Św. Tybald z Provins EC

.

Święty kapłan i pustelnik (1017-1066).

Znany również jako: Dypold, Teobald, Thiebaud, Thiebaut, Thibault.

Urodził się w 1017 roku w Provins, w rodzinie księcia-palatyna Szampanii Arnoula
i jego żony Gizeli. Od wczesnej młodości fascynował go sposób życia św. Jana Chrzciciela, św. Pawła Pustelnika, św. Antoniego i św. Arseniusza. Chcąc dowiedzieć się więcej odwiedził pustelnika Burcharda, który żył na małej wysepce na Sekwanie (Seine). Mając osiemnaście lat postanowił porzucić karierę wojskową i w końcu udało mu się przekonać ojca, aby wyraził zgodę na to, żeby został pustelnikiem.

 Klasztor w Chateau-l'Hermitage, Sarthe

Opuścił dom razem z przyjacielem Walterem, który również chciał wieść pustelniczy żywot i udali się do Pettingen, tam zamieszkali w pustelni, czasami pomagali
w najcięższych pracach rolniczych, pracując fizycznie całymi dniami. Powszechna cześć jaką ich otaczano, skłoniła ich do opuszczenia tego miejsca. Wyruszyli w pielgrzymkę do Composteli, a po powrocie osiedli nieopodal Trewiru (Trier). Nie pozostali tam zbyt długo, ponieważ znowu wyruszyli w kolejną pielgrzymkę, tym razem do Rzymu, skąd planowali wyruszyć do Ziemi Świętej, przez Wenecję. Niestety Walter ciężko zachorował w pobliżu Vicenzy, zatrzymali się tam na czas jego choroby, która okazała się śmiertelną.

Po jego śmierci wokół Tybalda, pociągnięci jego świętością, zaczęli się gromadzić chętni do zostania pustelnikami. Biskup Vicenzy udzielił mu święceń kapłańskich. Rodzice Tybalda odkryli miejsce jego pobytu i postanowili odwiedzić syna. Jego matka, Gizela, postanowiła zostać pustelnicą w pobliżu miejsca jego odosobnienia.

Krótko przed swoją śmiercią św. Tybald wstąpił do zakonu kamedułów.

Zmarł 30 czerwca 1066 roku w Sossano, w wyniku choroby, która pokryła jego ciało plamami i owrzodzeniami. Kult św. Tybalda zatwierdził papież Aleksander II
w 1073 roku. Relikwie znajdowały się w opactwie w Sens oraz w Auxerre, w kaplicy Saint-Thibault-en-Auxois.

Patron:
Provins, rolników, producentów wina, szewców, kaletników, smolarzy i kawalerów. Wzywany w obronie przed bezpłodnością, gorączką, suchym kaszlem, chorobami oczu i atakami paniki.

Ikonografia:
Przedstawiany jako pustelnik, czasami rycerz. Jego atrybutem jest: księga, krzyż.
.

Św. Emma z Gurk

.

Święta wdowa (ok.980-1045).

Znana również jako: Hemma.

 Sebald Bopp, ok.1510r.

Urodziła się około roku 980 w karynckim Zeltschach, w rodzinie Engelberta Palensteina i jego żony Tuty, związanej z królewskim rodem Ludolfingów. Wychowywała się na królewskim dworze w Bambergu, pod okiem cesarzowej
św. Kunegundy. Wcześnie wydano ją za mąż, za hrabiego Wilhelma Friesach, z którym miała dwóch synów - Wilhelma i Hartwiga. Obaj zginęli w jednej z kopalń srebra
i żelaza, będących własnością hrabiego, w czasie buntu robotników, który wybuchł po wykonaniu wyroku śmierci na jednym z nich. Hrabia stłumił bunt, po czym w szatach pokutnych wyruszył do Rzymu, wracając zmarł w drodze.

 Katedra p.w. Matki Bożej w Maria Saal, Karyntia

Po tych bolesnych wypadkach Emma postanowiła całkowicie poświęcić się Panu Bogu. W dolinie rzeki Gurk, w Karyntii, ufundowała klasztor dla 72 benedyktynek
(dla uczczenia 72 uczniów Pana Jezusa) poświęcony Matce Bożej Bolesnej,
a nieopodal bliźniaczy klasztor męski dla 20 mnichów. Resztę majątku przeznaczyła na budowę kościołów, a sama wstąpiła do klasztoru w Gurk, spędzając trzy ostatnie lata swojego życia na modlitwie i pokucie.

Śmierć św. Emmy

Krypta w katedrze w Gurk, Karyntia

Zmarła 29 czerwca 1045 roku w Gurk, została pochowana w klasztorze. Jej grób był świadkiem wielu cudownych uzdrowień, pielgrzymowały do niego setki wiernych.
W 1174 roku jej doczesne szczątki przeniesiono do nowej krypty w katedrze w Gurk.

Apoteoza św. Emmy

Katedra w Gurk, Karyntia

Została beatyfikowana 21 listopada 1287 roku przez papieża Honoriusza IV.
Proces kanonizacyjny rozpoczęto w 1466 roku, lecz dopiero 5 stycznia 1938 roku kanonizował ją papież Pius XI.

Patronka:
Karyntii, Gurk, szczęśliwego porodu i wdów. Wzywana w zagrożeniu niepłodnością, atakiem padaczki i chorobami oczu.

Ikonografia:
Przedstawiana w stroju z epoki. Jej atrybutem jest: klasztor, katedra w Gurk, róże.

