Św. Julita z Iconium

.

Święta męczenniczka (zm. 304).

Znana również jako: Julitta, Julietta.

Św. Julita ze św. Cyrykiem, obok św. Krescencja z Lukanii ze św. Witem

Kościół pw. św. Wincentego a Paulo w Paryżu

Hippolyte Flandrin, 1848-53, fragm. fryzu

Bogata i pobożna chrześcijanka, która po śmierci męża, chcąc uniknąć prześladowania, przeniosła się wraz z trzyletnim synkiem, św. Cyrykiem, z Iconium do Seleucji, zabierając ze sobą dwie niewolnice. Tam dowiedziała się, że gubernator Aleksander gorliwie poszukuje wyznawców Chrystusa, wydając na nich okrutne wyroki śmierci, postanowiła zatem udać się do Tarsu. Niestety Aleksander przybył do miasta krótko po nich i św. Julita została wydana i uwięziona, razem z synem.

Męczeństwo św. Julity i św. Cyryka

"Speculum historiale" Wincenty de Beauvais, XVw.

Przed sądem odmawiała odpowiedzi na wszelkie pytania, poza przyznaniem się do bycia chrześcijanką. Miała zostać rozciągnięta i wychłostana. Gdy brutalnie rozdzielono ją z synem, malec zaczął płakać. Sędzia wziął go na kolana, chłopiec podrapał go po twarzy, co rozwścieczyło Aleksandra i rzucił syna św. Julity o ziemię, roztrzaskując mu głowę.

Męczeństwo św. Julity i św. Cyryka

"Żywoty Świętych" Richard de Montbaston, XIVw.

Modląca się matka spotęgowała jego złość, kazał ją rozszarpać hakami, a potem ściąć głowę. Ich ciała rzucono poza miastem, w miejscu gdzie porzucano ciała przestępców, ale dwie niewolnice odnalazły je w nocy i pochowały na pobliskim polu. W tym miejscu wytrysnęło źródło, którego woda miała leczniczą moc.

 Kościół pw. św. Cyryka i św. Julity (Santi Quirico et Giulietta) w Rzymie

Kult Świętych na Zachodzie rozpowszechnił biskup Auxerre, św. Amatus, który w IV wieku sprowadził relikwie z Antiochii do Marsylii, do kościoła pw. św. Wiktora.

Papież Wigiliusz przeniósł później te relikwie do Rzymu, do kościoła pod ich wezwaniem.

Św. Julita ze św. Cyrykiem

Kościół pw. Wniebowzięcia NMP w Villanueva de la Sierra, Estremadura

Patronka:
Wdów, samotnych kobiet, ofiar tortur, umierających dzieci.

Ikonografia:
Przedstawiana najczęściej w czasie męczeńskiej śmierci, razem ze św. Cyrykiem.
Jej atrybutem jest: palma, korona, krzyż, zwój, księga.

.

Św. Antoni Maria Gianelli

Święty biskup (1789-1846).

Urodził się w Niedzielę Wielkanocną, 12 kwietnia 1789 roku w Cerreto, w biednej i pobożnej rodzinie chłopskiej Marii i Jakuba Gianelli, jako jeden z sześciu synów. Antoni został ochrzczony 19 kwietnia 1789 roku. Gdy miał sześć lat rodzice zapisali go do szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza ks. Franciszka Ricci i ks. Antoniego Arbasetti Castellani. Jego dzieciństwo upłynęło na modlitwie, katechezie, nauce i ciężkiej pracy. Był tak pobożny i wykazywał wielką gorliwość w służbie Bożej, że Nicoletta Aserreto z Rebisso, bogata wdowa i właścicielka ziemi jego ojca, postanowiła opłacać jego naukę w seminarium w Genui i przedstawiła go arcybiskupowi Józefowi Spina, w listopadzie 1807 roku. Młodzieniec nie zawiódł oczekiwań rodziców i dobrodziejów, wyróżniając się w czasie studiów błyskotliwością i determinacją. Samodzielnie zgłębiał teologię dogmatyczną i moralną, a także liturgikę.

