Św. Benedykt z Wearmouth-Jarrow OSB

.

Święty opat i wyznawca (628-690).

Znany również pod imieniem: Benet Biscop, Biscop Baducing.

Biscop Baducing urodził się w rodzinie angielskiej szlachty. Dorastał na dworze króla Bernicji Oswy z Nortumbrii, ciesząc się jego względami i poważaniem. Po pielgrzymce do Rzymu, mając 25 lat, zrzekł się swego majątku i pozycji, poświęcając się modlitwie i studiowaniu Pisma Świętego. W 666r. wstąpił do francuskiego klasztoru św. Honorata niedaleko Cannes, przyjmując imię Benedykt (Benet), spędzając wśród mnichów dwa lata.

W 668r. wyruszył do Anglii z nowo mianowanym przez papieża św. Witaliana arcybiskupem Canterbury Teodorem, pochodzącym z Grecji, jako jego tłumacz i doradca. Po objęciu przez Teodora stolicy arcybiskupiej, mianował on Benedykta opatem u św. Piotra i Pawła w Canterbury, funkcję tę sprawował dwa lata.

Św. Benedykt niesie Bazylikę św. Piotra z Rzymu do Anglii

Fresk, anonim, VIII w.

W 674r. król Nortumbrii Egfryd podarował Benedyktowi ziemię w Wearmouth, wybudował on na niej klasztor św. Piotra, wybudowany na wzór europejski i stanowiący wzorzec dla innych klasztorów. Papież w 678r. zwolnił klasztor z kontroli zewnętrznej. Król był tak zachwycony sukcesem klasztoru św. Piotra, że podarował Benedyktowi ziemię w Jarrow i polecił wybudować drugi klasztor. Wzniesiono siostrzany klasztor pod wezwaniem św. Pawła, Benedykt mianował Ceolfryda przełożonym i polecił mu wraz z 20 mnichami (wśród nich znajdował się młody Beda, nazywany później Czcigodnym) udać się do Jarrow.

Nowe klasztory zostały zbudowane przez sprowadzonych z Francji rzemieślników z kamienia, co było nowością w Anglii, a kościoły doświetlono oknami ze szkła. Benedykt starał się wprowadzić jak najwięcej z rzymskiego rytuału do angielskiego kultu. Z piątej i ostatniej swojej podróży do Rzymu w 679r. przywiózł relikwie, mszały, obrazy, szaty i paramenta liturgiczne. Zaprosił Jana Archikantora z Bazyliki św. Piotra w Rzymie, aby nauczył jego mnichów śpiewu liturgicznego.
Klasztor posiadał skryptorium i wielką bibliotekę, zawierająca kilkaset woluminów, a rękopisy kopiowane w skryptorium były bardzo cenione na kontynencie, zwłaszcza Kodeks Amiatyński - najstarszy zachowany manuskrypt zawierającym pełny tekst Wulgaty.

Witraż z katedry p.w. św. Jana Chrzciciela w Norwich

Benedykt wyjeżdżając do Rzymu w 686r. mianował Ceolfryda na opata Jarrow, a Eosterwina na opata Wearmouth, ale jeszcze przed swoją śmiercią mówił, że oba klasztory powinny funkcjonować jako jeden klasztor w dwóch miejscach.

Wearmouth-Jarrow mocno ucierpiało podczas najazdu Duńczyków w 860r., zostało całkowicie opuszczone pod koniec IX w. Niektóre źródła podają, że przez jakiś czas przebywało tam kilku mnichów. Opactwo ostatecznie rozwiązał Henryk VIII.

Jarrow

 Jarrow - tablica - kamień węgielny.
Obecnie wmurowana w łuku prezbiterium.

Benedykt z powodu postępującego paraliżu ostatnie trzy lata swojego życia spędził przykuty do łóżka. Swoje cierpienie znosił z wiarą i cierpliwością. Nie przeszkodziło mu to w dalszej pracy nad Regułą i zakupie książek do klasztornej biblioteki.

Zmarł 12 stycznia 690r. w Wearmouth i został tam pochowany. Jego relikwie przeniesiono w 980r. do opactwa w Thorney. Opactwo w Glastonbury było również w posiadaniu relikwii św. Benedykta.

Jego klasztory pod bezpośrednim patronatem papieża rozpoczęły złoty wiek Kościoła w Anglii.

Wearmouth

Część wieży i zachodnia ściana zachowały się od VII w.

Patron:
Angielskich benedyktynów, muzyków i malarzy.

Ikonografia:
Przedstawiany jako benedyktyński opat (czasami w stroju biskupim) stojący nad rzeką Tyne, z dwoma opactwami w tle. Lub też ze swoim uczniem - Bedą Czcigodnym.
.