Św. Józef Bendykt Cottolengo

.

Święty kapłan (1786-1842).

Józef Benedykt urodził się 3 maja 1786 roku w rodzinie poborcy podatkowego Józefa Antoniego i Benedetty Chiarotti. Był najstarszym z dwanaściorga ich dzieci (szóstka zmarła we wczesnym dzieciństwie), trzech synów zostało kapłanami. Matka zajmowała się wychowywaniem dzieci, ta pobożna i bogobojna kobieta wpoiła wszystkim swoim dzieciom zasady życia chrześcijańskiego i głębokie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej.

 Dom rodzinny św. Józefa Benedykta w Bra, Piemont

Okres dojrzewania Józefa Benedykta upłynął pod znakiem tragicznych wydarzeń rewolucji francuskiej. Studia teologiczne rozpoczął 5 grudnia 1802 roku, początkowo w rodzinnym mieście, a następnie w Asti. Musiały się one odbywa w ukryciu i tajemnicy. Dnia 8 czerwca 1811 roku w kaplicy seminaryjnej otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Pawła Józefa Solaro. Swoją Mszę św. prymicyjną młody kapłan odprawił następnego dnia. W listopadzie 1813 roku został wikarym w Corneliano d'Alba.

Po upadku Napoleona i złagodzeniu represji wobec Kościoła, św. Józef Benedykt powrócił w 1814 roku na studia w Turynie. Mimo początkowych trudności w nauce, ukończył studia z wyróżnieniem jako doktor teologii w maju 1816. Dwa lata później powołano go do Kongregacji Kanoników Bożego Ciała (przy kościele pod tym samym wezwaniem).

Lektura żywota św. Wincentego a Paulo zmieniła całe jego życie, wiedział już, że kościelne zaszczyty to nie dla niego. Dzień 2 września 1827 roku przypieczętowała jego decyzję. Tego niedzielnego poranka został wezwany do umierającej na gruźlicę Francuzki, która była w szóstym miesiącu ciąży. Przy jej łożu zastał rozpaczającego męża i zapłakane dzieci. W żadnym szpitalu nie chciano jej przyjąć, ponieważ obawiano się wybuchu zarazy. W obliczu straszliwej agonii młodej kobiety św. Józef Benedykt wiedział już, że musi stworzyć miejsce w którym będą mogli się schronić i znaleźć opiekę ci, których nigdzie nie chcą.

W krótkim czasie w centrum Turynu, 17 stycznia 1828 roku, otwarto dom dla ubogich i chorych pod wezwaniem Bożego Ciała. Niestety po trzech latach, w obawie przed epidemią cholery, władze miasta kazały go zamknąć. Św. Józef Benedykt przeniósł schronisko do Borgo Dora i 27 kwietnia 1832 roku otwarto Mały Dom Opatrzności Bożej (Piccola Casa della Divina Provvidenza), który działa do dziś. Dom utrzymywał się wyłącznie z hojności ofiarodawców i jałmużny. Z pozyskanych w ten sposób funduszy powstały kaplice, przytułki, sierocińce, szkoły i szpitale.

Za swoje najważniejsze osiągnięcie św. Józef Benedykt uważał założenie pięciu żeńskich klasztorów kontemplacyjnych i jednego eremu, gdzie zakonnice i pustelnicy nieustannie modlili się za podopiecznych księdza Cottolengo i dobroczyńców dzieła.

 Mały Dom Opatrzności Bożej w Turynie

Ostatnie dni swojego życia spędził w Chieri w domu swojego brata Ludwika, który również był księdzem. Zmarł 30 kwietnia 1842 roku na tyfus. Przed śmiercią miał powiedzieć: "Miłosierdzia, Panie. Miłosierdzia, Panie. Dobra i święta Opatrzności...Najświętsza Dziewico...Teraz wszystko zależy od Was".

Został pochowany w kościele szpitalnym w bocznej kaplicy. Papież Benedykt XVI ogłosił go błogosławionym 29 kwietnia 1917 roku, a papież Pius XI - świętym, 19 marca 1934.

Patron:
Chorych, opuszczonych.

Ikonografia:
Przedstawiany w sutannie, często wśród biednych lub chorych. Jego atrybutem jest: stuła, krzyż.
.

Św. Hugo z Cluny OSB

Święty opat (1024-1109).

