Św. Michał Archanioł

.

Mica-el (Mikael) - "Któż jak Bóg!" (Quis ut Deus) miał wykrzyknąć na lucyferowskie Non serviam, zadając cios rebelii przez niego wznieconej. Od tamtego czasu znany pod tym imieniem - wódz armii Boga i opiekun każdej wiernej duszy przeciwstawiającej się siłom zła.

To wzór posłuszeństwa i pokory. Św. Michał Archanioł w dniu ostatnim zadmie
w trąbę ogłaszając umarłym, aby powstali i wzywając wszystkich ludzi na Sąd Ostateczny.

Gerard David

Kunsthistorisches Museum we Wiedniu

Imię św. Michała Archanioła wymieniane jest trzykrotnie w Księdze Daniela
(Dn 8, 16-19 i 21), w Liście św. Judy (Jd 9) i w Apokalipsie (Ap 12,7).

Kościół benedyktyńskiego opactwa Michaelsberg w Siegburgu, Nadrenia

Objawienia św. Michała Archanioła
Od początku Kościoła odnotowano wiele objawień św. Michała Archanioła. Najsławniejsze miało miejsce w 520 roku, na włoskim półwyspie Gargano, gdy polecił wznieść kościół swojego imienia biskupowi Siponto, Wawrzyńcowi.

Portugalska karmelitanka, s. Antonina d'Astonac, miała wizję św. Michała Archanioła, w 1751 roku. Polecił jej wtedy ułożenie na jego cześć dziewięciu pozdrowień, nawiązujących do dziewięciu chórów anielskich. Z odmawianiem Koronki Anielskiej związane są obietnice szczególnej opieki podczas życia, z po śmierci - wyzwolenia
z czyśćca. Papież Pius XI dołączył do tego nabożeństwa liczne odpusty, które można wyjednywać duszom czyśćcowym.

Brewiarz z 1438r.

Koninklijke Bibliotheek w Hadze, Holandia Płd.

Dwukrotnie objawił się hiszpańskiej klarysce, s. Filomenie z San Colombo. W tym samym czasie, w 1870 roku,  wojska wtargnęły do Wiecznego Miasta, papież
bł. Pius IX został więźniem Watykanu, sobór przerwano, a Kościołowi zaczął zagrażać modernizm. Siostra Filomena gorąco modliła się, prosząc o pomoc dla Kościoła. Wtedy ujrzała św. Michała Archanioła. Za pierwszym razem kazał jej rozgłaszać swoją moc. Drugi raz siostra ujrzała Najświętsze Serce Pana Jezusa, z Matką Bożą
i św. Michałem Archaniołem u boku, obrazując wyjednywane przez Maryję łaski, dla uratowania Kościoła, które miał roznieść właśnie św. Michał.

Papież Leon XIII od żywił szczególne nabożeństwo do tego archanioła. W 1884 roku miał wizję, w której ujrzał walkę szatana z Kościołem w XX wieku. Wtedy polecił, aby po każdej cichej Mszy Świętej kapłani odmawiali ułożoną przez niego Modlitwę do św. Michała Archanioła, a także tekst Egzorcyzmu przeciw szatanowi i upadłym aniołom, dla kapłanów i świeckich. Papież Pius XI w 1930 roku zarządził, aby modlitwę zanosić w intencji odwrócenia zarazy bezbożności. Od 2009 roku na polecenie biskupa Modlitwa jest odmawiana w diecezji włocławskiej.

Szkaplerz św. Michała Archanioła

Szkaplerz św. Michała Archanioła
W 1878 roku w kościele p.w. św. Eustachego w Rzymie powstało Bractwo św. Michała Archanioła, w następnym roku przeniesiono je do kościoła p.w. św. Michała Archanioła. W 1880 roku papież Leon XIII podniósł je do rangi arcybractwa, udzielając jemu licznych odpustów. Członkowie bractwa nosili szkaplerz w formie puklerza, w którym jeden z płatków musiał być wykonany z niebieskiej wełny, a drugi z czarnej,
z wizerunkiem św. Michała Archanioła z szatanem u stóp i napisem Quis ut Deus. Tasiemki również musiały być niebieskie i czarne. Obecnie bractwo działa jedynie w Stanach Zjednoczonych, a w Polsce zostało powołane przez michalitów nowe bractwo, Ruch Apostolski Czcicieli św. Michała Archanioła, w 1994 roku. W tym ostatnim nie nie praktykuje się już noszenia szkaplerza, a jedynie - nieobowiązkowo - można nosić medalik z wizerunkiem św. Michała i Maryi Panny.

Kult św. Michała Archanioła w Italii
Już Konstantyn Wielki zbudował Michaelion, gdzie się wiele dokonało cudów, w podziękowaniu za zwycięstwo nad Maksencjuszem w 312 roku. Przed bitwą ujrzał
św. Michała Archanioła, który pokazał mu krzyż z napisem In hoc signo vincis. Wtedy cesarz kazał zrobić sztandar z krzyżem i napisem, pod tym sztandarem ruszył do walki. Gdy przeniósł się do Konstantynopola, również tam kazał wybudować bazylikę ku czci Świętego. O czci jaką darzono św. Michała, świadczy fakt, że w tym okresie w samym tylko Konstantynopolu znajdowało się piętnaście świątyń pod jego wezwaniem.

