Św. Walburga

.

Święta przeorysza i dziewica (710-779r.)

Znana również pod imieniem: Walpurga, Valborg, Vappu, Valpuri, Wealdburg, Guibor, Bugga, Vaubourg.

Urodziła się w 710 roku w Dewon, jako córka św. Ryszarda, króla Wessexu i św. Bonny (Wunny). Jej braćmi byli św. Willibald i św. Winebald. Odebrała bardzo staranne wychowanie, od dzieciństwa obdarzona niezwykłymi darami natury i nadnaturalnymi łaskami.

 Kościół p.w. św. Antoniego w Rye, Sussex

Gdy miała 11 lat jej ojciec oddał ją pod opiekę zakonnicom w klasztorze św. Scholastyki w Wimborne, a sam udał się z synami na pielgrzymkę do Italii, zachorował ciężko we włoskiej Lukce i zmarł w lutym 722 roku. Św. Willibald i św. Winebald wstąpili do benedyktynów na Monte Cassino, skąd wezwani przez swego wuja,
św. Bonifacego, udali się do Niemiec. Walburga przywdziała habit zakonny,  przebywała w klasztorze w Wimborne przez 26 lat, ciesząc się opieką ksieni, św. Tatty. Bracia poprosili ją, aby przybyła do Niemiec i pomogła im w pracy apostolskiej, przy zakładaniu żeńskich klasztorów i nauczaniu dziewcząt.

Św. Walburga z towarzyszkami

Tapiseria z warsztatu norymberskiego, 1460r.

Zamek w Harburgu, Szwabia

Wyruszyła z Anglii wraz z 30 zakonnicami w 748 roku, gdy w okolicach kanału La Manche rozpętała się straszna burza, św. Walburga żarliwie modliła się o uciszenie żywiołu, który zagrażał ich życiu i nagle burza ucichła. To wydarzenie przyniosło jej poważanie i cześć. Wraz ze swoimi towarzyszkami dotarła do Turyngii, do św. Willibalda, gdzie z jego pomocą założyła klasztor w Bishofsheim nad rzeką Tauber, którego została przeoryszą. Obaj bracia założyli klasztory męski i żeński w Heidenheim, sprowadzając tam po dwóch latach św. Walburgę. Gdy Winebald sprawujący funkcję przeora w męskim klasztorze zmarł w 761 roku, jego obowiązki przejęła św. Walburga, pełniąc je aż do swojej śmierci.

Klasztor p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Zmarła w opinii świętości 25 lutego 779 roku i została pochowana obok św. Winebalda. Zakony w Heidenheim popadły w ruinę w czasie rządów następcy Willibalda, więc w 870 roku biskup Eichstaett Otokar postanowił przywrócić im dawną świetność. W czasie prac zbezczeszczono grób Świętej i ta ukazała się rozżalona we śnie biskupowi. Gdy krótko  potem zawalił się ściana kościoła, odczytano to jako znak niezadowolenia św. Walburgi, więc przeniesiono jej relikwie do kościoła p.w. św. Krzyża (obecnie św. Walburgi) w Eichstaett we wrześniu 870 roku.

 Relikwiarz w kościele p.w. św. Walburgi w Meschede, Westfalia

Kościół p.w. św. Piotra w Monachium, Bawaria

 Kościół p.w. św. Mikołaja w Donaueschingen, Badenia-Wirtembergia

W 893 roku w czasie przekazywania części relikwii do klasztoru w Monheim, biskup Erchanbold odkrył, że mostek Świętej wydziela wonny olej, mający lecznicze właściwości. W XIV wieku śmiertelnie chory biskup Filip z Rathsmahausen dzięki niemu odzyskał zdrowie. Olej płynął on szczególnie obficie w czasie Podniesienia, i wypływa ze świętych szczątków aż do dzisiaj, w październiku i w lutym.

Klasztor w Eichstaett, 1794r.

rys. Maurizio Pedetti

Jedno ramię znajduje się w katedrze w Eichstaett. Część relikwii zniszczyli i zbezcześcili luteranie w czasie reformacji.

Kanonizowana 1 maja 870 roku przez papieża Hadriana II. 

Wnętrze kościoła p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Patronka:
Eichstaett, Antwerpii, Groningen, rolników, żeglarzy i uprawiających sporty wodne. Wzywana w obronie przed burzami, głodem, dżumą, kokluszem, chorobą oczu i wścieklizną.

Ikonografia:
Przedstawiana w habicie benedyktyńskim z pastorałem, czasami w towarzystwie swoich braci. Jej atrybutami są: fiolka, korona, księga, psy.