Znany również jako: Hugon, Hugo z Semur, Hugo Wielki.

"Calendarium Annuale Benedictinum"

Aegidius Ranbeck, Augsburg 1677

Urodził się 13 maja 1024 roku w burgundzkim Semur, w rodzinie hrabiego Dalmazio i Aremburgi z Bergy. Miał ośmioro rodzeństwa. Ojciec przeznaczył go do stanu rycerskiego, ale Hugo od wczesnych lat pragnął się uczyć i zostać kapłanem. Początkowe nauki pobierał u stryja swej matki, św. Hugo z Auxerre.

Mając 14 lat wstąpił do nowicjatu opactwa w Cluny, gdzie pozostawał pod opieką św. opata Odylona. W klasztorze zaprzyjaźnił się z mnichem Hildebrandem, późniejszym papieżem św. Grzegorzem VII. W 1044 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Szanowany wielce za swoją pobożność, mądrość i czystość obyczajów, mając zaledwie 25 lat, został wybrany w 1049 roku szóstym opatem kluniackim.

 Św. Hugo Wielki, cesarz Henryk IV i Matylda Toskańska

Poważany w całym chrześcijańskim świecie, a jego rady zasięgali papieże i cesarze, żadne ważniejszy wypadek w Europie, żaden większy synod bez św. Hugona się nie odbywał. Papież Leon IX udając się do Rzymu, zabiera go na synod w Reims (1049r.), a stamtąd do Moguncji (1049r.), w końcu do Rzymu (1050), gdzie zajmowano się sprawą Berengariusza. Otrzymał nominację na legata w Węgrzech. Papież Stefan X często zapraszał św. Hugona do Rzymu, a Mikołaj II mianował go legatem na Francję. Jako legat występuje na synodach w Tuluzie i Awinionie. Papież Grzegorz VII, przyjaciel z Cluny, wezwał go do Rzymu, aby wspierał go radą w jego walkach o reformy. Na synodach św. Hugo występował zdecydowanie przeciw symonii, konkubinatowi i inwestyturze. Będąc ojcem chrzestnym cesarza Henryka IV nieraz swym wpływem łagodził spory pomiędzy nim a papieżem.

Urban II nadał św. Hugonowi przywilej noszenia mitry, dalmatyki, rękawiczek i sandałów, rozciągając go również na następców świętego opata.

 Pozostałości kościoła w Cluny

Jego dziełem jest trzecia, największa rozbudowa opactwa. Do czasów rozbudowy bazyliki św. Piotra w Rzymie w XVI wieku, kościół w Cluny był największym kościołem w Europie.

Zmarł 28 kwietnia 1109 roku w Cluny, został pochowany w kościele opactwa. Nad jego grobem miały miejsce liczne cuda. Uroczysta translacja relikwii miała miejsce 1 stycznia 1120 roku, w czasie wizyty papieża św. Kaliksta II w Cluny. Sto lat później relikwie złożono w nowym rzeźbionym sarkofagu.

W 1562 roku hugenoci zbezcześcili i spalili relikwie świętego opata.

Patron:
Chorych na gorączkę, wzywany w obronie przed nią.

Ikonografia:
Przedstawiany jako opat w benedyktyńskim habicie. Jego atrybutem jest: pastorał, mitra, klasztor, księga.
.

Św. Piotr Chanel SM

Święty kapłan i męczennik (1803-1841).

Znany również jako: pierwszy męczennik Oceanii (Oceanicae protomartyr).

Piotr Ludwik Maria Chanel urodził się 12 lipca1803 roku w Cuet, nieopodal Belley, jako piąty z ośmiorga dzieci. Wcześnie zaczął pomagać rodzicom w gospodarstwie, pasąc owce. Proboszcz Trompier, na którym duże wrażenie wywarł pobożny i bystry malec namówił jego rodziców, aby zgodzili się na wysłanie go do pobliskiej szkoły. Dalszą naukę kontynuował w seminarium w Bourg.

Święcenia kapłańskie otrzymał 15 lipca 1827 roku, z rąk biskupa Belley, Aleksandra Devie. Krótko po nich otrzymał funkcję wikarego w Amberieux, a później proboszcza  w Crozet. Żywiąc od najmłodszych lat szczególne nabożeństwo do Matki Bożej, wstąpił w 1831 roku do nowo powstałego Towarzystwa Maryjnego (marystów, Societe de Marie, SM). Przez pięć lat pełnił funkcję wykładowcy w seminarium. Dnia 24 września 1836 roku złożył śluby zakonne.

