Znany również pod imieniem: Laurencjusz.
Był mnichem w klasztorze rzymskim, później wyświęconym na kapłana. W roku 595 święty papież Grzegorz Wielki wysyła go razem ze św. Augustynem i czterdziestoma innymi mnichami do Anglii, aby tam głosił Ewangelię, wręczając im pisma polecające do biskupów Galii i królów frankońskich. Św. Augustyn z polecenia papieża został konsekrowany na arcybiskupa z siedzibą w Canterbury przez arcybiskupa Wirgiliusza z Arles. Mnisi dotarli do Brytanii w 597 roku, bardzo życzliwie przyjęci przez króla Kentu. Ethelbert I (Aethelbert), ożeniony z córką króla Franków Bertą, przyjął z rąk św. Augustyna chrzest, a wraz z nim wielu jego poddanych. Św. Wawrzyniec wraz z mnichem Piotrem zostali wysłani do papieża, aby zdać relację z postępów chrystianizacji. Wrócił do Anglii w 601 roku razem ze św. Mellitem i św. Justusem. Otrzymał od papieża paliusz dla św. Augustyna, a także wiele naczyń , szat i ksiąg liturgicznych.
Konsekracja św. Wawrzyńca na biskupa
Kościół p.w. św. Augustyna w Londynie
Św. Wawrzyniec pracował pilnie nad nawróceniem Brytów i Anglosasów. Aby misjonarze mogli skuteczniej działać św. Augustyn konsekrował w 604 roku św. Mellita na biskupa wschodniej Saksonii z siedzibą w Londynie, a św. Justusa na biskupa zachodniej Saksonii z siedzibą w Rochester. Św. Wawrzyńca ustanowił swoim koadiutorem i w celu zabezpieczenia sukcesji - przyszłym następcą. Po śmierci św. Augustyna w maju 604 roku zostaje drugim arcybiskupem Canterbury. Pochował godnie swojego poprzednika w kościele św. Piotra i Pawła. Otoczył wiernych miłością, podejmując nieustanne wysiłki o rozszerzenie i zachowanie czystości wiary.
Wysłał w 610 roku św. Mellita do Rzymu w celu uzyskania papieskich wskazówek w kwestiach związanych z Kościołem w Anglii. Podczas pobytu w Rzymie Mellit brał udział w synodzie i przywiózł dekrety synodalne św. Wawrzyńcowi wraz z przyjaznym listem od papieża Bonifacego IV. Święty próbował rozwiązać znany spór o ustalenie daty Wielkanocy. Wysłał listy pasterskie do biskupów Szkocji i Irlandii, wzywając w nich do obchodzenia Wielkanocy w dzień wyznaczony przez Kościół Rzymski, jednak nie udało mu się doprowadzić do uznania daty.
W 613 roku konsekrował wybudowany jeszcze przez św. Augustyna, a poświęcony św. Piotrowi i Pawłowi kościół benedyktyńskiego opactwa.
Opactwo św. Augustyna w Canterbury
Skasowane i zniszczone za panowania Henryka VIII
W 616 roku zmarł bogobojny król Ethelbert I, a następcą został jego syn - Eadbald. Rozpoczął się bardzo trudny okres dla Kościoła w Anglii. Młody król porzucił chrześcijaństwo, wygnał do Galii wielu mnichów, związał się z macochą (drugą żoną Ethelberta, prawdopodobnie poganką). W tym samym czasie zmarł Sebert (Sebareth), król Essexu, a jego trzej synowie wybierając pogaństwo, chcieli jednocześnie aby św. Mellit dał im tego "śnieżnobiałego chleba", który zawsze dawał ich ojcu. Św. Mellit odmawiał im Komunii do czasu przyjęcia przez nich chrztu, więc niewzruszony biskup został przez nich wygnany poza granice królestwa. Udał się do Kentu, aby naradzić się ze św. Wawrzyńcem i św. Justusem, co mają czynić w tym beznadziejnym położeniu w jakim się znaleźli. Postanowili opuścić Anglię i wrócić do Rzymu. Po wyjeździe Mellita i Justusa do Galii, także św. Wawrzyniec zamierzał podążyć za nimi, ale gdy nocował w kościele p.w. św. Piotra i Pawła, ukazał mu się św. Piotr, który go porządnie wychłostał i kazał zostać ze swoją owczarnią i zabraniając porzucać na pastwę wilków. Święty udał się do Eadbalda i pokazał mu ślady chłosty. Król natychmiast się nawrócił, poczynił pokutę, zerwał kazirodczy związek, przyjął chrzest i wezwał biskupów z Galii do powrotu. Zachował niewzruszoną wierność Kościołowi aż do śmierci w 640 roku.
Pozostałości opactwa św. Augustyna w Canterbury
Wysiłki rozszerzenia Kościoła poza Kent napotykały trudności ze względu na postawę króla Wschodniej Anglii - Redwlada, który objął władzę na południu po śmierci Ethelberta. Mimo, że ochrzcił się pod wpływem zmarłego króla, jego poddani pozostali poganami i nie chcieli przyjąć św. Mellita po jego powrocie.
Św. Wawrzyniec zmarł 2 lutego 619 roku. Został pochowany w kościele św. Piotra i Pawła, u boku św. Augustyna. Dokonał wielu cudów - za życia i po śmierci. Jego relikwie zostały przeniesione do kaplicy w kościele p.w. św. Augustyna w 1091 roku.
Informacje o św. Wawrzyńcu można znaleźć u św. Bedy Czcigodnego oraz u Goscelina.
.
Posty
