Św. Feliks z Cantalice

.

Święty zakonnik (ok. 1515-1587).

Znany również jako: Deogratias.

Pieter Pauwel Rubens

kolekcja prywatna

Feliks Porri urodził się ok. 1515 roku w Cantalice, jako trzecie z czworga dzieci niezamożnego i pobożnego chłopa. Od najmłodszych lat przejawiał zamiłowanie do samotności, spędzał wiele czasu na modlitwie i postach, chętnie słuchając żywotów świętych.

Jako młodzieniec trafił do majątku Citta Ducale, gdzie zajmował się doglądaniem stad owiec. Pewnego dnia 1543 roku poproszono go o pomoc przy zaprzęganiu dwóch wołów do pługa, a te wystraszone ruszyły powalając św. Feliksa i przeciągając lemiesz po nim. Obserwujący ten wypadek służący byli przekonani, że chłopak nie przeżył. Ku ich wielkiemu zdumieniu okazało się, że nie tylko przeżył, ale też nie odniósł żadnych obrażeń, jedynie jego ubranie było porozdzierane. Odczytał to jako znak od Pana Boga i postanowił wstąpić do nowo powstałego zakonu kapucynów (Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum, OFMCap). Został nowicjuszem w klasztorze w Antocoli, a śluby zakonne złożył w klasztorze Monte San Giovanni w dniu 18 maja 1545 roku.

Madonna z Dzieciątkiem w otoczeniu świętych, fragm.

Pietro da Cortona

Pinacoteca di Brera w Mediolanie

Od 1547 roku, przez niemal czterdzieści lat, pełnił posługę kwestarza zakonnego w Rzymie. Codziennie, po pierwszej Mszy św., wyruszał na kwestę. Pobożny i pokorny braciszek szybko stał się znany w okolicy, zaczęto nazywać go Deogratias, ponieważ zawsze i za wszystko dziękował Bogu. Przy okazji zbierania jałmużny, uczył dzieci katechizmu i modlitw. Po powrocie z kwesty spał przez godzinę po czym szedł na kilka godzin do kościoła, gdzie rozważał ze szczególnym nabożeństwem Mękę Pańską. Chodził boso, nawet zimą i w deszczu, a jego stopy szybko pokryły się ranami.

Św. Feliks poznał wielu wielkich świętych swoich czasów - św. Franciszka Borgiasza, św. Karola Boromeusza, św. Alojzego Gonzagi i św. Kamila de Lellis. Szczególna przyjaźń łączyła go ze św. Filipem Nereuszem.

Niestrudzony kwestarz rozchorował się poważnie pod koniec kwietnia 1587 roku, zmarł 18 maja w opinii świętości. Ku zdumieniu jego współbraci zniekształcona i poraniona skóra na stopach zakonnika po śmierci pojaśniała i wygładziła się, a wszelkie ślady po ciężkich wędrówkach za jałmużną zniknęły. Z grobu po pewnym czasie zaczął wypływać jasny, pachnący płyn, który zbierały pobożne mniszki i rozdawały pielgrzymującym do grobu św. Feliksa. Dzięki jego cudownym właściwościom miały mieć miejsce liczne uzdrowienia.

Błogosławionym ogłosił go papież Urban VIII dnia 1 października 1625 roku, a kanonizował - papież Klemens XI, 22 maja 1712. Był pierwszym kanonizowanym kapucynem, a jego kult był bardzo żywy.

Sarkofag z relikwiami św. Feliksa

Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Rzymie

Dnia 27 kwietnia 1631 roku przeniesiono relikwie św. Feliksa (podówczas jeszcze błogosławionego) z kościoła pw. św. Mikołaja do klasztoru Niepokalanego Poczęcia NMP.

Wizja św. Feliksa z Cantalice

Carlo Ceresa, 1644r.

