.
Święty biskup i męczennik (II w.)Urodził się w greckiej rodzinie około roku 69 w Smyrnie. Święty Jan Apostoł miał go oddać biskupowi w Smyrnie na wychowanie, a odkrywszy później, że uczeń stał się hersztem rozbójników otoczył go swoją opieką. Z jego rąk otrzymał św. Polikarp święcenia kapłańskie mając zaledwie 30 lat. Żyjąc w pierwszym wieku chrześcijaństwa znał osobiście kilku uczniów Zbawiciela. Spierał się z papieżem Anicetem w kwestii ustalenia daty Wielkanocy.
Kościół p.w. św. Polikarpa w Izmirze (d. Smyrna), Turcja
Na swym urzędzie wiernie opierał się herezji i umacniał wiernych w wierze. Gdy prokonsul Stacjusz Kwadratus zażądał, aby Polikarp złorzeczył Chrystusowi, jeśli chce uniknąć kaźni, Święty odpowiedział: "86 lat służę Mu, a żadnej mi krzywdy nie uczynił, jakże więc mogę złorzeczyć memu królowi, który mnie odkupił". Skazany na spalenie na stosie, został w końcu ścięty, ponieważ płomienie nie wyrządziły mu żadnej krzywdy. Ciało spalono, mimo próśb chrześcijan, chcących go godnie pochować. Hagiografowie podają różne daty śmierci, 155 lub 167 rok. Jego ocalałe z płomieni kości pochowano w kościele w Smyrnie, na stoku góry. Relikwie św. Polikarpa znalazły się na Malcie, w Paryżu i w trzech kościołach w Rzymie.
Akta jego męczeńskiej śmierci są najwcześniej zachowanymi aktami chrześcijańskiego męczeństwa.
"Speculum historiale" Wincenty z Beauvais, XV w.
Św. Polikarp przed prokonsulem
"Speculum historiale" Wicenty z Beauvais, XV w.
Z wielu listów Polikarpa zachował się tylko jeden "List do Filipian" (Epistola ad Philippenses).
O św. Polikarpie wspominają św. Hieronim, św. Ireneusz, św. Maksym oraz Euzebiusz z Cezarei.
Patron:
Wzywany do obrony przed czerwonką i bólem ucha.
Ikonografia:
Przedstawiany w stroju biskupa, obok stosu drzewa.
Kościół p.w. św. Polikarpa w Izmirze (d. Smyrna), Turcja
Varia:
Św. Polikarp użył po raz pierwszy greckiej nazwy paroikia, od czasownika znaczącego mieszkanie wśród obcych, na określenie mniejszej wspólnoty chrześcijańskiej. Od tego wyrazu pochodzi nazwa parafia.
.
Posty