Papież św. Bonifacy I, około 420 roku, polecił wystawić św. Michałowi okazałą bazylikę i na pamiątkę jej poświęcenia ustanowił uroczystość na dzień 29 września, polecając obchodzić ją w całym Kościele. Potwierdził to papież Gelazy I w 493 roku.

Sanktuarium św. Michała Archanioła w Gargano, Apulia

Wejście do groty

Nieopodal Neapolu uroczystość św. Michała obchodzono od roku 493, kiedy według podania miał się objawić w dniu 8 maja na górze Gargano pewnemu pasterzowi ze Spontum. Gdy zauważył brak jednego wołu w swoim stadzie, wyruszył na poszukiwania i znalazł zwierzę u stóp groty, klęczące przed wejściem do niej. Pasterz próbował odciągnąć dziwnie zachowujące się zwierzę, ale ono nie chciało się ruszyć. Naciągnął łuk i wypuścił strzałę w stronę wołu, ale ta jakby odbiła się od niewidzialnej ściany i zraniła pasterza w rękę. O dziwnym wydarzeniu pod grotą poinformowano biskupa, który zarządził modlitwy i post, w celu poznania woli Bożej. Wtedy biskupowi objawił się św. Michał Archanioł i oświadczył, że górę Gargano i grotę pod nią obrał sobie na siedzibę, z której będzie czuwał nad Stolicą Piotrową. W grocie urządzono świątynię, a nad nią zbudowano kościół, zaczęli przybywać pielgrzymi z całej Europy. Od 1996 roku pieczę nad sanktuarium sprawują polscy michalici.

Figura św. Michała Archanioła na Zamku św. Anioła w Rzymie

Peter Anton von Verschaffelt, 1713r.

W Rzymie poświęcono mu Zamek św. Anioła, wystawiony nad mauzoleum Hadriana, gdzie się miał pokazać św. Grzegorzowi Wielkiemu, podczas zarazy szalejącej w mieście, pod koniec VI wieku.

Kult św. Michała Archanioła we Francji
We Francji, około roku 400, powstał zakon rycerski św. Michała Archanioła (Chevaliers d. St. Michel de St. Ampoule) powołany dla strzeżenia ampułki z olejem świętym, którą miał z nieba przynieść gołąb św. Remigiuszowi dla namaszczenia Klodwiga w czasie chrztu. Nie ma dowodów na istnienie tego zakonu, poza tym jedynie, iż czterej dożywotni baronowie z opactwa św. Remigiusza w Reims, na tej zasadzie mieli przywilej niesienia baldachimu podczas procesji z ampułką.

 Opactwo na Mont Saint-Michel, Dolna Normandia

Archanioł Michał ukazał się w 709 roku biskupowi, św. Albertowi (Aubert) z Avranches, polecając wybudować kościół mu poświęcony na górze zwanej Górą Cmentarną (Mont Tombe), w północnej Francji. Jednak biskup się wahał, modląc się i poszcząc, prosił o jakiś znak. Wtedy św. Michał stanął przed nim i przyłożył palec do jego czoła, odciskając go w kości jak w wosku. Biskup nie zwlekając nakazał wybudowanie kościoła oraz wyżłobienie pod nim groty, na wzór tej z Gargano, a u jej stóp w 966 roku powstało opactwo benedyktyńskie. Górę nazwano Wzgórzem
św. Michała w niebezpiecznym morzu (Mons Sancti Michaeli in periculo mari).
Gdy wybuchła wojna stuletnia wojska angielskie kilkakrotnie atakowały górę
św. Michała, ale wtedy francuscy rycerze uzbrojeni w miecze z napisem: Pomocnikiem moim tylko św. Michał, odparli ataki i dali hasło do walki z najeźdźcą. W czasie rewolucji francuskiej mnisi zostali zmuszeni do opuszczenia opactwa, które zamieniono na więzienie, w którym od 1793 roku trzymano ponad trzystu księży.
W 1863 roku więzienie zlikwidowano, a opactwo oddano biskupowi Countances. Sto lat później do klasztoru powrócili benedyktyni. Dwa razy w roku na Mont-Saint-Michel przybywają tłumy pielgrzymów - w pierwszą niedzielę maja na pamiątkę Objawienia św. Michała Archanioła i 29 września. Z tego sanktuarium kult św. Michała Archanioła rozszerzał się na Belgię, Anglię, Hiszpanię i Portugalię.

W początkach X wieku król Karol Wielki w akcie poświęcenia oddał Francję pod opiekę św. Michałowi Archaniołowi, a dzień 29 września ogłosił świętem obowiązującym
w całym królestwie.

W 1425 roku św. Michał ukazał się trzynastoletniej pastuszce z Domremy, znanej jako św. Joanna d'Arc, ogłaszając jej, że to właśnie ją Pan Bóg wybrał, aby oswobodziła Francję. Tak jak przepowiedział, siedem lat po jej śmierci, Francja odzyskała niepodległość.

