Św. Bernard z Carinola OSB

Święty biskup i wyznawca (ok.1040-1109).

Znany również jako: Bernard z Kapui.

Przyszły święty urodził się około roku 1040 w Kapui w zamożnej rodzinie. Nauki pobierał u benedyktynów z klasztoru w Monte Cassino, pod kierownictwem opata Dezyderego (późniejszego papieża Wiktora III). Młodzieńca cechowała mądrość, prawość i czystość. Razem z nim nauki w klasztorze pobierał Hildebrand z Soany (św. papież Grzegorz VII) oraz św. Piotr Damiani.

Po ukończeniu studiów Bernard otrzymał święcenia kapłańskie z rąk opata. Jego cnoty i fakt, że jego rodzina sprzyjała normandzkim księciom, sprawiły, iż został poproszony przez Ryszarda II, księcia Kapui o pełnienie funkcji jego spowiednika i doradcy (pod koniec życia książę, pociągnięty przykładem ks. Bernarda, wstąpił do klasztoru).

 Katedra w Carinoli, Kampania

Gdy na początku 1068 roku zmarł biskup Forum Claudii, mieszkańcy zgodnie ze zwyczajem wybrali Bernarda. W marcu w Kapui odbył się synod biskupów, na którym potwierdzono ważność wyboru papieża Wiktora III. Przy tej okazji, dnia 21 marca, w Niedzielę Palmową papież udzielił sakry biskupiej swojemu uczniowi. Nowy biskup z wielką troską zajął się ubogą diecezją, a w 1100 roku przeniósł stolicę biskupstwa do Carinoli, gdzie już w latach wcześniejszych wybudował katedrę pw. NMP i św. Jana Chrzciciela i pałac biskupi.

Relikwiarz św. Bernarda z Carinola

Katedra w Carinola, Kampania

Zmarł w 1109 roku, osiągnąwszy sędziwy wiek. Pochowano go w katedrze w marmurowym sarkofagu.

Patron:
Carinoli.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa. Jego atrybutem jest: pastorał, księga, mitra.

Św. Aurea z San Millan

Święta dziewica i pustelnica (1042-1069).

Znana również jako: Oria.

Św. Aurea, kościół pw. NMP w Villavelayo, La Rioja 

Aurea przyszła na świat w 1042 roku w Villavelayo, będącego częścią Taify Saragossy, podporządkowanej muzułmańskim Maurom (obecnie w prowincji La Rioja), w rodzinie Garcii i św. Amunii. Jako dziecko pobierała nauki u mnicha Munio, który zapoznał ją między innymi z żywotami świętych męczenników. Szczególnym nabożeństwem Aurea darzyła św. Agatę, św. Cecylię i św. Eulalię.

Klasztory San Millan de Yuso (na pierwszym planie) i San Millan de Suso

Gdy dziewczynka podrosła przekonała matkę, że jej przeznaczeniem jest życie w odosobnieniu. Ulegając jej prośbom rodzice udali się wraz z nią do kastylijskiego klasztoru św. Emiliana (San Millan de la Cogolla), aby zwrócić się z prośbą do opata św. Dominika z Silos o duchowe kierownictwo nad Aureą. Po namyśle ten świątobliwy benedyktyn nakazał wybudowanie małej pustelni w pobliżu klasztornego kościoła i tam w całkowitym niemal odosobnieniu dziewczyna spędziła resztę swoich dni. Najwięcej czasu poświęcała modlitwie i umartwieniom, poza tym haftowała szaty dla klasztoru i wypiekała komunikanty do Mszy św.

W wieku 20 lat została obdarzona wizją swoich ulubionych świętych, które zachęcały ją do jeszcze gorliwszego oddania się Panu Jezusowi, a sama św. Eulalia miała podarować jej gołębia, symbol niewinności, czystości, miłości i pokory. Pustelnica godzinami modliła się i umartwiała nie bacząc na nic, co mogłoby ją od tego odciągnąć.

Ołtarz główny w klasztorze św. Emiliana (San Millan de Yuso),

w którym przechowywane są relikwie św. Aurei

Zimą 1070 roku rozchorowała się poważnie i czując zbliżający się kres ziemskiego życia wezwała opata Piotra V z Ostatnim Namaszczeniem. Wkrótce po otrzymaniu sakramentu zmarła. Opinia świętości jaka jej towarzyszyła jeszcze za życia, jej roztropność w udzielaniu rad potrzebującym sprawiła, że do jej maleńkiej pustelni zaczęli pielgrzymować wierni, uważając ją za świętą i prosząc o jej wstawiennictwo w wypraszaniu łask u Pana Boga. W 1609 roku relikwie św. Aurelii przeniesiono do kościoła „niższego” (San Millan de Yuso, czyli kościoła położonego niżej od San Millan de Suso).

Patronka:

Villavelayo, hafciarek.

Ikonografia:

Przedstawiana w habicie benedyktyńskim. Jej atrybutem jest gołąb, lilia, księga, różaniec.

Św. Jan Ogilvie SI

Święty kapłan i męczennik (1579-1615).
 

Nieznany malarz z Douai

Mitchell Collection, Glasgow

Jan urodził się w 1579 roku w rodzinie szanowanego lairda Waltera Ogilvie, protestanckiego urzędnika królewskiego w szkockim Drum-na-Keith. Jego matka, Agnieszka, była żarliwą katoliczką (jej dwóch braci było jezuitami), niestety nie zdążyła wpoić synowi wiary, ponieważ zmarła, gdy ten miał dwa lata. Walter ożenił się ponownie, tym razem z protestantką.