 Lourdes Center w Bostonie, Massachusetts

Gdy w styczniu 1836 roku papież Grzegorz XVI ogłosił Oceanię nowym terenem misyjnym, niecały rok później ks. Piotr Chanel wraz z trzema kapłanami i trzema braćmi wyruszył w drogę na wyspy Pacyfiku. Zadaniem miejscowego biskupa było znalezienie dla misjonarzy najlepszego miejsca na misje. Za zgodą króla Futuny, Niuliki, wysadzono na ląd ks. Chanel oraz brata Marie-Nizier Delorme, dnia 12 listopada 1837 roku. Misjonarze ciężko pracowali na wyspie przez trzy i pół roku, wśród zwalczających się wzajemnie plemion i hołdujących krwawym bożkom kanibali. W tym czasie król zmienił swoje nastawienie do nich diametralnie, zwłaszcza gdy dotarła do niego wiadomość o planowanym Chrzcie św. królewskiego syna, Meitala.

Dnia 28 kwietnia 1841 roku nasłani przez króla mordercy pobili księdza do nieprzytomności, po czym roztrzaskano mu głowę. Miejscowe kobiety pochowały misjonarza w tajemnicy przed władcą. Bratu Delorme udało się uciec z wyspy, dzięki czemu wiadomość o śmierci ks. Piotra Chanel dotarła do biskupa. Po zabraniu z wyspy doczesnych szczątków złożono je w Kororarecie, skąd w 1849 roku zabrano je do Francji.

Śmierć misjonarza nie zatrzymała chrystianizacji wyspy - niecałe pięć miesięcy po jego męczeństwie wszyscy mieszkańcy przyjęli Chrzest św.

Proces beatyfikacyjny otwarto we wrześniu 1857 roku, a 1 czerwca 1876 wydano dekret "non cultu" (dekret o braku wcześniejszego publicznego kultu Sługi Bożego, naruszenie tych zasad wstrzymywało proces). Beatyfikowany przez papieża Leona XIII dnia 17 listopada 1889 roku, a kanonizowany 12 czerwca 1956 przez papieża Piusa XII. Żebro św. Piotra znajduje się w seminarium w Auckland. W 1977 roku na prośbę biskupa Wallis i Futuny relikwie św. Piotra z Lyonu wysłano do Futuny. Relikwia czaszki trafiła po kanonizacji do Rzymu, ją również odesłano do Futuny w 1985.

Katedra pw. św. Piotra w Poi, Futuna

Patron:
Oceanii, Światowych Dni Młodzieży 2008.

Ikonografia:
Przedstawiany najczęściej w czasie męczeńskiej śmierci.
Jego atrybutem jest: palma, krzyż, księga.

Varia:
W 1816 roku kilku studentów seminarium w Lyonie postanowiło założyć zakon poświęcony Maryi, dla ćwiczenia się w Jej cnotach. Konstytucje według reguły św. Augustyna ułożył Jan Klaudiusz Colin (1799-1875), założyciel i pierwszy przełożony Marystów. Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez papieża w 1836 roku, a konstytucje - w  1873. Celem zgromadzenia było wychowywanie młodzieży w szkołach i seminariach zakonnych, pomaganie kapłanom, misje ludowe i wśród pogan. Na początku XX wieku mieli pięć wikariatów apostolskich, dwie prefektury apostolskie i domy w Anglii, Irlandii, Hiszpanii, Belgii, Italii, Niemczech, USA i Meksyku. Zgromadzenie liczyło około 1080 członków. Sto lat później zgromadzenie podzielono na siedem prowincji, zrzeszającej około 1000 członków.
.

Św. Piotr Armengol OdM

Święty zakonnik (1238-1304).

Znany również jako: Pietro Armengaudio.

Urodził się w 1238 roku w Guardia dels Prats, w szlacheckiej rodzinie związanej z hrabiami Urgel. W młodości wpadł w złe towarzystwo, prowadząc rozwiązłe życie. Związał się z bandytami i rabusiami, trudniącymi się porwaniami i napadami na podróżnych. Gdy pewnego razu wraz z bandą rzezimieszków napadł na własnego ojca, postanowił zmienić swoje dotychczasowe życie. Ubłagał ojca o przebaczenie, a ten zadbał o to aby marnotrawny syn nie poniósł kary.