Kult św. Michała Archanioła w Polsce
Sięga początków państwa polskiego, szerzył się przede wszystkim tam gdzie istniały drużyny rycerskie. Do Polski dotarł z Niemiec i Rusi Kijowskiej. W XI wieku w Krakowie na Skałce i na Wawelu, a także w Poznaniu, Gnieźnie i Płocku istniały kościoły pod wezwaniem św. Michała Archanioła. Kult św. Michała Archanioła rozpowszechniony był przede wszystkim na Śląsku i na wschodnich obszarach Polski.

W XVII wieku Lwów kilkakrotnie został ocalony przed atakami niewiernych, dzięki interwencji św. Michała Archanioła. W dzień św. Michała Archanioła w kościołach lwowskich istniał, jeszcze do niedawna, zwyczaj śpiewania dziękczynnego hymnu
Te Deum. 

Znacząco na rozwój kultu św. Michała wpłynęli jezuici. W XVII wieku w dzień
św. Michała wystawiali w swoich teatrach dramaty związane ze Świętym. Po kasacie zakonów kult zaczął powoli zanikać.

W XVIII wieku dziewczęta prosiły o dobrego męża w modlitwie do Niego, a dzień
św. Michała był dniem pisania umów najmu, tego dnia kończono również wypas bydła i owiec na halach.

 Sanktuarium św. Michała Archanioła w Miejscu Piastowym

Do ponownego ożywienia kultu św. Michała Archanioła przyczynił się na początku
XX wieku bł. Bronisław Markiewicz, który po powrocie z Włoch, gdzie przez siedem lat pracował ze św. Janem Bosco i został salezjaninem, w swojej parafii w Miejscu Piastowym wprowadzał w życie idee salezjańskie. W 1897 roku zwrócił się do papieża z prośbą o pozwolenie na założenie nowego zakonu - Zgromadzenia Św. Michała Archanioła (Congregatio Sancti Michaelis Archangeli, CSMA), który uzyskał zatwierdzenie przez papieża Benedykta XV w 1921 roku. Michalici noszą czarną sutannę, bez zewnętrznych guzików, przepasaną czarnym pasem. Zgromadzenie posiada 13 domów zakonnych w Polsce i 12 domów za granicą. W 1894 roku założono również żeńską gałąź Zgromadzenia - michalitki czyli Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła (Congregatio Sororum Sancti Michaelis Archangeli, CSSMA), zatwierdzone przez papieża Piusa XI w 1928 roku.

 Koronka do odmawiania Koronki do św. Michała Archanioła

Nieopodal wsi Blizne, koło Krosna, znajduje się Góra św. Michała, nazywana również Michałkiem. Gdy w czasie tatarskiego napadu w 1624 roku miejscowi schronili się na górze i modląc się, błagali o ocalenie. Wtedy rozpętała się burza i z nieba zstąpili rycerze, którym przewodził sam św. Michał Archanioł. Tatarzy przerażeni pouciekali. Jako wotum wybudowano kapliczkę ku czci Świętego. W 1750 roku kapucyni uzyskali pozwolenie na osiedlenie się na górze, wtedy też wzniesiono murowany kościół, do którego kamień węgielny został wzięty z drewnianej kaplicy. W 1788 roku zakon skasowano, budynki klasztorne i kościół sprzedano, a później rozebrano.
Kult św. Michała Archanioła żył nadal. Prawie sto lat później proboszcz postawił kaplicę dokładnie w tym samym miejscu, gdzie stał kościół.

Kościół p.w. św. Michała Archanioła w Szalowej

Po reformie kalendarza z 1969 roku dzień 29 września jest wspomnieniem wspólnym Archaniołów:  św. Michała, św. Gabriela (przed reformą - 24 marca) oraz św. Rafała (24 października).

Rafaello Sanzio, 1518r.

Luwr, Paryż

Patron:
Francji, Anglii, Niemiec, Austrii, Węgier, Hiszpanii, Małopolski, Amsterdamu, Łańcuta
i diecezji łomżyńskiej. Żołnierzy, szermierzy, złotników, rytowników, urzędników bankowych, kupców, aptekarzy, radia i radiowców, radiologów, gipsowników, szlifierzy, odlewaczy cyny, opłatkarzy.
Orędownik umierających, opiekun Kościoła, biednych dusz i cmentarzy
Wzywany w czasie burz.

Ikonografia:
Przedstawiany jako młody rycerz, z tarczą i płonącym mieczem, depczący smoka (diabła) z białymi skrzydłami, czasem pawimi. Jego atrybutem jest: krzyż, miecz, tarcza (czasami z napisem Quis ut Deus), lanca, globus, oszczep, puklerz, waga.

