Św. Andrzej Avellino CRT

.

Święty kapłan i zakonnik (1521-1608).

Znany również jako: Andrzej z Awelinu.

Giovanni Lanfranco, 1624r.

Kościół p.w. św. Andrzeja (Sant'Andrea della Valle) w Rzymie

Lancelot Avellino urodził się w 1521 roku w sycylijskim Castronuovo w średnio zamożnej rodzinie. Jego rodzice Jan i Małgorzata Appella byli przykładnymi katolikami, pobożnymi i bogobojnymi. Z wielką troskliwością i uwagą przykładali się do wychowania i wykształcenia dwóch synów.

Dom rodzinny św. Andrzeja (obecnie kaplica)

Castronuovo di Sant'Andrea, Basilicata

Urodziwy i zdolny chłopiec pragnął zachować czystość i poświęcić się Panu Bogu.
Po ukończeniu edukacji w rodzinnej miejscowości, gdzie nauczał go wuj, ks. Cezary Appella, w 1532 roku został wysłany do Senise na czteroletnią naukę matematyki, literatury i muzyki. W tym czasie pomagał również swemu wujowi w nauczaniu katechizmu. W Senise otrzymał niższe święcenia kapłańskie 17 sierpnia 1537 roku, z rąk arcybiskupa Piotra Pawła Parisio. Zaraz po święceniach udał się do Neapolu na studia z zakresu prawa kanonicznego i cywilnego. Po uzyskaniu stopnia doktora praw, przyjął święcenia kapłańskie w wieku dwudziestu sześciu lat.

Pedro Alonso de los Rios, XVIIw.

Kościół p.w. św. Emiliana i św. Kajetana w Madrycie

Przez pewien czas pełnił funkcję adwokata przy sądzie kościelnym w Neapolu. Pewnego dnia, próbując ratować przyjaciela, uciekł się do kłamstwa. Czytając wieczorem Pismo Święte natrafił na fragment w Księdze Mądrości, mówiące o tym, że usta, które kłamią, zabijają duszę. Zląkł się tego co uczynił dla światowych słabości, całą noc opłakując swój grzech. Rano wyspowiadał się, złożył urząd i udał się na pokutę.

Arcybiskup Neapolu polecił mu zreformowanie żeńskiego klasztoru św. Archanioła
w Baiano, który przez rozluźnienie dyscypliny zakonnej stał się przyczyną zgorszenia i skandali. Własnym przykładem, gorliwością religijną i ciężką pracą udało mu się zaprowadzić zmiany w klasztorze. Jeden z mężczyzn, niezadowolony z takiego obrotu spraw, późnym wieczorem napadł na Lancelota, pobił go dotkliwie i poranił mu twarz. Rannego księdza przeniesiono do klasztoru teatynów, gdzie przyszedł mu z pomocą przyjaciel i towarzysz św. Kajetana - bł. ojciec Jan Marinioni. Postanowił całkowicie poświęcić się Panu Bogu i wstąpić do zakonu założonego w 1524 roku, przez św. Kajetana i biskupa Jana Pawła Caraffę (późniejszego papieża Pawła IV).

W wigilię Wniebowzięcia NMP, 14 sierpnia 1556 roku, Lancelot zostaje przyjęty jako postulant, a 30 listopada tego samego roku rozpoczyna nowicjat, przyjmując imię Andrzej. Dnia 25 stycznia 1558 roku składa śluby i zostaje mianowany mistrzem nowicjatu. Rok później, razem ze św. Kajetanem, zostaje przyjęty na audiencji u Ojca Świętego Pawła IV.

Jego święta gorliwość, głęboka pokora, ścisła dyscyplina religijna i duchowa czystość skłoniły generała zakonu do powierzenia mu misji założenia dwóch nowych domów - w Mediolanie i w Piacenzie. Dom w Mediolanie powstał przy wsparciu i pomocy arcybiskupa mediolańskiego, św. Karola Boromeusza, który stał się później przyjacielem św. Andrzeja. Jako przełożony nowych fundacji poświęcił cały swój czas na nawracanie grzeszników i heretyków, powstających przeciwko dogmatowi o obecności Pana Jezusa w Eucharystii, co ułatwiał mu niezwykły dar wymowy. Przyciągał wielu uczniów oraz chętnych do oddania się pod jego kierownictwo duchowe, jednym z nich był m.in. Wawrzyniec Scupoli (autor "Walki duchowej").