 Kaplica w kościele pw. NMP z Conxo w Santiago de Compostela

W 1258 roku po gruntownym nawróceniu dołączył do Zakonu NMP Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników (mercedarianie, O.de.M.), założonego czterdzieści lat wcześniej przez św. Piotra Nolasco. Pracował bez wytchnienia nad wykupem zakładników z niewoli, dwukrotnie wyruszał do Maurów. W 1236 roku w Bejaia oddał się w niewolę za osiemnastu zakładników, a gdy goniec z okupem spóźniał się, został powieszony. Następnego dnia z Florencji przybył brat Wilhelm ze złotem i wtedy okazało się, że dzięki Matce Bożej św. Piotr Armengol przeżył egzekucję.

Po powrocie do kraju żył do końca życia w odosobnieniu w klasztorze Santa Maria del Prats, znosząc z cierpliwością i w pokorze olbrzymi ból, który sprawiały rany po powieszeniu.

 Relikwie św. Piotra Armengol w kościele pw. św. Jakuba w Guardia dels Prats

Zmarł w opinii świętości 27 kwietnia 1304 roku w Taragonnie. Kult św. Piotra Armengol potwierdził papież Innocenty IX w marcu 1686 roku. Relikwie są przechowywane w kościele pw. św. Jakuba (St Jaume) w Guardia dels Prats.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie mercedariańskim, często z Matką Bożą. Jego atrybutem jest: sznur, palma, księga.

.

Św. Soter

.

Święty papież (zm. 174).

Znany również jako: Soteriusz, Papież Miłosierdzia.

Następca papieża św. Aniceta, został wybrany papieżem w 166 roku.
Był 12 papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Liber pontificalis

Urodził się we włoskim Fondi jako syn Greka Konkordiusza.

Za jego pontyfikatu ponownie wybuchł spór o datę Wielkanocy. Udało się ustalić formę świętowania i i datę na pierwszą niedzielę po 14 dniu miesiąca nisan (marzec-kwiecień).

Wydał dekret stwierdzający, że małżeństwo jest ważne, jeśli zostało zawarte sakramentalnie i pobłogosławił je kapłan. Zabronił okadzania ołtarza i dotykania pateny oraz kielicha kobietom.

Dbał o pomoc dla biedniejszych gmin chrześcijańskich, biednych i pracujących w kopalniach, o czym pisał św. Dionizy z Koryntu. Stąd wziął się przydomek - Papież Miłosierdzia.

Walczył z herezją montanistów (Montanus twierdził, że Duch Święty wcielił się w niego).

Bazylika pw. św. Piotra w Rzymie

Zmarł 22 kwietnia 174 roku, został pochowany na cmentarzu św. Kaliksta w Rzymie. Według innych przekazów został pochowany  niedaleko św. Piotra, a w czasach papieża Sergiusza II jego doczesne szczątki przeniesiono do bazyliki pw. św. Sylwestra i św. Marcina (Santi Silvestri e Martino ai Monti), gdzie znajduje się tablica z 1655 roku opisująca znalezienie relikwii. Później przeniesiono je do bazyliki pw. św. Sykstusa Starszego (San Sisto Vecchio). Mała część relikwii znajduje się w katedrze w Toledo.

Wg niektórych martyrologiów zginął śmiercią męczeńską w czasie prześladowań chrześcijan.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju papieskim. Jego atrybutami są: mitra, tiara.
.

Św. Idesbald

.

Święty opat i wyznawca (ok. 1100-1167).

 Grawiura z "Zakonu z Citeaux w Belgii", 1926r.

Wywodził się ze szlachetnego rodu Van der Gracht, był dworzaninem i giermkiem księcia Flandrii. W 1135 roku został kanonikiem przy kościele św. Walburgi w Veurne.

 Kościół pw. św. Idesbalda w Sint-Idesbald, Flandria

Wykształcony, majętny i wpływowy Idesbald zrzeka się - podobnie jak wcześniej jego ojciec - wszelkich tytułów, rozdaje cały swój majątek i w 1150 roku zostaje mnichem w cysterskim opactwie Matki Bożej na Wydmach (Ten Duinen). Jego kierownikiem duchowym był uczeń św. Bernarda, Robert z Brugii. To na jego prośbę skromny i pokorny mnich zgadza się zostać chórmistrzem.