Został wyświęcony dnia 24 maja 1812 roku, w kościele Matki Bożej z Góry Karmel w Genui, za specjalną dyspensą papieską ze względu na wiek (brakowało mu prawie roku do wymaganych przez prawo kanoniczne 24 lat). Mszę prymicyjną odprawił w kościele parafialnym w rodzinnym Cerreto. W pierwszym roku po święceniach pełnił funkcję wikariusza w jednej z genueńskich parafii, przez kolejne dwa lata wykładał literaturę w Kolegium Zakonu Szkół Pobożnych (Pijarów) w Carcare.

Następnie arcybiskup Ludwik Emmanuel Lambruschini powierzył mu profesurę w wyższym seminarium duchownym, gdzie wykładał retorykę. Jego następca mianował św. Antoniego prefektem studiów w seminarium, odpowiedzialnym za całokształt studiów i wykładów. Pełniąc tę funkcję przez dziesięć lat, cały wolny czas poświęcał na głoszenie kazań. Był znany ze swej pracy duszpasterskiej, spędzał wiele godzin
w konfesjonale. Na uwagi, że powinien się bardziej oszczędzać i odpoczywać, św. Antoni odpowiedział, że w dwóch miejscach kapłan może odpocząć - ciało w grobie, a dusza w niebie.

W 1826 roku został mianowany przez arcybiskupa Lambruschini archiprezbiterem Chiavari. W 1827 roku założył męskie zgromadzenie, Oblatów św. Alfonsa Liguori dla głoszenia misji i rekolekcji dla ludu, a dwa lata później Siostry Matki Bożej z Ogrodu (F.M.H., Congregatio Filiarum Mariae Sanctissimae ab Hortu, nazywane gianellami), które zajmowały się nauką i katolickim wychowaniem dzieci oraz przygotowaniem ubogich panien do życia.

Figura św. Antoniego Marii Gianellego przy drodze do Bobbio

Luciano Lodda, 2001r., marmur karraryjski

Dnia 22 lutego 1838 roku otrzymał nominację biskupią Bobbio, a 6 maja arcybiskup Placyd Maria Tadini konsekrował go na biskupa, zaprzysiężony przez króla Karola Roberta. Biskupstwo po przejściu wojsk napoleońskich w 1803 roku nie podniosło się przez wiele lat. Zamknięto seminarium, wiele kościołów skonfiskowano, wiele również zostało zniszczonych, rozwiązano liczne zakony. Prześladowania duchowieństwa i brak dobrych kapłanów, spowodowały zanik wiedzy religijnej i pobożności wśród wiernych. To dla nich nowy biskup powołał Towarzystwo św. Archanioła Rafała oraz Towarzystwo św. Doroty. Przywrócił również kult św. Kolumbana Młodszego w swojej diecezji, odnawiając jego sanktuarium. Zwołał dwa synody diecezjalne, pierwszy 23 września 1840 roku na którym podjęto uchwały mające odnowić życie duchowe wiernych i posługę kapłanów oraz drugi, 29 sierpnia 1844 który stał się bodźcem dla misji ludowych i rekolekcji dla księży. Misje trwały od sześciu do ośmiu dni, kazania wygłaszano rano i wieczorem, organizowano procesje pokutne, kończąc je uroczystą Mszą św. Miały one głęboki wpływ na ludzi, odnawiając życie religijne w diecezji i przyczyniając się do licznych konwersji.

 Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Bobbio

W 1845 roku stan zdrowia biskupa pogarsza się, lekarze diagnozują początki gruźlicy. Mimo ich nalegań, nie porzuca swych dotychczasowych obowiązków. Dla podreperowania mocno nadszarpniętego zdrowia udaje się do Piacenzy, gdzie ma miejsce chwilowa poprawa. Po pielgrzymce do sanktuarium Matki Bożej dostał udaru słonecznego, wskutek którego zmarł w niedzielę Trójcy Przenajświętszej, 7 czerwca 1846 roku w miejskim szpitalu w Piacenzie. Ciało przewieziono do Bobbio, po drodze towarzyszyły mu tłumy wiernych. Został pochowany w krypcie katedry
p.w. Wniebowzięcia NMP w grobie biskupów, obok swoich poprzedników. Później jego doczesne szczątki przeniesiono do kaplicy i umieszczono w kryształowym sarkofagu pod ołtarzem.W czasie przenoszenia okryto, że ciało Świętego znajdowało się w grobie zupełnie nienaruszone.

