Św. Odylon z Cluny OSB

Święty opat i wyznawca  (962 -1049).

Znany też pod imieniem: Odilon.

Agidius Ranbeck

Calendarium annuale benedictinum, Augsburg 1677

Jeden z czterech  świętych wielkich cluniackich opatów (po św. Odonie i Majolusie, przed św. Hugonem). Był piątym opatem w Cluny, na czele opactwa stał przez pięćdziesiąt lat, od chwili wyboru w 994r. aż do śmierci. Wybudował nowy klasztor, rozszerzył regułę swojego zakonu po prawie wszystkich klasztorach francuskich. Dał początek nabożeństwu Dnia Zadusznego - modlitwy i jałmużny z tego dnia miały być ofiarowane za dusze zmarłych. Przyczynił się do zaprowadzenia tzw. Pokoju Bożego (treuga Dei) czyli zakazu starć zbrojnych od środy wieczór do poniedziałku rano (później również w Adwencie i w Wielkim Poście).

W klasztorze kluniackim miał przebywać podobno książę Kazimierz, wysłany do benedyktynów na naukę, nawet przywdział habit i złożył śluby zakonne. Został wezwany do powrotu do Polski, aby objąć tron, za dyspensą papieską Benedykta IX i po złożeniu obietnicy ufundowania klasztoru w Polsce - takie są wg legendy początki tynieckiego opactwa.

Francesco Andreani

Pinacoteca Comunale, Cesena

W swoich kazaniach i poematach wychwalał cnoty Najświętszej Maryi Panny, tajemnicę Wcielenia i Zmartwychwstania.

Zmarł 1 stycznia 1049r. podczas wizytacji klasztoru w Souvigny. Przyjął sakramenty poprzedniego dnia i nalegał, aby go zaniesiono do kościoła, gdzie skonał na łożu wyłożonym workiem popiołu.

Kanonizowany przez papieża Klemensa VI w 1345r. Relikwie św. Odylona zostały spalone w czasie rewolucji francuskiej.

Patron:
Dusz w czyśćcu cierpiących.
.

Św. Eufrozyna z Aleksandrii

.

Święta dziewica z Aleksandrii (ok. 413r.- 467r.)

Córka bogatego kupca aleksandryjskiego Pafnucego, który z żoną bardzo długo nie mógł doczekać się potomstwa. Jej ojciec przeznaczył jej bogatego młodzieńca na męża, ale Eufrozyna pragnęła poświęcić życie Bogu, więc aby uniknąć małżeństwa uciekła potajemnie z domu rodzinnego i w męskim przebraniu wstąpiła do klasztoru i przybrała imię Smaragd. Spędziła w celi trzydzieści lat nierozpoznana przez nikogo, odznaczając się wielką cnotą wstrzemięźliwości i cudami. Dopiero pod koniec życia wyjawiła ojcu kim jest, a ten wzruszony świętością jej życia nawrócił się i wstąpił do klasztoru.

Św. Fulgencjusz z Ruspe

Święty biskup zi wyznawca (ok. 468 - 533).

Jego życie jest znane głównie dzięki biografii napisanej przez jego ucznia Ferranda z Kartaginy w 533r. Urodził się w znakomitej afrykańskiej rodzinie, dzięki czemu odebrał bardzo staranne wychowanie. Przez pewien czas był prokuratorem w rodzinnym mieście. Po lekturze pism św. Augustyna zapragnął poświęcić się życiu zakonnemu. W 500r. odbył podróż do grobu Św. Apostołów i w końcu wstąpił do klasztoru, lecz niedługo potem (w roku 507 lub 508) został wyniesiony na stanowisko biskupa w Ruspe. Wskutek intryg arianów podburzających przeciwko Fulgencjuszowi króla Wandalów Trazimunda biskup musiał wraz z 60 innymi biskupami udać się na wygnanie na Sardynię. W 523r. został ułaskawiony przez następcę Trazimunda Hilderyka.

Nazywano go św. Augustynem swego wieku (Augustinus abbreviatus). Pisał dzieła przeciwko semipelagianom, monofizytom i arianom.

Patron:
Sardyńskiej miejscowości Cagliari

Ikonografia:
Przedstawiany jako pustelnik modlący się przed lub w jaskini, czasami jako biskup z księgą.

Cytaty:
Miłość więc jest źródłem i początkiem wszelkiego dobra, jest wypróbowaną obroną i drogą wiodącą do nieba. Kto nią postępuje, nie może ani błądzić, ani się lękać. Ona kieruje, ona chroni, ona prowadzi. Skoro więc Chrystus ustanowił stopnie miłości, dzięki którym każdy chrześcijanin może wznosić się u niebu, przeto niewzruszenie zachowujcie miłość bez skazy, wzajemnie ją sobie okazujcie, a w niej postępując, wznoście się coraz wyżej.
Brewiarz, II czytanie z 26 grudnia "Oręż miłości"

Kościół wyraża się w modlitwach.

Dzieła:
"O wierze czyli o regule wiary prawdziwej do Piotra" (De fide ad Petrum seu de regula fidei), w średniowieczu stanowiło ono kompendium dogmatyki katolickiej.

"O prawdzie predestynacji i łaski Bożej" (Ad Iohannem et venerium de veritatae praedestinationis et gratiae Dei) - o stosunku łaski do wolnej woli, a także o przeznaczeniu do świętości i życia wiecznego.

Św. Wilhelm z Dijon OSB

Święty opat i wyznawca (962 - 1031).

Znany również pod imieniem: Wilhelma z Volpiano, Wilhelma z St.Benigny.

Urodził się w czerwcu/lipcu 962r. w rodzinnym zamku na wyspie San Giulio, niedaleko Nawary. Zmarł 1 stycznia 1031r. w Fecamp.

W 962r. jego ojciec bronił zamku przed przeważającymi siłami cesarza Ottona. Obrońcy w końcu musieli się poddać na honorowych warunkach, a cesarz został ojcem chrzestnym nowo narodzonego Wilhelma.  Gdy ten miał siedem lat rozpoczął naukę w klasztornej szkole, a następnie został mnichem w klasztorze św. Michała w Locedio (niedaleko Vercelli). W 987r. przeszedł Wilhelm za św. Maiolusem do opactwa w Cluny, skąd po półtora roku wysłano go do klasztoru św. Saturnina w celu przeprowadzenia w nim potrzebnej reformy. Po powrocie,
7 lutego 992r., na prośbę biskupa Brunona z Langres św. Maiolus wysyła Wilhelma razem z 12 zakonnikami do klasztoru św. Benigna w Dijon. Tu Wilhelm przyjął święcenia kapłańskie i opackie, rozwijając działalność przy duchowym i materialnym odbudowaniu klasztoru. Uczynił klasztor św. Benigna wzorem i nowym macierzystym klasztorem dla Burgundii, Normandii i Lotaryngii. Z jego czasów ocalały budynki obok obecnej katedry, z okrągłą kryptą i klasztornym refektarzem.

Klasztor w Fecamp na XII wiecznej rycinie.

Wiele podróżował promując reformy z Cluny. Przyznaje się, że to właśnie Wilhelm zainspirował św. Odylona w jego poszukiwaniach idealnej reformy. Reaktywował klasztor w Fecamp na normandzkim wybrzeżu, który miał olbrzymi wpływ na religijne życie w Anglii.

Zmarł o świcie 1 stycznia 1031r. w Fecamp.

Patron:

Archidiecezji Dijon i miasta Dijon