Św. Walburga

.

Święta przeorysza i dziewica (710-779r.)

Znana również pod imieniem: Walpurga, Valborg, Vappu, Valpuri, Wealdburg, Guibor, Bugga, Vaubourg.

Urodziła się w 710 roku w Dewon, jako córka św. Ryszarda, króla Wessexu i św. Bonny (Wunny). Jej braćmi byli św. Willibald i św. Winebald. Odebrała bardzo staranne wychowanie, od dzieciństwa obdarzona niezwykłymi darami natury i nadnaturalnymi łaskami.

 Kościół p.w. św. Antoniego w Rye, Sussex

Gdy miała 11 lat jej ojciec oddał ją pod opiekę zakonnicom w klasztorze św. Scholastyki w Wimborne, a sam udał się z synami na pielgrzymkę do Italii, zachorował ciężko we włoskiej Lukce i zmarł w lutym 722 roku. Św. Willibald i św. Winebald wstąpili do benedyktynów na Monte Cassino, skąd wezwani przez swego wuja,
św. Bonifacego, udali się do Niemiec. Walburga przywdziała habit zakonny,  przebywała w klasztorze w Wimborne przez 26 lat, ciesząc się opieką ksieni, św. Tatty. Bracia poprosili ją, aby przybyła do Niemiec i pomogła im w pracy apostolskiej, przy zakładaniu żeńskich klasztorów i nauczaniu dziewcząt.

Św. Walburga z towarzyszkami

Tapiseria z warsztatu norymberskiego, 1460r.

Zamek w Harburgu, Szwabia

Wyruszyła z Anglii wraz z 30 zakonnicami w 748 roku, gdy w okolicach kanału La Manche rozpętała się straszna burza, św. Walburga żarliwie modliła się o uciszenie żywiołu, który zagrażał ich życiu i nagle burza ucichła. To wydarzenie przyniosło jej poważanie i cześć. Wraz ze swoimi towarzyszkami dotarła do Turyngii, do św. Willibalda, gdzie z jego pomocą założyła klasztor w Bishofsheim nad rzeką Tauber, którego została przeoryszą. Obaj bracia założyli klasztory męski i żeński w Heidenheim, sprowadzając tam po dwóch latach św. Walburgę. Gdy Winebald sprawujący funkcję przeora w męskim klasztorze zmarł w 761 roku, jego obowiązki przejęła św. Walburga, pełniąc je aż do swojej śmierci.

Klasztor p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Zmarła w opinii świętości 25 lutego 779 roku i została pochowana obok św. Winebalda. Zakony w Heidenheim popadły w ruinę w czasie rządów następcy Willibalda, więc w 870 roku biskup Eichstaett Otokar postanowił przywrócić im dawną świetność. W czasie prac zbezczeszczono grób Świętej i ta ukazała się rozżalona we śnie biskupowi. Gdy krótko  potem zawalił się ściana kościoła, odczytano to jako znak niezadowolenia św. Walburgi, więc przeniesiono jej relikwie do kościoła p.w. św. Krzyża (obecnie św. Walburgi) w Eichstaett we wrześniu 870 roku.

 Relikwiarz w kościele p.w. św. Walburgi w Meschede, Westfalia

Kościół p.w. św. Piotra w Monachium, Bawaria

 Kościół p.w. św. Mikołaja w Donaueschingen, Badenia-Wirtembergia

W 893 roku w czasie przekazywania części relikwii do klasztoru w Monheim, biskup Erchanbold odkrył, że mostek Świętej wydziela wonny olej, mający lecznicze właściwości. W XIV wieku śmiertelnie chory biskup Filip z Rathsmahausen dzięki niemu odzyskał zdrowie. Olej płynął on szczególnie obficie w czasie Podniesienia, i wypływa ze świętych szczątków aż do dzisiaj, w październiku i w lutym.

Klasztor w Eichstaett, 1794r.

rys. Maurizio Pedetti

Jedno ramię znajduje się w katedrze w Eichstaett. Część relikwii zniszczyli i zbezcześcili luteranie w czasie reformacji.

Kanonizowana 1 maja 870 roku przez papieża Hadriana II. 

Wnętrze kościoła p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Patronka:
Eichstaett, Antwerpii, Groningen, rolników, żeglarzy i uprawiających sporty wodne. Wzywana w obronie przed burzami, głodem, dżumą, kokluszem, chorobą oczu i wścieklizną.

Ikonografia:
Przedstawiana w habicie benedyktyńskim z pastorałem, czasami w towarzystwie swoich braci. Jej atrybutami są: fiolka, korona, księga, psy.

Kościół w Contern, Luksemburg

Legenda:
Pewnego razu poproszono św. Walburgę, aby udała się w okolice Heidesheim, do chorej dziewczynki. W drodze otoczyły ją psy, wściekle ujadając. Zanim ojciec dziewczynki nadbiegł z kilkoma osobami, aby uratować Świętą przed atakiem zwierząt, ta przemówiła do nich i psy uciekły, nie czyniąc jej żadnej krzywdy. Po całej nocy, spędzonej na modlitwie przy łóżku dziecka, rano ku wielkiej radości wszystkich domowników, okazało się, że Pan Bóg ją uzdrowił.

Chciwa kobieta żęła i wiązała snopki zboża w dzień św. Bartłomieja, który był w okolicach Eichstaett wielkim świętem. Wieczorem zaczęła zbierać snopki i wtedy okazało się, że słoma przylgnęła jej do rąk i za nic nie można jej odczepić. Zrozpaczona pielgrzymowała od kościoła do kościoła prosząc o pomoc, ale bez skutku. W końcu udała się do grobu św. Walburgi. Po szczerej modlitwie ślubowała, że już nigdy nie pogwałci przykazania Bożego i będzie czciła niedziele i święta, a wtedy słoma od jej rąk odpadła.

Kościół p.w. św. Walburgi w Eichstaett

Od lewej: św. Ryszard, św. Willibald, św. Walburga, św. Winebald i św. Bonna

Varia:
Noc z 31 kwietnia na 1 maja dla plemion germańskich miała szczególne znaczenie. Zaklęciami próbowano przegonić ostatecznie zimę,  a na górze Brocken w górach Harzu odbywały się pogańskie sabaty. Góra była otoczona legendą ze względu na charakterystyczne zjawisko atmosferyczne, zwane widmem Brockenu lub mamidłem górskim, gdy wydłużony cień patrzącego padał na chmury poniżej z gloriolą wokół głowy. Budziło to strach u okolicznych mieszkańców, wierzących że Brocken to ulubione miejsce diabła i czarownic, zwłaszcza w noc przesilenia. Dlatego w wigilię kanonizacji św. Walburgi bito w dzwony kościelne, wieszano krzyże nad drzwiami domów i posypywano progi stajni egzorcyzmowaną solą, prosząc aby Święta przybyła na pomoc.

.