Św. Maria Magdalena

.

Święta pokutnica (Iw).

Znana również jako: Maria z Magdali.

Philippe Champaigne

National Museum of Western Art w Tokio

Pochodziła z Magdali (Wieży Ryb, ob. El-Medżel) położonej nad Jeziorem Galilejskim. Św. Łukasz pisał o niej, że Pan Jezus wypędził z niej siedem diabłów. Św. Mateusz wylicza ją w szeregu tych niewiast, które z Galilei szły za Chrystusem i usługiwały Mu, stała pod Krzyżem, była przy złożeniu ciała do grobu i to jej ukazał się Zmartwychwstały (J 20, 15).

Antonio Canova, 1796r.

Palazzo Bianco w Genui, Liguria

Ojcowie Kościoła, m.in. Klemens Aleksandryjski, Tertulian, św. Ambroży, św. Augustyn, św. Bernard, św. Grzegorz Wielki, nie utożsamiają wyraźnie Marii Magdaleny z grzesznicą o której opowiada św. Łukasz (Łk 8, 37) i z Marią z Betanii, siostrą Łazarza i Marty, ale też i nie zaprzeczają temu połączeniu. Za tym też idzie i liturgia, która w uroczystość św. Marii Magdaleny przytacza słowa Ewangelii o grzesznicy i o Marii, siostrze Marty. Tradycja również przedstawia ją jako pokutnicę.

Caravaggio, 1596-97

Galeria Doria Pamphilij w Rzymie

Ewangelia nie wspomina co się stało z Marią Magdaleną po Wniebowstąpieniu. W IV wieku czczono jej grób w Efezie. Historycy bizantyjscy podają, że cesarz Leon IV, w 899 roku przewiózł ciało św. Marii Magdaleny do Konstantynopola.

Carlo Dolci, 1644-46

Ermitaż w Sankt Petersburgu

W XII wieku powstała teoria, że razem z Łazarzem i kilkoma innymi osobami przypłynęła do wybrzeża Marsylii i dzięki niej nawróciła się cała Prowansja. Gdy leżała na łożu śmierci w swojej pustelni w La Sainte-Baume, dziewięć aniołów miało zabrać ją do oratorium św. Maksymina z Aix i tam otrzymała Komunię św. Została pochowana w kaplicy przy Villa Lata.

 Grota w La Sainte-Baume, Delta Rodanu

W 745 roku jej relikwie przeniesiono do Vezalay, w obawie przed najazdem Saracenów. Później w jej pustelni utworzono sanktuarium, miały tam się znajdować w 1279 roku, gdy Karol II Andegaweński fundował klasztor dominikanów na wzgórzu nieopodal. W 1600 roku relikwie złożono w sarkofagu ofiarowanym przez papieża Klemensa VIII. Podczas rewolucji francuskiej kościółek został zniszczony, odbudowano go w 1814 roku, ponownie został konsekrowany w 1822. W sanktuarium tym nadal znajduje się relikwia głowy św. Marii Magdaleny.

 Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Paryżu

Carlo Marochetti, XIXw.

Kult św. Marii Magdaleny w Polsce
Rozkwit i znaczne ożywienie kultu Świętej miało miejsce w XVI wieku. W 1914 roku istniało już 126 kościołów pod jej wezwaniem.

 Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Zalasie, Małopolska

W Zalasie koło Krzeszowic na początku XVIII wieku istniał drewniany kościół p.w. św. Marii Magdaleny, parafia wzmiankowana była już trzy wieki wcześniej. W 1710 roku przy proboszcz ks. Piotr Gawlikowski założył Bractwo Pokutne św. Marii Magdaleny. Statut bracki zatwierdził papież Klemens XI. Do podstawowych obowiązków członków bractwa należało nawiedzanie konających, odmawianie modlitw za zmarłych braci, dbanie o wosk na świece na ołtarzu św. Marii Magdaleny. Nosili proste tuniki ze zgrzebnego płótna, przepasane sznurem. W strojach tych stali ze świecami w czasie Triduum Paschalnego, podczas Gorzkich Żali oraz w czasie Mszy odpustowych. Mimo różnorakich trudności bractwo przetrwało zabory i wojny. Dopiero działalność komunistów i sekt doprowadziła do tego, że od 1972 roku nie było nowych członków. W 1995 roku wznowiło swoją działalność i obecnie jest jedynym tego typu bractwem w Polsce.

 Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Biłgoraju, Zamojszczyzna

W Puszczy Solskiej (obecnie dzielnica Biłgoraja) w 1604 roku św. Maria Magdalena objawiła się ośmiu pastuszkom. W miejscu tym, na polecenie kanclerza Jana Zamoyskiego, wzniesiono kapliczkę ku czci świętej. Czterdzieści lat później wybudowano w tym miejscu klasztor dla sprowadzonych z Zamościa franciszkanów. Sto lat później postawiono klasztor murowany, a zakonnicy zajmowali się nim i parafią aż do kasaty zakonu w 1864 roku, gdy ukarano ich za pomoc powstańcom styczniowym. W latach 1921-28 wybudowano nowy kościół, również poświęcony św. Marii Magdalenie, jako wotum za zwycięstwo w wojnie polsko-bolszewickiej z 1920. W kościele znajduje się obraz z XVII wieku przedstawiający patronkę kościoła w srebrnej sukience. Naprzeciw kościoła stoi kapliczka z barokowym ołtarzem z XVIII wieku z obrazem z 1792 roku oraz rokokowe obrazy wotywne, które przedstawiają życie św. Marii Magdaleny.