Kościół w Contern, Luksemburg

Legenda:
Pewnego razu poproszono św. Walburgę, aby udała się w okolice Heidesheim, do chorej dziewczynki. W drodze otoczyły ją psy, wściekle ujadając. Zanim ojciec dziewczynki nadbiegł z kilkoma osobami, aby uratować Świętą przed atakiem zwierząt, ta przemówiła do nich i psy uciekły, nie czyniąc jej żadnej krzywdy. Po całej nocy, spędzonej na modlitwie przy łóżku dziecka, rano ku wielkiej radości wszystkich domowników, okazało się, że Pan Bóg ją uzdrowił.

Chciwa kobieta żęła i wiązała snopki zboża w dzień św. Bartłomieja, który był w okolicach Eichstaett wielkim świętem. Wieczorem zaczęła zbierać snopki i wtedy okazało się, że słoma przylgnęła jej do rąk i za nic nie można jej odczepić. Zrozpaczona pielgrzymowała od kościoła do kościoła prosząc o pomoc, ale bez skutku. W końcu udała się do grobu św. Walburgi. Po szczerej modlitwie ślubowała, że już nigdy nie pogwałci przykazania Bożego i będzie czciła niedziele i święta, a wtedy słoma od jej rąk odpadła.

Kościół p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Od lewej: św. Ryszard, św. Willibald, św. Walburga, św. Winebald i św. Bonna

Varia:
Noc z 31 kwietnia na 1 maja dla plemion germańskich miała szczególne znaczenie. Zaklęciami próbowano przegonić ostatecznie zimę,  a na górze Brocken w górach Harzu odbywały się pogańskie sabaty. Góra była otoczona legendą ze względu na charakterystyczne zjawisko atmosferyczne, zwane widmem Brockenu lub mamidłem górskim, gdy wydłużony cień patrzącego padał na chmury poniżej z gloriolą wokół głowy. Budziło to strach u okolicznych mieszkańców, wierzących że Brocken to ulubione miejsce diabła i czarownic, zwłaszcza w noc przesilenia. Dlatego w wigilię kanonizacji św. Walburgi bito w dzwony kościelne, wieszano krzyże nad drzwiami domów i posypywano progi stajni egzorcyzmowaną solą, prosząc aby Święta przybyła na pomoc.

.

Św. Etelbert z Kentu

.
Święty król i wyznawca (ok. 552 - 616).

Znany również pod imieniem: Ethelbert, Aibert, Edilbertus, Ethelber, Aedilberct, Aethelbert.

Kościół p.w. św. Edmunda we Fritton, Norfolk

Był synem Eormenryka i prawnukiem legendarnego Hengista - pierwszego króla Kentu. Osiadł na tronie w roku 560. Około roku 588 wziął ślub z pobożną i bogobojną księżniczką Bertą, wnuczką Klodwiga i św. Klotyldy, a córką władcy Paryża - Childeberta. Dzięki związaniu się z Merowingami wzmocnił swoją polityczną pozycję i stał się jednym z najważniejszych władców Brytanii. Childebert postawił dwa warunki, pod jakimi oddał rękę córki Etelbertowi, mianowicie razem z Bertą miał przybyć do Kentu jej kapelan święty biskup Liudhard z Senlis, a Etelbert zobowiązał się, że nie będzie przeszkadzał w praktykowaniu wiary katolickiej. Król spełnił warunki i oddał biskupowi kościół p.w. św. Marcina, zbudowany jeszcze za czasów rzymskich.

Kościół p.w. św. Etelberta w Berkshire

Święty papież Grzegorz Wielki postanowił wysłać misjonarzy do pogańskich Anglów i wiosną 597 roku św. Augustyn wraz ze św. Wawrzyńcem i innymi dotarł do wybrzeży Kentu. Etelbert przyjął ich bardzo życzliwie, podarował im kilka kościołów i pozwolił na wznoszenie nowych.

W 598 roku papież pisał z radością do patriarchy aleksandryjskiego Eulogiusza o powodzeniu misji św. Augustyna, zdając mu relację o przyjęciu chrztu przez ponad 10.000 pogan, a żarliwość , pobożność i zapał w nawracaniu Berty przyrównał do cnót św. Heleny.

Sam Etelbert przyjął chrzest w Zielone Świątki 601 roku z rąk św. Augustyna, a papież napisał do niego list, radując się tym ważnym wydarzeniem. Król Kentu przez ostatnie dwadzieścia lat swojego życia pragnął najbardziej doskonałej jedności z Chrystusem, poświęcając temu pragnieniu wiele modlitw, postów i umartwień. Obdarzył swoich poddanych wolnością religijną, ponieważ wierzył, że gdy tylko poznają naukę Chrystusa sami zapragną głębokiego nawrócenia.