Sarkofag z relikwiami św. Antoniego Marii Gianelli

Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Bobbio

Papież Benedykt XV zatwierdził 11 kwietnia 1920 roku dekret o heroiczności cnót,
19 kwietnia 1925 roku papież Pius XI beatyfikował biskupa Bobbio,
a 21 października 1951 roku został kanonizowany przez Piusa XII.

Patron:
Bobbio (od 2000 roku), Val di Vara.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa.
Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, pastorał, księga, krzyż.
.

Św. Marcelin Champagnat FMS

.

Święty kapłan (1789-1840).

 M. Ravery, 1840r.

Portret wykonany kilka godzin po śmierci św. Marcelina

Marcelin Józef Benedykt Champagnat przyszedł na świat w wiosce Rosey dnia 20 maja 1789 roku, jako dziewiąte z dziesięciorga dzieci Jana Baptysty Champagnata i Marii Teresy Chirat. Następnego dnia, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego malec został ochrzczony w kościele w Marlhes. Jego ojciec był rolnikiem i kupcem, dość wykształconym jak na tamte czasy. Gdy syn miał kilka miesięcy, Jan Baptysta został mianowany pułkownikiem Gwardii Narodowej. Wychowaniem i edukacją chłopca zajęły się matka i jej siostra Luiza, zakonnica wygnana przez rewolucję francuską z klasztoru św. Józefa. Ojciec pomimo swoich politycznych poglądów pozwalał, aby mieszkańcy domu brali udział w Mszach odprawianych potajemnie przez ukrywającego się w okolicy księdza.

W 1792 roku zniesiono wszystkie zgromadzenia zakonne, wśród nich również Braci Szkół Chrześcijańskich. Edukacja publiczna przestała praktycznie istnieć. Sześc lat później nadchodzi dla Kościoła kolejna fala prześladowań. W tym trudnym okresie Marcelin Champagnat w wieku 11 lat potajemnie przyjmuje I Komunię św.

Oficjalny portret beatyfikacyjny

Tito Ridolfi, 1955r.

Coraz bardziej doskwiera brak kapłanów. Biskupi, pomimo prześladowań ze strony państwa i tzw. konstytucji świeckiej dla kleru, postanawiają utworzyć nielegalne seminaria i rozpocząć poszukiwania chętnych do poświęcenia się Panu Bogu.W 1804 roku do Rosey przybywa ks. Linnosier, który za wskazaniem miejscowego proboszcza trafia do domu Champagnatów i tam spotyka czternastoletniego Marcelina, któremu proponuje naukę w seminarium. Chłopiec nie będąc pewnym tego, czy odczuwa powołanie do takiego życia, wyrusza z pielgrzymką do grobu świętego jezuity, Jana Franciszka Regis, w La Louvesc. Rodzice próbowali odwieść go od tego pomysłu, ponieważ chłopak z ledwością czytał, a w mowie posługiwał się miejscowym dialektem. Lecz Marcelin nie zamierzał porzucić tego, co uznał za swoje powołanie.

Rok później, w 1805, po śmierci ojca, postanawia wstąpić do seminarium niższego w Verrieres. Warunki w seminarium były bardzo spartańskie, a młodzieńcy często nie dojadali. Razem z nim nauki w seminarium pobierali św. Jan Maria Vianney, proboszcz z Ars i św. Jan Klaudiusz Colin, założyciel marystów. Mimo początkowych trudności w nauce, Marcelin kończy seminarium z bardzo dobrymi wynikami. Dnia 1 listopada 1813 roku wstępuje do wyższego seminarium św. Ireneusza w Lyonie. W seminarium prowadzonym od momentu założenia przez sulpicjanów panowała surowa dyscyplina. Regulamin regulujący życie kleryków musiał być wiernie przestrzegany: pobudka na pierwszy dźwięk dzwonów, po porannych modlitwach Msza św., przed obiadem - rachunek sumienia i lektura Nowego Testamentu, dwukrotne nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, popołudniowa duchowa lektura, wieczorem - modlitwa, rachunek sumienia i czytanie. Oprócz tego każdy kleryk odmawiał brewiarz i modlitwy do Matki Bożej. Pozostały wolny czas poświęcano na naukę.

W czasie studiów Marcelin przyłącza się do grupy młodzieńców pragnących poświęcić się ewangelizowaniu zeświecczonego społeczeństwa i założeniu zgromadzenia o maryjnej duchowości.