W Kalwarii Pacławskiej znajduje się kapliczka ku czci świętej. nazywana Pustelnią Marii Magdaleny z obrazem z XVIII wieku. Co roku, w dzień jej uroczystości, odbywa się procesja do kapliczki. Wierni proszą za wstawiennictwem św. Marii Magdaleny o odpuszczenie grzechów i łaskę wytrwania w dobrym.

 Kaplica św. Marii Magdaleny w Sośnicowicach, G.Śląsk

W Sośnicowicach w drewnianej kapliczce z XVIII wieku, nazywanej Magdalenką, obchodzi się również uroczysty odpust. Niestety wiosną 1992 roku nieznani sprawcy ukradli z niej wizerunek świętej, do tej pory nie odnaleziony. Gdy w sierpniu tego samego roku wybuchł wielki pożar lasów w Rudach Raciborskich, cudownym zrządzeniem kapliczka, stojąca w środku płonącego lasu, ocalała.

Kolegiata pw. MB Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny w Poznaniu

Patronka:
Grzeszników pragnących nawrócenia, konwertytów, aptekarzy, perfumiarzy, garbarzy, rękawiczników, fryzjerów, kobiet, wyśmiewanych za wiarę. Wzywana w obronie przed pokusami.

Ikonografia:
Przedstawiana w stroju z epoki lub jako pokutnica. Jej atrybutem jest: czaszka, dyscyplina, krzyż, księga, balsaminka (naczynie służące do przechowywania wonnych ziół), szkatuła, włosiennica, wieniec z róż.

Kościół pw. św. Marii Magdaleny i św. Mikołaja w Islip, New York

Impresje muzyczne:
Alonso Lobo "Missa Maria Magdalene"
Francisco Guerrero "Maria Magdalena et altera Maria"
Mikołaj Zieleński "Filiae Regum", "Feci iudicum"
Giovanni Felice Sances "Missa Sanctae Mariae Magdalenae" (1665)
William Lloyd Webber "Missa Sanctae Mariae Magdalenae" (1979)

Michał Anioł, fragm. Piety

Museum dell Opera del Duomo we Florencji, Toskania

Impresje filmowe:
"Jezus z Nazaretu" (Franco Zefirelli, 1977)
"Maria Magdalena" (Raffaelle Mertes, 2000)
"Pasja" (Mel Gibson, 2004)

Jose Claudio Antolinez, ok. 1672r.

Museo del Prado w Madrycie

Varia:
W 1973 roku odkryto ruiny starożytnej Magdali, z czasów Pana Jezusa. Wydobyto wówczas spod ziemi i gruzów synagogę i zbiorniki na wodę.

Noli me tangere (Nie dotykaj mnie! J 20,17)

Corregio, 1596-97

Museo del Prado w Madrycie

Przysłowia:
Gdy Maria Magdalena deszczem zaczyna, to zwykle deszcz dłużej trzyma.
Z Magdaleną nam kanikuła wschodzi, św. Bartłomiej (24.08) ją odwodzi.

 Kościół pw. św. Janów Chrzciciela i Ewangelisty w Toruniu, XIVw.

Lektura:
bł. Raban Maur "Żywot Marii Magdaleny"
bł. Jalub de Voragine "Legenda św. Marii Magdaleny"
bł. Anna Katarzyna Emmerich "Życie Marii Magdaleny"
Amy Welborn "Maria Magdalena. Prawdy, legendy, kłamstwa"

Alessandro Algardi, 1629r.

Kościół pw. św. Sylwestra na Kwirynale w Rzymie

Katedra pw. św. Wiktora w Xanten, Nadrenia Płn.-Westfalia

Figura w ołtarzu św. Mateusza

.

Św. Wawrzyniec z Brindisi OFMCap

Święty kapłan, wyznawca i Doktor Kościoła (1559-1619).

Znany również jako: Laurencjusz, Laurenty.

Juliusz Cezar Russo przyszedł na świat 22 lipca 1559 roku w Brindisi, w Królestwie Neapolu, w rodzinie weneckiego kupca Wilhelma Russo i Elżbiety Masella. Pierwsze lata nauki spędził w szkole przy klasztorze ojców franciszkanów, gdzie wyróżniał się niezwykłą pilnością i pobożnością. Gdy chłopiec miał siedem lat zmarł mu ojciec. W Kościele po soborze trydenckim zapanował nowy duch, a zakony jezuitów i kapucynów były w największym rozkwicie, św. Teresa i św. Jan od Krzyża przeprowadzili reformę zakonu karmelitów. W Rzymie działał św. Filip Nereusz i św. Feliks z Cantalice, a w Mediolanie - św. Karol Boromeusz. Jednocześnie w północnej Europie budziła się reformacja, burząc porządek świata w jakim żył i młody Wawrzyniec, który wiedział i czuł od dawna, że Pan Bóg powołał go do swojej służby.

