwia, Apostoł Flandrii i Brabancji.

Męczeństwo św. Liwina

Peter Pauwel Rubens, 1633r.

Musee Royaux des Beaux-Artes w Brukseli

Urodził się około roku 580 jako syn szkockiego arystokraty i irlandzkiej księżniczki. Nauki pobierał w Irlandii i Anglii, święcenia otrzymał z rąk św. Augustyna z Canterbury. Wraz z trzema towarzyszami został wysłany już jako biskup z misją ewangelizowania Flandrii i Brabancji. Przed rozpoczęciem misji przez trzydzieści dni modlił się na grobie św. Bawo (Bawona), polecając Bogu siebie i swoje prace na Jego cześć przedsięwzięte. Był znakomitym kaznodzieją. Pochwycony przez pogan w pobliżu brabanckiej Alosty (Aalst), poddany torturom podczas których wyrwano mu język, po czym ścięto mu głowę w dniu 12 listopada 657 roku.

 Kaplica pw. św. Liwina w Hautem-Saint-Lievin

Św. Liwin został pochowany w Hautem (Hauthem) pod Gandawą.

Relikwie w 1006 roku przeniesiono do klasztoru pw. św. Piotra w Gandawie, niestety zostały zniszczone przez protestantów w 1578 roku. W Utrechcie jego wspomnienie jest obchodzone 25 czerwca, w dzień przeniesienia relikwii.

Bywa mylony ze św. Lebuinem z Deventer, którego wspomnienie przypada również 12 listopada.

Patron:
Flandrii, Aalst, umierających.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa.
Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, palma, szczypce.
.

Św. Baudolin z Alessandri

Święty eremita i wyznawca (ur. ok. 700 - zm. ok. 740).

Znany również jako: Baudolino.

Przyszły święty urodził się w rodzinie szlacheckiej. Po śmierci rodziców cały odziedziczony majątek rozdał ubogim, a sam osiedlił się jako pustelnik nad brzegiem rzeki Tanaro. Mieszkał w prostym szałasie, dni upływały mu na modlitwie i umartwieniach. Ludność okoliczna zasięgała u pobożnego mędrca rady, który wkrótce zasłynął darem proroctwa.

Zmarł ok. roku 740, został pochowany w Forum Fulvii (późniejsze Villa del Foro). Gdy w 1168 roku rozrastająca się Alessandria wchłonęła w swoje granice miasteczko, doczesne szczątki świętobliwego pustelnika przeniesiono do kościoła zakonu humiliatów (zgromadzenie działające na przestrzeni XII-XVI wieku). W 1174 roku, jak głosi legenda, św. Baudolino ukazał się na murach Alessandri, zmuszając oblegające miasto rycerstwo niemieckie do odwrotu. W 1803 roku ponownie przeniesione relikwie i złożono je w kościele pw. św. Aleksandra. Siedem lat później trafiły do kaplicy św. Baudolina w alessandryjskiej katedrze.

 Katedra w Alessandri, Piemont

Po raz pierwszy żywot św. Baudolina spisał benedyktyński mnich Piotr Diakon w Historia Longobardorum, czterdzieści lat po śmierci eremity.

Ikonografia:
Przedstawiany jako pustelnik w otoczeniu dzikich zwierząt.

.

Św. Ursyn z Bourges

.

Święty biskup i wyznawca (zm. IIIw.)

 Katedra pw. św. Szczepana w Bourges, Region Centralny

Był pierwszym biskupem Bourges, w mieście tym głosił Ewangelię i nawrócił wielu pogan, między innymi senator Leokadiusz ze swym synem. Wzniósł kościół do którego sprowadził relikwie św. Szczepana, pierwszego męczennika.

Z kolei wg św. Grzegorza z Tours był on przyjacielem i uczniem Apostoła Filipa (niektóre starsze źródła utożsamiały św. Ursyna z Natanaelem), który był przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana. Do Galii miał go wysłać św. Piotr.

Katedra pw. św. Szczepana w Bourges

Płd. portal przedstawiający sceny z życia św. Ursyna

fot. Bracia Bisson, 1854r.

W 565 roku za biskupa Probiana (Probianusa) odkryto miejsce pochówku św. Ursyna i przeniesiono jego doczesne szczątki do kościoła pw. św. Symforiana, który później nosił wezwanie świętego biskupa. W 1055 roku biskup Lisieux Hugon poprosił o część relikwii, mając nadzieję iż za wstawiennictwem św. Ursyna uda się pokonać epidemię ospy, jaka panowała w tym mieście, dziesiątkując ludność. I tak też się stało, a wydarzenie to przyczyniło się znacząco do wzrostu kultu świętego na terenie Normandii. Autentyczność relikwii potwierdzono badaniami z 1389 roku, ponowne badania kanoniczne miały miejsce w XVI i XVII wieku. Od XIV wieku relikwie św. Ursyna znajdują się również w Chausse-Saint-Victor.

Villers-sur-Role, Normandia

Źródło św. Ursyna

W Villers-sur-Role znajduje się źródło św. Ursyna z wodą o cudownych właściwościach, która miała leczyć z chorób skóry.

 Katedra pw. św. Szczepana w Bourges

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa. Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, pastorał.

Patron:
Archidiecezji i miasta Bourges.
.