Ołtarz św. Andrzeja

Mal. Jacob Zanussy, 1712r.

Kościół p.w. św. Kajetana w Salzburgu

Św. Andrzej żywił szczególne nabożeństwo do Matki Bożej, a źródłem jego inspiracji duchowej były pisma św. Augustyna, św. Jana Chryzostoma, św. Bernardyna i św. Tomasza z Akwinu. Codziennie spędzał wiele godzin na modlitwie, często spowiadał w konfesjonale, oblegany przez penitentów. Otrzymał dar przepowiadania.

 Bazylika p.w. św. Piotra w Neapolu, Kampania

Gdy rankiem, 10 listopada 1608 roku,  św. Andrzej wyszedł do Mszy Świętej poczuł się bardzo źle, zdołał tylko odmówić początek modlitwy u stopni ołtarza - "I przystąpię do ołtarza Bożego" (Et introbo ad altare Dei), po czym upadł w ramiona ministranta. Zaniesiono go do celi, przyjął Sakramenty Święte i zasnął w Panu wieczorem tego samego dnia.

W czasie wystawienia ciała w kościele teatynów p.w. św. Pawła gromadziły się tłumy ludzi. Wielu z nich odcinało włosy, by zachować je jako relikwie. Z przypadkowych zranień skóry twarzy, po trzydziestu sześciu godzinach zaczęła obficie płynąć jasna, świeża krew. Zaczęto podejrzewać, że św. Andrzej nie umarł, więc lekarze ponownie przebadali ciało. Jednoznacznie stwierdzono, że na pewno nastąpił zgon.

Przez cięcia, które wykonano podczas badania przez kolejne trzydzieści sześć godzin sączyła się krew, którą pobrano do szklanej ampułki. Cztery dni krew w ampułce, podczas badania, zaczęła wrzeć. Gdy trzy lata później krew Świętego wystawiono na widok publiczny uległa ona upłynnieniu. Kolejny raz krew zawrzała w obecności ośmiu przedstawicieli Zakonu Teatynów.  Od tamtej chwili krew św. Andrzeja skrapla się co roku, w rocznicę jego śmierci.

Święty został pochowany w kościele p.w. św. Pawła (San Paolo Maggiore) w Neapolu, w kaplicy w której po raz ostatni odprawił Mszę Św. W ołtarzu złożono również krew św. Andrzeja w ampułce. Na ścianach kaplicy znajdowały się liczne srebrne wota, które zarekwirowano pod koniec XVIII wieku.

Bazylika p.w. św. Piotra w Neapolu, Kampania

Proces beatyfikacyjny św. Andrzeja rozpoczął się w grudniu 1614 roku. Beatyfikował Go papież Urban VIII dnia 10 czerwca 1625 roku, a kanonizował papież Klemens XI 22 maja 1712.

 Kościół p.w. św. Andrzeja Avellino w Radomyślu

Kult św. Andrzeja Avellino w Polsce
W Radomyślu, koło Siedlec, znajduje się kościół mu poświęcony wzniesiony
w 1936 roku. Wizerunki św. Andrzeja znajdują się w kościele dominikanów w Krakowie (XXw.), w kościele bernardynów p.w. Krzyża Świętego w Tarnowie (XVIIIw.)
i w kościele w Ulanowicach (XIXw.).

Patron:
Sycylii, Neapolu, Badolato; dobrej śmierci, kierowców. Wzywany w obronie przed nagłą śmiercią i apopleksją (udarem mózgu).

Ikonografia:
Przedstawiany jako kapłan, najczęściej w chwili upadku przed ołtarzem. Jego atrybutem jest: kielich, patena, dwa wieńce z róż, anioły.

Cytaty:
Nie można oddzielać Najświętszej Eucharystii od Męki Pana Jezusa.

Dzieła:
"Traktat o modlitwie"
"Wykład Modlitwy Pańskiej"
"Listy I-IIt."
.