Graduał z XIVw., Italia

Biblioteka Jagiellońska w Krakowie

Impresje muzyczne:
Joseph Leopold Eybler "Missa Sancti Michaelis in C major" (HV2)
Johann Caspar Ferdinand Fischer "Missa Sancti Michaelis Archangeli"
John Taverner "Missa O Michael"
Mikołaj Zieleński "Benedicte omnes Angeli (in festo Dedicationis S. Michaelis Archangelis)"

Hieronymus Wierix, 1584r., grawiura

Art Institute w Chicago

Varia:
Jeden z watykańskich serwerów, na którym umieszczone są internetowe strony Stolicy Apostolskiej, nosi imię św. Michała Archanioła. Pozostałe dwa - św. Gabriela
i św. Rafała.

Książę Jarema Wiśniowiecki miał w herbie św. Michała Archanioła, a w rodowym Wiśniowcu istniał wspaniały kościół ze Świętym na jej szczycie.

W czasie pasowania giermka na rycerza, przyodziewano go w zbroję i wręczano miecz w imię św. Michała i św. Jerzego.

 Kościół p.w. św. Marcina we Florac, Langwedocja

Przysłowia:
Do Michała przymrozków ile, i w maju tyle.
Gdy deszcz w św. Michała, będzie łagodna zima cała.
Gdy dębówki obrodzą na Michała, to w Narodzenie śniegu fura cała.
Gdy na Michała obrodzą żołędzie, dużo śniegu w zimie będzie.
Gdy noc jasna na Michała, to nastąpi zima trwała.
Deszcze Michałowe prawią w zimie powietrze zdrowe.
Gdy w Michała deszcz spadnie, lekka zima będzie snadnie.
Po św. Michale wolno paść i na skale.
Ptaszki przed Michałem odleciały, będzie ostry grudzień cały.
Św. Michał do beczki kapustę wpychał.
Św. Michał kopy z pola pospychał.

Kościół p.w. św. Michała Archanioła w Monachium, Bawaria

Hubert Gerhard, 1588r.

O św. Michale:
Wielką mam cześć dla św. Michała Archanioła, on nie miał przykładu w pełnieniu woli Bożej, a jednak spełnił wiernie życzenia Boże.
św. Faustyna Kowalska

Ty, który pokonałeś szatana i wypędziłeś go z nieba, broń mnie i trzymaj go z dala ode mnie w ostatniej chwili mojego życia. Królowo Nieba, Maryjo, rozkaż
św. Michałowi, aby towarzyszył mi w chwili śmierci.
św. Alfons Maria Liguori

Sąd Ostateczny, fragm. tryptyku

Hans Memling, 1467-71

Muzeum Narodowe w Gdańsku

Lektura:
Kazania o św. Michale Archaniele i Aniołach (Michalineum)
ks. Henryk Skoczylas CSMA - Kult św. Michała Archanioła (Michalineum)
W.Doyle Gilligan - Nabożeństwo do Aniołów (Exter) 

 .

Św. Lioba

.

Święta mniszka i dziewica (ok. 710-782).

Znana również jako: Leoba, Leofgyth, Liobgetha, Lioba z Tauberbischofsheim.

 Schornsheim, Nadrenia

Urodziła się około roku 710 w Wessex, w rodzinie szlacheckiej. Jej matka, Ebba, była spokrewniona ze św. Bonifacym. Początkowo pobierała nauki w opactwie Thanet. Później została oblatką w klasztorze benedyktyńskim w Wimborne Minster, pod kierownictwem św. Tetty, a po osiągnięciu odpowiedniego wieku złożyła śluby zakonne. Św. Bonifacy zaprosił ją wraz z dwudziestoma dziewięcioma zakonnicami, aby przybyły z pomocą do Niemiec. Według Roberta z Fuldy św. Lioba miała przybyć do Niemiec około roku 748, razem ze św. Teklą i św. Walburgą.

 Kościół p.w. św. Magnusa w Waldburgu, Badenia-Wirtembergia

Apostoł Niemiec ufundował dla nich klasztor w Bischofsheim nad rzeką Tauber,
w którym św. Lioba została ksienią. Założyła klasztory w Kitzingen i Ochsenfurcie. Pobożną i doskonale wykształconą mniszkę darzyła przyjaźnią i szacunkiem
bł.  Hildegarda, żona Karola Wielkiego.

Ołtarz św. Lioby

Kościół p.w. św. Marcina w Tauberbischofsheim, Badenia-Wirtembergia

Pod koniec życia, wraz z kilkoma starszymi zakonnicami, osiadła w Schornsheim, nieopodal Moguncji (Meinz), które otrzymała od Karola Wielkiego.
Zmarła tam 28 września 782 roku, została pochowana obok św. Bonifacego. Jej grób był świadkiem wielu cudów.

Relikwie św. Lioby przenoszono dwa razy, obecnie są złożone w ołtarzu w katedrze
w Fuldzie.

Patronka:
Chorych dzieci.

Ikonografia:
Przedstawiana w benedyktyńskim habicie.
Jej atrybutem jest: lilia, klasztor, pastorał, dzwonek, błyskawice.

Legenda:
Matka św. Lioby usłyszała bijący w jej piersi dzwonek, jako zapowiedź, że dziecko które się pocznie, zostanie świętym.

Inna legenda opowiada o tym, jak swymi żarliwymi modlitwami odpędziła od Tauberbischofsheim burze z piorunami, które zagrażały drewnianemu klasztorowi.