Kościół pw. św. Jerzego w Nese, Lombardia

Kult św. Feliksa w Polsce
W Krakowie w kościele kapucynów pw. Zwiastowania NMP w ołtarzu bocznym znajduje się rzeźba św. Feliksa z 1954 roku, która zastąpiła figurę z poł. XVIII wieku (zniszczona, została usunięta w 1937). Po ogłoszeniu dekretu o odpuście zupełnym w uroczystość nowo kanonizowanego świętego, 1 października 1712 roku, w krakowskim kościele miały miejsce wielkie uroczystości ku jego czci. W nawach bocznych kościoła umieszczono 12 obrazów przedstawiających sceny z życia św. Feliksa, a w ołtarzu głównym ustawiono wielką figurę, którą w uroczystej procesji przeniesiono z Kościoła Mariackiego. Kronika krakowskiego klasztoru odnotowała wiele łask uzyskanych za pośrednictwem św. Feliksa.

W dniu 18 maja w kościołach kapucynów poświęcano olej św. Feliksa, który używano do błogosławienia dzieci w tym dniu.

Wizerunek św. Feliksa znajduje się również w poznańskim kościele pw. św. Antoniego Padewskiego w kaplicy św. Franciszka na polichromii z 1757 roku w podniebiu kopuły. Barokowy obraz ze świętym wisi w ołtarzu bocznym w kościele pw. NMP i św. Sebastiana w Rywałdzie. Natomiast w Prószkowie w kościele pw. św. Jerzego na konsoli w nawie stoi rzeźba z połowy XVIII wieku.

W 1855 roku bł. Maria Angela Truszkowska założyła w Warszawie Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka Serafickiego (felicjanki, CSSF).

Katedra Świętej Trójcy (Kościół Dworski) w Dreźnie, Saksonia

Patron:
Matek i dzieci.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie kapucyna, często z Matką Bożą i Dzieciątkiem Jezus. Lub w towarzystwie św. Karola Boromeusza i św. Filipa Neri. Jego atrybutem jest: Dzieciątko Jezus, chleb, jałmużniczka.


Dnia 18 maja przypada również wspomnienie św. Feliksa, biskupa Spoleto i męczennika za wiarę, który zginął w 304 roku.
.

Św. Paschalis Baylon OFMAlc

Święty zakonnik (1540-1592).

Znany również jako: Pascal Bailon, Serafin Eucharystii.

Pachalis Baylon Yubero urodził się w święto Zesłania Ducha Świętego, 16 maja 1540 roku, w rodzinie pobożnych rolników Marcina Baylona i Elżbiety Yubero, w aragońskiej Torrehermosa. Od wczesnych lat żywił szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Od siódmego roku życia pracował jako pasterz. Jego rodzice byli zbyt biedni, aby opłacić jego naukę, więc mały Paschalis nauczył się sam czytać. Często zabierał ze sobą żywoty świętych lub inne pobożne lektury, starając się jak najlepiej wykorzystać wolny czas.

Bernardo Lopez Piquer, 1811r.

Museo de Bellas Artes w Walencji

Około roku 1564 wstąpił do Zakonu Franciszkanów Bosych (alkantarzyści, dyskalceaci) w Montfort. Po czterech latach próby, którą odbył w charakterze pasterza w folwarku należącym do klasztoru, przyjęty został do nowicjatu jako brat konwers. Konwersi nie uczestniczyli w kolegiach i zgromadzeniach, jedli osobno i spali w dużych dormitoriach, bez osobnych cel.

Johann Sigmund Hitzelberger, 1829r.

Kościół p.w. św. Stefana w Fussen, Bawaria

Św. Paschalis wiele nocy spędził na modlitwie przed ołtarzem. Kierował się przykładem życia św. Franciszka z Asyżu i naukami św. Piotra z Alkantry.

W czasie podróży do Paryża w 1576 roku, w jaką wysłał go przełożony, bronił doktryny o realnej obecności przeciw bluźnierstwom kalwińskiego kaznodziei, przez co nieomal został ukamienowany przez hugenotów.

 Kościół pw. Maryi od Drzewa Jessego w Delft

Zmarł w święto Zesłania Ducha Świętego, 17 maja 1592 roku w Villareal, został pochowany w Kaplicy Królewskiej. Legenda głosi, że w czasie Mszy Świętej pogrzebowej św. Paschalis dwa razy otworzył oczy - podczas Podniesienia Ciała i Krwi Pańskiej. Jego grób stał się natychmiast miejscem licznych pielgrzymek. 