Katedra w Canterbury

Ufundował wiele kościołów i klasztorów, między innymi klasztor pod wezwaniem św. Piotra i św. Pawła oraz katedrę św. Andrzeja w Rochester. Doprowadził do nawrócenia swojego siostrzeńca Seberta (Saberta) z Essexu i Redwalda ze wschodniej Anglii.

Zmarł 24 lutego 616 roku, został pochowany obok Berty (zm. 613) w kaplicy bocznej kościoła p.w. św. Marcina, później został przeniesiony w okolice głównego ołtarza.


Ikonografia:
Przedstawiany w stroju królewskim, czasami z katedrą. Jego atrybutami są: korona, księga.
.

Św. Milburga z Wenlock

.

Święta dziewica i wyznawczyni (zm. w 715r.)

Znana również pod imieniem: Mildburh, Milburgh.

Była córką Merewalda, króla Mercji, i św. Ermenburgi. Jej siostrami były świete ksienie - Mildred z Thanet i Myldgyth. Cała rodzina była bardzo pobożna i całkowicie oddana Chrystusowi.

Św. Milburga opiekowała się ptakami i miała nad nimi tajemniczą władzę, gdy okazało się, że stada ptaków niszczą pobliskie uprawy, św. Milburga poprosiła je, aby tego nie robiły i została przez nie wysłuchana. Znana również z licznych cudów i lewitacji.

Pociągnięta przykładem matki, która po odchowaniu córek wstąpiła do klasztoru,  z pomocą i wsparciem ojca i wuja Wulferyka, założyła około 690 roku klasztor w Wenlock (obecnie Shropshire), przyjmując welon z rąk św. Teodora z Canterbury. Nie odcięła się całkowicie od świata, czasami wyruszała aby nawracać lud zamieszkujący pobliskie wsie. Podczas jednej z takich misji, młody książę który chciał ją przymusić do małżeństwa, wysłał żołnierzy by ją pojmali. Uciekała przed nimi przez potok Corve, którego wody po przejściu Świętej wezbrały, uniemożliwiając żołnierzom pogoń.

Ruiny opactwa w Wenlock

Umarła 23 lutego 715 roku, została pochowana w kościele opactwa, ale po zniszczeniu Wenlock przez wojska duńskie, odkrycie miejsca jej pochówku stało się niemożliwe. Dopiero po odbudowaniu opactwa w 1101 roku przez Rogera de Montgomery, odkryto grób św. Milburgi, z którego wydobywał się przepiękny zapach. Jej doczesne szczątki złożono w głównym ołtarzu kościoła. W 1540 roku cały majątek benedyktynów przejął Henryk VIII, a opactwo zostało zniszczone, stając się źródłem materiałów budowlanych dla okolicznych mieszkańców.

Źródło św. Milburgi

Varia:
Niedaleko Stoke jest źródło nazywane żródłem św. Milburgi, bijące w zagłębieniu starego kamienia. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1321 roku. Potem o nim zapomniano i dopiero w XIX wieku ponownie odkryto jego cudowne właściwości, leczące m.in. choroby oczu.
.

Św. Małgorzata z Kortony TOSF

.

Święta pokutnica (1247-1297).

Dom rodzinny św. Małgorzaty w Laviano

Urodziła się w 1247 roku w Laviano (Toskania), jej rodzice byli pobożnymi i uczciwymi ziemianami. Matka zmarła, gdy Małgorzata miała siedem lat, ojciec ponownie się ożenił dwa lata później. Niestety macocha nie darzyła pięknej pasierbicy ciepłym uczuciem, traktowała ją bardzo źle. Mając szesnaście lat, zapomniawszy o Bogu o dobrym imieniu, Małgorzata uciekła z Arseniuszem, młodym szlachcicem z Montepulciano i żyła z nim bez sakramentalnego błogosławieństwa przez dziewięć lat. Z ich związku narodził się syn. Pewnego dnia 1274 roku Arseniusz został napadnięty, ograbiony i zamordowany przez zbójców, a porzucone i okaleczone ciało znalazł i rozpoznał jego pies myśliwski.

Fresk z bazyliki p.w. św. Małgorzaty w Kortonie

Małgorzata ujrzała w tym tragicznym zdarzeniu znak od Boga. Wypędzona przez rodzinę kochanka, przyznała się publicznie do swojego grzechu, z powrozem u szyi udając się do kościoła parafialnego w Laviano, chcąc naprawić swoją pokutą zgorszenie jakie wzbudziło jej grzeszne życie. Ojciec ją przyjął i wybaczył, ale w domu rodzinnym nie mogła pozostać ze względu na macochę, więc udała się do Kortony, aby wstąpić do trzeciego zakonu św. Franciszka.

