.
Święty kapłan i założyciel zakonu (1563-1608).Znany również jako: Ascanio Pisquizio.
Ascanio Pisquizo urodził się 13 października 1563 roku w Villa Santa Maria w Abruzji, jako syn Ferdynanda Caracciolo i Izabelli Barratucci. Była to rodzina szlachecka, spokrewniona po kądzieli ze św. Tomaszem z Akwinu, a po mieczu z neapolitańskimi książętami. Gdy miał dwadzieścia dwa lata ciężko zachorował, na chorobę skóry bardzo podobną do trądu. Złożył wtedy ślub, że jeśli odzyska zdrowie, to resztę swojego życia poświęci na służbę Panu Bogu i bliźnim. Gdy cudem ozdrowiał, rozdał swój majątek ubogim i udał się w 1585 roku na studia teologiczne do Neapolu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1587 roku.Wstąpił do konfraterni kapłanów Białe Szaty Sprawiedliwości (Bianchi della Giustizia), które sprawowało opiekę nad więźniami i galernikami, przygotowując ich do dobrej śmierci.
Dom rodzinny św. Franciszka w Villa Santa Maria
Wraz z genueńczykiem, ks. Janem Augustynem Adorno, założył zgromadzenie Kleryków Regularnych Mniejszych (Clerici Regulares Minores, CRM lub CCRRMM) dla posługi chorym i więźniom, łączącym aktywne życie duszpasterskie i ścisłą dyscyplinę, zachęcając do życia kontemplacyjnego. Ks. Adorno napisał list do Ascania Caracciolo, ale chodziło mu o dalekiego krewnego ks. Ascania. Ten odebrał to jako znak od Pana Boga i przekonał ks. Adorno do przyjęcia jego pomocy. Obaj duchowni odbyli czterdziestodniowe rekolekcje w Camaldoli, w czasie których przygotowali regułę nowego zgromadzenia. Gdy zebrali dwunastu chętnych, udali się do Rzymu, aby prosić papieża Sykstusa V o zatwierdzenie reguły, co miało miejsce 1 czerwca 1588 roku. W następnym roku, dnia 9 kwietnia, Caracciolo złożył śluby wieczyste i przyjął imię Franciszka, na cześć św. Franciszka z Asyżu.
Klasztor w Casmari, XIXw.
Zgromadzenie miało siedzibę na przedmieściach Neapolu, a św. Franciszek i ks. Adorno wyjechali zgodnie z życzeniem papieża do Hiszpanii, aby tam założyć nowe domy, na co początkowo dwór hiszpański nie wyraził zgody, więc zakonnicy wrócili do Neapolu. Tam otrzymali klasztor p.w. Najświętszej Maryi Większej (Santa Maria Maggiore), którego były przełożony Fabrycy Caracciolo wstąpił również do Kleryków Regularnych Mniejszych. Większość zakonników prowadziła misje, niektórzy zajmowali się chorymi i więźniami, a dla pragnących odosobnienia stworzono eremy.
Wizja św. Franciszka
Romano Coradetti
Kościół p.w. Aniołów Stróżów w Rzymie
Jednym z najważniejszych obowiązków zakonników była nieustanna, wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Praktykowali liczne umartwienia i często pościli. Moto zakonne "Ad maiorem Dei Resurgentis gloriam" wybrali założyciele, ponieważ obaj złożyli profesje w drugą niedzielę po Zmartwychwstaniu.
Św. Franciszek ponownie poważnie zachorował, a gdy po długiej chorobie powracał do zdrowia, ks. Adorno zmarł nagle w wieku czterdziestu lat. Wbrew swojej woli został wybrany generałem zakonu 9 marca 1593 roku, nadal wykonując najbardziej służebne zadania w domu w Neapolu. Ponownie wyruszył w podróż do Hiszpanii w 1595 i 1598 roku, tym razem udało mu się uzyskać zgodę na założenie domów zgromadzenia. Wkrótce kanonicy posiadali domy Madrycie, Valladolid i Alcali.
Po siedmiu latach sprawowania godności generała, uzyskał zgodę papieża na złożenie tego urzędu. Spędził resztę życia na modlitwie, jako przeor i mistrz nowicjatu w Santa Maria Maggiore.
Znany z pracy na rzecz ubogich, uznawany za cudotwórcę obdarzonego darem proroctw i znakomity kaznodzieja. Papież Paweł V chciał mianować go biskupem, ale św. Franciszek nie chciał przyjąć godności, powołując się na zakonne śluby zobowiązujące do niezajmowania wysokich stanowisk kościelnych. Popierał ze wszystkich sił, tam gdzie przebywał, uroczyste wystawienia Najświętszego Sakramentu, adoracje i procesje.
W 1607 roku zrezygnował z zarządzania klasztorem i prowadzenia nowicjatu, aby w odosobnieniu przygotować się na nadchodzącą śmierć, którą przeczuwał. Zamieszkał we wnęce pod schodami w domu zgromadzenia w Neapolu, skąd przez małe okienko widać było tabernakulum w kościele, często doświadczając ekstaz.
Villa Santa Maria
W drodze do sanktuarium w Loreto, jego stan nagle się pogorszył na tyle, że musiał zatrzymać się w Agnone. Zdążył podyktować list do współbraci, wzywając ich do wiernego zachowania reguły. Godzinę przed wschodem słońca zakrzyknął "Do nieba!" i zmarł w spokoju, w wigilię Bożego Ciała, 4 czerwca 1608 roku.
Został pochowany w kościele Santa Maria Maggiore w Neapolu. W 1844 roku jego relikwie przeniesiono do kościoła p.w. Matki Bożej z Montevergine (Santa Maria di Monteverginella), ponieważ ten kościół udało się odzyskać Klerykom Regularnym z dwóch jakie posiadali w Rzymie, a które zostały im zabrane w czasie rewolucji francuskiej. Część relikwii znajduje się również w kościele p.w. św. Wawrzyńca
(San Lorenzo in Lucina) w Rzymie.
Papież Klemens XIV beatyfikował św. Franciszka 4 czerwca 1769 roku, a papież
Pius VII kanonizował go 24 maja 1807 roku.
Patron:
Neapolu (od 1838), włoskich kucharzy (od 1996), trędowatych i chromych.
Ikonografia:
Przedstawiany w habicie, często w czasie adoracji. Jego atrybutem jest: lilia, księga, monstrancja,strzały.
Bazylika p.w. św. Piotra w Rzymie
Francesco Labourer i Innocenzo Fraccardi, 1834r.
prawa trybuna
Dzieła:
"Siedem stacji męki Naszego Pana Jezusa Chrystusa"
(Le sette stazioni sopra la Passione di N.S. Gesu Christo)
.
Posty