Legenda:
Po śmierci synów św. Emma wrzuciła do szybu kopalni, w której zostali zabici, obrączkę mówiąc, że dopóki nie zostanie odnaleziona, w kopalni nie będzie można wydobywać ani srebra ani rud żelaza ani soli. Obrączki nie odnaleziono do dziś,
a kopalnie jak stały, tak stoją nieczynne.

Św. Emma i legenda o sprawiedliwej płacy

Josef Ferdinand Fromiller, 1739r.

Katedra w Gurk, Karyntia

Inna legenda opowiada o tym, jak w czasie budowy kościoła jeden z pracowników zażądał większego wynagrodzenia niż mu się należało za wykonaną pracę. Św. Emma przyniosła sakiewkę z pieniędzmi i kazała wszystkim robotnikom wziąć z niej tyle, ile im się należało za wykonaną pracę. Ten który żądał więcej, wziął z sakiewki pieniądze, ale w dłoni zostało mu tylko tyle na ile się z nim wcześniej umówiono, reszta przesypała się przez palce. I działo się tak kilkakrotnie, zanim zrozumiał,
że zażądał za dużo.

 Kościół klasztorny w Admont, Styria

Varia:
Od ponad trzystu lat istnieje tradycja pielgrzymowania do grobu św. Emmy w Gurk ze Słowenii i Styrii, przez przełęcz Loibl.

.

Św. Edeldreda z Ely

.

Święta dziewica i ksieni (636-679).

Znana również jako: Audrey, Etheldreda, Edilthride, Ediltrudis, Eteldreda.

Kolegiata p.w. Trójcy Przenajświętszej

Stratford nad Avonem, Warwickshire

Edeldreda urodziła się w 636 roku w Exning w Suffolk, jako córka króla Anny, władającego wschodnią Anglią i jego żony Saewary. Anna był potomkiem potężnego rodu Uffingas, który miał się wywodzić od Odyna, a gdy się nawrócił zrobił wiele dobrego dla chrześcijaństwa w swoim kraju, a czwórka jego dzieci - Seksburga, Etelburga, Edeldreda i syn Jurmin - została świętymi.

 Kościół w Wisbech

Została wychowana starannie, wzrastając w wierze. Chciała zostać zakonnicą, jak jej siostry, ale rodzice mieli wobec niej inne plany. W 652 roku wydano ją za mąż za Tondberta, króla Anglosaksonów. Szanując jej wolę i powołanie Tondbert zgodził się na zachowanie przez nią czystości. Trzy lata później zginął jej ojciec, zabity przez pogańskiego króla Mercji, a krótko po nim zmarł jej mąż. Święta usunęła się do swojego majątku w Ely, postanawiając spędzić tam na modlitwie resztę swoich dni.

Św. Edeldreda ofiaruje św. Kutbertowi manipularz

Kościół p.w. św. Kutberta w Carlisle, Kumbria

Jednak w roku 660 poślubiła Egfryda, drugiego syna króla Oswiu, aby zabezpieczyć sojusz z potężnym królem Nortumbrii. Gdy jej mąż osiągnął wiek dwudziestu czterech lat został królem Nortumbrii. Edelreda wiele czasu poświęcała na spotkania z duchownymi, wśród nich był św. Kutbert, młody przeor Lindisfarne, dla jego klasztoru przeznaczała wiele cennych darów. Wśród nich były stuła i manipularz własnoręcznie przez nią wyhaftowane. Również św. Wilfryd z Yorku był jej przyjacielem i doradcą, on sam otrzymał od niej ziemie w Hexham, aby wybudował na niej wspaniały kościół.

 "Ilustrowane żywoty świętych", 1878r., Benzinger Brothers

W międzyczasie Egfryd darząc swą piękną żonę miłością, nie chciał dłużej wyrażać zgody na to, aby żyła w swoim majątku jak zakonnica. Starał się przekonać ją do zmiany zdania, poprosił nawet św. Wilfryda o pomoc, ale Edeldreda bojąc się tego, że król cofnie daną jej obietnicę na życie w czystości, uciekła do benedyktyńskiego opactwa w Coldingham, gdzie przełożoną była jej ciotka św. Ebba Starsza. Widząc, że Egfryd postanowił zabrać stamtąd swoją żonę, za jej zgodą lub bez niej, doradziła jej ucieczkę w przebraniu żebraka, co też Edeldreda uczyniła. Wbrew radom nie schroniła się u siostry św. Ebby, św. Hildy z Whitby, lecz powróciła do swojej posiadłości w Ely. Już pierwszego dnia dogoniła ją pogoń wysłana przez męża, schroniła się na cyplu Colbert's Head, gdzie nadchodzący przypływ dał jej ochronę przed ścigającymi, otaczając ją ze wszystkich stron wodą. Egfryd postanowił zaczekać, wiedząc że po kilku godzinach woda opadanie. Lecz ku zdumieniu wszystkich woda utrzymywała się przez siedem dni. Odczytano to jako znak od Pana Boga i król postanowił powrócić do domu bez żony.

 Kościół p.w. św. Edeldredy w Hatfield, Hertfordshire

Po wielu dniach pieszej wędrówki w upale św. Edeldreda dotarła do Ely. Tutaj, w 673 roku, wybudowała duży klasztor - osobny dla mężczyzn i kobiet. Św. Wilfryd nałożył jej welon ksieni oraz przyjął śluby od pierwszych zakonnic. Uzyskał od papieża specjalne przywileje dla opactwa. Wielka pobożność przyciągała do Ely chętnych do służenia Panu Bogu, do klasztoru przybyła również siostra Świętej, św. Seksburga, królowa Kentu, pozostawiając założone przez siebie opactwo w Minster-in-Sheppey w rękach swej córki, św. Hermenegildy.