Został beatyfikowany 29 października 1618 roku przez papieża Pawła V, a kanonizowany 16 października 1690 przez papieża Aleksandra VIII. Nazwany przez papieża Leona XII Serafinem Eucharystii i ogłoszony w 1897 roku patronem kongresów eucharystycznych.

Srebrny grobowiec św. Paschalisa

Bazylika p.w. św. Paschalisa w Villareal

Vincente Llorens Poy

W czasie hiszpańskiej wojny domowej grób św. Paschalisa został zbezczeszczony, a jego relikwie spalone przez zwolenników antyklerykalnej lewicy.

Wizerunki św. Paschalisa znajdują się w kilku kościołach poreformackich w Polsce. W Osiecznej w kościele pw. św. Walentego znajdują się wizerunki św. Paschalisa z XVIII wieku, namalowane przez Franciszka Smuglewicza. Namalował on również obraz do ołtarza bocznego w kaliskim sanktuarium św. Józefa i św. Piotra z Alkantry. W Koninie w kościele pw. św. Marii Magdaleny jest obraz Świętego z XVIII wieku.

Patron:
Kongresów i stowarzyszeń eucharystycznych, kucharzy, pasterzy.

Ikonografia:
Przedstawiany jako zakonnik w czasie modlitwy. Jego atrybutem jest: hostia, krzyż, monstrancja.

Cytaty:
Ponieważ Bóg bardzo pragnie nas obdarzyć dobrami, dlatego we wszystkich Twoich prośbach wierz mocno, że Bóg da ci to, o co prosisz. Nie proś jednak o nic, zanim Bóg nie natchnie cię do prośby. On jest bardziej gotowy do wysłuchania twojej prośby, niż ty do proszenia.

Gdy otrzymasz od Boga jakieś dary, ofiaruj Mu z wielką radością samego siebie.

Varia:
Włoska pobożność ludowa uznawała św. Paschalisa za opiekuna kobiet, zwłaszcza tych, które poszukiwały męża. 

.

Św. Domniusz z Salony

.

Święty biskup i męczennik (zm.304).

Znany również jako: Dujam, Duje, Doimus.

Girolamo Santacroce, XVIw.

Kościół oo. Franciszkanów Poljud-Split

Św. Domniusz urodził się w Antiochii w III wieku. Pełnił funkcję biskupa Salony, stolicy Dalmacji, rzymskiej  prowincji. Nawrócił wielu pogan, wzniósł wiele kościołów.

Zginął śmiercią męczeńską wraz ze św. Anastazjuszem, św. Maurem, św. św. Asteriuszem, św. Septymiuszem, św. Sulpicjanem, św. Teliuszem i św Kajanem w czasie prześladowań cesarza Dioklecjana, dnia 7 maja 304 roku.

 Pozostałości siedziby biskupiej i term w Salonie

Ciało biskupa zostało pochowane w tajemnicy, później nad jego grobem wybudowano bazylikę, wokół której wyrósł klasztor. Część relikwii znajduje się w bazylice p.w. św. Jana na Lateranie, dokąd zostały przywiezione na rozkaz papieża Jana IV (pochodzącego z Dalmacji), po inwazji Awarów i Słowian na Dalmację.

Ołtarz św. Domniusza

Katedra p.w. św. Domniusza w Splicie

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa, często trzyma miasto Split w dłoni.
Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, palma, miasto, katedra.

Z katedry p.w. św. Domniusza wyrusza procesja

Za plecami widoczny ołtarz św. Domniusza

Patron:
Chorwacji, Splitu, wzywany w obronie przed gorączką.

 Procesja z relikwiami św. Domniusza, Split 2008

.

Św. Petronaks z Monte Cassino OSB

Święty opat i wyznawca (ok.670-ok.747).

Znany również jako: Petronax, Petronaca, "drugi założyciel Monte Cassino".

