.
Święta dziewica i ksieni (zm. ok. 712r.)Znana również pod imieniem: Hildelith, Hildelid, Hildelitha, Hildeltha, Hildilid, Hilda, Edihildis.
Klasztor w Chelles, dormitorium, XIIIw.
"Słownik architektury francuskiej VI-XVI wiek" E.Duillaumot, 1856r.
Była anglo-saksońską księżniczką, dobrze wykształconą i oczytaną, biegle władała łaciną. Większą część swojej młodości spędziła we Francji. W klasztorze Chelles przyjęła welon zakonny (kilkadziesiąt lat przed nią w tym samym klasztorze welon przyjęła św. Hilda, ksieni Whitby). Później przebywała w klasztorze Faremoutiers-en-Brie, opartym na surowej regule św. Kolumbana.
Opactwo w Barking, ok. 1500r.
Była tak pełna miłości do Boga i uosabiała tak doskonałe cnoty, że stanowiła wzór dla wszystkich. Została wezwana do powrotu do Anglii przez biskupa Londynu, św. Erkenwalda, który zlecił jej wprowadzenie swojej siostry, św. Etelburgi, w reguły życia zakonnego i założenia nowego zakonu w Barking. Klasztor rozwijał się pod ich nadzorem, również w dyscyplinie duchowej, szybko stając się jednym z najsławniejszych klasztorów w Essex. Św. Aldhelm z Malmesbury zadedykował zakonnicom z Barking swój utwór "De Laude Virginitatis", będący pochwałą dziewictwa i chrześcijańskiego męczeństwa.
Po śmierci św. Etelburgi w 675 roku św. Hildelida została ksienią Barking. Zmarła
24 marca około roku 712, została pochowana w Barking. W 870 roku opactwo zostało zniszczone przez Wikingów, sto lat później ponownie ustanowione z królewskiej fundacji. W 1541 roku rozwiązane postanowieniem Henryka VIII, ziemie rozdano, a mury opactwa posłużyły jako "kamieniołom".
Duchową uczennicą św. Hildelidy była również św. Kutburga, ksieni Wimborne.
"Pozostałości" opactwa Barking
.
Posty