W święto Objawienia Pańskiego, 6 stycznia 1814 roku, w kaplicy pałacu arcybiskupiego, Marcelin Champagnat otrzymał tonsurę i niższe święcenia kapłańskie. A 23 czerwca 1815 roku, biskup Grenoble udziela mu święceń diakonatu, które razem z nim przyjęli św. Jan Maria Vianney i św. Jan Klaudiusz Colin. Rok później, 22 lipca 1816 roku, otrzymuje święcenia kapłańskie. Następnego dnia, wraz z dwunastoma innymi świeżo wyświęconymi kapłanami, udał się na pielgrzymkę do sanktuarium Matki Bożej w Fourviere i tam oddał się pod opiekę Maryi.

Sanktuarium w La Valle-en-Gier

Stół wykonany przez św. Marcelina

W sierpniu tego samego roku otrzymuje posadę wikariusza w La Valle-en-Gier. Parafia składała się z wielu małych wiosek i osad, a dwa tysiące mieszkańców żyło z dala od wiary. Posługujący w parafii od trzydziestu ośmiu lat proboszcz był mocno schorowany i większość obowiązków spadła na młodego księdza. Dnia 15 sierpnia 1816 odprawił swoją pierwszą Mszę św. dla parafian. Początkowo postawił przed sobą dwa zadania - zwalczenie pijaństwa i zakazanie tańców, które uważano za bliską okazję do grzechu. Całkowicie oddany sprawom wiary szybko zyskał sympatię i zaufanie mieszkańców. Codziennie wstawał o czwartej nad ranem, spędzając długie godziny na modlitwie i pobożnej lekturze. Zawsze nosił sutannę, nawet w czasach największych prześladowań kleru.

Zwrotnym punktem w jego życiu była wizyta u umierającego siedemnastolatka w osadzie Palais. Ku swemu przerażeniu ks. Champagnat odkrył, że chłopak zupełnie nie znał podstawowych prawd wiary. Przez kilka godzin pouczał go, ponieważ według postanowień synodu diecezjalnego nie można dać rozgrzeszenia komuś, kto nie zna tych prawd. Po tym przygotowaniu wyspowiadał go, udzielił Komunii i Ostatniego Namaszczenia. Kilka godzin później młodzieniec zmarł.

Relikwie św. Marcelina Champagnat

Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond

Po tym wydarzeniu wikary z La Valle postanawia swoje marzenia i plany wprowadzić w życie. Dnia 2 stycznia 1817 roku wynajmuje dom, w którym zamieszkało jego dwóch pomocników i zarazem pierwsi postulanci - były grenadier Jan Maria Granjan i Jan Baptysta Andras. Przed upływem roku dołączył do nich brat Jana Baptysty, Jan Klaudiusz, a w 1818 doszło czterech kolejnych nowicjuszy. W listopadzie tego samego roku otwarto szkołę w Marhles, a następnie w La Valle. W kwestii nauczania ks. Champagnat przyjął metodę stosowaną przez Braci Szkolnych św. Jana de la Salle (lasalian).

Nowe zgromadzenie i szkoły przez nich prowadzone miały nie tylko zwolenników. Wielu osobom nie podobała się działalność ks. Champagnat i po licznych doniesieniach do władz kościelnych, po Wielkanocy 1821 roku wikariusz generalny ks. Bochard wezwał wikariusza z La Valle, aby złożył wyjaśnienia w kwestii wątpliwości dotyczących prowadzonej przez siebie działalności. Głównym zarzutem jaki mu postawiono, było założenie nowego zgromadzenia bez powiadomienia zwierzchniej władzy kościelnej. Przyjęto wyjaśnienia ks. Champagnat, ale dopiero spotkanie z wikariuszem generalnym seniorem, ks. Corbon, którego ks. Marcelin poprosił o opinię, zawierzając mu całą swoją przyszłość i poddając się jego osądowi, pomogło w rozwiązaniu jego kłopotów. Taka postawa, pełna pokory i skromności, usunęła wszelkie zastrzeżenia co do czystości jego intencji.

 Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond

Nowy biskup diecezji lyońskiej, Gaston de Pins, zachęcał ks. Champagnat do rozszerzenia działalności, a także do budowy nowego i większego domu. W maju 1824 roku ks. Cholleton, wikariusz generalny, pobłogosławił kamień węgielny pod nowy dom na skalistej ziemi nad brzegiem rzeki Grier, który miał nosić nazwę Notre Dame l'Hermitage. W tym samym roku ks. Champagnat został zwolniony z obowiązków w La Valle, aby móc całkowicie poświęcić się swojemu dziełu. Bracia pracowali głównie w najmniejszych i najbiedniejszych miasteczkach. W październiku 1836 roku biskup Pompallier poświęcił nową kaplicę domu. W tym samym miesiącu bracia po raz pierwszy, za zgodą papieża, złożyli publiczne śluby wieczyste. Stopniowo wzrastała liczba powołań.

Liczne podróże bez względu na pogodę, piętrzące się nieustannie problemy biurokratyczne ze strony państwa nadszarpnęły zdrowie ks. Champagnat. W Środę Popielcową 1840 roku choroba zaatakowała z całą siłą, w maju odprawił swoją ostatnią Mszę św., przyjął sakramenty i pożegnał się z braćmi. Dnia 4 czerwca po raz ostatni przyjął Komunię św., zmarł w sobotę 6 czerwca, w wigilię Zesłania Ducha św., w czasie gdy bracia śpiewali "Salve Regina".

 Msza beatyfikacyjna 29 maja 1955r.

Bazylika św. Piotra w Rzymie

Pogrzeb miał miejsce 8 czerwca, a jego trumnę nieśli na ramionach współbracia. Został pochowany na terenie Notre Dame l'Hermitage w Saint-Chamond. Sługą Bożym ogłosił go papież Benedykt XV w czerwcu 1920 roku, błogosławionym - papież Pius XII dnia 29 maja 1955 roku, a świętym - Jan Paweł II 18 kwietnia 1999 roku.

Patron:
Nauczycieli, studentów, uczniów.

Ikonografia:
Przedstawiany w sutannie z befką, często w otoczeniu dzieci.
Jego atrybutem jest: księga, krzyż, figura Maryi z Dzieciątkiem.

Varia:
Zgromadzenie Braci Szkolnych Marystów (Institutum Fratrum Maristarum a Scholis, FSM) nazywane również Zgromadzeniem Małych Braci Maryi (Institutum Parvulorum Fratrum Mariae, PFM) zyskało papieską aprobatę w 1863 roku. Na mocy ustawy o zgromadzeniach zakonnych z 1903 roku zgromadzenie usunięto z Francji. Obecnie siedzibą przełożonego generalnego jest Rzym. W 1988 roku w 74 krajach działało 4887 braci marystów.
.

Św. Marcelin i św. Piotr

.

Święci męczennicy (zm. 304).

Św. Marcelin i św. Piotr

Figury przed bazyliką w Seiligenstadt

Św. Marcelin był rzymskim księdzem, a św. Piotr otrzymał święcenia niższe - egzorcysty. Obaj byli znani ze swej pobożności, poświęcenia w nawracaniu pogan i niestrudzonego głoszenia Ewangelii.

Męczeństwo św. Marcelina i św. Piotra

Bazylika pw. św. Marcelina i św. Piotra w Rzymie

mal. Guido Lapis, obraz w ołtarzu głównym

W czasie prześladowań za cesarza Dioklecjana zostali uwięzieni. Dzięki św. Piotrowi nawrócił się dozorca więzienia Artemiusz, ze swą żoną Kandydą i córką Pauliną, a św. Marcelin udzielił im chrztu. Święci zostali skazani na śmierć przez sędziego Serenusa (Sewerusa), wyrok wykonano 2 czerwca 304 roku. Kazano im wykopać grób w Czarnym Lesie (Silva Nigra), za murami Rzymu, aby chrześcijanie nie mogli znaleźć miejsca egzekucji i pochować ciała.

Męczeństwo św. Marcelina i św. Piotra

"Speculum historiale" Wincenty de Beauvais, XVw., Paryż

Ścięto im głowy i wrzucono do przygotowanego przez nich samych grobu. Ich ciała odnalazły dwie pobożne matrony rzymskie, Lucylla i Firmina, pochowały je przy drodze labikańskiej (Via Labicana), obok św. Tyburcjusza, przy dwóch wawrzynach.