Mimo początkowych sprzeciwów matki, postanowił zostać zakonnikiem i z tą myślą w 1573 roku udał się do Wenecji, do swego stryja kanonika Piotra de Rossi. Pod jego okiem ukończył naukę w Kolegium św. Marka, nie zmieniając swego trybu życia przeplatanego nauką, modlitwą i umartwieniami. Żywił szczególne nabożeństwo do Męki Pana Jezusa. A gdy tylko zajęcia mu pozwalały służył całymi przedpołudniami do Mszy w pobliskim kościele jezuitów.

 grawiura, XVIIIw.

Wstąpił do kapucynów (Ordo Fratrum Minorum Cappuccinorum, OFMCap) w Weronie i otrzymał imię brata Wawrzyńca, 18 lutego 1575 roku. W czasie nowicjatu zachorował tak poważnie, że ojcowie chcieli odesłać go do stryja, jako niezdolnego do znoszenia ostrej reguły zakonnej. Wawrzyniec modlił się gorąco o uzdrowienie za przyczyną Matki Bożej i już w uroczystość św. Michała Archanioła 24 marca 1576 roku mógł złożyć uroczyste śluby zakonne. Niebawem został wysłany do Padwy, aby kontynuować studia teologiczne i filozoficzne. Obdarzony niezwykłą pamięcią w ciągu pięciu lat opanował wiele języków: niemiecki, francuski, hiszpański, czeski, hebrajski, chaldejski, syryjski i grekę.

Miał zaledwie 22 lata, gdy przełożeni powołali go do Wenecji na lektora i kaznodzieję miasta (mimo, że nie otrzymał jeszcze święceń kapłańskich). Konstytucje kapucyńskie były bardzo surowe, jeśli chodziło o wymagania stawiane kaznodziejom. Wymagano od nich "świętego i wzorowego trybu życia, posiadania jasnej i dojrzałej zdolności sądzenia, dzięki mocnej i świętej woli". W klasztorze macierzystym świętego na piętnastu ojców, tylko trzech mogło głosić kazania! Św. Wawrzyniec porywał słuchaczy wymową i świątobliwością życia, jasnością i prostotą swego wykładu wiary, głosząc kazania nie tylko w Wenecji, ale i w Ferrarze, Vincenzy, Weronie i Padwie.

Święcenia kapłańskie otrzymał 18 grudnia 1582 roku, wkrótce potem poproszono go o głoszenie kazań w Pawii, która "zasłynęła" całkowitym upadkiem obyczajów wśród studentów. Św. Wawrzyniec głosił kazania, nauki, spowiadał godzinami w konfesjonale i cały czas modlił się i umartwiał w intencji nawrócenia się grzeszników. W mieście zapanował spokój, wielu studentów nie tylko nawróciło się, ale i zostało później kapucynami. O wydarzeniach w Pawii wkrótce potem dowiedział się papież Klemens VIII, który postanowił zlecić mu misję nawrócenia żydów, mając na uwadze jego biegłość w językach starożytnych, jak i doskonałą znajomość Pisma św. Święty z zapałem oddał się temu zadaniu, wzbudzając podziw i zdumienie żydów, głosząc kazania po hebrajsku i prowadząc dysputy z rabinami, nie tylko w samym Rzymie, ale i w Mantui, Padwie, Weronie, Wenecji, Monachium, Pradze i wielu innych miastach.

W 1587 roku, zaledwie dwudziestoośmioletniego kaznodzieję wybrano gwardianem weneckiego klasztoru. Trzy lata później kapituła zakonna obrała go prowincjałem prowincji toskańskiej, a w 1593 roku - prowincji weneckiej. W maju 1596 roku został mianowany drugim definitorem generalnym w Rzymie, zajmował się podejmowaniem decyzji w sprawach wątpliwych i spornych oraz przeprowadzaniem wizytacji.

Portret św. Wawrzyńca głoszącego kazanie w 1610r.

mal. Pietro Labruzzi

Jego sława jako kaznodziei rosła. W Wielkim Poście 1598 roku głosił rekolekcje dla papieża Klemensa VIII, a na jego zaproszenie również księżniczka Małgorzata Austriacka, która wybrała sobie o. Wawrzyńca na osobistego spowiednika. Jej mąż, Filip II Hiszpański bardzo wysoko cenił tego świątobliwego kapucyna.