Varia:
Planetoidę 974, odkrytą w 1922 roku przez Karla Reinmutha, nazwano planetoidą Lioby, na cześć Świętej.

.

Św. Elzear z Sabran

.

Święty wyznawca (1285-1323).

Znany również jako: Elzeariusz.

 Kościół p.w. Maryi od Drzewa Jessego w Delft

Urodził się w 1285 roku na zamku Saint-Jean de Robians, jako syn Ermangauda de Sabran i Laudun d'Albe, hrabiny Roquemartine. Jego ojciec pochodził z jednego
z najznamienitszych rodów Prowansji. Pobierał nauki w opactwie benedyktyńskim p.w. św. Wiktora w Marsylii, gdzie opatem był Wilhelm z Sabran.

Opactwo św. Wiktora w Marsylii, Prowansja

Po śmierci ojca stał się dziedzicem księstwa Ariano w królestwie Neapolu.
Wraz z żoną, Delfiną z Glandeves, udał się na dwór króla Roberta I Mądrego
w 1312 roku. W tym samym roku, pod wpływem franciszkanki Franciszki de Meyronnes, oboje ślubowali czystość i zostali tercjarzami.

W towarzystwie Hugona Baux, hrabiego Spoleto, objął dowództwo wojska gwelfów. Obaj prowadzili atak wojsk na zamek pod Rzymem, gdzie zatrzymał się Henryk VII Luksemburski, który wystąpił przeciw papieżowi i królowi francuskiemu, popierany przez gibelinów. W 1317 roku został mianowany opiekunem księcia Karola w Neapolu, a później jego doradcą.

 Zamek św. Elzeara i Delfiny w Ansouis, Prowansja

Prowadził życie pobożne, nie zaniedbując pokuty i praktykowania cnót chrześcijańskich. Często odwiedzał chorych oraz rozdawał jałmużnę ubogim.
Żywił szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej.

Św. Elzear z żoną Delfiną

Kościół p.w. NMP w Puimichel, Prowansja

W 1323 roku książę Karol wysłał go na dwór francuski z misją uzgodnienia jego małżeństwa z Marią francuską, córką Karola de Valois. Zmarł 27 września 1323 roku w Paryżu, został pochowany w habicie franciszkańskim w kościele franciszkańskim
w Apt.

Relikwiarze św. Elzeara i bł. Delfiny

Kościół p.w. św. Marcina w Ansouis, Prowansja

Dwa razy składano prośby o jego kanonizację w Awinionie, pierwszą
u papieża Jana XXII. Drugi proces rozpoczęto w 1351 roku za papieża Klemensa VI. Elzear został kanonizowany 15 kwietnia, w bazylice p.w. św. Piotra w Rzymie, przez papieża Urbana V, który był jego chrześniakiem.

 

 Św. Franciszek prowadzi św. Elzeara i bł. Delfinę przed Chrystusa

Patron:
Tercjarzy.

Ikonografia:
Przedstawiany w szarym habicie tercjarskim lub w stroju z epoki.
Jego atrybutem jest: lilia, krzyż, księga, korona.
.

Św. Justyna z Antiochii

.

Święta dziewica i męczenniczka (zm. 304).

Pobożna i bogobojna od młodości, złożyła śluby czystości. Zauroczony jej urodą mag Cyprian, próbował ją uwieść, posyłając do niej demony. Trzy razy pojawiał się przed Justyną, przybierając za każdym razem inną postać. Raz przyjaciółki, za drugim razem - urodziwego młodzieńca, usiłującego przywieść ją do zguby, a za trzecim razem przybrał wygląd samej Justyny, chcąc zepsuć jej dobre imię. Trzy razy musiał odejść, nie osiągając niczego, przeganiany znakiem krzyża. Zrozpaczony mag sam uczynił ten znak, uwalniając się od nękających go złych duchów. Przyjął chrzest, został diakonem, kapłanem i w końcu biskupem.

Św. Justyna i demony

"Złota legenda", il. Jacques de Besancon, Paryż, XVw.

Św. Justyna żyła w pustelni, gromadząc wokół siebie kobiety, które podobnie jak ona, chciały poświęcić swe życie Panu Bogu. Gdy wybuchły prześladowania za cesarza Dioklecjana została pojmana i razem ze św. Cyprianem postawiona przed cesarzem
w Nikomedii. Po długich torturach, rozkazał ich ściąć na brzegu rzeki Gallus.

Ciała świętych po sześciu dniach potajemnie zabrali chrześcijańscy marynarze udający się do Rzymu, a tam w swojej posiadłości pochowała je pobożna Rufina. Później zostały przeniesione do bazyliki wybudowanej przez Konstantyna.

Męczeństwo św. Justyny i św. Cypriana

Brewiarz rzymski, XIVw.

Relikwie św. Justyny znajdowały się w rzymskiej bazylice p.w. św. Piotra i bazylice
p.w. św. Jana na Lateranie.