 Witraż F.Zettlera z 1923r., kaplica w Ohio

Jej uroda stanowiła przeszkodę w przyjęciu do zakonu, ale w końcu po spowiedzi generalnej i trzyletniej próbie została dopuszczona do uroczystej profesji. Odtąd oddała się praktykom pokutnym, umartwieniom oraz posłudze chorym i ubogim. Znosiła z wielką pokorą obmowę i plotki o tym jakoby jej pokuta była udawana.

Gaspare Traversi, ok.1758r.

Metropolitan Museum w Nowym Jorku

W 1286 roku wraz z innymi tercjarkami stworzyły wspólnotę zajmującą się biednymi i chorymi, zakładając szpital w Kortonie (Santa Maria della Misericordia). Syn Małgorzaty wstąpił do franciszkanów i przyjął święcenia kapłańskie.

Ekstaza św. Małgorzaty

Giovanni Lanfranco, 1622r.

Palazzo Pitti we Florencji

Św. Małgorzata odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Męki Chrystusowej, Najświętszego Sakramentu (przyjmowała codzienną Komunię Świętą) i różańca. Została obdarzona stygmatami, miała wizje, w jednej z nich poznała datę swojej śmierci.

Maska pośmiertna św. Małgorzaty

Zmarła 22 lutego 1297 roku. Jej grób wcześnie zasłynął cudami, a gdy 400 lat po śmierci go otwarto, znaleziono nietknięte ciało Świętej, wydające piękny zapach. Papież Leon X pozwolił na obchodzenie kultu św. Małgorzaty w Kortonie i całej diecezji w roku 1518, papież Urban VIII rozciągnął to pozwolenie na cały zakon franciszkański w 1623, a papież Benedykt XIII uroczyście ją kanonizował 16 maja 1728 roku. Ciało Świętej znajduje się kryształowym sarkofagu w ołtarzu głównym bazyliki w Kortonie, a po prawej stronie prezbiterium wisi krucyfiks przed którym św. Małgorzata się modliła i z którego Pan Jezus do niej przemówił.

Bazylika p.w. św. Małgorzaty w Kortonie

Jest nazywana seraficką Marią Magdaleną. Najobszerniejszym źródłem wiadomości o życiu i objawieniach Świętej jest "Legenda o św. Małgorzacie", napisana przez jej spowiednika o. Giunto Bevegnati.

"Żywot św. Małgorzaty" Arezzo, schyłek XIIIw.

Patronka:
Diecezji i miasta Kortony, tercjarek, samotnych kobiet, bezdomnych, psychicznie chorych, nawróconych, osób fałszywie oskarżanych, sierot. Wzywana w obronie przed pokusami cielesnymi.

Ikonografia:
Przedstawiana w bogatej sukni lub we franciszkańskim habicie tercjarskim, z głową nakrytą białym welonem. Jej atrybutami są: krzyż, różaniec, dyscyplina, włosienica, pies.

Sarkofag z ciałem św. Małgorzaty

Bazylika p.w. św. Małgorzaty w Kortonie

Impresje muzyczne:
Licinio Refice "Małgorzata z Kortony" (opera, 1938)

Impresje filmowe:
"Małgorzata z Kortony" (Mario Bonnard, 1951)

 Varia:
Jej sława była tak wielka, że do Kortony przybył młody Dante Alighieri, który był tercjarzem franciszkańskim, aby ją poznać osobiście.

.

Św. Eleuteriusz z Tournai

Święty biskup i wyznawca (456-532).

Katedra Najświętszego Zbawiciela w Brugii

Urodził się w 456 roku w Tournai (Tornacum), jego rodzice Terenus i Blanda byli chrześcijanami, posiadali wielkie dobra ziemskie w Tournai i Blandain. Święty od lat chłopięcych przyjaźnił się ze św. Medardem z Noyon, który przepowiedział mu że zostanie biskupem Tournai.

Św. Eleutriusz nawraca swoich przodków

Rycina np. arrasu z Tournai

Został pierwszym biskupem Tournai w 484 roku, po zorganizowaniu przez św. Remigiusza z Reims hierarchii kościelnej w północnej Galii. Kroniki przekazują, że dzień po chrzcie Klodwiga I ochrzcił w Tournai wielu pogan. Swoje życie poświęciół całkowicie Kościołowi i swojej diecezji. Kilka razy pielgrzymował do Rzymu, skąd w 501 roku przywiózł od papieża Symmacha relikwie św. Szczepana, a za papieża Hormizdasa uzyskał poparcie dla zwalczania herezji, która rozprzestrzeniała się również w Tournai, przybierając takie rozmiary, że na pewien czas św. Eleuteriusz został zmuszony do przeniesienia swojej siedziby do Blandain.