Mimo niechęci do wysokich godności zakonnych, wybrano świętego w 1599 roku ponownie definitorem generalnym i zlecono mu misję utworzenia prowincji niemieckiej. Z papieskim błogosławieństwem i jedenastoma współbraćmi wyruszył w tym samym roku do Wiednia, tam pozostawił pięciu braci, a z sześcioma pozostałymi udali się do Pragi, gdzie zostali serdecznie przyjęci przez cesarza. W drodze zakonników spotykały prześladowania ze strony innowierców, a w okolicach Pragi zostali tak dotkliwie pobici, że ledwo uszli z życiem. Nie poddając się wyruszyli w dalszą drogę. W 1608 roku prowincja była juz tak duża, że trzeba było ją podzielić na dwie mniejsze.

W czasie wojny cesarstwa niemieckiego z sułtanem tureckim Mohamedem III, na prośbę arcyksięcia Macieja, św. Wawrzyniec pełnił posługę kapelana i idąc na czele wojsk z krzyżem, nieustannie się modląc wyprosił chrześcijanom zwycięstwo pod Białogrodem (Szekesfehervar) w 1601 roku.

Niepokoje na tle religijnym nie ustawały, a w Niemczech reformacja niszczyła wiarę, prześladując duchowieństwo i utrudniając sprawowanie sakramentów. Gdy protestanci w 1608 roku zawarli unię pod wodzą księcia elektora Palatynatu Reńskiego Fryderyka IV, książęta katoliccy rok później podpisali Ligę dla obrony wiary i uniknięcia wojny domowej. Papież Paweł V wysłał do Hiszpanii św. Wawrzyńca jako nuncjusza papieskiego, z misją nakłonienia króla Filipa III do przystąpienia do Ligii Katolickiej, którą uwieńczył sukcesem. Ceniony przez monarchów katolickich za swoją mądrość, pobożność i roztropność oraz obdarzany przez nich pełnym zaufaniem pełnił jeszcze przez kilka lat funkcję nuncjusza papieskiego i ambasadora króla hiszpańskiego na dworze elektora bawarskiego, oddając swoją działalnością niezliczone zasługi Kościołowi i katolickim państwom.

Sarkofag z ciałem św. Wawrzyńca z Brindisi

Villafranca del Bierzo

Poważnie schorowany i wyniszczony pracą św. Wawrzyniec ostatni raz na życzenie książąt neapolitańskich wyrusza z misją do hiszpańskiego króla. Po przybyciu do Lizbony wiedział już, że zbliża się koniec jego dni, a gdy nadszedł 22 lipca 1619 roku święty poprosił współbrata o wyspowiadanie go i udzielenie mu Wiatyku. Zmarł w uroczystość św. Marii Magdaleny o godzinie czwartej po południu.

Postanowiono go pochować na cmentarzu sióstr klarysek w Villafranca nieopodal Lizbony. Ciało wieziono przez osiemnaście dni, w tym czasie po drodze miało miejsce wiele cudów i uzdrowień. W wigilię uroczystości św. Wawrzyńca, męczennika, klaryski z Villafranca ujrzały na niebie ognistą kulę, która skupiała gwiazdy nad miejscem pochówku św. Wawrzyńca z Brindisi, a z samego rana odezwały się wszystkie dzwony w mieście. Po pogrzebie jego serce trafiło do Wenecji i do elektora bawarskiego Maksymiliana.

Komunia św. Wawrzyńca z Brindisi

Raffaele da Roma, ok.1770r.

Prawie natychmiast rozpoczęto przygotowania do procesu beatyfikacyjnego, zebrano i udokumentowano 97 cudów oraz opisano 63 kolejne. Prośbę o wszczęcie procesu złożyło wielu katolickich władców, niestety wkrótce prace zatrzymała śmierć postulatora, Scypiona kardynała Borghese oraz wojna trzydziestoletnia. Dopiero po stu latach papież Benedykt XIII wznowił proces, w czasie którego ponownie sprawdzono wszystkie zebrane dokumenty. W wyniku tych badań w uroczystość Wniebowzięcia NMP w 1769 roku ogłoszono dekret o heroiczności cnót oraz o uznaniu pism kaznodziei z zakresu wiary i moralności - za zgodne z nauką Kościoła. Dnia 1 lipca 1783 roku papież Pius VI w Bazylice św. Piotra ogłosił go błogosławionym, a w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP papież Leon XIII - świętym.

Kościół NMP Anielskiej w Brindisi

Uroczysta procesja

Obchody ogłoszenia św. Wawrzyńca Doktorem Kościoła w 1959r. w Brindisi

Dnia 19 marca 1959 roku papież Jan XXIII ogłosił św. Wawrzyńca Doktorem Kościoła z tytułem Doctor Apostolicus, w 400. rocznicę jego urodzin, ogłaszając to w brewe "Celsitudo ex humilitate".

Kościół pw. św. Wawrzyńca z Brindisi w Rovigo, Wenecja Euganejska

Patron:
Brindisi, filologów.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie kapucyńskim, często z Matką Bożą i Dzieciątkiem Jezus. Jego atrybutem jest: krzyż, czaszka, księga, pióro, wizerunek Madonny, lilia, anioł z koroną.