 
Jako ksieni wiodła bardzo surowy tryb życia. Z wyjątkiem Wielkanocy, Zesłania Ducha Świętego i Objawienia, myła się tylko w zimnej wodzie. Spożywała jeden skromny posiłek dziennie. Wiele godzin spędzała na modlitwie, często czuwając w kościele od północy aż do świtania.

Katedra w Ely, Cambridgeshire

Zmarła 23 czerwca 679 roku, na powikłania jakie wywołał ogromny guz na szyi, pochowano ją w Ely. Jej następczynią została św. Seksburga, która w 696 roku w czasie przenoszenia doczesnych szczątków św. Edeldredy do sarkofagu z białego marmuru, odkryła nienaruszone ciało, cudownie odmłodzone, z zagojoną raną po cięciu na gardle. Przy jej grobie miały miejsce liczne uzdrowienia, przybywały niezliczone pielgrzymki, a klasztor przeżywał swój rozkwit. W 870 roku opactwo zostało zniszczone w czasie duńskiego najazdu, odbudowano je sto lat później.

W 1109 roku wybudowano w Ely katedrę w której złożono relikwie Świętej. W roku 1539, w czasie likwidacji klasztorów przez Henryka VIII, sanktuarium św. Edeldredy zostało zniszczone (tablica upamiętnia miejsce w którym stał sarkofag), tak samo jak posągi i witraże, a relikwie przeniesiono do kościoła p.w. św. Edeldredy w Londynie. Katedra w Ely została w 1541 roku zawłaszczona przez protestantów. W 1811 roku w pobliżu Arundel odnaleziono relikwię ręki Świętej, przechowywano ją w katolickim kościele, pod jej wezwaniem, w Ely.

Św. Beda Czcigodny napisał na cześć św. Edeldredy długi hymn, a Maria Francuska (Marie de France) poemat starofrancuski  "La vie seinte Audree".

Katedra w Ripon, Yorkshire

Patronka:
Uniwersytetu Cambridge i wdów. Wzywana w obronie przed dolegliwościami
i chorobami gardła i szyi.

Ikonografia:
Przedstawiana jako ksieni lub królowa. Jej atrybutem jest: pastorał, korona, księga.

Varia:
Katedra w Ely jest najdłuższą gotycką katedrą w Europie.
.

Św. Paulin z Noli

.

Święty kapłan i wyznawca (355-431).

Poncjusz Meropiusz Anicjusz Paulin urodził się w 355 roku w Bordeaux (Burdigala),
w rodzinie bogatego rzymskiego patrycjusza, który w momencie narodzin syna był prefektem pretorianów w Galii. Otrzymał bardzo staranne wykształcenie, do ukończenia przez niego piętnastego roku życia jego preceptorem był poeta Auzoniusz. Poncjusz Meropiusz kontynuował naukę na uniwersytecie w Bordeaux, studiując prawo rzymskie, poezję, retorykę i filozofię. W niedługim czasie stał się znanym i cenionym prawnikiem.

 Katedra p.w. NMP w Linzu, Austria

W wieku dwudziestu czterech lat, po śmierci ojca, odziedziczył wielki majątek.
W 378 roku wyjechał do Rzymu, gdzie otrzymał godność senatora, a wkrótce został również konsulem. W latach 381-82 pełnił funkcję gubernatora Kampanii, osiedlił się w górach nieopodal Noli, na wschód od Neapolu. Mimo młodego wieku, wspaniałego majątku i doskonale rozwijającej się kariery był pozbawiony próżności i niewiele dbał o zaszczyty.

Jego pierwszy rok w Noli miał decydujące znaczenie dla całej reszty jego życia.
W dzień św. Feliksa, patrona Kampanii, ujrzał kilku cudownie uzdrowionych u grobu świętego patrona, co naruszyło jego pogańską filozofię. Od tego momentu zaczęło się jego nawrócenie. Zrezygnował ze stanowiska gubernatora i powrócił do oczekującej go matki

Katedra w Noli, Kampania

Z podróży do Hiszpanii przywiózł sobie żonę, Teresę, chrześcijankę o silnym charakterze i niezłomnej woli, równie bogatą jak on. Mając trzydzieści sześć lat został ochrzczony przez św. Delfina, biskupa Bordeaux, razem ze swoim bratem.

Był przyjacielem św. Augustyna z Hippony, którego nawrócenie dwa lata wcześniej pomogło również i Paulinowi w podjęciu decyzji. U grobu św. Marcina z Tours został uzdrowiony z poważnej choroby oczu.

Św. Paulin i Teresa sprzedali swoje posiadłości w Galii, a pieniądze rozdali ubogim
i niewolnikom. Gdy zmarł ich mały synek Celsus, osiem dni po Chrzcie św., oboje postanowili złożyć śluby czystości. Trzy lata później ludność Barcelony chciała wybrać Świętego na biskupa, prosząc aby udzielono mu święceń kapłańskich, co miało miejsce w Boże Narodzenie 394 roku w katedrze.

Rok po święceniach był gościem św. Ambrożego, który wprowadził św. Paulina
w kapłańskie obowiązki. Później odwiedził Rzym, skąd wyruszył do Noli, gdzie
z kilkoma pustelnikami wiódł pobożne życie nieopodał grobu św. Feliksa.