Portal katedry w Tournai

W 520 roku zwołał synod na którym potępiono herezję pelagiańską i ariańską. Dokumenty synodu i nieugięta postawa biskupa ściągnęły na niego nienawiść arian, którzy napadli go, gdy wychodził z kościoła, okrutnie pobili i porzucili na pewną śmierć. Wierni znaleźli go nieprzytomnego i przenieśli do domu, gdzie po kilku dniach skonał, dnia 20 lutego 532 roku. Na swojego następcę wyznaczył św. Medarda.

Katedra Najświętszej Maryi Panny w Tournai

Został pochowany w kościele w Blandain. W IX wieku Święty ukazał się pewnej pobożnej kobiecie z Roubaix i kazał jej iść do biskupa, aby mu przekazała, że czas przenieść jego doczesne szczątki do Tournai i wskazała, gdzie znajduje się jego grób. W 898 roku biskup Hedilo odkrył i przeniósł relikwie do katedry, ponownie je przeniesiono na początku XI wieku za biskupa Badouina i w 1247 roku, gdy złożono relikwie w specjalnym, pięknie rzeźbionym sarkofagu. W obawie przed zbezczeszczeniem przez hugenotów wywieziono go do Douai, skąd powrócił po 1800 roku, bezpiecznie przetrwawszy rewolucję francuską. Relikwie św. Eleuteriusza znajdują się również w klasztorze św. Marcina w Tournai i w katedrze w Brugii.

Relikwiarz z Tournai, XIIIw.

Patron:
Flandrii, Tournai, Blandain.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupim. Jego atrybutami są: mitra, pastorał, miniatura katedry, pręt lub bicz.

Św. Eleuteriusz

rzeźba z sarkofagu z relikwiami

Varia:
W święto Podwyższenia Krzyża w Tournai odbywa się wielka procesja ulicami miasta, w której jest niesiony sarkofag z relikwiami św. Eleuteriusza. Odbywa się ona od 1090 roku, w czasie gdy mieszkańcy gorliwie modlili się o uratowanie miasta od zarazy. Od 1931 roku sarkofag niosą mieszkańcy Blandain.
.

Św. Konrad z Piacenzy TOSF

.

Święty pustelnik i wyznawca (1290-1351).

Znany również pod imieniem: Konrad Confalonieri.

Urodził się w 1290 roku w Calendasco, niedaleko Piacenzy, w rodzinie gwelfa Confalonieriego. Po przedwczesnej śmierci rodziców ożenił się z pobożną Giovanniną, pochodzącą ze szlachetnego rodu. W 1313 roku, w czasie polowania z przyjaciółmi, Konrad podpalił zarośla chcąc wypłoszyć zwierzynę, nagle powiał silny wiatr i od ognia zajęły się pola uprawne, las i zagrody. Wystraszony ogromem zniszczeń uciekł stamtąd, postanawiając nie przyznawać się nikomu. Rozpoczęły się poszukiwania winnego, podejrzenia padły na pewnego chłopa, który po torturach został skazany na spalenie na stosie. Gdy młodzieniec się o tym dowiedział, wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju, więc udał się do Galeazzo Viscontiego, namiestnika Piacenzy i przyznał się do winy. Straty spowodowane przez pożar były tak wysokie, że zadośćuczynienie pochłonęło prawie cały majątek św. Konrada.

Kościół w Calendasco, 1600r.

To nieszczęśliwe wydarzenie zmieniło całkowicie Konrada. Rozdali z żoną cały majątek, Giovannina wstąpiła do klarysek, a św. Konrad został przyjęty do III Zakonu św. Franciszka i około roku 1335 opuścił Piacenzę. Pielgrzymował do wielu włoskich sanktuariów, aż w końcu po pięciu latach dotarł na Sycylię, do miejscowości Noto. Znalazł tam sobie miejsce odosobnione i spędzał czas na modlitwie i umartwieniach, żyjąc tylko z jałmużny, którą zbierał w pobliskich Syrakuzach raz w tygodniu.

Sztandar Bractwa św. Konrada, ok. 1700r.

Kościół parafialny w Calendasco

Otrzymał od Boga łaskę czynienia cudów, uzdrowił swojego przyjaciela Konrada Sessa, który cierpiał na przepuklinę. Poznał również godzinę swojej śmierci, trzy dni przedtem udał się do swojego spowiednika do Syrakuz, gdzie wyspowiadał się i przyjął Sakramenty. Poprosił również księdza, aby ten przybył do jego pustelni za trzy dni, co też ten uczynił. Św. Konrad wyznał mu, że za chwilę umrze, po czym rzucił się na kolana przed krucyfiksem i pomodlił się za wszystkich swoich dobroczyńców, klęcząc skonał 19 lutego 1351 roku.