Figura św. Wawrzyńca, Villafranca del Bierzo

Cytaty:
Słowo Boże obfituje we wszelkie dobra i jest skarbcem wszystkich dóbr, jest skarbnicą duchowych zasług. Słowo Boże jest światłem umysłu i ogniem woli, po to, aby człowiek mógł poznać i miłować Boga.

Do prowadzenia życia duchowego, które posiadamy wspólnie z aniołami i niebieskimi duchami stworzonymi jak my, na obraz i podobieństwo Boże, niezbędny jest pokarm łaski Ducha św. i miłości Bożej.

O św. Wawrzyńcu z Brindisi:
"Uczy nas miłowania Pisma Świętego, wzrastania w zażyłości z nim, do codziennego utrzymywania więzów przyjaźni z Panem w modlitwie, aby każdy nasz czyn, każda działalność miały w Nim swój początek i swe wypełnienie. Jest to źródło, z którego należy czerpać, aby nasze świadectwo chrześcijańskie jaśniało i było w stanie prowadzić ludzi naszych czasów do Boga."
Ojciec św. Benedykt XVI, audiencja generalna 23 marca 2011r.
.

Św. Małgorzata Antiocheńska

.

Święta dziewica i męczennica (zm. 304r.)

Znana również jako: Maryna.

Andrea del Sarto, XVIw.

Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Pizie, Toskania

Urodziła się w rodzinie pogańskiego kapłana Edezjusza (Edyzeusza) w Antiochii Pizydyjskiej. Jej matka zmarła bardzo wcześnie i dziewczynką zajmowała się mamka, która była chrześcijanką. Potajemnie ochrzciła dziewczynkę i wychowywała ją w wierze i bojaźni Bożej. Gdy do Edezjusza dotarło, że jego córka wyznaje wiarę w Jezusa Chrystusa i mimo jego gróźb, nie chciała wyrzec się tego, co dla niej najważniejsze, wygnał ją z domu. Św. Małgorzata zamieszkała z mamką i zajmowała się wypasem owiec.

Peter de Witt, XVIIw.

kolekcja pryw.

Jej uroda przyciągnęła uwagę rzymskiego namiestnika Olibriusza, a gdy dziewczyna odrzuciła jego zaloty, mówiąc iż jej jedynym oblubieńcem jest i będzie Pan Jezus, urażony urzędnik postanowił się zemścić. Sędzia, przed którym Olibriusz ją oskarżył, nakazał ją pojmać i doprowadzić przed siebie. Gdy żadnymi namowami, ani groźbami nie można było skłonić dziewczyny do złożenia hołdu bożkom, wtrącono ją do więzienia. Tam miał jej się pokazać diabeł, który przybrał postać smoka i połknął ją. Św. Małgorzata miała przy sobie mały krzyż i tak nim drażniła trzewia potwora, że ten w końcu pękł, uwalniając ją (stąd uważano ją za patronkę rodzących). Próbując złamać jej charakter poddawano ją różnorakim torturom - rozrywano jej ciało żelaznymi grzebieniami, palono ogniem i wrzucano do lodowatej wody. Widząc, że nic tym nie wskórają oprawcy nakazali ją ściąć, 20 lipca 304 roku. Ciało męczenniczki pochowała potajemnie pobożna wdowa.

Bartholomaus Zeitbloom, XVw.

Katedra w Ulm, fragm. ołtarza

(od XVIw. luterańska)

Kult św. Małgorzaty (Maryny) rozwinął się bardzo wcześnie na Wschodzie, skąd najprawdopodobniej dzięki krzyżowcom, dotarł do Francji, Niemiec i Anglii, czyniąc z młodej i pięknej dziewicy jedną z najbardziej czczonych w średniowieczu męczenniczek. Relikwie wywieziono w Antiochii w 980 roku, w 1145 trafiły do Montefiascone, gdzie są przechowywane do dziś w katedrze pw. św. Małgorzaty. Część relikwii w 1213 roku mieli otrzymać benedyktyni w Wenecji.

Katedra pw. św. Małgorzaty Antiocheńskiej w Montefiascone, Lacjum

Św. Małgorzata Antiocheńska wraz ze św. Katarzyną Aleksandryjską, św. Dorotą i św. Barbarą to Virgines Capitales, czyli cztery najważniejsze dziewice i męczennice. Święta należy również do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli, których wstawiennictwo u Boga jest w każdej potrzebie szczególnie skuteczne.

Anonim, Francja XVw.

Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie

To jej głos, razem z głosem św. Katarzyny i św. Michała Archanioła, usłyszała św. Joanna d'Arc.