 Opactwo Ten Duinen przed 1580r.

W 1155 roku jednogłośnie wybrano św. Idebalda trzecim opatem.

Zmarł 18 kwietnia 1167 roku, pochowano go w kościele opactwa w ołowianej trumnie. Krótko po śmierci nad jego grobem miały miejsce liczne cuda.

W 1577 roku protestanccy Gezowie splądrowali opactwo, mnisi ukryli tymczasowo relikwie na farmie, obawiając się ich zbezczeszczenia. W 1623 roku odnaleziono je w ruinach opactwa, w kapitularzu. Gdy otwarto trumnę, znaleziono nienaruszone upływem czasu ciało św. Idebalda. Przewieziono je w 1796 roku do Brugii, a od 1830 spoczywa w kaplicy Matki Bożej z Potteres.

Kult św. Idebalda zatwierdził oficjalnie papież Leon XIII w 1894 roku.

 Ruiny opactwa Ten Duinen

Patron:
Rolników i rybaków. Wzywany w obronie przed gorączką i reumatyzmem.

Ikonografia:
Przedstawiany jako opat, w cysterskim habicie. Jego atrybutem jest: pastorał, łódź.

.

Św. Hunna z Alzacji

.

Święta wyznawczyni (zm. 679).

Znana również jako: Huna, Huva, Una.

Córka alzackiego księcia Adalryka (Attyka), wydana za mąż za szlachetnie urodzonego Huna z Hunaweier. Poświęciła się całkowicie ubogim i potrzebującym z okolic Strasburga. Nazywana przez nich "świętą praczką", ponieważ nie unikała również pracy fizycznej i często prała odzież swoim podopiecznym.

Kościół p.w. św. Jakuba w Hunawihr, Alzacja

Jej syn został ochrzczony przez biskupa św. Deodata z Nevers i po nim otrzymał imię, a gdy dorósł wstąpił do klasztoru założonego przez świętego biskupa, w Ebersheimmunster.

Wraz z mężem cały swój majątek przeznaczyli na klasztory i pomoc ubogim.

Wnętrze kościoła p.w. św. Jakuba w Hunawihr

Św. Hunna zmarła 15 kwietnia 679 roku w Hunaweier (Hunawihr). Została pochowana w kościele pw. św. Jakuba, który ufundowała wraz z mężem. Papież Leon X kanonizował św. Hunnę dnia 15 kwietnia 1520 roku. Jej relikwie sprofanowano i zniszczono, gdy miasteczko opanowali zwolennicy Lutra w czasie reformacji.

Źródło św. Hunny

Patronka:
Praczek, pracowników pralni, uprawiających winorośl.

Ikonografia:
Przedstawiana jako szlachcianka otoczona bielizną lub w czasie prania.
.

Św. Juliusz I

.

Święty papież i wyznawca (zm. 352).

Został wybrany 6 lutego 337, był następcą św. Marka.
Był 35 papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Syn Rustyka, pochodzący z Rzymu. Po krótkich rządach papieża św. Marka, po czterech miesiącach sedewakancji, dnia 6 lutego 337 roku św. Juliusz został wybrany następcą św. Piotra.

Mozaika, XIIw.

Bazylika pw. Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu

Bronił energicznie św. Atanazego przeciwko euzebianom, zwolennikom Ariusza, odrzuciwszy ich skargi, w 339 roku papież przyjął świętego łaskawie w Rzymie wraz z innymi wygnanymi ze swych stolic biskupami.

W latach 340-341 odbył się synod rzymski, którego uchwały razem z listem papieskim przesłano biskupom wschodnim, zebranym w Antiochii. Św. Juliusz wprowadził prawo do odwoływania się biskupów do papieża.

Cesarzy Konstansa i Konstancjusza skłonił do zwołania synodu w Sardyce w 342 roku. W 346 przyjął ponownie w Rzymie powracającego z wygnania św. Atanazego i dał mu pełen głębokiego namaszczenia list do wiernych w Aleksandrii.