Wraz z Teresą w Noli urządzili przytułek dla chorych i ubogich, Teresa mieszkała na jednym piętrze opiekując się podopiecznymi, a na drugim utworzono klasztor
w którym mieszkał św. Paulin ze współbraćmi. Żyli oni w milczeniu, poszcząc wiele, nosząc włosiennicę i śpiąc na ziemi. Święty swoim przykładem, a także pobożnymi naukami pociągał wielu do wiary w Chrystusa. Wykupił wielu jeńców z niewoli króla Wizygotów, Alaryka, a nie mając już środków na ich wykup, sam ofiarował się za syna pewnej ubogiej wdowy. Zwalczał herezję pelagianizmu. W roku 410, krótko przed śmiercią Teresy, ludność Noli wybrali go na swego biskupa. Po objęciu godności,
św. Paulin nadal mieszkał w klasztorze. Ufundował wiele kościołów, m.in. bazyliki w Noli i Fondi.

Pozostałości bazyliki w Cimitile koło Noli, Kampania

Zmarł w czasie modlitwy nad ranem 22 czerwca 431 roku, został pochowany obok św. Feliksa w sanktuarium w Noli. Bazylika została zniszczona przez Wandalów
w V wieku, jej pozostałości zostały odkryte w latach 1933-35. Doczesne szczątki
św. Feliksa i św. Paulina przeniesiono do Benewentu, a w XI wieku relikwie przeniesiono do kościoła św. Bartłomieja (San Bartolomeo all'Isola) w Rzymie.

Kościół p.w. św. Bartłomieja (San Bartolomeo all'Isola) w Rzymie

Obecnie sarkofag z relikwiami Świętego znajduje się w kościele w Suterze na Sycylii, obok relikwii św. Onufrego, a odpust ku jego czci przypada w pierwszy czwartek po Wielkanocy. Kościół pochodzi z XIV wieku, ale kult św. Paulina rozwinął się
w miasteczku już w VII wieku. Dnia 14 maja 1909 roku papież św. Pius X w Rzymie uroczyście oddał relikwie dla złożenia ich pod ołtarzem głównym w nowo wybudowanej katedrze.

 Kościół p.w. św. Paulina w Suterze, Sycylia

Według siedemnastowiecznego historyka Piotra Pruszcza relikwie św. Paulina znajdowały się w Katedrze na Wawelu.

Po św. Paulinie pozostało 51 listów i 35 utworów poetyckich, w tym 13 poświęconych zostało św. Feliksowi - "Carmina Natalicia".

Patron:
Noli, ogrodników,dzwonników.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa, wręczający jałmużnę ubogim. Jego atrybutem jest: mitra, paliusz, jałmużniczka, łopata, dzwon (przypisywano św. Paulinowi wynalezienie kościelnych dzwonów).

Cytaty:
Dla mnie jedyną sztuką jest wiara, a Chrystus moją poezją (Pieśń XX, 32).

Człowiek bez Chrystusa jest prochem i cieniem.

Festa dei Gigli w Noli

Varia:
Co roku, w niedzielę po 22 czerwca,  w Noli urządzane jest święto Festa dei Gigli (Święto Lilii), na pamiątkę powrotu św. Paulina z niewoli. Początkowo procesja szła ze świecami i białymi liliami, od XIX wieku nosi się jeszcze specjalnie na tę okazję przygotowane wieże (cataletti) o wysokości 25 metrów, pokryte dekoracjami z papier mache o tematyce religijnej. Osiem wież, upamiętniających osiem starożytnych cechów, rano na głównym placu zostaje poświęconych przez biskupa, a wieczorem
w uroczystej procesji są niesione przez miasto.Tradycję święta kontynuują potomkowie włoskich emigrantów w Brooklynie i na Long Island.

Lektura:
Krzysztof Ościsłowski OSPPE "Ideał chrześcijanina i jego realizacja. Studium pism św. Paulina z Noli"
.

Św. Alban z Moguncji

.

Święty kapłan i męczennik (zm. 406).

Obraz ołtarzowy z Tyrolu, 1500-25

National Gallery of Art w Waszyngtonie

Pochodził z Grecji, był kapłanem i misjonarzem. Współpracował ze św. Ursusem, a gdy obaj zostali wygnani za wiarę przez króla Wandalów Henryka, udali się do Neapolu. Zostali wysłani do Galii i Niemiec przez św. Ambrożego z Mediolanu, aby ewangelizować pogan, św. Ursus został zabity przez pogan w drodze. W Moguncji (Mainz, rzym. Mogontiacum) św. Alban pomógł odzyskać biskupstwo biskupowi Aureusowi.

 Klasztor p.w. św. Albana w Diessen nad Ammersee, Bawaria

Święty zasłynął jako znakomity kaznodzieja, przyczyniając się do konwersji wielu pogan. Zwalczał herezję ariańską. Gdy w 406 roku Wandalowie przekroczyli Ren, Aureus został zabity, a św. Albanowi ścięto głowę podczas modlitwy, w Hanum.

Widok Moguncji z południowo-wschodniej strony

Po lewej stronie opactwo św. Albana (wieża i chór)

Wenzel Hollar, 1631r.

Legenda mówi, że Święty niósł swoją głowę w rękach do miejsca w którym chciał, aby go pochowano. Nad jego grobem wzniesiono kościół. Później powstało w tym miejscu duże opactwo benedyktyńskie p.w. św. Albana. Karol Wielki odnowił je w 806 roku, zniszczony doszczętnie w 1552, nigdy nie został odbudowany.

Patron:
Osób chorych na padaczkę, przepuklinę i kamicę żółciową. Wzywany w obronie przed atakiem padaczki, bólami głowy i gardła.

Ikonografia:
Przedstawiany w czasie męczeńskiej śmierci lub z głową w dłoniach. Jego atrybutem jest: palma, krzyż, miecz.