Urodził się około 670 roku w lombardzkiej Brescii, jako młodzieniec wstąpił do zakonu benedyktynów. Za namową papieża św. Grzegorza II wyruszył w pielgrzymkę do grobu św. Benedykta z Nursji. Miał również na polecenie papieża przywrócić w miarę możliwości życie monastyczne w opactwie, które zostało całkowicie zniszczone w 581 roku podczas longobardzkiego najazdu.

Monte Cassino

Kronika Norymberska, XVw.

Św. Petronaks znalazł na miejscu kilku pustelników, którzy wybrali go swoim przełożonym. W krótkim czasie zaczęli się gromadzić chętni do prowadzenia życia monastycznego.

Hojność szlachty, zwłaszcza księcia Benewentu Romualda II, a także wsparcie trzech kolejnych papieży (św. Grzegorza II, św. Grzegorza III i św. Zachariasza) pozwoliły nowemu opatowi przywrócić Monte Cassino dawną świetność.

Papież św. Zachariasz podarował św. Petronaksowi regułę benedyktyńską spisaną przez samego św. Benedykta.

Jego duchowymi uczniami w opactwie Monte Cassino był św. Wilibald z Eichstätt i św. Sturmiusz z Fuldy.

Św. Petronaks zmarł 6 maja około roku 747 w opactwie i tam został pochowany.

 Monte Cassino

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie benedyktyńskim. Jego atrybutem jest: pastorał, księga, zwój.

Varia:
Opactwo Monte Cassino zostało doszczętnie zburzone przez Saracenów w 883 roku. Wtedy też spalono rękopis św. Benedykta.

.

Św. Angelus z Jerozolimy

.

Święty karmelita i męczennik (1145-1220).

Znany również jako: Anioł, Angelus z Sycylii.

Matka Boża z Góry Karmel ze św. Angelusem i św. Antonim Opatem, fragm.

Simon Papa, 1612r.

Urodził się w 1145 roku w Jerozolimie w rodzinie żydowskiej. Jego matka była konwertytką i to dzięki niej Angelus i jego bliźniaczy brat Jan zostali ochrzczeni. Rodzice wcześnie ich odumarli, obaj młodzieńcy wstąpili w wieku 18 lat do klasztoru na Górze Karmel.

Święcenia kapłańskie otrzymał w wieku 26 lat, krótko po nich podróżował przez Palestynę. Dzięki swej niezwykłej pobożności, za jego wstawiennictwem miało miejsce wiele cudownych uzdrowień. Gdy jego sława rosła, postanowił powrócić do Karmelu.

Madonna z Trivulzio (św. Angelus po prawej)

Fra Filippo Lippi, ok, 1430r.

Castello Sforzesco w Mediolanie

W 1218 roku wysłano go do Rzymu, do papieża Honoriusza III, aby przedłożyć mu nowe konstytucje zakonne. Po krótkim pobycie w Wiecznym Mieście, gdzie dał się poznać jako znakomity kaznodzieja, został wysłany na Sycylię, aby walczyć z herezją katarską. Św. Angelus pragnął nawrócenia katarskiego rycerza Berengariusza, który żył w kazirodczym związku. Ale gdy próbował namówić go do porzucenia towarzystwa, ten się tak rozsierdził, że napadł na karmelitę przed kościołem pw. św. Filipa i Jakuba w Licata i zadał mu śmiertelne rany. Zakonnik zmarł cztery dni później, wybaczając swojemu oprawcy.

Matka Boża z Góry Karmel ze świętymi karmelitańskimi

(św. Teresa z Avila, św. Maria Magdalena Pazzi, św. Szymon Stock i klęczący św. Angelus)

Pietro Novelli, 1641r.

Museo Diocesiano w Palermo

Pochowano go w kościele pw. św. Filipa i Jakuba, a jego grób wkrótce zasłynął licznymi cudami. Kult świętego karmelity zaaprobował papież Pius II w 1459 roku. W 1662 roku relikwie św. Angelusa przeniesiono do nowo wybudowanego kościoła pw. Matki Bożej z Góry Karmel (Santa Maria del Carmine).