W kalendarzu wspomnienie św. Justyny pojawia się w XIII wieku, zostało stamtąd usunięte po reformie w 1969 roku, z powodu braku historycznych dowodów na istnienie św. Justyny i św. Cypriana. W nowym Martyrologium Rzymskim z 2001 roku również pominięto ich imiona.

Patronka:
Osób nękanych przez złe duchy.

Ikonografia:
Przedstawiana jako młoda kobieta, często ze św. Cyprianem.
Jej atrybutem jest: lilia, miecz, krzyż, biały welon, palma, diabeł.
.

Św. Cyprian z Antiochii

.

Święty biskup i męczennik (zm. 304).

Był pogańskim magiem, starannie wykształconym i leczącym z pomocą demonów. Próbował uwieść św. Justynę, dziewicę poświęconą Panu Bogu, trzykrotnie wysyłając do niej diabła, który przybierał różne postacie, ale za każdym razem musiał ulec znakowi krzyża, jaki kreśliła na jego czole św. Justyna.

Zrozpaczony Cyprian sam wykonał znak krzyża i tym samym został uwolniony od demonów. Przyjął chrzest, został diakonem, księdzem i w końcu biskupem Antiochii.

Chrzest i męczeństwo św. Cypriana

"Żywoty świętych" R. de Montbaston, XIVw.

W czasie prześladowań, jakie wybuchły za cesarza Dioklecjana, został pojmany
i przewieziony do Damaszku, gdzie torturami próbowano zmusić go do wyrzeczenia się wiary. Gdy to nie przynosiło skutku, razem ze św. Justyną, postawiono go przed cesarzem w Nikomedii. Po długich męczarniach, rozkazał ich ściąć na brzegi rzeki Gallus. Po sześciu dniach ich ciała zabrali chrześcijańscy marynarze do Rzymu, gdzie na terenie swojego majątku pochowała ich pobożna Rufina. Później ich ciała przeniesiono do bazyliki wybudowanej przez Konstantyna.

Relikwie św. Cypriana znajdują się w bazylice p.w. św. Piotra oraz w bazylice
p.w. św. Jana na Lateranie w Rzymie.

W kalendarzu wspomnienie św. Cypriana pojawia się w XIII wieku, zostało usunięte po reformie w 1969 roku, z powodu braku historycznych dowodów na istnienie
św. Cypriana i św. Justyny. W nowym Martyrologium Rzymskim z 2001 roku również pominięto ich imiona.

Patron:
Osób nękanych przez złe duchy, konwertytów.

Ikonografia:
Przedstawiany jako biskup, często ze św. Justyną.
Jego atrybutem jest: miecz, palma, mitra, pastorał, ruszt, kocioł.
.

Św. Wincenty Maria Strambi CP

.

Święty biskup i zakonnik (1745-1824).

Wincenty Dominik przyszedł na świat 1 stycznia 1745 roku, w Civitavecchia, w rodzinie Józefa i Eleonory Strambi, jako najmłodsze z czworga dzieci. Rodzeństwo Wincentego zmarło w dzieciństwie. Jego ojciec był aptekarzem, znanym ze swej działalności na rzecz chorych i ubogich. Nauczany początkowo przez pobożną matkę, później przez franciszkanów, zaczął uczyć swoich rówieśników katechizmu. Mimo początkowych oporów ze strony rodziców, Wincenty wstąpił do seminarium i ropoczął studia przygotowujące do kapłaństwa w listopadzie 1762 roku. Ze względu na słaby stan zdrowia, odmówiono mu przyjęcia do zakonu kapucynów i misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Gdy przełożeni zauważyli jego talent oratorski, został wysłany na dalsze studia do Rzymu, a następnie kontynuował studia teologiczne u dominikanów w Viterbo.

Katedra pw. św. Juliana w Maceracie, Marche

Jeszcze jako student został mianowany prefektem seminarium w Montefiascone, a później rektorem seminarium w Bagnorea.

Przed  święceniami kapłańskimi udał się na rekolekcje do klasztoru pasjonistów (Zgromadzenie Męki Pańskiej, CP) w Vetralla. Właśnie tam spotkał się z ich założycielem, św. Pawłem od Krzyża. Chciał wstąpić do zakonu, ale św. Paweł, mając na uwadze jego stan zdrowia, odradził mu wstępowanie do jego zakonu.

 Bazylika pw. św. Jana i św. Pawła w Rzymie

W dniu 19 grudnia 1767 roku św. Wincenty otrzymał święcenia kapłańskie, odprawia Mszę prymicyjną w rodzinnym mieście, po czym powrócił do Rzymu na dalsze studia z teologii. Poświęcił się badaniom nad pismami św. Tomasza z Akwinu. Czując cały czas powołanie do zakonu pasjonistów, jeszcze kilkakrotnie podróżował do św. Pawła, aby przekonać go do zmiany zdania. We wrześniu 1768 roku został przyjęty do nowicjatu i przybrał imię Wincenty Maria. Cały wolny czas poświęcał na studiowanie Ojców Kościoła i Pisma Świętego.

Św. Wincenty, jak każdy pasjonista, głosił misje wielokrotnie, gromadząc tłumy wiernych. W 1773 roku został mianowany profesorem teologii domu pasjonistów w Rzymie, u św. Jana i św. Pawła. Właśnie tutaj był obecny przy śmierci św. Pawła od Krzyża.