Bazylika pw. Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu

W Rzymie wybudował bazylikę Dwunastu Apostołów (Basilica Juliana) i Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu (Santa Maria in Trastevere) oraz wzniósł kościół ku czci św. Walentego, na miejscu jego pochówku.

Św. Juliusz odznaczał się wielką łagodnością i dobrocią, przyczynił się znacząco do wzmocnienia powagi papieskiej, nieustannie zabiegając o czystość wiary.

Wprowadził do liturgii święta Bożego Narodzenia, a także stworzył początki Archiwum Watykańskiego, powołując notariuszy do prowadzenia kancelarii.

 Bazylika pw. Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu

Zmarł 12 kwietnia 352 roku w Rzymie, został pochowany w katakumbach św. Kalepodiusza przy drodze aurelijskiej (Via Aurelia). W 790 roku papież Hadrian I przeniósł doczesne szczątki św. Juliusza i św. Kaliksta I , do bazyliki Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, w obawie przed lombardzkim najazdem.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju papieskim. Jego atrybutami są: paliusz, mitra, katedra, zwój, księga.

Bazylika św. Piotra w Rzymie

Varia:
Kardynałem tytularnym Santa Maria in Tarstevere jest kard. Józef Glemp. Tytuł ten przysługiwał również kard. Stefanowi Wyszyńskiemu i kard. Stanisławowi Hozjuszowi.

.

Św. Kasylda z Toledo

.

Święta dziewica i pustelniczka (ok. 950-1075).

Znana również jako: Casilla, Cadilda, Kasylda z Burgos, Kasylda z Briviesca.

Francisco de Zurbaran, ok. 1640r.

Museo del Prado w Madrycie

Urodziła się około roku 950 w Toledo, jako córka muzułmańskiego emira al-Mamuna. Wrażliwa na cudzą krzywdę dziewczyna potajemnie zanosiła chleb uwięzionym chrześcijanom.

Cud róż św. Kasyldy

Zacarias Gonzales Velazquez, 1820r.

prywatna kolekcja

Pewnego dnia żołnierze złapali ją i zaprowadzili przed ojca, który kazał jej pokazać co nosi w spódnicy. Gdy Kasylda zmartwiona, że wszystko wyjdzie na jaw, odchyliła suknię, a wtedy jej oczom i oczom wszystkich zebranych wokoło ukazały się piękne róże.

Drzeworyt sztorcowy z 1901r.

kopia obrazu Juana Nogalesa z 1892r.

W krótkim czasie po tym wydarzeniu zapadła na zdrowiu bardzo poważnie i arabscy lekarze nie byli w stanie jej pomóc. Za radą przyjaciół udała się wtedy nieopodal Burgos, do źródła św. Wincentego, które miało cudowne właściwości. Szybko powróciła do zdrowia, przyjęła chrzest w Burgos i zamieszkała w pustelni niedaleko źródła, które wróciło jej zdrowie. Całe dnie spędzała na modlitwie i pokucie. Miała dożyć prawie stu lat.

Rzeźba z retabulum

Sanktuarium św. Kasyldy w Briviesca

Zmarła 9 kwietnia 1075 roku, została pochowana w kościele p.w. św. Wincentego. Dnia 21 sierpnia 1750 roku jej relikwie przeniesiono do nowo wybudowanego sanktuarium w Briviesca, które do dnia dzisiejszego jest miejscem pielgrzymek.

Sanktuarium św. Kasyldy w Briviesca

Patronka:
Burgos, Toledo, Briviesca, nawróconych z islamu na katolicyzm.
Wzywana w zagrożeniu krwotokiem i niepłodnością.

Ikonografia:
Przedstawiana w stroju z epoki, z różami w podołku sukni. Jej atrybutem są: róże, chleb.

 Rzeźba na rynku w Briviesca

Inspiracje literackie:
Tirso de Molina OdeM "Los lagos de San Vincente" (Jezioro św. Wincentego)
Lope de Vega "El milagro de las rosas" (Cud róż)

Francisco de Zurbaran, 1630

Museo Thyssen-Bornemisza w Madrycie

.

Św. Sykstus I

.

Święty papież (zm.125).

Znany również jako: Xystus.

Następca papieża św. Aleksandra I, został wybrany papieżem w roku 115.
Był siódmym papieżem (wg listy kard. Mercati z 1942).