Kościół pw. św. Angelusa w Licata

W Polsce relikwie św. Angelusa przechowywane były w krakowskim kościele karmelitów na Skałce (wg Jacka Pruszcza). Wizerunki świętego znajdują się w pokarmelitańskim kościele pw. Najświętszej Krwi Pana Jezusa w Poznaniu, w kościele pw. św. Teresy w Przemyślu i w pokarmelickich stallach w bydgoskiej katedrze.

Patron:
Licata.

Ikonografia:
Przedstawiany w karmelitańskim habicie, z mieczem w głowie i/lub piersi. Jego atrybutem jest: miecz, palma, księga, trzy korony, lilia.

Licata chronione przez św. Angelusa

rys. Sebastiano Conca, graw. Arnaldo Westerheut, 1765r.

Varia:
Wstawiennictwu św. Angelusa przypisywano uratowanie Neapolu przed dżumą w 1656 roku.

.

Św. Ryszard Reynolds OSSS

Święty kapłan i męczennik (1492-1535).

Znany również jako: Anioł Syjonu.

Urodził się w 1492 roku w hrabstwie Devon. Pobierał nauki w Christ's College i Corpus Christi College w Cambridge, gdzie był jednym z najlepszych studentów. Pobożny młodzieniec po uzyskaniu doktoratu z teologii, w 1513 roku wstąpił do zakonu brygidów (Zakon Najświętszego Zbawiciela św. Brygidy, OSSS) w opactwie Syon w Isleworth.

Był doradcą w kwestiach teologicznych Tomasza Morusa i Jana Fishera, między innymi w sprawie rozwodu Henryka VIII z Katarzyną Aragońską. Stanął zdecydowanie po stronie papieża, sprzeciwiając się królewskiemu rozwodowi, czym bardzo naraził się królowi.

Kościół p.w. św. Eteldredy w Londynie

Odmówił złożenia przysięgi o supremacji (Oath of Supremacy), uznającej króla głową Kościoła, wprowadzonej w 1559 roku, jako obowiązkowej dla każdej osoby zajmującej stanowisko publiczne czy urząd kościelny. Niektóre źródła historyczne podają, że św. Ryszard był pierwszą osobą, która odmówiła złożenia tej przysięgi.

28 kwietnia 1534 roku aresztowano go wraz z opatami kartuskimi - św. Janem Houghtonem,  św. Robertem Lawrencem i św. Augustynem Websterem - postawiono przed sądem. Początkowo sędziowie nie uznali ich winy, ale zastraszeni przez królewskiego kanclerza Tomasza Cromwella, skazali duchownych na śmierć.
Dnia 4 maja 1535 roku wszystkich powieszono, na wpół żywych odcięto i włóczono londyńskimi ulicami, na samym końcu zostali poćwiartowani, a części ciała wywieszono w całym mieście.

 Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii

Św. Robert został beatyfikowany 29 grudnia 1886 roku przez papieża Leona XIII, a kanonizowany 25 października 1970 roku przez papieża Pawła VI, w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Augustyn Webster, św. Małgorzata Cliterhow, św. Henryk Walpole, św. Kutbert Mayne, św. Jan Plessington, św. Jan Roberts, św. Jan Rigby i św. Ambroży Edward Barlow).

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie brygida - szarym z czerwonym krzyżem i białą hostią.
Jego atrybutem jest: palma.

Kościół w opactwie Syon

Varia:
Opactwo Syon (Sion) zbudowane w 1415 roku na ziemiach króla Henryka V, zostało rozwiązane w 1539 i trafiło w ręce szwagra Henryka VIII, lorda Edwarda Seymoura. Na miejscu zburzonego opactwa wybudowano Syon House.

Legenda głosi, że gdy trumna z ciałem Henryka VIII zmierzająca do Windsoru, została wystawiona w zrujnowanej kaplicy opactwa, w nocy rozpadła się, a ciało władcy zostało zbezczeszczone przez psy. Odebrano to jako znak Bożej kary za zniszczenie wspaniałego opactwa.

