.
Święty biskup i wyznawca (zm. 698).Znany również jako: Eadbert, Eadbeorth, Eadberht.
Beda Czcigodny opisuje, że św. Edbert wyróżniał się znajomością Pisma Św.
i przestrzeganiem Bożych przykazań.
W 687 roku, po śmierci św. Kutberta, został wybrany jego następcą na biskupstwie Lindisfarne (Lindesfarne), którym zarządzał jedenaście lat. Wrażliwy na potrzeby biednych, wprowadził zwyczaj, aby co roku jedną dziesiątą dochodów biskupstwa przeznaczać dla najuboższych. Dzięki niemu odnowiono kościół św. Fintana i położono drewniany dach, zamiast strzechy.
Opactwo w Lindisfarne
Thomas Girtin, 1797r.
Dwa razy w roku, w Adwencie i Wielkim Poście, udawał się w miejsce odosobnione,
to samo w którym przebywał św. Kutbert zanim udał się na wyspę Farne. Spędzał tam czas na modlitwie, poście i umartwieniach.
Gdy za jego zgodą mnisi otworzyli grób św. Kutberta w Lindisfarne znaleźli ciało nienaruszone. Św. Edbert kazał przełożyć je do nowej trumny i odziać w piękniejsze szaty oraz pochować nad podłogą, a jego dotychczasowy grób pozostawić pusty, który jak sam powiedział, niedługo takim pozostanie. I tak się stało. Niebawem spadła na niego poważna choroba, a jego stan z dnia na dzień się pogarszał.
Zmarł 6 maja 698 roku, został pochowany w grobie św. Kutberta, a nad nim umieszczono trumnę z ciałem jego poprzednika.
Katedra w Durham
fot. Andrew Dickson White, ok.1865r.
W 875 roku Duńczycy napadli na Lindisfarne, więc mnisi obawiając się zbezczeszczenia relikwii, zabrali doczesne szczątki św. Kutberta, św. Edberta oraz głowę św. Oswalda, ukrywali je w różnych miejscach, między innymi w klasztorze
w Melrose. W końcu trafiły do katedry w Durham.
Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa. Jego atrybutami są: mitra, pastorał, księga.
.
Posty
