Znany również pod imieniem: Wilhelm Berryuer, Wilhelm z Don Jeon, Wilhelm Wyznawca.
Urodził się ok. 1135r. na zamku Artel, jako członek rodziny książęcej de Nevers, jego ojciec Baldwin planował dla syna karierę wojskową. Wychowywał go wuj Piotr Pustelnik, archidiakon z Soissons, który przygotowywał go do zakonnego życia od najmłodszych lat.
Został kanonikiem Soissons i Paryża, wkrótce jednak postanowił całkowicie oderwać się od uciech światowych. Wstąpił do klasztoru Grandmont, niedaleko Limoges. Wilhelm już wtedy był znany z nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu i czasu, jaki spędzał na modlitwie. Wewnętrzne spory pomiędzy ojcami a świeckimi braćmi, zmusiły go do opuszczenia Grandmont i wstąpienia do cystersów. Przywdział habit w opactwie w Pontigny, po pewnym czasie został wybrany przeorem, następnie opatem najpierw w Fontauine-Jean w Sens (opactwie założonym na regule z Pontigny przez Piotra de Courtenay), a w jakiś czas później został opatem w Chaalis blisko Senlis, w 1187r. Zawsze pełen pokory, stawiał przed sobą innych braci, nie umniejszając jednocześnie powagi sprawowanego urzędu.
Po śmierci Henrya de Sully, arcybiskupa w Bourges, tamtejsze władze kościelne zwróciły się do brata Eudo, biskupa Paryża z prośbą o radę i pomoc. Zdecydowani, aby wybrać spośród cysterskich opatów znanych ze swej pobożności wybrali trzy kandydatury, napisane na kartkach i złożyli je na ołtarzu. Wybór padł na Wilhelma, ale on sam nie chciał przyjąć godności biskupiej. Zgodził się dopiero po otrzymaniu rozkazu od generała zakonu z Citeaux i od papieża Innocentego III.
Wiódł bardzo surowy tryb życia, na stałe nosił włosiennicę, nie jadł mięsa. Bronił praw i przywilejów Kościoła, troszczył się o biednych, uwięzionych i chorych. Dzięki niemu nawróciło się wielu albigensów.Świadkowie potwierdzają 18 cudów za jego życia i kolejne 18 po jego śmierci.
Jeszcze w święto Objawienia, ciężko chory, wygłosił kazanie upominając lud swój, aby wiernie trwał w Wierze i Bożych przykazaniach. Potem pożegnał się ze wszystkimi i wśród łkań i płaczu zszedł z ambony. Powróciwszy do siebie, w dniu 10 stycznia 1209r. przyjął ostatnie Sakramenty i ubrał się w szatę biskupią, w której przyjmował święcenia. Położył się na gołej ziemi wysypanej popiołem i zaczął odmawiać Jutrznię, gdy wymówił kilka pierwszych słów zmarł.
Kanonizowany 17 maja 1217r. przez papieża Honoriusza III. Jego relikwie były z wielką czcią przechowywane w katedrze w Bourges do 1562r., kiedy to hugenoci splądrowali katedrę, a relikwie św. Wilhelma spalili.
Relikwie jego ramienia znajdują się w Chaalis, przewiezione tam zaraz po zakończeniu procesu kanonizacyjnego. Żebro było przechowywane w kościele Kolegium Nawarry w Paryżu, przekazane przez kanoników z Bourges w 1399r.
Posty