Powołany na stanowisko rektora domu zakonu w Rzymie, w 1781 został mianowany prowincjałem. W 1784 roku, na krótki okres, zwolniono go z pełnionych obowiązków, aby mógł napisać biografię św. Pawła od Krzyża, która została opublikowana w Londynie, z przedmową bł. Dominika Barberi. W 1790 roku mianowano go drugim definitorem generalnym pasjonistów.

Inwazja wojsk napoleońskich na Państwo Kościelne i antykatolickie dekrety zmusiły św. Wincentego do opuszczenia Rzymu w 1798 roku. W maju 1799 został wzięty przez Francuzów do niewoli, pod koniec roku powrócił do Rzymu.

 Tablica pamiątkowa w katedrze pw. św. Juliana w Maceracie, Marche

Po śmierci papieża Piusa VI św. Wincenty był nominowany przez kardynała Leonarda Antonellego na kandydata na nowego Ojca Świętego, uzyskując siedem głosów.
W lipcu 1801 roku został mianowany biskupem Macerata i Tolentynu, stając się pierwszym biskupem, pochodzącym z zakonu pasjonistów. Musiał opuścić zakon, lecz nadal prowadził surowe życie według reguły zakonnej i prywatnie nosił habit zakonny. Jako biskup troszczył się o wychowanie księży w swojej diecezji i przykładał wielką wagę do poziomu nauczania w seminariach. Zajmował się osobami chorymi i starszymi, dbał o sieroty i osoby starsze.

W 1809 roku Napoleon wydał dekret włączający Macerata do cesarstwa francuskiego
i rozkazując, aby język francuski stał się językiem oficjalnym. Św. Wincenty odmówił wprowadzenia języka francuskiego do kościołów, również nie wyraził zgody na wydanie Francuzom listy z nazwiskami wszystkich mężczyzn z diecezji, zdolnych do służby wojskowej. We wrześniu 1908 roku św. Wincenty został uwięziony za odmowę złożenia przysięgi na wierność francuskiemu najeźdźcy, a później zesłano go do Mantui.

Do swojej diecezji powrócił cztery lata później, w 1814 roku, witany przez tłumy wiernych. Gdy papież Pius VII, powróciwszy z wygnania, odwiedził biskupa, miał powiedzieć: "Ten święty mąż mnie przytłacza". Najeźdźcy wyrządzili wiele szkód, nie tylko materialnych - niszcząc kościoły i budynki kościelne, ale i wpływając na rozluźnienie moralne wśród ludności.

 Relikwie św. Wincentego w katedrze pw. św. Katerwiusza w Tolentynie, Marche

W 1817 roku Francuzi powrócili do Maceraty, gdzie stworzyli swoją siedzibę, z której zamierzali atakować Austriaków. Mieszkańcy zwrócili się do biskupa z prośbą o pomoc, obawiając się francuskich żołdaków. Św. Wincenty zebrał wszystkich kapłanów i seminarzystów w kaplicy na modlitwę, i po półtora godzinie wstał i oświadczył, że Macerata zostanie obroniona za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny. I rzeczywiście Francuzi zostali pokonani i musieli się wycofać.

W 1823 roku, mając prawie osiemdziesiąt lat, uzyskał od papieża Leona XII pozwolenie na odejście na emeryturę. Jednocześnie został powołany na papieskiego doradcę na Kwirynale. To właśnie w tym czasie siostra Napoleona, Paulina powróciła do wiary katolickiej, za namową i wytycznymi św. Wincentego.

 Katedra pw. św. Juliana w Maceracie, Marche

Gdy papież ciężko zachorował, św. Wincenty prosi Pana Boga, aby zamiast życia Leona XII, zabrał jego. Papież wyzdrowiał, a pasjonista zmarł po kilku dniach, 1 stycznia 1824 roku. Jego ciało wystawiono na widok publiczny, a później pochowano w bazylice pw. św. Jana i św. Pawła.

Papież Leon XIII dnia 1 kwietnia 1894 roku ogłosił dekret o heroiczności cnót. Beatyfikowany 26 kwietnia 1925 roku przez papieża Piusa IX, a kanonizowany przez papieża Piusa XII dnia 11 czerwca 1950 roku. Dnia 12 listopada 1957 roku jego relikwie przeniesiono z bazyliki p.w. św. Jana i św. Pawła do kościoła p.w. św. Filipa Nereusza w Maceracie.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupim lub habicie pasjonisty. Jego atrybutem jest: purpurowa piuska, krzyż, wizerunek Matki Bożej, klęcznik, lilia, brewiarz.

.

Św. Gerard Sagredo

.

Święty biskup i męczennik (980-1046).

Znany również jako: Gellert, Collert, Apostoł Węgier.

Bernardo Strozzi, 1633r.