Agostino Carracci, XVIw.

miedzioryt z serii "Święte Pańskie"

Kult św. Małgorzaty Antiocheńskiej w Polsce
Pierwszy zapis o kulcie tej świętej na ziemiach polskich pochodzi z XII wieku, ale rozkwit kultu przypada na wiek XV. Św. Małgorzata miała uratować w XV wieku Tucholę, pokazując się na murach w czasie oblężenia przez Krzyżaków. Od tego momentu kult świętej był bardzo żywy - wzniesiono kościół, postawiono na rynku figurę (zburzoną przez Niemców w czasie wojny, odbudowaną w 1988 roku), wizerunek męczenniczki znalazł się w herbie miasta. Staraniem władz kościelnych i samorządowych w lipcu 2010 papieską bullą ogłoszono św. Małgorzatę patronką Tucholi. W  świętokrzyskich Chybicach w gotyckim kościele poświęconym świętej w ołtarzu głównym znajduje się posąg z XVIII wieku oraz jej wizerunek w miedzianej sukience.

Postać św. Małgorzaty znajduje się w herbach wielu miast, m.in.: Nowego Sącza, Ożarowa, Przysuchy, Tucholi i Tomaszowa Mazowieckiego.

Pierwsze gruszki nazywano na Pomorzu od imienia świętej "małgorzatkami".

Relikwiarz ramienia św. Małgorzaty

Katedra pw. św. Gorgoniusza i św. Piotra w Minden, Westfalia

Patronka:
Antiochii, Montefiascone, Tucholi (od 2010). Dobrej śmierci, bezpiecznego porodu, kobiet i pielęgniarek. Wzywana w obronie przed chorobami nerek, bezpłodnością i jako ucieczka przed demonami.

Ikonografia:
Przedstawiana jako młoda dziewczyna, w szacie z epoki, często ze św. Katarzyną, św. Dorotą i św. Barbarą. oraz św. Jerzym. Jej atrybutem jest: palma, smok, lilia, żelazny grzebień, krzyż.

Jacopo da Empoli, ok. 1612r.

kolekcja pryw., Florencja

Przysłowia o św. Małgorzacie:
Deszcz na św. Małgorzatę jest orzechom na stratę.
Kiedy w św. Małgorzatę kropi, siano źle się kopi.
Św. Małgorzata zapowiada środek lata.
W dzień św. Małgorzaty pierwsze gruszki do chaty.
W św. Małgorzatę skąd wiatr duje, drogę po zboże toruje.

Dnia 20 lipca przypada również wspomnienie św. Małgorzaty z Ypres, dziewicy i mistyczki żyjącej w XIII wieku.

.

Św. Małgorzata z Ypres

.

Święta dziewica i mistyczka (1216-1237).

Urodziła się w Ypres w poważanej mieszczańskiej rodzinie w 1216 roku. Gdy miała cztery lata zmarł ojciec, matka wraz z nią i jej trzema siostrami zamieszkała u wuja, który był proboszczem nieopodal ich miasta rodzinnego. Wuj zapewnił jej wykształcenie posyłając do przyklasztornej szkoły. Pięcioletnia dziewczynka będąc świadkiem przyjmowania Komunii św. przez siostry, miała wizję Pana Jezusa i poczuła cudowny zapach. Opowiedziała o wszystkim matce przełożonej, błagając aby ta zezwoliła jej na przyjmowanie Komunii razem z mniszkami. Widząc dojrzałość i głęboką pobożność małej Małgorzaty wyraziła zgodę na przystąpienie przez nią do Stołu Pańskiego. Po osiągnięciu dziewiątego roku życia dziewczynka nie opuszczała żadnej Mszy św., pościła i modliła się całymi dniami.

Po śmierci wuja w 1234 roku, osiemnastoletnia Małgorzata, pod wpływem dominikańskiego kaznodziei o. Zeghera, postanowiła poświęcić resztę swego życia Bogu. Jako tercjarka dominikańska żyła w odosobnieniu w domu matki, w ewangelicznym ubóstwie, doskonałym posłuszeństwie i wiecznym dziewictwie. Jej przykład pociągnął wielu świeckich, a jej rady zasięgał nawet biskup Cambrai.

Doświadczała w swoim dobrowolnym osamotnieniu wielu wizji Chrystusa i Matki Bożej. Żywiła szczególne nabożeństwo do męki Pana Jezusa. Od najmłodszych lat pokutowała i pościła, ofiarując swoje cierpienia za nawrócenie grzeszników. Rok przed śmiercią tak podupadła na zdrowiu, że nie mogła opuszczać łoża i przyjmować żadnych pokarmów, poza Komunią św.

Zmarła 20 lipca 1237 roku. Jej żywot spisał w trzy lata po jej śmierci Tomasz de Cantimpre, opierając się całkowicie na świadectwie ludzi, którzy ją znali, włączając w to o. Zeghera.


Dnia 20 lipca przypada również wspomnienie św. Małgorzaty Antiocheńskiej, dziewicy i męczennicy.
.

Św. Jan Plessington

Święty kapłan i męczennik (1636-1679).

Znany również jako: Wilhelm Scarisbrick, Wilhelm Pleasington.