Szesnaste stulecie przyniosło niemal całkowitą likwidację Kościoła katolickiego w Szkocji. Herezja Jana Knoxa i opór katolickiej królowej Marii Stuart przeciw herezjom zradykalizował zwolenników protestantyzmu, co doprowadziło do licznych walk. W 1560 roku parlament szkocki ogłosił kalwinizm religią państwową, usuwając jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad Szkocją oraz zabraniając odprawiania Mszy św. Rozpoczął się bardzo ciężki okres dla katolików. Katolickim rodzicom odbierano dzieci i oddawano na wychowanie protestantom, za wyznawanie „papistowskich przesądów” groziły dotkliwe kary pieniężne, konfiskata majątku oraz wygnanie. Musiało minąć ponad dwieście lat, aby w 1793 roku ogłoszono niewielkie swobody religijne dla katolików.

Dorastającego Jana wysłano, zgodnie z ówczesnym zwyczajem, na dalszą edukację do Europy, na kontynent. Tam, w krótkim czasie, poznając doktrynę katolicką młodzieniec postanowił się nawrócić i rozpocząć naukę w Kolegium Szkockim. Kolegium założono w 1594 roku w Douai, wzorując się na Kolegium Angielskim. W czasie, gdy Jan doń wstępował kolegium swoją tymczasową siedzibę miało w belgijskim Lowanium (Louvain). Stamtąd młody konwertyta przeniósł się do benedyktynów w Ratyzbonie (Regensburg), dalszą naukę kontynuował na Uniwersytecie Palackim w Ołomuńcu, prowadzonym przez jezuitów.

Dnia 24 grudnia 1599 roku Jan wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (TJ, Societas Iesu, SI) w Brnie. W szkole, oprócz religijnej wiedzy ogólnej, studiował nauki przyrodnicze i klasykę. Śluby wieczyste złożył 26 grudnia 1601 roku. Przełożeni wysłali go na trzyletni kurs filozofii do Grazu. Poczynił tak duże postępy w naukach, że w 1607 roku został wykładowcą na Uniwersytecie Wiedeńskim. Po jedenastu latach w zakonie, w 1610 roku, w Paryżu otrzymał święcenia kapłańskie i po prymicji został wysłany do normandzkiego Rouen.

Ksiądz Jan prosił władze zakonne o skierowanie go z posługą do Szkocji, aby tam mógł odprawiać Msze św. dla nielicznych katolików, którzy mimo prześladowań, pozostali wierni  Kościołowi katolickiemu. Tymczasem sytuacja w Szkocji zmieniła się wraz z przyjęciem korony angielskiej przez Jakuba VI (odtąd Jakuba I Stuarta). Szkotów zaczęła obowiązywać przysięga na Akt Supremacji, ogłaszający króla Anglii zwierzchnikiem Kościoła.

 Kościół jezuitów pw. NSPJ w Edynburgu

Po dwóch latach usilnych próśb ks. Ogilvie władze zakonne wyraziły zgodę na jego powrót do ojczyzny. Przybył do Leith, portowego miasta prowadzącego ożywione stosunki handlowe z Francją, podając się za handlarza końmi, Jana Watsona. Wkrótce zaczął potajemnie odprawiać Msze św. w Edynburgu, ukrywając się u konwertyty Wilhelma Sinclaira. Po pewnym czasie przeniósł się do hrabstwa Renfrew (Renfrewshire) na zachodnim wybrzeżu Szkocji. Niestety w listopadzie 1614 roku zadenuncjował go królewski agent udający katechumena, Adam Boyd. Został aresztowany przez ludzi nasłanych przez protestanckiego biskupa Glasgow, Jana Spottiswoode’a i przetransportowany do więzienia w Paisley. Tam poddano go przesłuchaniom z torturami, chcąc wydobyć z księdza nazwiska katolików z którymi się spotykał. Aby złamać silną wolę „papisty” miażdżono mu nogi, zabraniano spać przez wiele dni i nocy. Uwięzionemu jezuicie udało się napisać w celi krótki list, który udało mu się przemycić poza mury i przez zaufanych ludzi przekazano je przełożonym zakonnym. Wydano je później - uzupełnione o informacje pozyskane od świadków wydarzeń - jako Raport z więzienia (Relatio incarcerationis).

Dnia 10 marca 1615 roku ks. Jan Ogilvie stanął przed sądem, za odmowę złożenia przysięgi supremacyjnej skazano go na karę śmierci (hanged, drawned i quatered). Jeszcze tego samego dnia przewieziono go na plac straceń i wykonano wyrok, a po egzekucji pochowano w zbiorowej mogile.

Szkockiego jezuitę beatyfikował 22 grudnia 1929 roku papież Pius XI, a kanonizował Paweł VI dnia 17 października 1976 roku.

Patron:

Jezuitów.

Ikonografia:

Przedstawiany w stroju zakonnym, z hierogramem IHS (godło jezuitów). Jego atrybutem jest: palma męczeństwa, różaniec jako wyraz szczególnego nabożeństwa do Matki Bożej, sznur na szyi oraz nóż (jako symbole narzędzi, jakimi zadano mu śmierć).