Museum of Fine Arts w Bostonie

Urodził się 23 kwietnia 980 roku w Wenecji, w rodzinie szlacheckiej. Jako dziecko był poważnie chory, więc rodzice ślubowali, że jeśli malec wyzdrowieje, przeznaczą go do służby Panu Bogu. Po studiach w Bolonii wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego p.w. św. Jerzego (San Giorgio Maggiore) w Wenecji, gdzie w 1012 roku został opatem.

 Klasztor św. Jerzego w Wenecji

Dowiedziawszy się o śmierci ojca-krzyżowca, wyruszył w pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Zatrzymał się na Węgrzech, zaproszony przez opata Rasię do opactwa w Pannonhalmie. Król św. Stefan był pod tak dużym wrażeniem pobożności i wiedzy św. Gerarda, że namówił go do pozostania w celu prowadzenia misji ewangelizacyjnej wśród węgierskich pogan i nauczania ośmioletniego królewicza, św. Emeryka.

Św. Gerard naucza św. Emeryka, Jeno Bory

Szekesfehervar (Białogród Stołeczny)

W 1030 roku został pierwszym biskupem Cenad (Csanad), odgrywając znaczącą rolę w dziele nawracania na Węgrzech i w Siedmiogrodzie. Większą część nocy spędzał na modlitwie, posługując chorym i ubogim. Żywił szczególne nabożeństwo do Matki Bożej.

Męczeństwo św. Gerarda

Legendarium andegaweńskie, ok. 1337r.

Gdy po śmierci św. Stefana w 1038 roku rozgorzały walki o tron, osiem lat później zaproponowano objęcie władzy Andrzejowi, krewnemu zmarłego króla, ale pod warunkiem, że przywróci bałwochwalstwo. Wtedy św. Gerard, wraz z biskupami Buldusem i Bystrykiem, udał się do Andrzeja, aby go odwieść od świętokradczej obietnicy. Przybywszy do Giod, po odprawieniu Mszy Świętej, św. Gerard przepowiedział bliską śmierć swoją i swoich towarzyszy. Dnia 24 września 1046 roku zostali napadnięci przez pogan, pod wodzą księcia Vatha, obrzuceni gradem kamieni i przebici włócznią. Św. Gerarda oprawcy zrzucili ze zbocza góry, którą nazwano Górą św. Gerarda, w beczce nabijanej od wewnątrz gwoździami.

Męczeństwo św. Gerarda

Płaskorzeźba z kaplicy węgierskiej

Bazylika św. Piotra w Rzymie

Ciało św. Gerarda zostało przeniesiono do katedry w Cenad i złożone w prostym, kamiennym sarkofagu.

Relikwia kości św. Gerarda

Skarbiec bazyliki w Ostrzychomiu

W Tyńcu nad Ślężą w kościele p.w. św. Michała znajduje się obraz św. Gerarda
z XVII wieku. Wizerunek Świętego znajduje się również w osiemnastowiecznych stallach w pobenedyktyńskim kościele p.w. św. Michała w Sandomierzu.

Patron:
Węgier, Budapesztu, nauczycieli.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupim. Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, palma, kadzielnica i łódka, wizerunek Matki Bożej.

 Wzgórze św. Gerarda w Budapeszcie

Przysłowia:
Gerard czasem wróży na to, że z nim przyjdzie drugie lato.
Na Gerarda, gdy sucho, zima będzie z pluchą.

Varia:
W 1904 roku na Wzgórzu św. Gerarda (Gellert-hegy) w Budapeszcie wzniesiono pomnik Świętego, który jest doskonale widoczny z każdego punktu miasta.

Lucas van Leyden

Museum of Fine Arts w Bostonie

.

Św. Linus

.

Święty papież i męczennik (zm. 78).

Następca św. Piotra, został biskupem Rzymu w roku 65.

Urodził się w Volterra w Toskanii, jako syn Herkulanusa i Klaudii.

Św. Ireneusz i Euzebiusz z Cezarei utożsamiają św. Linusa z towarzyszem podróży św. Pawła, wspomnianym w drugim liście do Tymoteusza (2Tm 4,21). Tradycja przypisuje mu wydanie dekretu nakazującego kobietom nakrywanie głów w kościele.

Św. Linus chrzci św. Nazariusza

"Złota legenda" Jakub de Voragine, il. R. de Montbaston, XVw.

Liber Pontificalis wspomina o męczeńskiej śmierci św. Linusa i pochowaniu go
w grobie św. Piotra.

Św. Linus błogosławi wiernych

Brewiarz z XVw.

Św. Linus jest wspominany w Kanonie Mszy Świętej.

 Bazylika św. Piotra w Rzymie

Relikwie św. Linusa w Polsce są przechowywane m.in. w kościele p.w. św. Bartłomieja w Czernikowie, w relikwiarzu z XVIII wieku, w kościele p.w. św. Anny w Blichowie
w relikwiarzu z XVII wieku oraz kościele p.w. św. Jana Chrzciciela w Gnojnie,
w pacyfikale z XVII wieku.

Relikwiarz św. Linusa

Kościół p.w. św. Linusa w Valterra, Toskania

Ikonografia:
Przedstawiany w szatach papieskich. Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, palma, krzyż.

 Kościół p.w. św. Linusa w Volterra, Toskania

.