Varia:
W skryptorium opactwa św. Albana powstał pierwszy rytuał koronacyjny, ułożony przy okazji koronacji Ottona I w 962 roku. Został zapisany w pontyfikale rzymsko-germańskim, stając się wzorem dla wielu późniejszych koronacji cesarskich
i królewskich.

Z tego pontyfikału i z pontyfikału Duranda (1298) pochodziła formuła błogosławieństwa szat liturgicznych. Modlitwa ta z pewnymi zmianami weszła do Pontyfikału Rzymskiego (Pontificale Romanum) i Rytuału (Rituale Romanum), po reformie trydenckiej.
.

Św. Elżbieta z Schönau OSB

.

Święta zakonnica i mistyczka (1129-1164).

Znana również jako: Elżbieta z Hesji.

 "Calendarium Annuale Benedictinum" 

Aegidius Ranbeck, Augsburg 1677

Elżbieta urodziła się w 1129 roku w pobliżu Bonn, w pobożnej szlacheckiej rodzinie. Gdy miała dwanaście lat rodzice oddali ją na naukę do benedyktyńskiego klasztoru
w Schönau. Sześć lat później złożyła śluby zakonne, a w 1157 roku została mianowana przez opata Hildelina mistrzynią konwentu żeńskiego.

Korespondowała ze św. Hildegardą z Bingen, nawet złożyła jej wizytę w klasztorze na górze św. Ruperta (Rupertsberg).


W 1152 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, po dziesięciodniowych cierpieniach spowodowanych chorobą, przeżywająca zwątpienie Elżbieta doświadcza wizji Dziewicy Maryi, która przynosi jej pocieszenie. Później wielokrotnie miała wizje Pana Jezusa, Matki Bożej i świętych, zwłaszcza w czasie Mszy św. oraz modlitwy brewiarzowej.

 Opactwo w Schönau, Nadrenia-Palatynat

Jej brat, Egbert, kanonik z Bonn, w 1155 roku wstąpił również do klasztoru i został następcą opata Hildelina. Spisał wszystkie jej wizje w trzech księgach: "Liber viarum Dei", opisująca życie na różnych etapach, "Revelatio de sacro exercitu wirginum Coloniensium" zawierała objawienie męczeństwa św. Urszuli i jej towarzyszek oraz "Visio do resurrectione Beate Virginis Mariae". Przypisuje się jej również "Księgę
o Sakramencie Ołtarza" przestrzegającą przed karami dla niewiernych pasterzy Chrystusowych oraz "Księgę przeciwko Katarom", w której wzywa do zwalczania herezji.

Ołtarz z relikwiami św. Elżbiety

Kościół p.w. św. Floryna w Schönau, Nadrenia-Palatynat

Zmarła 18 czerwca 1164 roku, pochowano ją w opactwie św. Floryna w Schönau. Wcześnie otoczona kultem, w latach 1420-30 jej doczesne szczątki przeniesiono do specjalnej kaplicy, która uległa zniszczeniu w czasie wielkiego pożaru w 1723 roku
i nie została już odbudowana.

W 1584 roku jej imię zostało dodane przez papieża Grzegorza XIII do Martyrologium Romanum. W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-48) Szwedzi wypędzili zakonników z klasztoru, splądrowali klasztor, zbezcześcili i zniszczyli relikwie
św. Elżbiety. Ocalała część kości czaszki, która jest obecnie przechowywana w prawym ołtarzu bocznym klasztoru.

Patronka:
Osób cierpiących na depresję, wzywana w obronie przed pokusami.

Ikonografia:
Przedstawiana w habicie benedyktyńskim, doświadczająca wizji. Jej atrybutem jest: księga, pastorał, krzyż.

Varia:
W czasie reformacji klasztor pozostał katolicki, aż do rozwiązania w 1606 roku. Klasztor znacznie ucierpiał w czasie wojny trzydziestoletniej i w czasie wielkiego pożaru w 1723 roku. W latach 1802-03 został zsekularyzowany, a mnisi wypędzeni. W 1904 roku do klasztoru wprowadziły się Ubogie Służebniczki Jezusa Chrystusa (Domini Jesu Christe Ancillae), a latach 1947-75 dołączyli do nich norbertanie
z opactwa Tepla. Ostatnie siostry opuściły klasztor w 1986 roku. Od tego czasu budynki klasztoru wykorzystywała parafia p.w. św. Floryna, jako bibliotekę, miejsce spotkań i szkoleń komputerowych oraz kawiarenkę internetową.
.

Św. Grzegorz Barbarigo

.

Święty biskup i wyznawca (1625-1697).

Grzegorz Jan Kacper Barbarigo przyszedł na świat 16 września 1625 roku w Wenecji, w rodzinie bogatego, wpływowego i pobożnego senatora Republiki Weneckiej, Jana Franciszka Barbarigo. Jego matka, Lukrecja Lion zmarła, gdy miał zaledwie dwa lata. Ojciec zapewnił mu gruntowne wykształcenie w dziedzinie nauk humanistycznych i przyrodniczych, a także zlecił ukończenie specjalnego kursu dyplomatycznego.