Syon House przed 1760 rokiem

Św. Brygida ufundowała pierwszy klasztor w Vadstena w 1342 roku. Obok żeńskiego klasztoru powstał męski, opierający się na tej samej augustiańskiej regule, pozostający pod kierunkiem ksieni. W każdym klasztorze miało być 60 zakonnic, 13 zakonników (apostołowie ze św. Pawłem), wśród których czterech kapłanów wyobrażało czterech wielkich Doktorów Kościoła. Ogólna suma 72 osób w klasztorze miała przypominać 72 uczniów Pana Jezusa. Głównym celem zakonu było szerzenie kultu Matki Bożej, zalecona była ciągła pamięć na śmierć i rzeczy ostateczne. Zakonnicy nosili szary habit, księża na lewym boku mieli wyszyty czerwony krzyż z białą hostią pośrodku, diakoni biały krąg z czerwonym płomykiem, bracia zakonni nie posiadający święceń na habicie mieli biały krzyż z pięcioma czerwonymi plamami, oznaczającymi pięć kropli krwi Zbawiciela.

W Polsce podwójny klasztor Zakonu Najświętszego Zbawiciela św. Brygidy ufundował w Lublinie w latach 1412-26 król Władysław Jagiełło, jako dar wdzięczności za grunwaldzkie zwycięstwo. Konwent męski zlikwidowano w XVI wieku, a żeński w 1819 roku (ostatnia brygidka zmarła w 1870 roku).

Św. Jan Ludwik Bonnard MEP

.

Święty kapłan i męczennik (1824-1852).

Portret z ok. 1860r.

MEP w Paryżu

Jan Ludwik urodził się 1 marca 1824 roku w Saint-Christo-en-Jarez, jako piąte z sześciorga dzieci Gabriela Bonnard i Anny Bonnier. Rodzina Bonnardów była bardzo religijna, trójka synów została kapłanami.

Jan Ludwik ukończył niższe seminarium w Saint-Jodard, a wyższe w Lyonie. Od najmłodszych lat chciał zostać misjonarzem, więc po uzyskaniu od arcybiskupa zgody na opuszczenie diecezji i oddzielenie od rodziców oraz po wizycie w bazylice NMP de Fourviere, wyjechał z rodzinnego miasta i wstąpił do seminarium Stowarzyszenia Misji Zagranicznych (MEP, Missions Etrangeres de Paris) w kwietniu 1846 roku.

Święcenia kapłańskie otrzymał 23 grudnia 1848 roku, a z Nantes wypłynął wraz z innymi misjonarzami w lutym 1849. W lipcu tego roku dotarli do Hong Kongu, który był główną siedzibą misji. Stamtąd ksiądz Bonnard wyruszył do Tonkinu (płn.Wietnam), dokąd dotarł w środku szalejącej epidemii cholery. Rozpoczął posługę w towarzystwie biskupa Piotra Andrzeja Retord, apostolskiego wikariusza, włączając w to naukę języka i obyczajów, przyzwyczajanie się do klimatu i lokalnych potraw. W maju 1851 roku biskup zlecił mu misję w KeBang.

Pod koniec marca 1852 roku pojmano księdza Bonnard, został oskarżony i osadzony w Nam Dinh. Gdy odmówił sprofanowania krzyża i wyparcia się wiary, a także zdradzenia tych, którzy pomagali mu się ukrywać, został wydany na niego wyrok śmierci przez ścięcie za "głoszenie fałszywej wiary".

Dzień przed śmiercią napisał: "Jutro, w święto świętych Filipa i Jakuba wyznaczono datę mojej ofiary. Umrę szczęśliwy. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!".

Ceremonia pogrzebowa św. Jana Ludwika Bonnard, II poł.XIXw.

MEP w Paryżu

Egzekucja miała miejsce 1 maja 1852 roku. Ciało męczennika wrzucono do rzeki, chrześcijanom udało się je wyłowić i potajemnie dostarczyć do siedziby biskupa. Skrwawiona odzież i liny pogańscy żołnierze sprzedali później chrześcijanom.

Beatyfikowany 27 maja 1900 roku przez papieża Leona XIII, kanonizowany 19 czerwca 1988 przez papieża Jana Pawła II w gronie 117 Męczenników Wietnamskich (wspomnienie 24 listopada).

Ikonografia:
Przedstawiany w sutannie, z befką. Jego atrybutem jest: księga, palma, krzyż.
.