Bazylika p.w. św. Mikołaja w Noto, Sycylia

Został pochowany w kościele p.w. św. Mikołaja w Noto, zgodnie ze swoją wolą. W 1485 roku jego doczesne szczątki złożono w srebrnym sarkofagu. W 1515 roku papież Leon X zatwierdził kult Świętego i ogłosił go patronem Noto, w 1544 roku Paweł III - w całej Sycylii, a w 1625 roku papież Urban VIII - we wszystkich franciszkańskich zakonach. Co dziesięć lat w Noto odbywa się procesja z sarkofagiem św. Konrada z bazyliki św. Mikołaja do jaskini, gdzie mieszkał.

Relikwiarz z XVIw.

Kościół parafialny w Calendasco

W siedemsetną rocznicę urodzin św. Konrada, w 1990 roku, oprócz uroczystych Mszy i procesji, zebrała się również specjalna komisja badająca kult Świętego, która przekazała historyczne raporty i nieopublikowane wcześniej międzynarodowe opracowania dotyczące kultu św. Konrada.

Procesja z sarkofagiem św. Konrada w Noto, Sycylia

Patron:
Chorych na przepuklinę.

Ikonografia:
Przedstawiany jako franciszkański pustelnik lub starzec z jeleniami i innymi zwierzętami. Jego atrybutami są: krzyż, dyscyplina, czaszka i księga.

Św. Teotoniusz z Coimbry OESA

Święty kapłan i opat (1086-1166).

Urodził się w 1086 roku w Ganfei, niedaleko Walencji, jego rodzice Eugenia i Oveco wychowywali go pobożnie i w bojaźni Bożej, wcześnie przeznaczając go do stanu kapłańskiego. Jako młodzieniec przybył do Coimbra, do swojego wuja, biskupa Kresconiusza (Dom Cresconio), który wyznaczył na jego nauczyciela archidiakona Tello. Pod jego kierownictwem uczył się czytania tekstów kościelnych i śpiewu liturgicznego. Po śmierci wuja udał się do Viseu, do parafii p.w. Najświętszej Maryi Panny, gdzie został odźwiernym kościoła, wykonując sakrament otwarcia dla katechumenów. Po przyjęciu święceń pozostał w Viseu i na polecenie biskupa Coimbry, Gonsalwesa (Dom Gonsalves), został proboszczem w nowo założonej parafii. Wyposażył ją w księgi, szaty i paramenta liturgiczne oraz ufundował dzwony. Św. Teotoniuszowi rozgłos przyniosła jego niewzruszona postawa podczas głoszenia nauki wiary i dogmatów.

Matthew R. Brooks

Odznaczał się wielki nabożeństwem do dusz w czyśćcu cierpiących. W każdy piątek odprawiał Mszę Świętą za zmarłych i prowadził procesję na cmentarz, aby tam się modlić za spokój ich dusz.

Dwukrotnie pielgrzymował do Ziemi Świętej.

Św. Teutoniusz po śmierci rodziców rozdzielił swój majątek pomiędzy ubogich, część przeznaczył na parafię w Viseu, a część na budowę klasztoru. Plany budowy zyskały poparcie infanta i biskupa Bernarda, więc budowę klasztoru p.w. Świętego Krzyża i Najświętszej Maryi Matki Bożej rozpoczęto 28 czerwca 1131 roku. Dnia 22 lutego 1132 prace zostały ukończone, a wspólnota przyjęła habit i regułę augustiańską, z 72 braćmi i św. Teutoniuszem jako opatem.

Klasztor Świętego Krzyża w Coimbra

Cieszył się zaufaniem króla Alfonsa I Zdobywcy, który często prosił Teotoniusza o modlitwę za powodzenie spraw państwowych. W dzień św. Jakuba 1139 roku Alfons zwyciężył w bitwie pod Ouriqe pięciu królów pogańskich z ich wojskami. W dowód wdzięczności dla Teotoniusza, obdarował wolnością pojmanych w niewolę mozarabskich chrześcijan.

Św. Teotoniusz dbał o pobożne i rzetelne odmawianie Oficjum, nie pozwalając zakonnikom modlić się pośpiesznie i niedbale.

Retabulum ołtarzowe św. Teotoniusza

Klasztor w Moreira (Maia), Portugalia

fot. Robert Chester Smith, 1962r.

Zmarł 18 lutego 1166 roku. Kanonizowany w 1167 roku przez portugalskich biskupów, kult Świętego zatwierdził papież Benedykt XIV. W 1630 roku jedno z jego ramion wysłano do Lizbony, a drugie do Viseu.

Patron:
Portugalii, Viseu, dusz w czyśćcu cierpiących.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie augustianina, z pastorałem. Jego atrybutami są: mitra, księga, krzyż.