W 1643 roku młody Grzegorz Barbarigo towarzyszył ojcu i weneckiemu ambasadorowi, Alvise Contariniemu, w podróży do Monastyru (Münster), gdzie brali udział w przygotowaniach warunków pokoju westfalskiego, kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618-48). W Monastyrze poznał arcybiskupa Fabio Chigi, nuncjusza apostolskiego w Kolonii i przyszłego papieża Aleksandra VII, który również brał udział w pokojowych negocjacjach. Arcybiskup był pod wrażeniem wykształcenia i pobożności św. Grzegorza, doradził mu kontynuowanie przerwanych przez młodzieńca studiów w Padwie. Po trzech latach, w 1646 roku, Barbarigo wrócił do Wenecji i na studia w Padwie, gdzie uczył się greki, matematyki, historii i filozofii. We wrześniu 1655 roku otrzymał doktorat z prawa cywilnego i kanonicznego 
(in utroque iure).

Mimo stojącej przed nim otworem kariery dyplomatycznej pragnął zostać zakonnikiem, ale jego spowiednik i kierownik duchowy widząc w nim zadatki na dobrego pasterza, poradził mu oddanie się na służbę Panu Bogu jako kapłan diecezjalny. Św. Grzegorz święcenia kapłańskie otrzymał 21 grudnia 1655 roku, w wieku trzydziestu lat. Rok później papież Aleksander VII wezwał młodego księdza do Rzymu i powierzył mu tytuł prałata honorowego Jego Świątobliwości (tzw. prałata domowego). Otrzymał również funkcję referendarza w Trybunale Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości i Apostolskiej Sygnatury Łaski.

Św. Grzegorz odwiedza chorego na dżumę

Neno Mori, 1960r.

Kościół p.w. św. Jana Ewangelisty w Wenecji

W 1656 roku Rzym nawiedziła plaga dżumy, dziesiątkując jego mieszkańców,
św. Grzegorz sam odwiedzał chorych, pomagał grzebać zmarłych, pomagał wdowom i sierotom. Doceniając pobożność, oddanie i poświęcenie prałata Barbarigo, papież Aleksander VII desygnował go na urząd biskupa Bergamo, 9 lipca 1657 roku, a 29 lipca miała miejsce konsekracja nowego biskupa w bazylice p.w. św. Marka (San Marco Evangelista al Camidoglio) w Rzymie, przez kardynała Marka Antoniego Bragadin.

Kościół p.w. św. Tomasza (San Tomasso in Parione) w Rzymie

Achille Pinelli, 1834r.

Po przybyciu do Bergamo sprzedał cały swój majątek, a uzyskane fundusze rozdzielił pomiędzy ubogich. Starał się naśladować w swoim postępowaniu wielkiego arcybiskupa Mediolanu, św. Karola Boromeusza. Zabiegał o pobożną lekturę dla wiernych, polecając szczególnie lekturę pism św. Franciszka Salezego. Gdy odwiedzał biednych w ich domach, często zasiadał wraz z nimi do stołu. Dużą część dnia poświęcał na nauczaniu katechizmu, a wiele godzin nocnych spędzał na modlitwie. Znany był z tego, że odźwiernemu w biskupim pałacu polecił budzenie go o każdej godzinie, jeśli tylko była potrzeba nawiedzenia chorego czy umierającego.

 Bazylika p.w. św. Marka Ewangelisty w Rzymie

Na konsystorzu 5 kwietnia 1660 roku papież Aleksander VII wyniósł św. Grzegorza do godności kardynalskiej, z tytularnym kościołem św. Tomasza (San Tomasso in Parione) w Rzymie. Dnia 13 lipca 1677 roku jego kościołem tytularnym została bazylika św. Marka (San Marco Evangelista al Campidoglio).

Francesco Cucchi, 1761r.

Kościół p.w. św. Piotra w Tagliuno, Lombardia

Cztery lata później, 24 marca 1664 roku, został konsekrowany na biskupa Padwy. Rozwinął szeroko działalność w duchu reform soboru trydenckiego. Poświęcił się całkowicie nauce katechizmu wśród wiernych, ponadto ufundował ponad 300 katolickich szkół. W czasie swojej posługi odwiedził 320 parafii. Troszcząc się o wykształcenie i formację księży założył seminarium w Padwie, pierwsze w dziejach diecezji, w krótkim czasie stało się jednym z najlepszych w Europie. Dbał o to, by powstawały wydawnictwa zajmujące się drukowaniem katolickich książek, a część literatury w nich drukowanej wysyłał katolikom mieszkającym w islamskich krajach.

Św. Grzegorz Barbarigo brał udział w konklawe w roku 1667, 1676, 1689 i 1691.

Za papieża Innocentego XI, od 1667 roku, był odpowiedzialny za katolickie szkolnictwo w Rzymie i całej Italii, jednocześnie pełniąc rolę doradcy w trudnych sprawach.

Katedra p.w. Wniebowzięcia NMP w Padwie

 
Zmarł w opinii świętości 17 czerwca 1697 roku, został pochowany w katedrze
p.w. Wniebowzięcia NMP w Padwie. Dwa lata po jego śmierci, w 1699 roku, po raz pierwszy rozpoczęto wstępne dochodzenie w celu zbadania życia, cnót i cudów dokonanych za jego wstawiennictwem. Pomiędzy rokiem 1699 a 1716 badania prowadzono w ośmiu miejscach, związanych z jego działalnością i pracą (Padwa, Bergamo, Wenecja, Florencja, Rzym, Benewent, Modena i Mediolan). W 1723 roku rozpoczęto proces beatyfikacyjny w Rzymie. Papież Klemens XIV beatyfikował go 6 lipca 1771 roku, a kanonizował papież Jan XXIII dnia 26 maja 1960 roku (starania o kanonizację wznowił biskup Hieronim Bortignon). Święty spoczywa w kryształowym sarkofagu, w ołtarzu w lewej nawie, w ołtarzu mu poświęconym.