Bazylika pw. św. Marcelina i św. Piotra w Rzymie

Kult obu Świętych był bardzo żywy, o czym wspomina papież św. Damazy, opisując w nagrobnym epitafium, iż w dzieciństwie usłyszał o męczennikach i ich ostatnich chwilach z ust kata, który wykonał na nich wyrok śmierci.

Św. Konstantyn wybudował bazylikę nad miejscem ich pochówku, w miejsce zniszczonej przez Gotów świątyni. W niej została pochowana również matka cesarza, św. Helena. Od VII wieku grób Świętych stał się miejscem licznych pielgrzymek.

W 1253 roku papież Aleksander IV przeniósł relikwie do pobliskiego kościoła wybudowanego przez papieża Syrycjusza w IV wieku, który poświęcono św. Marcelinowi i św. Pawłowi.

 Wnętrze bazyliki pw. św. Marcelina i św. Piotra w Rzymie

Papież Grzegorz IV wysłał ich relikwie do Galii, stamtąd trafiły przez sekretarza Karola Wielkiego, Einharda, który po śmierci ukochanej żony przywdział habit, do ufundowanego przez niego opactwa w Seiligenstadt.

Relikwie czaszki św. Piotra były przechowywane w opactwie św. Dionizego (Saint-Denis) w Paryżu, ale w 1794 roku relikwię zniszczono, a sam relikwiarz przetopiono. Część relikwii znajduje się w katedrze pw. Wniebowzięcia NMP w Cremonie, w sarkofagu umieszczonym w transepcie.

Katakumby św. Marcelina i św. Piotra w Rzymie

fot. Joseph Wilpert, 1903

Imiona św. Marcelina i św. Piotra zostały przez papieża Wigiliusza umieszczone w Kanonie Rzymskim.

Ikonografia:
Najczęściej przedstawiani razem, w czasie męczeńskiej śmierci. Św. Marcelin jest ubrany w ornat, a św. Piotr - dalmatykę. Ich atrybutami są: palmy, tonsury, a także kielich i hostia (św. Marcelin), krzyż i księga (św. Piotr).

.

Św. Ignacy z Ona

.

Święty opat i wyznawca (zm.1057).

Znany również jako: Eneko, Inigo.

 Francisco Goya y Lucientes

Urodził się około roku 1000 w Calatayud w Aragonii, w rodzinie mozarabskiej. W młodości postanowił zostać pustelnikiem, a po przyjęciu przez aragoński klasztor p.w. św. Jana na skale (San Juan de la Pena) reformy kluniackiej, przywdział habit benedyktyński. Znany był ze swej wielkiej pobożności, okoliczni mieszkańcy zasięgali jego rady, otrzymując duchowe wskazówki i ostrzeżenia.

 San Juan de la Pena

Około 1029 roku przyjął z rąk króla Nawarry Sancho III Wielkiego godność opata w kastylijskim Ona.W 1046 roku opactwo uzyskało jurysdykcję nad klasztorem pw. św. Jana (San Juan) w Pancorbo, a w 1048 nad klasztorem pw. św. Marcina (San Martin) w Alfano, stając się jednym z najbogatszych opactw. Król często zasięgał jego rady, był też spowiednikiem królewskiego syna Garcii III. Pomógł w założeniu nowego klasztoru pw. Maryi Królowej (Santa Maria la Real) w Najera w 1052 roku.

 Opactwo San Salvador w Ona, Kastylia

W czasie wizytowania podległych mu klasztorów nagle zachorował w Solduengo. Zmarł 1 czerwca 1057 roku, został pochowany w opactwie Najświętszego Zbawiciela (San Salvador) w Ona. Kult publiczny św. Ignacego zatwierdził papież Aleksander IV w 1259 roku. Jego relikwie są przechowywane w popiersiu ze srebra, wysadzanym drogimi kamieniami.

Patron:
Ona, Calatayud, jeńców.

Ikonografia:
Przedstawiany w benedyktyńskim habicie.
Jego atrybutem jest: pastorał, księga, klasztor.

Varia:
Kult św. Ignacego był bardzo żywy przez wieki, w rodzinach szlacheckich często nadawano synom jego imię, a najbardziej znanym jest św. Ignacy Loyola.

Legenda głosi, że w klasztorze pw. św. Jana na skale był ukryty przed muzułmańskimi najeźdźcami Święty Graal.
.