Jan Wilhelm Plessington urodził się w roku 1636 w Dimples Hall w Garstang, położonym w hrabstwie Lancashire. Był najmłodszym z trojga synów Roberta Plessingtona i Alicji Rawstone. Ich rodzinę dotknęły prześladowania ze strony władz, nie tylko za wiarę, ale i za poglądy polityczne. Oboje byli żarliwymi katolikami, a sir Robert należał do stronnictwa kawalerów (chevaliers), popierających króla w angielskiej wojnie domowej w latach 1640-60.

 Scarisbrick Hall w 1923r.

Chłopiec pobierał nauki w kolegium jezuickim w Scarisbrick Hall. Prawdopodobnie pociągnięty przykładem kapelana domowego, ukrywającego się pod nazwiskiem Tomasza Whitakera, którego w 1646 roku pojmano i stracono, postanowił poświęcić się kapłaństwu i udał się do Kolegium św. Omera w Artois. Naukę kontynuował w Kolegium Angielskim św. Albana w hiszpańskim Valladolid. Tam też w kościele pw. św. Marii Magdaleny otrzymał 18 listopada 1660 roku święcenia niższe i diakonatu. Święceń kapłańskich udzielono mu 25 marca 1662 roku w Segowii. Rok później powrócił do kraju, przez pewien czas służąc w sanktuarium św. Winifredy w walijskim Holywell i pomagając ukrywającym się katolikom.

W 1670 roku przeniósł się do Puddington Hall, gdzie został wychowawcą dzieci rodziny Massey. Po restauracji Stuartów w 1660, Karol II próbował częściowo ograniczyć surowe prawa antykatolickie, uchwalone przez Elżbietę I. Od 1581 roku obowiązywał "Akt o utrzymaniu w posłuszeństwie poddanych Jej Królewskiej Mości", który nakazywał karanie śmiercią konwertytów i osób nawracających na katolicyzm, a za odprawianie Mszy św. i uczestniczenie w niej - wysokie grzywny i więzienie. Cztery lata później, w 1585 roku, promulgowano "Akt przeciw jezuitom, księżom seminaryjnym oraz innym podobnym, nieposłusznym osobom", który jezuitom i innym księżom przybyłym do Anglii groził karą śmierci, ta sama kara miała spotkać wszystkich pomagających im przy ukrywaniu się.

Royal College w Valladolid, lata 20-te XXw.

Przez pewien krótki czas młody ksiądz mógł otwarcie głosić kazania do ludu. Niestety rozszerzający się na północy "spisek papistowski" (Popish Plot) Tytusa Oatesa położył temu kres. Ten anglikański duchowny, oskarżony o krzywoprzysięstwo oraz sodomię, udawał katolika, żeby tropić jezuitów i w końcu udało mu się spreparować rzekomy spisek "papistów" czyhających na życie króla Karola II. Sprowadził tym nowe prześladowania na duchowieństwo katolickie, które dotknęły również opiekuna młodych Massey'ów, wydanego przez Tomasza Duttona, skuszonego nagrodą pieniężną za głowę katolickiego księdza.

Dwa miesiące przebywał w więzieniu, został skazany za zdradę stanu, czyli bycie katolickim księdzem. Przed śmiercią miał powiedzieć: "Wolałbym umrzeć, niż zwątpić choć w najmniejszą część nauki przekazywanej nam przez Kościół święty, naszą Matkę". Dnia 19 lipca 1679 roku został powieszony, rozciągnięty na kole i poćwiartowany na wzgórzu Barrow w Boughton, nieopodal Cheshire. Ciało męczennika pochowano na lokalnym cmentarzu.

Leicester, 1970r.

Procesja z okazji kanonizacji Męczenników Anglii i Walii

Beatyfikował go papież Pius IX dnia 25 grudnia 1929 roku, a kanonizował 25 października 1970 Paweł VI, w grupie Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii (vide: św. Małgorzata Cliterhow, św. Ryszard Reynolds, św. Henryk Walpole, św. Augustyn Webster, św. Kutbert Mayne, św. Jan Roberts, św. Jan Rigby i św. Ambroży Edward Barlow).

Czterdziestu Męczenników Anglii i Walii

Św. Bruno z Segni

Święty biskup i wyznawca (ok.1047-1123).

Znany również jako: Brunon, Bruno z Asti, Bruno Solaro.

 Fresk z katedry pw. Wniebowstąpienia NMP w Asti, Piemont

Św. Bruno urodził się około roku 1047 w piemonckim Solero, w diecezji Asti, w rodzinie bogobojnych Andrzeja i Wilhelminy. Pierwsze lata nauki spędził w klasztorze św. Perpetui w Asti, gdzie przygotowywał się również do stanu kapłańskiego. Już jako młodzieniec wyruszył do Bolonii, gdzie na tamtejszym uniwersytecie studiował siedem sztuk wyzwolonych (septem artes liberales, dzielone na trivium i quadrivium), a po uzyskaniu tytułu magistra rozpoczął studia teologiczne.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich postanowił udać się do klasztoru na Monte Cassino, w którym zamierzał złożyć śluby zakonne. Nie dotarł do celu, ponieważ w trakcie podróży poważnie zachorował i został zmuszony do zatrzymania dla podratowania zdrowia w Sienie. Tamtejszy biskup Rudolf, na którym wrażenie uczyniła pobożność i mądrość młodego kapłana, mianował go kanonikiem kapituły katedralnej.