Elvidius Xystus był synem rzymianina Pastora. Imię Xystys najprawdopodobniej pochodzi z greckiego. Wybrano go papieżem w 115 roku, po śmierci św. Aleksandra I. Niewiele wiadomo o jego pontyfikacie, poza tym, że wydał dekret o tym, iż tylko kapłani mogą dotykać kielicha i pateny oraz że kapłan po odmówieniu Prefacji razem z wiernymi odmawia Sanctus. Przypisuje mu się autorstwo dwóch listów - o Trójcy Przenajświętszej i prymacie biskupa Rzymu.

Rafael Sanzio, 1513-1514

fragm. Madonny Sykstyńskiej

Gemaldegalerie w Dreźnie

Bazylika pw. św. Piotra w Rzymie

Carlo Maderno, ok. 1612, portyk

Zmarł w 125 roku, niektóre źródła podają, że był męczennikiem za wiarę.

Pochowany na Watykanie, jego relikwie znajdują się w katedrze Wniebowzięcia NMP w Alife i katedrze św. Pawła w Alatri (w tej samej, w której miał miejsce Cud Eucharystyczny w 1228 roku).

 Katedra pw. św. Pawła w Alatri, Lacjum

Patron:
Alatri, Alife.

Ikonografia:
Przedstawiany jako biskup Rzymu. Jego atrybutem jest: tiara, pastorał, paliusz, palma.

Srebrny relikwiarz procesyjny z wotami

Alife, Kampania

Varia:
Opat z Alife, Aleksander, opisuje w jaki sposób relikwie św. Sykstusa I trafiły do miasta. Książę Ranulf II z Alife, wywodzący się z normandzkiego rodu Drengot Quarrel, udał się do Rzymu w grudniu 1131 roku, aby spotkać się z antypapieżem Anakletem II (Pietro Pierleoni, 1130-1138), który cieszył się silnym poparciem Normanów. Powodem wizyty księcia była zaraza pustosząca jego miasto i okolice. Poprosił Anakleta o relikwie "wielkiego świętego", które mógłby zabrać ze sobą, aby razem z duchowieństwem i mieszkańcami Alife przejść w uroczystej procesji, błagając Pana Boga o ratunek. W tym samym okresie w bazylice św. Piotra zawaliła się część nawy bocznej i runęła na ołtarz w którym przechowywano relikwie św. Sykstusa I. Na czas remontu urnę z relikwiami otrzymał właśnie Anaklet, który w styczniu 1132 roku podarował papieskie relikwie normandzkiemu księciu, który zabrał je ze sobą do Alife. Przez wiele lat relikwie spoczywały w kościele św. Sykstusa za Murami (San Sisto Extra Moenia). Dnia 11 sierpnia 1135 roku w uroczystej procesji przeniesiono je do nowo wybudowanej katedry. Od tego czasu, co roku, wieczorem 10 sierpnia srebrny relikwiarz procesyjny z XVII wieku jest wystawiany w kościele pw. św. Sykstusa, a następnego dnia przed południem procesja z papieskim popiersiem wyrusza do katedry.

Ołtarz z relikwiami św. Sykstusa I, tzw. tusellu, 1960r.

Katedra Wniebowzięcia NMP w Alife, Kampania

Bezcenny siedemnastowieczny relikwiarz został skradziony w 1984 roku, dwa lata później na podstawie zdjęć i dokumentów, dwóch miejscowych złotników wykonało wierną kopię.

 

Procesja w Alatri, Lacjum
 

Kolejna legenda, z konkurującego przez wieki z Alife, miasta Alatri podaje inną wersję wydarzeń. Urnę z relikwiami wieziono na grzbiecie osła, który na rozwidleniu dróg zamiast pójść w kierunku Alife, poszedł do Alatri. Nie pomagały ani razy, ani próby przekupienia osła smakołykami, uparte zwierzę szło przed siebie, nie pozwalając ściągnąć sobie z grzbietu cennej urny. Gdy dotarł do Alatri, skierował się w stronę katedry pw. św. Pawła i tam przed samymi drzwiami zgiął przednie kopyta. W ten sposób relikwie św. Sykstusa trafiły do Alatri. Na pocieszenie mieszkańcy Alife dostali relikwię palca świętego papieża. Dopiero badania przeprowadzone w latach osiemdziesiątych XX wieku wykazały, iż oba miasta mają "po połowie" relikwii św. Sykstusa.
.