Patron:
Szkół katolickich, wydawnictw i wydawców.

Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa lub kardynała. Jego atrybutem jest: mitra, księga, krzyż.

Cytaty:
Zawsze leżało nam na sercu umacnianie najdoskonalszych w pobożności, nauce
i kulturze, kleryków i kapłanów, którzy z pomocą łaski niebios zagrzewają do pobożności nie tylko ducha dobrych, lecz także powinni otwierać twarde serca złych oraz zamglonych przez winę rozum i grzeszników oświecać wspaniałym światłem prawdy.

O św. Grzegorzu:
Jego dzieła tchną wzniosłością Ducha i stanowią wielką zachętę, by zerwać
z próżnością tego świata, by tym tchnieniem naprawić, odmienić, i te drobne i te poważne, zadania naszego życia powszedniego.
Papież Jan XXIII podczas Mszy św. kanonizacyjnej, 26 maja 1960 rok.
.

Św. Cyryk z Iconium

.

Święty męczennik (zm. 304).

Znani również jako: Kwiryk, Cyr, Cyriak.

Anonim, XVIIw, polichromowane drewno

Oratorium Zwiastowania w Boccioleto (dekonsekrowne i zamienione w muzeum), Piemont

Urodził się około 301 roku w Iconium, jako syn św. Julity. Gdy był małym dzieckiem, jego matka została skazana na śmierć w Tarsie, w czasie prześladowań cesarza Dioklecjana. Oderwany siłą od matki malec podrapał sędziego Aleksandra, który wydał wyrok na jego matkę, a ten rozwścieczony rzucił chłopca o ziemię, rozbijając mu czaszkę.

Męczeństwo św. Julity i św. Cyryka

Borghese di Pietro, część tryptyku, XVw.

kolekcja prywatna

Jego ciało rzucono, razem z ciałem matki, na miejsce poza miastem, w którym zrzucano ciała kryminalistów, ale dwie niewolnice nocą odszukały ich ciała
i pochowały na pobliskim polu. Ich doczesne szczątki odkrył cesarz Konstantyn I
i wybudował w pobliżu Konstantynopola klasztor, w którym je złożono.

Kult św. Cyryka w IV wieku rozwinął się we Francji, po tym jak relikwie Świętego sprowadził z Antiochii biskup św. Amator z Auxerre.

Katedra p.w. św. Cyryka i św. Julity w Nevers, Burgundia

Karol Wielki miał sen, w czasie którego ujrzał dziecko, które obiecało mu ochronę przed atakiem dzika na polowaniu, pod warunkiem że je przyodzieje. Biskup Nevers wyjaśnił, że dzieckiem tym był św. Cyryk, chcący aby król naprawił zniszczony dach katedry św. Cyryka w Nevers. Stąd często Święty jest przedstawiany z dzikiem.

Patron:
Ofiar tortur, wzywany w zagrożeniu życia dzieci.

Ikonografia:
Przedstawiany jako małe dziecko rzucone na ziemię lub razem z matką, św. Julitą. Jego atrybutem jest: palma, korona, gwoździe, dzik.

Lektura:
Jakub de Voragine "Złota legenda" - "Żywot św. Cyryka"

.

Św. św. Anastazy, Feliks i Digna z Kordoby

.

Święci męczennicy (zm.853).

Zostali ścięci 14 czerwca 853 roku, jako trzej pierwsi z czterdziestu ośmiu męczenników z Kordoby (Kordowy) z rozkazu emira Muhammada I, który okrutnie prześladował chrześcijan.

Św. Anastazy (Anastazjusz) otrzymał święcenia niższe w kościele p.w. św. Acisclusa
w Kordobie,po krótkim czasie zwrócił się ku życiu monastycznemu i wstąpił do klasztoru w Tabanos, założonego przez św. Jeremiasza z Kordoby.

Dołączył do niego mnich, św. Feliks, rodem z Alcala de Henares, którego rodzice byli numidyjskimi muzułmanami. Nawrócił się i ochrzcił w Asturii, gdzie poznał doktrynę chrześcijańską i został profesem w klasztorze. Później przeniesiony do Tabanos.

Św. Digna była zakonnicą w konwencie w Tabanos, nieopodal Kordoby. Pewnego dnia ukazała jej się św. Agata, przepowiadając zbliżające się męczeństwo, a dowiedziawszy się o śmierci św. Anastazego i św. Feliksa poczuła w sobie nadzwyczajną gorliwość bronienia sprawy Jezusa Chrystusa. Wyszła potajemnie z klasztoru, przybyła do Kordoby, odszukała sędziów i wyznała im, że ona także podziela wiarę dwóch męczenników, pragnąc jak oni krwią własną tę wiarę przypieczętować.

O trójce męczenników wspomina św. Eulogiusz z Kordoby w swoim "Memoriale Sanctorum".

Varia:
Jednym z 48 męczenników z Kordoby jest również św. Roderyk.
.

Św. Kolumban z Iony OSB

.

Święty opat i wyznawca (521-597).

Znany również jako: Kolumban Starszy, Kolumba, Coim, Colmcille, Colum, Columbkill, Columbkille, Columcille, Columkill, Combs, Crimthann, Apostoł Piktów.

 Katedra w Chester, Cheshire

Urodził się 7 grudnia 521 roku w irlandzkim Garton, w królewskiej rodzinie rządzącej Irlandią przez sześć wieków, jako syn Fedhlimidh i Eithne z klanu Ui Neill.

Został ochrzczony w Tulach-Dubhglaise (Temple-Douglas) przez kapłana Cruithnechana, który został jego opiekunem i nauczycielem. Od najmłodszych lat przeznaczony do stanu duchownego.