Varia:
Kilka razy św. Teotoniusz był obiektem niemoralnych zakusów bogatych dam. Jednej, gdy ośmieliła się złożyć mu niedwuznaczną propozycję, z obrzydzeniem napluł w twarz. Z kolei przed zakusami drugiej zmuszony był ratować się ucieczką, zapominając nawet o butach.

.

Św. Fintan z Clonenagh

Święty opat i wyznawca (zm. 603r.)

Urodził się w irlandzkim Leinster, początkowo nauczał go pobożny ksiądz, który go ochrzcił. Św. Fintan był duchowym uczniem św. Kolumbana Starszego (Kolumba), który przepowiedział mu jego przyszłą drogę życiową.

Religijną formację otrzymał w Terryglass u opata Columa, od którego zapożyczył praktyki pokutne i surową regułę, gdy udał się do skromnej pustelni w Clonenagh, gdzie prowadził od około 548 roku żywot bardzo ascetyczny. Wkrótce wokół niego zgromadziło się tylu uczniów, że założył dla nich dom, w którym został opatem. Był nauczycielem Comgalla z Bangor. Przeczuwając swoją bliską śmierć, wyznaczył Fintana Maeldubha na swojego następcę.

Opactwo zostało zniszczone w czasie najazdu Wikingów w 838 roku, a ówczesnego opata Aidana zabrali do Munster i zamęczyli na śmierć. Potem ponownie rozkwitło, aż tym razem angielska inwazja położyła jego kres.

Św. Fintan miał dar proroctwa, a świadkowie opowiadali, że gdy się modlił jego postać była oświetlona łagodnym światłem. Przez irlandzkich kronikarzy nazywany "irlandzkim św. Benedyktem" i ojcem irlandzkiego monastycyzmu.

Zmarł 17 lutego 603 roku, został pochowany w Clonenagh.

Czasami bywa mylony ze św. Fintanem z Taghmon, opatem zmarłym w 635 roku.

Varia:
W Clonenagh było drzewo św. Fintana, spod którego wytrysnęło źródło, gdy farmer na którego polu było cudowne źródło zabronił ludziom korzystania z niego. Wtedy źródło cudownym sposobem przeniosło się pod drzewo. Zostało powalone w czasie burzy w 1994 roku.

W Cromogue jest cudowna studnia nazywana studnią św. Fintana, przy której co roku 17 lutego jest odprawiana Msza Święta.

.

Św. Juliana z Nikomedii

.

Święta dziewica i męczenniczka (ok.285-305).

Znana również pod imieniem: Julianny, Juliany z Kume (Cumae).

Urodziła się około 285 roku w Nikomedii, jako córka poganina Afrykanusa. Została bardzo starannie wychowana, w poszukiwaniu prawdziwej wiary nawróciła się i przyjęła chrzest, składając śluby dziewictwa. Nie wiedziała, że ojciec obiecał jej rękę młodemu, zamożnemu Eleuzjuszowi. Juliana nie chciała go poślubić, jeśliby nie przyjął chrztu. Jej ojciec, zapiekły wróg chrześcijan, próbował różnymi niecnymi sposobami zmusić ją do uległości i zmiany zdania, ale Juliana nie chciała poślubić poganina i twardo obstawała przy spełnieniu jej warunku. Gdy nie chciała zmienić zdania, mimo różnych kar, ojciec w końcu wydał ją Eleuzjuszowi. Ten próbował ją jeszcze raz namówić do poślubienia go, ale Juliana ponownie postawiła warunek, że poślubi go tylko wtedy, gdy zostanie chrześcijaninem.

 Św. Juliana z diabłem na uwięzi

"Żywoty świętych" Francja, XIVw.

Prefekt odpowiedział, że nie może tego zrobić, ponieważ lęka się cesarza, który może go nawet skazać na śmierć. Juliana wytknęła mu, że skoro on tak bardzo boi się króla-śmiertelnika, który włada małym skrawkiem ziemi, to jakże ona ma się nie lękać króla nad królami, rządzącego niebem i ziemią, panem życia i śmierci. Rozwścieczony Eleuzjusz potępił ją za uparte trwanie przy chrześcijaństwie i wydał na męki - biczowano ją okrutnie, powieszono za włosy, przypalano jej ciało i przebito żelaznym prętem golenie, a gdy mimo tego nie wyrzekła się wiary, wrzucono ją do więzienia. W nocy, gdy gorąco modliła się o łaskę wytrwania, Pan Bóg uleczył jej wszystkie rany. Następnego dnia zaprowadzono ją przed prefekta, który kazał ją spalić na stosie, ale ogień nie uczynił jej żadnej krzywdy, a jej męstwo i wiara nawróciły wielu pogan, którzy przybyli, aby obserwować jej śmierć. Gdy nie udało się jej uśmiercić przez gotowanie w oleju, Eleuzjusz kazał ją ściąć, miało to miejsce 16 lutego 305 roku.