Ołtarz św. Brunona

Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Segni, Lacjum

Na zaproszenie kardynała św. Piotra Igneo brał udział w synodzie w Rzymie w 1079 roku, gdzie bronił realnej obecności Pana Jezusa w Eucharystii przeciwko Berengariuszowi. Ten archidiakon z Tours twierdził, że w czasie Mszy św. nie dokonuje się Przeistoczenie, a Chrystus przyjmowany jest virtualiter, a nie corporaliter. To właśnie między innymi dzięki św. Brunonowi Berengariusz podpisał dekret, w którym uznaje, iż chleb i wino przemieniają się w prawdziwe Ciało i Krew Chrystusową. Obecny na synodzie papież św. Grzegorz VII postanowił mianować tego gorliwego obrońcę wiary i błyskotliwego teologa piętnastym biskupem Segni. W roku następnym miała miejsce konsekracja nowego biskupa.

W 1086 roku św. Bruno został mianowany kardynałem na konsystorzu w 1086 roku, dwa lata później brał udział w wyborach nowego papieża w Terracina, w czasie których następcą św. Piotra został bł. Urban II. Towarzyszył papieżowi w podróży do Francji, na synod w Clermont w 1095 roku, na którym wezwano rycerstwo do udziału w pierwszej wyprawie krzyżowej.

W 1099 roku wstąpił do klasztoru Monte Cassino, gdzie został wybrany opatem, zachowując jednocześnie za papieską dyspensą, swoje biskupstwo. Napisał wiele dzieł egzegetycznych, homilii, traktatów teologicznych oraz komentarzy do Ewangelii i Apokalipsy św. Jana.

 Katedra pw. Wniebowzięcia NMP w Segni, Lacjum

Zmarł 18 lipca 1123 roku w Segni, został pochowany w tamtejszej katedrze. Opinia o świętości towarzyszyła mu już za życia, wzrosła jeszcze znacząco po jego śmierci, za sprawą licznych cudów, jakie miały miejsce przy jego grobie. W prawie sześćdziesiąt lat później papież Lucjusz III, we wrześniu 1181 roku, nakazał zatwierdzenie kultu św. Brunona z Segni. W stulecie śmierci świętego biskupa, w 1223 roku, papież Honoriusz III poświęcił nowy ołtarz w kaplicy św. Brunona, w którym złożono jego relikwie.

Jeden z pierwszych żywotów św. Brunona pochodzi z kroniki klasztoru Monte Cassino, a napisał go Piotr Diakon.

Patron:
Segni.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa. Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, paliusz, księga.

.

Św. Totnan

ü.

Święty diakon i męczennik (zm. 689r.)

 Alte Meinbrücke w Würzburgu, Bawaria

Totnan urodził się w Irlandii, w młodości przyłączył się do św. Kiliana i gdy ten w Rzymie, w 686 roku, otrzymał misję ewangelizowania Frankonii, Totnan jako diakon wyruszył wraz z nim i dziewięcioma innymi towarzyszami.

Dzięki ich działalności książę Turyngii przyjął chrzest, wraz z całym swoim dworem. Gdy św. Kilian zwrócił mu uwagę, iż poślubienie wdowy po bracie jest niezgodne z nauką Pisma św., wywołał tym wściekłość tejże wdowy. Najęła ona morderców, którzy napadali na św. Kiliana, św. Totnana i św. Kolonata, gdy ci byli zajęci głoszeniem Ewangelii na würzburskim rynku i pozabijali ich.

Św. Kolonat, św. Kilian i św. Totnan

Tylman Riemenschneider

Kolegiata w Würzburgu, Bawaria

W 752 roku, najprawdopodobniej z inicjatywy św. Bonifacego,  pierwszy biskup Würzburga św. Burchard, dokonał elewacji relikwii trzech świętych męczenników do katedry. Relikwie kości głowy przechowywane są w kryształowym relikwiarzu, który w uroczystość św. Kiliana i towarzyszy jest noszony w czasie procesji ulicami miasta.

Figura św. Totnana znajduje się na słynnym Starym Moście nad Menem w Würzburgu, nazywanym też Mostem Świętych, prowadzącym do katedry.

Rzeźba z ołtarza w kościele pw. św. Kiliana w Hassfurcie, Bawaria

Tylman Riemenschneider, 1490r.

Patron:
Würzburga oraz chorych na reumatyzm i dnę.

Ikonografia:
Przedstawiany jako diakon, w dalmatyce; najczęściej ze św. Kilianem i św. Kolonatem. Jego atrybutem jest: palma, księga.
.