 Kamień na którym miał się urodzić św. Kolumban w Gartan, Donegal

Po osiągnięciu biegłości w czytaniu nauki pobierał w opactwie Moville pod okiem św. Finniana (10.09). Po ukończeniu nauki w Moville udał się na południe, do Leinster, gdzie u wiekowego barda Gemmana uczył się historii Irlandii.

Kościół przy zniszczonym opactwie w Clonard

"Historia monastycyzmu irlandzkiego, 520-1202", 1794r.

il. Austin Cooper

Opuszczając barda, wstąpił do klasztoru w Clonard, którego opatem był św. Finian (12.12), równie pobożny i uczony jak jego imiennik z Moville. Św. Kolumban był jednym z jego dwunastu uczniów nazywanych Dwunastoma Apostołami Irlandii. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa Etchena z Clonfert, wstępując do klasztoru w Glasnevin (Glas Naoidhen), którego opatem był św. Mobhi (Berchan). Zaraza która w 544 pustoszyła Irlandię, rozproszyła uczniów świętego opata, wtedy też św. Kolumban udał się do Ulsteru.

 Kościół pw. św. Jerzego w Bickley, Kent

Piętnaście lat spędził na głoszeniu Ewangelii i nauczaniu prawd wiary w Irlandii. Łączył modlitwę i naukę z pracą fizyczną. Mając zaledwie dwadzieścia pięć lat ufundował aż dwadzieścia siedem klasztorów w Irlandii, m.in. Derry (546), Durrow (556) i Kells, a także około czterdziestu kościołów. Klasztory w Derry i Durrow były szczególnie bliskie jego sercu, w Derry właśnie zaplanował pielgrzymkę do Rzymu i Jerozolimy. Święty dotarł tylko do Tours, skąd przywiózł kopię Ewangelii, która przez prawie sto lat leżała złożona na piersi św. Marcina. Księgę podarował klasztorowi w Derry.

Św. Kolumban płynie na wyspę Iona

Znaczek angielski z 1997 roku, emisja z okazji 1400. lecia chrystianizacji Anglii

Gdy wybuchła wojna pomiędzy klanami, a niesprawiedliwości króla Diarmaida poruszały św. Kolumbana do głębi, postanowił udać się na dobrowolne wygnanie.
Z dwunastoma towarzyszami w łodzi, przemierzył Morze Irlandzkie i wylądował na bezludnej wyspie Hy (Iona) w wigilię Zesłania Ducha Świętego, dnia 12 maja 563 r.

Na skalistej wysepce, długiej na trzy i szerokiej na dwa kilometry, wybudował opactwo, początkowo z drewna: kościół, refektarz i cele dla zakonników. Św. Kolumban spał na ziemi, z głową na kamieniu, przez ponad trzydzieści lat.

Opactwo Iona, Hebrydy Wewnętrzne

Dzieło zapoczątkowane przez niego rozwijało się i wkrótce Iona okazała się zbyt mała, więc zaczęto zakładać kolejne fundacje. Wyspa w krótkim czasie stała się najważniejszym miejscem ewangelizacji Piktów, Szkotów i mieszkańców północnej Anglii. Św. Kolumban wyruszył do najdzikszych dolin Szkocji, na Hebrydy i do Kaledonii.

 

U bram króla Bridei

"Historia Szkocji", 1906r.

il. John R. Skelton

Namaścił na króla Szkocji Aidana Argylla na słynnym kamieniu Scone, który znajduje się w opactwie w Westminster. Król Piktów Brude (Bridei) i jego poddani nawrócili się dzięki cudom jakich dokonał św. Kolumban. Król nie chciał wpuścić misjonarza, któremu towarzyszyli św. Comgall i św. Kanizjusz (Kenneth), ale gdy Święty pomodlił się i uczynił znak krzyża na bramie, śruby same powypadały i mnisi weszli do zamku.

Nauczyciel duchowy św. Corbmaca, którego mianował opatem w Durrow, św. Felima z Kilmore, św. Drostana, św. Fergny Białego i św. Fintana z Clonenagh.

Breacbennah

W relikwiarzu miały się znajdować kości św. Kolumbana

Museum of Scotland w Edynburgu

8 czerwca 597 roku kopiował psalmy, przy wersie "Bójcie się Pana, święci Jego, gdyż bogobojni nie doświadczają biedy" zatrzymał się i powiedział współbraciom, że resztę będzie musiał dokończyć jego kuzyn, św. Baithin (Cominus). Zmarł następnego dnia u stóp ołtarza, został pochowany w małej kaplicy w opactwie. Dwieście lat później Duńczycy zniszczyli klasztor. W 849 roku relikwie przeniesiono do katedry w szkockim Dunkeld i opactwa w Kells. Relikwie z Dunkeld przeniesiono w czasach reformacji do Irlandii, aby uchronić je przed zniszczeniem i zbezczeszczeniem. Niektóre źródła podają, że relikwie zakopano na terenie przy katedrze i do dziś nie zostały odnalezione.

Głównym źródłem informacji o św. Kolumbanie jest "Vita Columbae" napisany przez św. Adomnana, dziewiątego opata Iona.

Pozostałości opactwa w Kells, Meath

Patron:
Szkocji, Irlandii, irlandzkiego miasta Derry, poetów, introligatorów. Wzywany w obronie przed powodzią.

Ikonografia:
Przedstawiany w habicie benedyktyńskim. Jego atrybutem jest: księga, zwój, model klasztoru, statek, gołąb.

.