Św. Juliana chłoszcze diabła

"Złota legenda" Jakuba de Voragine, ok.1470r.

Została pochowana w rodzinnym mieście, później jej doczesne szczątki przeniesiono do Pozzuoli, a w VI wieku do Kume. Po zniszczeniu Kume przez wojska szwabskie w pierwszej połowie XIII wieku, relikwie przeniesione zostały do klasztoru klarysek w Neapolu w 1207 roku, obecnie przechowywane w krypcie św. Wilhelma w klasztorze benedyktyńskim w Montevergine. Część relikwii trafiła do kościołów w Como, Benewencie, Rawennie, hiszpańskim Santilanna, Autun, Orleanie i Reims, a także w kościele p.w. Matki Bożej w Brukseli i kościele p.w. św. Michała w Monachium.

Domenico Feti, XVIw.

Najstarsze zapiski dotyczące św. Juliany pochodzą z martyrologium św. Hieronima.

Jej żywot był ulubionym tematem średniowiecznych artystów i pisarzy.

Patronka:
Chorych, rodzących.

Ikonografia:
Przedstawiana w długiej, powłóczystej szacie z diabłem w łańcuchach u stóp. Jej atrybutami są: palma, krzyż, księga, lilia, korona, gołąb.

Legenda:
Najbardziej znana legenda o św. Julianie z Nikomedii, to legenda o odwiedzinach diabła udającego anioła (Jakub de Voragine).

W czasie gdy Juliana była zamknięta w więzieniu czekając na śmierć, przyszedł do niej diabeł pod postacią anioła, próbując ją przekonać, że to sam Pan Bóg wysyła go, aby ją namówić do oddania hołdu bożkom, aby uniknąć ciężkich męczarni i nędznej śmierci. Wtedy Juliana zaczęła się modlić, prosząc o to, aby Bóg objawił jej kim jest ten dziwny anioł, który namawia ją do takich rzeczy. Wtedy usłyszała głos, który ją pocieszył, a Pan Bóg uleczył jej rany, każąc pochwycić anioła, żeby sam jej wyznał kim tak naprawdę jest. Złapała anioła, wtedy ten przyznał się, że jest szatanem, a nie aniołem. Rozgniewana Juliana związała mu ręce na plecach i biła mocno łańcuchem, którym była skrępowana, a gdy prefekt kazał ją przyprowadzić przed siebie, wyszła ciągnąc diabła za sobą. Ten błagał ją, żeby się nad nim zlitowała i nie okrywała go śmiesznością. Jednak Joanna nie ulitowała się nad diabłem i przeciągnęła go przez cały rynek, na samym końcu wrzucając do kloaki.

Literatura:
Jakub de Voragine "Złota legenda" - "Żywot św. Juliany z Nikomedii"

.

Św. św. Faustyn i Jowita

.

Święci męczennicy (zm. 120r.)

Faustyn i Jowita (Jowitus, Jowinus, Jowit) byli braćmi, urodzili się w II wieku w rodzinie szlacheckiej. Św. Faustyn był bardzo gorliwym kapłanem, a jego młodszy brat, Jowita, diakonem w Brescii, Rzymie, Mediolanie i Neapolu. Za panowania cesarza Hadriana zostali skazani na pożarcie przez lwy, ale gdy te nie chciały ich pożreć, namiestnik kazał ściąć obu braci, 15 lutego 120 roku w Brescii. Ich relikwie przechowywano w Brescii, Rzymie, Bolonii i Weronie.

Św. Faustyn i św. Jowita prowadzeni na śmierć

Museo di Santa Giulia w Brescii

Kult świętych braci rozprzestrzenił się w VII wieku. Zostali ogłoszeni patronami Brescii w 1438 roku, po niezwykłym wydarzeniu jakie miało miejsce w czasie decydującej bitwy, gdy Brescia była oblegana przez przeważające siły mediolańczyków. Święci pojawili się na murach i odrzucali kule armatnie, które niechybnie zniszczyłyby mury obleganego miasta.

Maryja z Dzieciątkiem i świętymi Faustynem i Jowitą

Vincenzo Foppa, XVw.

Ich kult został zniesiony po reformie kalendarza w 1969 roku (wspominają o nich jedynie kalendarze lokalne).

Św. Faustyn                              Św. Jowita

Kościół p.w. św. Faustyna w Brescii

Patroni:
Brescii.

Ikonografia:
Przedstawiani jako kapłan i diakon, albo też jako rycerze. Ich atrybutami są: palma, miecz.